Ενδοχωρώ, Ποιητική Συλλογή Αφροδίτης Κυριάκη

Το πάθος της  για την τέχνη και τον πολιτισμό είναι ασίγαστο.  Από δύσκολους και κακοτράχαλους δρόμους ξεκίνησε το όμορφο ταξίδι που συνεχίζει με τόση αξιοσύνη, για να φθάσει στο πρώτο της βιβλίο, στην ποιητική της συλλογή «Ενδοχωρώ». Στην ουσία, μια ποιητική εξομολόγηση των πολυποίκιλων σκέψεων και απέραντων συναισθηματισμών, δείχνοντάς μας τον πλούσιο, εσώτερο κόσμο της.

Κοντεύουν πέντε χρόνια που διαβάζω ποιήματα της. Η φίλη Αφροδίτη Κυριάκη από την Αθήνα, με εξέπληξε ευχάριστα αυτές τις μέρες, ανακοινώνοντας μου επιτέλους, ότι, αποφάσισε να εκδώσει μέρος των ποιημάτων της. Γνωρίζοντας την Άφρο, ήταν θέμα χρόνου η συγκρότηση μιας ποιητικής συλλογής από την πλούσια και αδιάλειπτη υπηρεσία της στις μούσες!

Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι έλεγε: «Η ζωγραφική είναι ποίηση που βλέπεται, αλλά η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται». Στις υπέροχες ποιητικές πινελιές της, η Άφροδίτη καταφέρνει να κεντά ζωντανούς στίχους, που μέσα από τα μονοπάτια της ποίησης της «ενδοχωρούν» σε όλο μας το είναι.

Πολύπειρη και πολυτάλαντη, με απέραντη αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο συνθέτει ωραιότατα ποιήματα που μιλούν στην καρδιά. Απλή στη γλώσσα και κατανοητή στο νόημα, σμιλεύει τους στίχους της σε ζωντανό έργο ζωής. Λαξεύει το λόγο της σε στίχους που απογειώνουν τη σκέψη, ως κορύφωση των συναισθημάτων που περιγράφει. Πλάθει τον ποιητικό της λόγο  σαν μεταξωτό κέντημα που ακτινοβολεί από ομορφιά.

Ταλαντούχα αλλά χαμηλών τόνων, προσπαθεί να δώσει το στίγμα των ανησυχιών της με ένα ιδιαίτερα δικό της τρόπο και ύφος. Βαθιά ανθρώπινη, τα λόγια της μαρτυρούν την ιδεαλίστρια που ξεδιπλώνει με παρρησία τις μύριες σκέψεις της για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις εκφάνσεις της ζωής. Ευχάριστη στην κουβέντα της, σεμνή και καταδεκτική, είναι αδύνατο να μην σε κερδίσει με την αυθεντικότητα της.

Μέσα από τον  ποιητικό της λόγο γεμάτο αγάπη, για ότι όμορφο ή δύσκολο την απασχολεί,  ξεδιπλώνεται μια πλούσια προσωπικότητα. Στα κατάβαθα της ψυχής της κυριαρχεί έντονα η αναζήτηση του ωραίου και του ιδανικού. Διακαής της πόθος, η απογείωση των συναισθημάτων και η λύτρωση των παθών.  Οι λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στις ευαισθησίες και τα πιστεύω της, κρύβονται ανάμεσα στις προσεγμένες λέξεις των στίχων της, που καλά κρυμμένες τις εκφράζει με λυρισμό.

Με ξεκάθαρες αξίες ως προμετωπίδα και κατασταλαγμένα πιστεύω ως λάβαρο, προσπαθεί να ξεγυμνώσει το κακό, να το στήσει στον τοίχο και να προβάλει το έργο του καλού. Πλούσιο το λεξιλόγιο της και ευρηματική η σύνθεση του λόγου της, διατυπώνει με τον πιο δραματικό τρόπο τις ενδόμυχες σκέψεις της. Με ελεύθερο πνεύμα προσφέρει στον αναγνώστη την ευκαιρία του προβληματισμού και τη χαρά της πνευματικής αναζήτησης…

Γεμάτη συναισθηματικές φορτίσεις και προβληματισμούς ατέλειωτους για τη ζωή, το χώρο και το πέραν… μέσα από τα όμορφα ποιήματα της αναδύονται οι μυστικές ιδέες μιας δυνατής σκέψης, σαρκωμένη σε ελεύθερους στίχους. Η Αφροδίτη είναι λεξιπλάστης και αυτό κάνει την ποίηση της να έχει πρωτοτυπία από την άποψη της εκφραστικής δημιουργίας. Δίνει πνοή στις ιδέες της, ζωντανεύοντας τις μέσα από τους όμορφους και λιτούς στίχους. Οι στίχοι της βγαλμένοι μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής της, ακουμπούν τον κόσμο που εκφράζει.

«Σπάσε τους καθρέφτες, που πίσω από την πλάτη, ορίζουν χρόνους, παλιούς…». Γράφει στο ποίημα της, «Επικλητικό» αποκαλύπτοντας τη θεώρησή της για τη στάση ζωής σε γεγονότα και πράξεις.

Ταξιδεύτρια της ζωής... που γνωρίζει πολύ καλά το κόστος της, αλλά είναι ζήτημα ζωής, που το χειρίζεται με επιτυχία. Καλοτάξιδο της εύχομαι από καρδιάς να είναι το βιβλίο της, στο όμορφο συγγραφικό οδοιπορικό που ξεκίνησε και προχωρεί…

Φοίβος Νικολαΐδης

Ενδοχωρώ, ποίηση, Αφροδίτη Κυριάκη, Εκδόσεις Vakxikon.gr, 2013  Ενδοχωρώ

Δείτε την ιστοσελίδα της: Remendios

Facebook

 Ένδον

Αλλιώτικα ξημέρωσε,
αλλιώτικα στο λιόγερμα το φως πλάγιασε
κι άλλα λόγια απόψε
μυστικά
ψιθυρίζει η νύχτα.
Tούτη την ώρα
που απόμερες γίνηκαν οι ανάσες των ανθρώπων,
ο πίσω χρόνος το βημόθυρο
ξεκλειδώνει.

Και να

του χρόνου οι καβαλάρηδες σιμώνουν. 

O χρόνος, ο χαμένος κι ο κερδισμένος,

αντάμα καλπάζουν

ανάμεσα από λάφυρα και πληγές,

ασέληνους και πανσέληνους ουρανούς  

Στα δυσπρόσιτα των βλεμμάτων ζυγώνουν,

και με τα νύχια των αλόγων τους

τη χωμάτινη σάρκα χαράζουν,

όλο και πιο βαθιά,

μέχρι να αφουγκραστείς

για ακόμη μια φορά

τους χτύπους,

που σαν σεπτοί ήλιοι Σ' έθρεψαν.

Εκεί που οι λέξεις δεν ηχούν,

δεν φτιάχνουν λόγια,

μα σωπαίνουν...

Οι πιο φλύαρες σιωπές, ένδον.

Επικλητικό

Δίωξε τις κίτρινες μνήμες μου…
δε θέλω να θυμάμαι
τίποτα από εκείνο το γαλάζιο που ξεθώριασε
-στις αναβολές των περιστάσεων-
και που χλωμό πρόσωπο χωρίς λαλιά και βλέμμα
απέμεινε να στέκει εντός μου.

Σπάσε τους καθρέφτες
που πίσω από την πλάτη
ορίζουν χρόνους
παλιούς.
Απόκαμα να μετρώ τις αποστάσεις με το χθες
-ήρθε..! και επίγνωση έφερε-
μα τώρα να προσπεράσει πρέπει
τους αυλοκόλακες καταργώντας
για να ευδοκιμήσει περηφάνια πάλι.

Πάρε μακριά των καραβιών τις μνήμες
που μέσα τους
λαθρεπιβάτης ταξίδεψα
θωρώντας από την θάλασσα
τα απόνερα της.

Σφράγισε τα μισάνοιχτα όστρακα,
άλλα παραμύθια
για γοργόνες και καραβοκύρηδες
μην καμώσουν.

Σώπασε τις φωνές
που ξέχασαν πως προφέρεται τ’ όνομα μου
στο μόνο και στη σιγασιά της νύχτας

Κλείσε τους δρόμους
που αθόρυβα περπάτησα
εφησυχασμούς να μην ταράξω
και φόβους επαναπαυμένους μην ξυπνήσω
των ανθρώπων που πίστευαν
πως το λίγο βαστούσαν.

Στάξε μούχρωμα
στη νοσταλγία των μικρών πραγμάτων
που κάτω από φανοστάτες κάθονται
φως να κλέβουν
και θεόρατα να σκιάζουν.

Διέλυσε τις πλάνες του νερού
που κάποτε πίστη βάφτιζα.
Ντύσε με ανυποψίαστες αλήθειες
τους τοίχους της κάμαρας μου.

Και…
σκέπασε τον θυμό του χειμώνα
άλλο ξεπάγιασμα
στην ψυχή μου
μη στείλει.

Έτσι ας γίνει.

 

Περίπατος

Μια στιγμή
κι αλλιώτικα γύρισε ο καιρός.
Χορταριασμένες θύμησες
υπαγόρευσε
μετατρέποντας την αποτραβηγμένη άμπωτη
σε πλημμυρίδα.

Επέστρεψε ήχους το νερό
-ανείπωτους-
εκπληρώνοντας την υπόσχεση
εκείνης της μέρας
-που βάσταξα στα χέρια μου
όλα τα ξεβρασμένα φύκια
μιας φθινοπωρινής θάλασσας-
και που ακόμα,
το γέλιο της θυμάμαι.

Πόσο ευσπλαχνικά αντήχησε
εντός μου.
Και εκεί
σε εκείνη τη λύτρωση
ορκίστηκα να ζήσω.

Μια λέξη
κι η μέρα αλλιώτικα έτρεξε.
Με ταχύτητες ξέχειλες
ρέει στο παντού,
συρρικνώνοντας ζωή σε λαχανιασμένες αφηγήσεις.

Σ’ απρόβλεπτους ορίζοντες διευρύνομαι,
πεθυμιές ξετυλίγω,
υπερβάλω κι αφήνομαι
μεθυσμένη
στα σπάργανα μιας ανάσας πρωτόφαντης.

Κι εδώ
σε τούτους τους παλμούς
θέλω να ζήσω,
την αιωνιότητα της μέρας
που -απροσδόκητα- με μια φλούδα φεγγάρι
μου χαρίστηκε σε μια στιγμή
ο ουρανός όλος.