Πατριδεγωφάγος, Η νόσος της πόλεως, Θεόδωρου Ι. Ζιάκα

Γράφει/επιμελείται : Άντης Ροδίτης

Ο ανθρωπολογικός καρκίνος

Αλλά τι γίνεται όταν ο εθνικός Πατριώτης αρχίζει στην Εσπερία να λιγοστεύει επικίνδυνα, μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κι ο ανθρωπολογικός καρκίνος να απλώνεται από πάνω προς τα κάτω;

Η συστημική πλαισίωση του "νοσούντος" υποκειμένου, με τον καταναλωτισμό και την μεταμοντέρνα ελευθεριότητα, φάνηκε σαν η μαγική λύση: Αυτο-διαλυθείτε όσο θέλετε στον ιδιωτικό σας χώρο. Γίνετε ολοκαύτωμα στην πυρά της ιδιωτικής επιθυμίας σας. Αρκεί να καταναλώνετε. Λεφτά υπάρχουν!

Από τη δεκαετία του ’60 και έπειτα, η "μεταμοντέρνα μαζική δημοκρατία" διαλαλήθηκε σαν η "οριστική λύση του ανθρώπινου προβλήματος"!

Αλλά, η Ιστορία δεν "τελείωσε". Η αναπαραγωγή του Συστήματος προσκρούει σε κρίσεις. Οι κρίσεις είναι τόσο μεγαλύτερες και τόσο καταστροφικότερες, όσο περισσότερο τα συστήματα φουσκώνουν σε μέγεθος και όσο περισσότερο επεκτείνονται, περισφίγγοντας τον πλανήτη. Η περαιτέρω συστηματοποίηση, η μόνη απάντηση, που μπορεί να συλλάβει ο τεχνικός κληρονόμος του Αστού, καθιστά το πρόβλημα ακόμα μεγαλύτερο. Αξιόπιστο Σύστημα Διαχείρισης Κρίσεων δεν μπορεί να φτιαχτεί, γιατί θα είναι κι αυτό "ένα ακόμα ανάμεσα στα άλλα".

Αφ' ης στιγμής το "λειτουργικό" της σχέσης ιδέας και πράγματος εμπεριέχει το θεώρημα του Γκέντελ, το ζητούμενο "σύστημα ελέγχου όλων των συστημάτων" είναι η αλχημιστική χίμαιρα του νεωτερικού "επιστημονικού" φαντασιακού. Η φυγή προς τα μπρος αναβάλλει απλώς την κατάρρευση, για να την κάνει πιο καταστροφική. Είναι αδύνατο να λυθεί το συστημικό πρόβλημα με συστημικές μεθόδους. Θεωρητικά τουλάχιστον.

Στο εμπειρικό επίπεδο τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, διότι ενώ ο συστημικός εγκλωβισμός της ανθρωπολογικής κατάρρευσης έχει επιτευχθεί στη βάση του Συστήματος, στην κορυφή του, στα νευραλγικά κέντρα του, έχει ήδη διαρραγεί και το Σύστημα κινδυνεύει να γκρεμιστεί πάνω στον εαυτό του, σαν τους Δίδυμους Πύργους.

Πράγματι. Ο Μαμωνάς, η μεταφυσική "Κεφαλή" του Τεχνοσυστήματος, δεν μπορεί από μόνος του να αναπαραγάγει τον εαυτό του. Ένα είδωλο είναι: το είδωλο όλων των ειδώλων. Επαφίεται, λοιπόν, στους δούλους του. Στους ιερείς και διακόνους του, golden boys και οικονομολόγους, οι οποίοι όμως κάθε άλλο παρά ιδεώδεις είναι γι' αυτή τη δουλειά. Πριν απ' όλα είναι δούλοι της δικής τους ιδιωτικής επιθυμίας-απόλαυσης. Έπειτα τους επιτρέπεται να ρισκάρουν εκ του ασφαλούς, στερώντας τους, έτσι, την άμεση αίσθηση του κινδύνου.

Συμβαίνει, τέλος, να είναι και γνωσιολογικώς ευνουχισμένοι, λόγω των αποβλακωτικών συνεπειών της χρόνιας εξειδικευτικής "στοχο-προσήλωσης" στα νούμερα, τις καμπύλες και τις "πίτες". Πώς να μπορέσουν, οι άνθρωποι αυτοί, να υπερβούν τον εαυτό τους, να βγουν πάνω από τα συστήματα, να συλλάβουν την διασυστημική τους δυναμική, ώστε να μεριμνούν για τη συμβατότητα των δικών τους κινήσεων με τις ανάγκες αναπαραγωγής του Συστήματος συνολικά; Ούτε κατά διάνοια. 

Στην πραγματικότητα αυτοί οι ίδιοι είναι το Πρόβλημα του Συστήματος, όπως ξεκάθαρα το απέδειξε η τωρινή κρίση. Αντί να τηρούν, ως κόριν οφθαλμού, το γενικό συμφέρον του Συστήματος, αυτοί έβγαλαν στο σφυρί την ίδια του την "Κεφαλή". Την πουλούν και την αγοράζουν σαν εμπόρευμα. Την τεμαχίζουν και την ξανατεμαχίζουν, σε "προϊόντα" εντελώς φανταστικά. Και μάθαμε έκπληκτοι (απ' αυτούς τους ίδιους, εμείς πού να τα ξέρουμε;), ότι τα εν λόγω "παράγωγα", τα "τζογάρουν" και χτίζουν πάνω τους ανεστραμμένες πυραμίδες πελώριες, αδιαφορώντας, για το τι θα συμβεί αν αυτές καταρρεύσουν από το ίδιο τους το βάρος. "Πειράζοντας" τους  νόμους του Χρήματος, "της τιμής που τιμή δεν έχει", έκαναν το σφάλμα που δεν διορθώνεται. Όλο το πλανητικό σύστημα να εκποιήσουμε στους "δανειστές" μας, το "άνοιγμα" που δημιούργησαν είναι αδύνατο να "καλυφθεί".

Στο μεταξύ για να "κλείσουν" το ρήγμα στην κορυφή, αναγκάζουν τα κράτη-πελάτες να αφαιμάξουν τους υπηκόους τους, πράγμα που θα ανοίξει επικίνδυνα ρήγματα στη βάση του Συστήματος. Στριμωγμένα ασφυκτικά, πλέον, τα έθνη της νεωτερικής ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας, θα αναζητήσουν εξωσυστημικές διεξόδους για την επιβίωσή τους. Δεν αποκλείεται, τότε, να υπάρξουν αλλαγές στα ανθρωπολογικά δεδομένα, ικανές να βγάλουν τον κόσμο από το νεωτερικό αδιέξοδο.

Προς το παρόν, πάντως, ο συστημικός Πατριώτης, ή ό,τι έμεινε απ' αυτόν, δεν είναι σε θέση να "κάνει κάτι". Για τους "τεχνολόγους αλόγους", φυσικά ούτε λόγος.

Τον νεωτερικό πολιτισμό που φτάνει σήμερα στο μετανεωτερικό μηδενισμό, υιοθέτησε κι ο νέος ελληνισμός φτάνοντας στη δική του ιδιόμορφη παρακμή.

Ποια η καταγωγή και η προέλευση, η ταυτότητα και το ασύμβατο του νεωτερικού πολιτισμού με τις ελληνοβυζαντινές μας παραδόσεις εντοπίζει και αναλύει ο «Πατριδεγωφάγος» (Αρμός 2012), τού Θεόδωρου Ι. Ζιάκα, μαθηματικού, πρώην διευθυντή τού Γενικού Λογιστηρίου του Ελληνικού Κράτους και ακούραστου ερευνητή της ελληνικής ταυτότητας, αλλά και των προοπτικών τού έθνους να αντιμετωπίσει νικηφόρα την παρούσα κρίση.

Ήδη ο ελληνισμός κατάφερε νʼ αντεπεξέλθει τής παρακμής τής ελληνιστικής εποχής και να επιβιώσει για περισσότερο από χίλια χρόνια ως ηγετικός «βυζαντινός» πολιτισμός.

Ο «Πατριδεγωφάγος», βιβλίο μόλις 250 σελίδων, αποτελεί τον πιο σύγχρονο, ευρύ και εις βάθος προβληματισμό πάνω σε θέματα που μάς απασχολούν σήμερα κι επιτείνουν την αγωνία κάθε συνειδητοποιημένου Έλληνα για το μέλλον.

 Άντης Ροδίτης

Ο πατριδεγωφάγος είναι για τα έθνη όπως ο καρκίνος για τα άτομα. Αν δεν διαγνωσθεί εγκαίρως και δεν αντιμετωπισθεί σωστά, γοργός επέρχεται ο θάνατος και είναι οδυνηρός.

Δυστυχώς όμως δεν έχει συνειδητοποιηθεί για τι είδους ασθένεια πρόκειται. Οι φορείς της μιλούν για "κρίση" και την προσδιορίζουν ως "οικονομική", "πολιτική", "θεσμική", "πολιτιστική" κ.λπ. Στρέφουν την προσοχή στα συμπτώματα, αφήνοντας άθικτη την αρρώστια να εξελίσσεται ακάθεκτη. Βεβαίως δεν έχει μόνο το δικό μας έθνος προσβληθεί, αλλά και τα υπόλοιπα έθνη της ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο. Απλώς εμείς προπορευόμαστε και αφήσαμε τους άλλους να μας χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο - να δοκιμάζουν πάνω μας άσχετα οικονομιστικά γιατροσόφια.

Όμως, σε αντίθεση με τα λοιπά έθνη, εμείς είχαμε προσβληθεί και άλλοτε από την ίδια αρρώστια. Και επιβιώσαμε. Είναι, επομένως, πολύ πιθανό να διατηρούνται κάποια "αντισώματα" στον εθνικό μας οργανισμό. Θα μπορούσαμε, ίσως, να τα εντοπίσουμε και να τα "καλλιεργήσουμε". Με τον τρόπο αυτό θα βοηθούσαμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους "εταίρους" μας, που αστόχαστα εξακολουθούν να μας κουνάνε το δάχτυλο.

Η αναζήτηση και ο εντοπισμός των εν λόγω "αντισωμάτων" υπήρξε και ο σκοπός που γράφτηκε το βιβλίο.

 Ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας γεννήθηκε το 1945, στο χωριό Κούρεντα (Δήμος Μολοσσών νομού Ιωαννίνων) και σήμερα ζει στην Αθήνα. Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι δημόσιος υπάλληλος στον κλάδο της πληροφορικής. Από τη δεκαετία του 1980 μελετά θέματα κοινωνικής οντολογίας.

Ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας κατάγεται από τα Κουρέντα Ιωαννίνων.

Πήρε το πτυχίο του καθηγητή μαθηματικών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στον δημόσιο τομέα, ως πληροφορικός. Νέος είχε κάποια πολιτικο-ιδεολογική δραστηριότητα στον χώρο της Αριστεράς, τα αδιέξοδα της οποίας τον ανάγκασαν να ασχοληθεί συστηματικά με την κοινωνική θεωρία, στην οποία και αφιέρωσε τον ελεύθερο χρόνο του.

Από το 1980 μελετά το εθνικό φαινόμενο σε συνδυασμό με την κοινωνική οντολογία του συλλογικού και του ατομικού υποκειμένου και επικεντρώνεται στα προβλήματα ταυτότητας, επεξεργαζόμενος με έναν διαφορετικό τρόπο την έννοια της "παράδοσης".

Στο πλαίσιο αυτό διερεύνησε την παθολογία του κυρίαρχου ανθρωπολογικού τύπου και την σχέση της με την τρέχουσα κατάρρευση των συλλογικών αξιών.