Έλσα Νόμπελη-Φαραζή, Συγγραφέας

Έλσα Νόμπελη - Φαρατζή

Έλσα Νόμπελη-Φαραζή

Facebook

Τα δώδεκα βιβλία της συγγραφέως

(2017) Λιόδεντρα και ροδιές, Ωκεανίδα
(2016) Αφιλόξενες ψυχές, Εμπειρία Εκδοτική
(2016) Φίλα με πριν ξημερώσει, Εμπειρία Εκδοτική
(2013) Η Μεσόγειος των λυγμών, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2012) Να τολμάς, ν' αγαπάς, να ζεις, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2011) Θέλω πίσω τη ζωή μου, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2010) Ανάμεσά μας το ποτάμι, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
(2009) Ζωές σαν μισοφέγγαρα, Εμπειρία Εκδοτική
(2007) Φίλα με πριν ξημερώσει, Εμπειρία Εκδοτική
(2006) Και μη με ξαναπείς όμορφη, Εμπειρία Εκδοτική
(2005) Είμαι η κόρη της Μήδειας, όχι της Γκρέις Κέλι, Ωκεανίδα

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2016) Για πού το 'βαλες Χριστουγεννιάτικα;, Εμπειρία Εκδοτική
(2007) Ένα κομμάτι ουρανού, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

Είμαι η κόρη της Μήδειας, όχι της Γκρέις Κέλι

Στο υπόγειο είχε στήσει με τη φαντασία της ένα άλλο σπιτικό. Εκεί ζούσε με τους γονείς που εκείνη είχε διαλέξει.
Πάνω σ' ένα παλιό τραπεζάκι υπήρχαν σκόρπια αποκόμματα από περιοδικά κι εφημερίδες με διάφορες φωτογραφίες και πόζες της πριγκιπικής οικογένειας των Γκριμάλντι...
Αυτούς είχε διαλέξει για γονείς της. Ήταν όμορφοι όπως κι οι δικοί της, αλλά είχαν κάτι επιπλέον: κοίταζαν τα παιδιά τους με ολοφάνερη λατρεία.
"Η εικόνα μιας μάνας είναι ο τόπος που θα χτίσει το παιδί τη δική του εικόνα", λέει η συγγραφέας Έλσα Νόμπελη-Φαραζή. "Αν ο τόπος αυτός είναι γεμάτος από 'μη' και 'πρέπει', το παιδί χάνει το μισό του κομμάτι, το αισθαντικό - και είναι σαν να χτίζεις στην άμμο".

Ζωές σαν μισοφέγγαρα

Το μικρό ξενοδοχείο δίπλα στον επαρχιακό σιδηροδρομικό σταθμό είχε ζήσει μεγάλες δόξες. Ως η μοναδική ευκαιρία ξεκούρασης των ταξιδευτών, έσφυζε από ζωή μέρα νύχτα. Μέχρι που η εθνική οδός πέρασε λίγα χιλιόμετρα απέξω και ο τόπος ερήμωσε. Όπως ερήμωσαν και τα δωμάτιά του, σαν τις ζωές των ιδιοκτητών του που, σαν μισοφέγγαρα, κρατούσαν καλά κρυμμένο στην αθέατη πλευρά τους το πιο ένοχο μυστικό.

Η Κατερί και η Ελένη, οι δυο αδελφές που ένιωσαν στο αίμα τους τι πάει να πει συμφέρον, σαν ξεπουλήθηκαν από τον ίδιο τον πατέρα τους. Και ανάμεσά τους ο Σαράντης, της Γερακίνας γιος, που όλη η Βόρεια Ελλάδα είχε να λέει για το ζεϊμπέκικο που χόρευε με τα χέρια ψηλά στον Θεό. Όμως κάθε 28 μέρες έχει πανσέληνο. Και τότε όλα φωτίζονται. Έτσι κι εδώ. 28 χρόνια μετά, το μεγάλο μυστικό αποκαλύπτεται με τον πιο τραγικό τρόπο και καμιά χάση του φεγγαριού δεν μπορεί να κρύψει πια τα ανομολόγητα.

Και μη με ξαναπείς όμορφη

Με λένε Πηνελόπη, όμως τις νύχτες δεν ξενύχτησα φτιάχνοντας πέπλα αφοσίωσης. Το άσυλο ορφανών όπου μεγάλωσα οι μνηστήρες το προσπέρασαν. Ό,τι περίμενα δεν έφτασε ποτέ.

Και είμαι και όμορφη όπως εσύ, μάνα μου. Μα εσύ ήσουν και τυχερή κι έφυγες γρήγορα, αφήνοντας σε μένα την κατάρα της συνέχειας. Κι αυτή η φυγή σου μ' έμαθε να μην παραμυθιάζομαι μήτε με του παράδεισου τις υποσχέσεις μα μήτε και με τις απειλές της κόλασης. Γιατί θα 'ταν παράδεισος η ομορφιά μου, αλλά θα τη θυσίαζα ευχαρίστως για μια ευκαιρία να μεγαλώναμε εσύ κι εγώ μαζί...
Και τώρα πια που αρχίζει να ξεθωριάζει η ανάμνηση, ένα μονάχα θέλω να σου πω: Μη με ξαναπείς όμορφη!

Ανάμεσά μας το ποτάμι

Οι ήρωες της Έλσας Φαραζή ψηλαφούν τα όρια του πόθου τους ακόμη και πέρα από προκαταλήψεις τύπου «Ελληνες-Τούρκοι», ακόμη και στη χώρα του «εχθρού».

Ρηχές αγάπες αλλά βαθείς πόθοι, ακαταμάχητη σαρκική έλξη και συναισθηματικά μπερδέματα είναι τα συστατικά που χρησιμοποιεί η χαρισματική Έλσα Φαραζή για να συνθέσει την αφήγησή της στο «Ανάμεσά μας το Ποτάμι». Ένα μικρό δείγμα ύφους: «Η βίλα υποδέχτηκε το ξαναμμένο ζευγάρι σκοτεινή και σιωπηλή. Ο Αλέξανδρος και η Μαρίζα, χωρίς ν’ ανάψουν τα φώτα, πέταξαν τα ρούχα τους, και εκεί, στη μέση του σαλονιού, έκαναν έρωτα βιαστικά και αχόρταγα. Αργότερα το επανέλαβαν. Αυτή τη φορά πάνω στο υπέρδιπλο κρεβάτι των θείων της Μαρίζας. Κάποιες σκόρπιες λέξεις, άλλες πρόστυχες, άλλες τρυφερές, ανακατεμένες με τους λιγωμένους αναστεναγμούς, ήταν η μοναδική προδοσία στην οποία επέτρεπε η Μαρίζα να υποπέσει ο ψυχρός και υπολογιστικός εαυτός της. Όταν επιτέλους χόρτασαν τη δίψα των κορμιών τους και ηρέμησαν οι ακανόνιστες αναπνοές τους, ο Αλέξανδρος άναψε ένα τσιγάρο και εκείνη την τηλεόραση».

Ωστόσο, παράλληλα με το ερωτικό μπλέξιμο των ηρώων, η Έλσα Φαραζή παρασύρει τον αναγνώστη σε ένα συμβολικό ταξίδι, καθώς με το κείμενό της περιεργάζεται τους φραγμούς Ελλήνων και Τούρκων, δύο εθνοτήτων που, επί αιώνες, μισούνται και σφιχταγκαλιάζονται ταυτόχρονα.

Ανάμεσά μας το ποτάμι
Από την Ουκρανία μέχρι τη Βόρεια Ελλάδα και από την Κωνσταντινούπολη έως τη Μυτιλήνη, οι πορείες έξι ανθρώπων θα διασταυρωθούν: Αλέξανδρος, Κώστας, Ολένα, Τζαμάλ, Βίκη, Στέφανος. Η ζωή του ενός θα κάνει μια πλήρη περιστροφή μέσα στη ζωή του άλλου, θυμίζοντας το μυσταγωγικό χορό των δερβίσηδων. Η ζωή του ενός θα παρασύρει τη ζωή του άλλου σαν ορμητικό ποτάμι.
Άραγε... Θα παραδεχτούν αλήθειες που πονάνε; Θα συμβιβαστούν ή θα ρισκάρουν για τον έρωτα και τη φιλία; Θα τολμήσουν να πληγώσουν και να πληγωθούν;

Θέλω πίσω τη ζωή μου

Ο Δημήτρης Ταρασιάδης, χήρος, από ένα χωριό κοντά στα Σύβοτα, μεγάλωσε το μοναχογιό του, Άρη, έχοντας ένα και μοναδικό όνειρο, να τον δει κάποια μέρα καλά αποκαταστημένο επαγγελματικά. Το όνειρό του φάνηκε να παίρνει σάρκα και οστά όταν μέσω γνωριμιών κατάφερε να τον διορίσει βοηθό λιμενάρχη στο νησί από το οποίο καταγόταν η συχωρεμένη η γυναίκα του, την πανέμορφη Σύρο. Και εκεί, στο κυκλαδίτικο νησί, ο Άρης θα χάσει την αγνότητα του κορμιού αλλά και της ψυχής του. Στα στενοσόκακα της Ερμούπολης θα έρθει αντιμέτωπος και με τα δύο πρόσωπα της ζωής. Το καλό και το κακό, το έντιμο και το ανέντιμο. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή. Πόσοι θα θυσιαστούν στο βωμό της εξιλέωσης;

Να τολμάς, ν' αγαπάς, να ζεις

Η Μανιάτισσα Ιωάννα, αναστημένη σ' έναν τόπο στεγνό και ξερό, όπου κουμάντο κάνουν οι άντρες, θα σηκώσει το ανάστημά της διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή. Εύκολο; Καθόλου, καθώς ήθη και έθιμα θα γίνουν πολλές φορές τροχοπέδη στα "θέλω" της. Κόντρα στα συναισθηματικά ελλείμματα της οικογένειάς της, εκείνη έχει γεννηθεί με το προνόμιο να ταξιδεύει σε αλλοτινές ζωές. Οι τόποι και οι εποχές αλλάζουν: Γαλλία, Βυζάντιο, Οίτυλο, Μάνη. Τα ονόματα αλλάζουν: Ευφροσύνη, Μύρρα, Ιωάννα, Ζαν-Ιρέν. Μόνο το κύτταρο που θυμάται είναι κάθε φορά το ίδιο. Σκοπός του ταξιδιού, η πληρότητα της αγάπης. Ουτοπία; Ίσως ναι, ίσως όχι. Σίγουρα, πάντως, η καλύτερη δικαιολογία για όλους εκείνους που δεν τους αρκεί το ταξίδι μιας ζωής.

Η Μεσόγειος των λυγμών

1930. Η οικογένεια του Γερμανού αρχαιολόγου φον Σίφερ εγκαθίσταται στην Κρήτη. Η εξάχρονη Λένα ερωτεύεται το δεκάχρονο Γιόχαν με την πρώτη ματιά και μια ιστορία ρομαντικής αγάπης γεννιέται, με δυνατά συναισθήματα και πολλές ανατροπές. Οχτώ χρόνια αργότερα, το ειδύλλιο των δύο νέων θα διακοπεί απότομα, καθώς η οικογένεια φον Σίφερ επαναπατρίζεται στο Βερολίνο. 1940. Τις ελπίδες, τις υποσχέσεις και τα όνειρα θα σαρώσει ο άνεμος του πολέμου, ο οποίος στο καταστροφικό πέρασμά του θα αφήσει στάχτες και ερείπια, πείνα και θρήνο, που θα αλλάξουν τις ζωές όσων απέμειναν σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο και θα καθορίσουν πεπρωμένα.

Ο ρομαντικός έρωτας της Κρητικοπούλας Λένας Δασκαλάκη για το Γερμανό Γιόχαν φον Σίφερ θα παρασυρθεί στην τρομακτική δίνη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και οι ήρωές μας θα πληρώσουν το τίμημα ο καθένας από το δικό του μετερίζι.

Τίποτα δεν είναι ίδιο και όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή. Η δύναμη, η θέληση και η ελπίδα της επιβίωσης θα αποδειχτούν το βάλσαμο για τα δεινά. Ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο θόρυβο, ο πόλεμος ή ο έρωτας;

Αφιλόξενες ψυχές 

"...Με λένε Πηνελόπη, όμως τις νύχτες δεν ξενύχτησα φτιάχνοντας πέπλα αφοσίωσης. Το ίδρυμα ορφανών όπου μεγάλωσα οι μνηστήρες το προσπέρασαν. Ό,τι περίμενα δεν ήρθε ποτέ... Έψαχνα πάντα μια αγκαλιά να με φιλοξενήσει. Απέτυχα. Η μοναδική φιλόξενη αγκαλιά ήταν αυτή της μάνας μου, όμως την έχασα πολύ νωρίς. Ο πρώτος ακρωτηριασμός της ψυχής μου...."

Της Βασιλικής Διαμαντή

“Αφιλόξενες ψυχές” της Έλσας Φαραζή
Η Πηνελόπη θα γεννηθεί σε μία σκληρή οικογένεια. Η μητέρα της θα αφήσει το όνειρό της να γίνει ηθοποιός για τη μεγάλη της αγάπη που ακούει στο όνομα Νίκος. Μόνο που η Ίρις, η μητέρα της Πηνελόπης, θα εγκλωβιστεί σε έναν γάμο με πολλά κακά. Μετά τη γέννα η Ίρις θα κλειστεί στον εαυτό της και θα πάθει επιλόχειος κατάθλιψη. Ή μήπως απλά δεν αντέχει να ζει κλεισμένη σε ένα σπίτι, όπου το μόνο που της προσφέρει είναι μοναξιά και βία; Η σωματική βία είναι σχεδόν καθημερινή και η Πηνελόπη μεγαλώνει σε ένα σπίτι γεμάτο άσχημα συναισθήματα, κραυγές, ξύλο και πόνο. 

Η Μοίρα θα της παίξει ένα τραγικό παιχνίδι. Η μητέρα θα εγκλιστεί σε ψυχιατρική κλινική και αυτή κάποια στιγμή σε ένα ορφανοτροφείο με το όνομα “Φιλοξενία”. Μόνο που το όνομα είναι μία βιτρίνα μεγαλείου. Στην οικογένειά της και από τον αδερφό της μητέρας της αλλά και από τον πατέρα της και τη γιαγιά της θα βιώσει την ωμή βία, όπως και στο ορφανοτροφείο. Ξύλο είναι το μόνο που μαθαίνει αλλά αυτό δεν την κάνει να μισεί τους ανθρώπους. Βοηθός της σε μία στιγμή στήριξης και αγάπης θα είναι ένα μόνο άτομο. 

Άραγε θα καταφέρει να επιβιώσει από όλα όσα ζει; Θα καταφέρει να ακολουθήσει την καρδιά της; Θα γίνει ό,τι δεν πρόλαβε η μητέρα της; Θα μπορέσει να συγχωρήσει όλους τους ανθρώπους που την έκαναν κακό; Γιατί ένα παιδί βιώνει τόση βία;
Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και δεν κουράζει τον αναγνώστη. Η αλήθεια είναι πως θύμωσα και δάκρυσα με τα όσα έζησε σαν παιδί αυτό το κορίτσι. Το μυθιστόρημα είναι ωμό και σκληρό ίσως για να δούμε τι συμβαίνει δίπλα μας, για να ευαισθητοποιηθούμε. Δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ... Πραγματικά με εξοργίζει που οι άνθρωποι δεν καταγγέλλουν τη βία, σε οποιαδήποτε μορφή και αν τη βιώνουν ή τη βλέπουν ως θεατές ή είναι ακροατές. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει και μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε! Παρά το σκληρό του θέματος αξίζει να το προσπαθήσετε και να το διαβάσετε μέχρι τέλους! 

Για που το ΄βαλες Χριστουγεννιάτικα;

17 συγγραφικές διαδρομές.Ένας οδηγός ταξί σε μια πόλη που σταματά μόνιμα σε… κόκκινα απαγορευτικά φανάρια! 17 διαφορετικοί άνθρωποι, που μέσα στην κίνηση, θα κάνουν… στάση σε όποιον σταθμό ζωής αυτοί έχουν επιλέξει!

Μία διαδρομή με διαφορετικούς προορισμούς, αλλά με την ίδια ταρίφα πάντα σαν αντίτιμο. Να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου! 17 συγγραφείς ενώνουν τις πένες τους και δημιουργούν ένα πρωτότυπο μυθιστόρημα, μια συγγραφική διαδρομή μυαλού, ψυχής και αναμνήσεων σε ένα ρεβεγιόν απολογισμού…

Φίλα με πριν ξημερώσει

Μέγα το πάθος. Όμως ακόμα μεγαλύτερο το λάθος. Σαν προπατορικό αμάρτημα. Και η έξοδος από τον προσωπικό παράδεισο φαντάζει αναγκαία για να αποκατασταθεί η τάξη των πραγμάτων της ζωής. Μέσα από πάθη και λάθη, γυναίκες και άντρες στο μεσουράνημα της ζωής τους, χαμένοι σε μια διγλωσσία σώματος και νου, είτε αναζητούν το άλλο μισό της ύπαρξής τους είτε αγωνίζονται να το κρατήσουν κοντά τους. Γιατί μισό και μισό μας κάνει ένα ολόκληρο ευτυχίας και μόνο με αυτό μπορεί να ξαναγεννηθεί η ελπίδα για μια επιστροφή στον Κήπο της δικής μας Εδέμ. Ουτοπία; Η ζωή είναι εδώ να μας το αποδεικνύει συνέχεια.

Φίλα με πριν ξημερώσει

Μέγα το πάθος. Όμως ακόμα μεγαλύτερο το λάθος. Σαν προπατορικό αμάρτημα. Και η έξοδος από τον προσωπικό παράδεισο φαντάζει αναγκαία για να αποκατασταθεί η τάξη των πραγμάτων της ζωής.

Μέσα από πάθη και λάθη, γυναίκες και άντρες στο μεσουράνημα της ζωής τους, χαμένοι σε μια διγλωσσία σώματος και νου, είτε αναζητούν το άλλο μισό της ύπαρξής τους είτε αγωνίζονται να το κρατήσουν κοντά τους. Γιατί μισό και μισό μάς κάνει ένα ολόκληρο ευτυχίας και μόνο με αυτό μπορεί να ξαναγεννηθεί η ελπίδα για μία επιστροφή στον Κήπο της δικής μας Εδέμ.

Ουτοπία; Η ζωή είναι εδώ να μας το αποδεικνύει συνέχεια. 

Λιόδεντρα και ροδιές

Μια λευκή µέρα ρίχνει φως, 

Μια µαύρη µέρα ρίχνει σκοτάδι. 

(τούρκικη παροιµία)

Κισµέτ, µοιραίο ή πεπρωµένο... Όπως κι αν το ονοµάσει κάποιος, το προαποφασισµένο συνωµότησε να διασταυρωθούν οι ζωές της Αλεξάνδρας Μεταξά από την Καισαριανή µε εκείνες των αδελφών Μπεράτ και Τζαν Φιράτ από την Πόλη.

Με βεβαρηµένο ιστορικό παρελθόν, που συντηρεί τις διαφορές και το µίσος, θα συναντηθούν στο παρόν αντιµέτωποι µε τον έρωτα, την προδοσία, τη φιλία, το έλεος της συγγνώµης, τις παραδόσεις και τις πεποιθήσεις.

Άραγε κληρονοµείται το µίσος; Ή µήπως η παλίρροια του έρωτα έχει τη δύναµη να το συµπαρασύρει στον απύθµενο βυθό της θάλασσας, φέρνοντας στον αφρό την αποδοχή και την άφεση που λυτρώνει; Μπορούν να ταιριάξουν στον ίδιο κήπο τα µεσογειακά λιόδεντρα µε τις ανατολίτικες ροδιές; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Η συγγραφέας Έλσα Φαραζή 

μιλάει για το νέο βιβλίο της «Λιόδεντρα και ροδιές»

Από τη Μαίρη Γκαζιάνη

Με «λιόδεντρα και ροδιές» γέμισε το νέο βιβλίο της η αγαπημένη, στο αναγνωστικό κοινό, συγγραφέας, Έλσα Φαραζή. Και παρότι στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναρωτιέται αν «μπορούν να ταιριάξουν στον ίδιο κήπο τα μεσογειακά λιόδεντρα με τις ανατολίτικες ροδιές» η απάντησή της στη συνέντευξη είναι πως «οι άνθρωποι δόξα τον Θεό ή τον Αλλάχ, αναπτύσσουν συναισθήματα, φιλίας και αγάπης πέρα από σύνορα, γλώσσες, θρησκείες και πολιτικές στρατηγικές».

ΕΡ.: Έλσα πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο σου με τίτλο «Λιόδενδρα και Ροδιές». Αφορά έναν συμβολικό τίτλο;  

ΑΠ. Πράγματι, Λιόδενδρα και ροδιές είναι ένας συμβολικός τίτλος και αναφέρεται στους Έλληνες και τους Τούρκους. Πατρίδα της ελιάς θεωρείται η Αθήνα καθώς εικάζεται πως η πρώτη ελιά φυτεύτηκε από την θεά Αθηνά στην Ακρόπολη για αυτό και είναι το σύμβολο της θεάς. Αρχοντιά, θρέψει και σοφία. Αντίστοιχα, η καταγωγή της ροδιάς ή αλλιώς και γνωστής ως (μήλο της Καρχηδόνας) είναι από την Μεσοποταμία. Άραβες έμποροι διέδωσαν την καλλιέργεια της στην Δύση και συμβολίζει, το πάθος και την καλοτυχία. «Λιόδενδρα και ροδιές», αρχοντιά, πάθος, τροφή, σοφία και καλοτυχία!

ΕΡ..: Τι είδους ιστορία κρύβεται πίσω από τον τίτλο;

ΑΠ.: Κυρίως οι μυθοπλασίες μου θέλουν να αναδείξουν τις Σκιές, την λύτρωση και την ελπίδα σε σχέσεις και καταστάσεις που μας ματώνουν καθώς ο πόνος είναι που μας εξελίσσει και μας διαμορφώνει σε αγγέλους ή τέρατα. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης οι ζωές μας δυσκόλεψαν, μπουκώσαμε μιζέρια. Καθημερινά μας βομβαρδίζουν με ειδήσεις του τρόμου και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε έκπτωση διαρκείας. Για μένα ήταν ανάγκη να γράψω έναν ύμνο για τον ζωογόνο έρωτα, έναν ύμνο για την ελπίδα. Όσο για την επιλογή οι ήρωές μου να κατάγονται από την Ελλάδα και την Τουρκία οφείλεται κατά ένα μέρος στα κληρονομημένα μου γονίδια και κατά άλλο στον προβληματισμό που μου προκαλεί η διαγενεακή έχθρα που ταλανίζει αιώνες τώρα τους δυο λαούς. Στην Ελλάδα του σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει κανένα ξεριζωμό, δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ την γείτονα χώρα, δεν γνωρίζουν προσωπικά κανένα Τούρκο κι όμως στο άκουσμα της λέξης Τούρκος, τους διαπερνά μια ανατριχίλα αν όχι μίσους, έντονης δυσφορίας και αντιπάθειας.

ΕΡ.: Ο έρωτας τι θέση έχει στο βιβλίο σου;

ΑΠ.: Την πρώτη. Χωρίς αγάπη η χαρά των αισθήσεων φθίνει και εκείνο το φως που σαν ουράνιο τόξο χρωματίζει την ζωή μας σκοτεινιάζει. Η αγάπη δεν περιορίζει και δεν προϋποθέτει. Αγάπη – έρωτας, είναι ότι μοιραζόμαστε¨ σκέψεις, ανάσες, φιλιά, αγκαλιές, δάκρυα, γέλια, λύπες, χαρές, το αυτάρεσκο εγώ!

ΕΡ.:  Πιστεύεις ότι εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα στεγανά που κρίνουν τη σχέση μεταξύ ενός Τούρκου και μιας Ελληνίδας ή αντίστροφα;

ΑΠ.: Φυσικά και το πιστεύω. Έχει φροντίσει για αυτό η ιστορία, η εκπαίδευση και η διαγενεακή έχθρα που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά σαν ιός ή σαν διατροφικό συμπλήρωμα από γεννησιμιού μας. Μεγαλώνουμε μισώντας έναν λαό για όλους τους πολέμους, τους διωγμούς, τις χαμένες πατρίδες, τις χαμένες περιουσίες. Γνώμη μου είναι πως κάθε γενιά βιώνει την δική της ιστορία. Ζει και συναισθάνεται τα δικά της γεγονότα νοιώθοντας, φόβο, περηφάνια, χαρά, τρόμο ή απογοήτευση. Κάθε γενιά είναι ότι βιώνει η περπατησιά της. Αν μπορούσαμε πραγματικά να μπούμε στην θέση του άλλου (του ξεριζωμένου, του πεινασμένου, του άστεγου, του ηττημένου), ο κόσμος μας θα ήταν σίγουρα πολλές αιωνιότητες καλύτερος. Εθνικιστικές κορώνες, προκαταλήψεις και στερεότυπα θα καταλάγιασαν, θα συγχωρούνταν οι ένοχοι, ένθεν κακείθεν και δεν θα συντηρούσαμε την έχθρα. Από την άλλη, με τον συγκεκριμένο λαό, είναι αλήθεια πως κατά καιρούς, έχουμε χνωτίσει σε σχέσεις, αγάπης, συνεργασίας και φιλίας.

ΕΡ.: Υπάρχουν αληθινά πρόσωπα και γεγονότα πάνω στα οποία βάσισες την ιστορία σου ή αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία;

ΑΠ.: Η μυθοπλασία εξελίσσεται χρονικά το 2013. Όλα τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος και του παρόντος είναι αληθινά και καταγεγραμμένα. Σε όλα μου τα βιβλία κάποιοι από τους ήρωές μου είναι αληθινοί, όπως και κάποια γεγονότα. Στην πραγματικότητα τις ιστορίες τις γράφουν οι αληθινοί ήρωες της ζωής και λιγότερο η φαντασία του συγγραφέα και αυτό δεν είναι κλισέ.

ΕΡ.: Έχεις εργαστεί στην Ο.Α. ως ιπταμένη συνοδός και έχεις γυρίσει τον κόσμο. Οι εμπειρίες που απέκτησες καταγράφοντα μέσα στα βιβλία σου;

ΑΠ.: Νοιώθω ευλογημένη. Έκανα μια δουλειά που ήθελα και αγάπησα πολύ. Μια δουλειά που με αντάμειψε με δώρα πολύτιμα. Μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπινους χαρακτήρες, τόπους, κουλτούρες και νοοτροπίες. Με έμαθε να κατανοώ και να αποδέχομαι το διαφορετικό. Η μνήμη μου καταγραφέας τα επαναφέρει όποτε και αν χρειαστούν για να έχω την ιδιαίτερη χαρά να τα μοιράζομαι.

ΕΡ.: Έχεις επισκεφτεί την Πόλη είτε λόγω δουλειάς είτε ως τουρίστρια κι αν ναι ποια εντύπωση αποκόμισες;

ΑΠ.: Η μητέρα μου και οι παππούδες μου ήταν από την Πόλη μα όλοι έφυγαν νωρίς, δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω για να έχω ίσως κάποια αλγεινά ή αθώα ακούσματα του παρελθόντος νόστου. Μεγάλωσα με ελάχιστες πληροφορίες για αυτό ελεύθερη χωρίς ιδεοληψίες. Αν θέλετε  αυτή η ελευθερία μου δώρισε μια ουδετερότητα και μια ρομαντική οπτική. Για μένα λοιπόν ήταν όνειρο ζωής να επισκεφτώ την Πόλη. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα λίγα χρόνια πριν. Ομολογώ πως την ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Όταν περιδιάβηκα την Ιστορική Πόλη, ομολογώ πως το ταξίδεμα στον άφθαρτο χρόνο και η ενέργεια του διάφωτου τόπου μάγεψαν το μυαλό και τις αισθήσεις μου για πάντα.

ΕΡ.:  «Μπορούν να ταιριάξουν στον ίδιο κήπο τα μεσογειακά λιόδεντρα με τις ανατολίτικες ροδιές;» ρωτάς στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και το ίδιο σε ρωτάω κι εγώ. 

ΑΠ.: Φυσικά και μπορούν γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Και οι άνθρωποι δόξα τον Θεό ή τον Αλλάχ, αναπτύσσουν συναισθήματα, φιλίας και αγάπης πέρα από σύνορα, γλώσσες, θρησκείες και πολιτικές στρατηγικές.

ΕΡ.: Οι δεδομένες συνθήκες τι ρόλο έπαιξαν στην αντιμετώπιση του έρωτα των δυο νέων του βιβλίου από τους γονείς τους;

ΑΠ.: Η μυθοπλασία στήθηκε πάνω στα ιστορικά γεγονότα του χθες κα κυρίως του σήμερα με τις γνωστές εντάσεις που διατρέχουν τελευταία τις σχέσεις των δύο λαών. Οι ήρωες  μου είχαν να αντιμετωπίσουν την έχθρα και τα απωθημένα του παρελθόντος αλλά και τις Σκιές που ταλανίζουν την καθημερινότητα των ίδιων και των οικείων τους. Να αποδείξουν πως ο έρωτας ευτυχώς είναι απείθαρχος, δεν μπαίνει σε καλούπια αγνοεί και υπερνικά τα όποια εμπόδια και δυσκολίες.

ΕΡ.: Αν υπάρχει κάποιο μήνυμα που ήθελες ν΄ απευθύνεις στους αναγνώστες σου με το βιβλίο σου «Λιόδεντρα και Ροδιές» ποιο είναι αυτό;

ΑΠ.: Θα αναφερθώ σε αυτό που γράφω στο τέλος του βιβλίου μου, πως η ιστορία είναι μια αλληλοδιαδοχή κύκλων στην διάρκεια των οποίων ο πολιτισμός εναλλάσσεται με την βαρβαρότητα. Το παρελθόν πρέπει να μας υπενθυμίζει ποιοι είμαστε και ποια γεγονότα διαμόρφωσαν την ταυτότητα μας αλλά δεν πρέπει να καθορίζει το παρόν και το μέλλον μας. Και όπως είπε και η Αρμένισσα Αλιέντε Οχανεσιάν, Μπορεί να είμαστε απόγονοι ενός τραυματικού παρελθόντος αλλά δεν χρειάζεται να είμαστε αιχμάλωτοί του.

ΕΡ.: Αφού σ΄ ευχαριστήσω και σου ευχηθώ καλοτάξιδο το νέο βιβλίο σου, θα σου ζητήσω να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με μια αγαπημένη σου φράση μέσα από το βιβλίο.

ΑΠ.: Μια φράση που ξεχωρίζω για την σημασία της είναι* Στην πραγματική αγάπη δεν υπάρχουν προϋποθέσεις.

Κυρία Γκαζιάνη σας ευχαριστώ για αυτή την συνέντευξη και σας εύχομαι δημιουργική έμπνευση καθώς γνωρίζω πως κι εσείς γράφετε κάθε που η ανάγκη της ψυχής γυρεύει λυτρωτικές διεξόδους.

*Το βιβλίο ««Λιόδενδρα και Ροδιές» της Έλσας Φαραζή κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. 

Πηγή: Now24.gr

Η Έλσα Νόμπελη-Φαραζή 

γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι μητέρα τριών κοριτσιών. Εργάστηκε ως προγραμματίστρια Η/Υ και στην Ολυμπιακή Αεροπορία. Έχει κάνει σπουδές στη Συμβουλευτική και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης.

«Η πορεία της ζωής μου αλλά και οι εμπειρίες που απέκτησα από τα ταξίδια με ενέπνευσαν να κάνω τέχνη την αγάπη μου για τον άνθρωπο. Με το γράψιμο συνεχίζω τα ταξίδια, όχι τα γεωγραφικά, μα εκείνα του νου και της ψυχής. Πάντα περιπετειώδη και σε δίνες συναισθημάτων».

Άλλα έργα της είναι: Είμαι Κόρη της Μήδειας, Όχι της Γκρέις Κέλι, Και μη με Ξαναπείς Όμορφη, Φίλα με πριν Ξημερώσει, Ζωές σαν Μισοφέγγαρα. Από τις εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά της Ανάμεσά μας το Ποτάμι, Θέλω Πίσω τη Ζωή μου και Να Τολμάς, ν’ Αγαπάς, να Ζεις, όπως ακόμα και η συλλογή διηγημάτων Ένα Κομμάτι Ουρανού, στην οποία συμμετείχε με διήγημά της.