Ποιήματα του Χρίστου Ρότσα

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Είμαι ευτυχισμένος που είμαι ζωντανός!
Την χαίρομαι τούτην την ζωή και ας δεν ξέρω πως είναι η άλλη.
Ν΄ άσε παρόν όταν ξυπνά η μέρα
και συ ζωντανός όπως ο δροσερός αγέρας,
να απολαμβάνεις και με τις 5 αισθήσεις το νέο ξεκίνημα.

Να σε καλωσορίζει το γιασεμί που σε αποχαιρέτησε το βράδυ,
το γατί να παίζει με το σκυλί σε μια αρμονία εξωφυσική,
λίμνες σε δροσίζουν και ας είναι τεχνικές,
το βράδυ σε νανουρίζουν με το κελαρυστό νερό τους,
το πρωί σε καλημερίζουν με την ακίνητη δροσιά τους.
Είναι κάθε πρωινό τόσο όμορφη η φύση
που κάθε κακό αυτοαφαιρείτε και από σεβασμό αποχωρεί.

Δεν το σηκώνει το κακό τόση απλοχεριά καλού.

Ακόμα και τα΄γκάθια θέλουν πρόσφορο έδαφος!

Η σκιά της νύκτας σπάζει από τις πρώτες χρυσαχτίδες,
και σε καλοκαιρινές σκιές μεταμορφώνεται.
Τα χρώματα παίζουν με το φως.
Όπως τα παιδιά υψώνουν πολύχρωμους χαρταετούς,

ο πρόλογος της μέρας εορτή σημάνει,

Χριστούγεννα Καλοκαιριάτικα!

ΠΟΛΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ

Ω! Θεέ έφυγες μα ξέχασες πίσω την ομορφιά σου!
Αγάπησες τον κόσμο και άφησες πίσω τον Παράδεισο!

Βάθρο το πλοίο στην μέση του Βοσπόρου,
αξιώνει τον νικητή του Μορφέα στην ανεπανάληπτη θέα της Πόλης
μόλις σπάζει η μέρα.

Η βαθυγάλαζια θάλασσα σμίγει με τον γαλανό ουρανό
αν δεν ήταν οι καταπράσινοι λοφίσκοι να τα κρατούν χωρισμένα.
Χάνεται η ματιά στο απροσδιόριστο
μα η ομορφιά ακόμη και τότε ευφραίνει τη ψυχή
αφού ότι το μάτι δεν προφταίνει το συλλαμβάνει το πνεύμα.

Ο ορίζοντας μπροστά στολισμένος με την Αγία Σοφιά, ορίζει το τοπίο.
Μάταια κτίσματα, αλλότρια, σ΄άλλους θεούς αφιερωμένα
πασχίζουν την ομορφιά εκείνης να κλέψουν.
Αυτοκρατορικό χέρι από ψηλά καθοδηγούμενο τον Σολομώντα θύμωσε.

Το πορφυρούν της χρώμα ως μανδύας βασιλικός της Πόλεως δεσπόζει.
Και φάρος λαμπρός τους Έλληνες φωτίζει.
Κοντά, μακριά και πιο πέρα όλους κοντά μας φέρνει.

Η περιγραφή δεν συγχέεται με την πραγματικότητα.
Η πρώτη αφορά την ικανότητα του ποιητή η δεύτερη την αλήθεια.
Για την Κωνσταντινούπολη κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει την αλήθεια.

ΤΟ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ ΜΥΣΤΙΚΟ

Ατελείωτα όμορφη Πόλης!
Ακούραστα την αγαπάς,
σε συναρπάζει.

Νικά, όπως κάθε καινούργια αγάπη την συνήθεια.
Νιώθεις πάντα νέος αφού κάθε γωνιά της κάτι καινούργιο αποκαλύπτει!
Σαν την αγάπη όσο μεστώνει δεν σταματά να σε εκπλήττει!
Το μυστικό κάθε μεγάλης σχέσης.

Κάθε μέρα ένα καινούργιο ξεκίνημα,
γνωστή η κατεύθυνση, άγνωστος ο δρόμος.
Θυμάσαι τότε τον Καβάφη,
ψάχνοντας την ευτυχία στο αποτέλεσμα,
την βρίσκεις στην προσπάθεια!

Ω! Βενετία, πόλη της χαράς και ξεγνοιασιάς,
μαγεύεις τους πιστούς σου όπως η Κίρκης τους περαστικούς,
μα εσύ δεν φοβάσαι κανένα Οδυσσέα,
οι οπαδοί σου ελεύθεροι είναι όχι δούλοι μαγεμένοι!

Γι΄αυτό αντέχεις Βενετία
Κι ας ξέπεσε η δύναμη σου από της Πόλης την Άλωση!
Έχεις εκείνο που ο Ορφέας στον Άδη κατέβηκε να βρει,
τόσο αγνό που και οι τρανοί θεοί λύγισαν,
Πόλη παντοδαμάστρα!

Χρίστος Ρότσας