Κι ήτανε η μέρα έξω σκοτεινή κι ας είχε ήλιο. Την αμαύρωναν οι υπόγειες διαδρομές, οι ύποπτες δοσοληψίες δήθεν ευυπόληπτων αρχόντων. Σπάνια παρακολουθούσα τηλεόραση τέτοια ώρα, μα ένιωθα μια ακατανίκητη δύναμη να αφεθώ στην απραξία με την όραση μόνο να γεμίζει τις ώρες εκείνες του απογεύματος, που το μυαλό αδυνατούσε να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε ενεργητική συμμετοχή μου σε πολλαπλές υποχρεώσεις.
Και ξαφνικά το δωμάτιό μου γέμισε με ένα περίεργο κράμα δυστυχίας και περηφάνιας μαζί, αδυναμίας και δύναμης, αν μπορεί ποτέ κανείς να περιγράψει με αυτή τη δυαδικότητα τη συνεύρεση εκείνη των «παιδιών ενός κατώτερου Θεού», τα οποία παρέδιδαν μαθήματα ανωτερότητας με ένα τρόπο που σκορπούσε ρίγη συγκίνησης μέσα στη ζεστή αύρα του απογεύματος.
Προέρχονταν από ένα ειδικό σχολείο, συνοδεύονταν από τους δασκάλους τους και χαμογελούσαν ανεπιτήδευτα χαρούμενα για την πρωτόγνωρη εμπειρία και εκφράζοντας με ειλικρίνεια τη χαρά τους για το καινούριο και το διαφορετικό. Μα η έκπληξη ήρθε από εκείνο το αγόρι, τον «τραγουδιστή» της παρέας, όπως τον αποκάλεσαν οι άλλοι. Καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, πήρε κάποια στιγμή το μικρόφωνο, άκουσε τη μουσική κι άρχισε να τραγουδά «Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ΄αδύνατο» με τέτοια δύναμη ψυχής, που θα μπορούσα να ορκιστώ πως τον είδα ξαφνικά να σηκώνεται από την αναπηρία του, να στέκεται στη μέση της ζωής του και να κάνει μόνο με την ένταση της φωνής του όλα τ΄αδύνατα δυνατά.
Ναι, θα μπορούσα να ορκιστώ πως τον είδα επάνω σε ένα κατακόκκινο ποδήλατο να ανηφορίζει τραγουδώντας με όλα τα βάσανα να τα ρίχνει πίσω ο άνεμος και μια καινούρια μοίρα, γελαστή να κάθεται στο τιμόνι και να του ανοίγει καινούριους δρόμους. Και ας πάει στο καλό και εκείνη η νοητική στέρηση που του σκίαζε τα μάτια, ας εξοστρακιστεί κι η παράλυση των άκρων που δεν κάνει ποτέ το καρότσι του ποδήλατο, ας πάνε στο καλό όλα όσα τον κάνουν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες και ακόμα πιο ειδικές, υπέροχες ικανότητες.
Σε σένα, λοιπόν, άγνωστε νέε , που δεν γνωρίζεις πως υπάρχω, θα ήθελα να πω κι ας μην το διαβάσεις ποτέ, πως δεν έχω δει ποτέ ξανά τέτοια «αρτιότητα» ζωής. Τέτοια ακεραιότητα μυαλού και καρδιάς μαζί δεν ξανάδα. Όταν γύρω μου, στις πόρτες και στα παράθυρα χτυπούσαν ακόμα με κρότο τόσοι ακρωτηριασμοί του Ανθρώπου, τόσοι ανάπηροι και ανήμποροι συναισθηματισμοί, τόσες αποκοπές ψυχής, εσύ ήρθες απρόσμενα ένα γκρίζο δειλινό να τραγουδήσεις για ένα πολύχρωμο ποδήλατο που δεν θα μπορέσεις ποτέ στη ζωή σου να δαμάσεις.
Για ένα ποδήλατο που θα παραμείνει όνειρο, αλλά ποιος είπε πως όλα τα όνειρα έχουν προορισμό τους την πραγματοποίηση; Κάποια γεννιούνται μόνο για να νικούν τους μικρούς καθημερινούς μας θανάτους. Και θέλω σήμερα, απλά και ταπεινά, να σε ευχαριστήσω που μου θύμισες με εκείνη τη φάλτσα φωνή πως η ζωή μας δεν πρέπει ποτέ να φαλτσάρει.
Πως η δύναμή μας είναι στη θέλησή μας και πως κάθε εμπόδιο μπαίνει στον δρόμο μας για να παρακινεί την προσπάθεια για υπερπήδησή του. Εσύ συνέχισε να κάνεις βόλτες με το ποδήλατό σου. Σε παρακαλώ…
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
No comments:
Post a Comment