Ζωή στη Γη και έμπνευση

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο φίλο Αποστόλη

Κείμενο γραμμένο για το διαδικτυακό αφιέρωμα με θέμα 

«Ζωή στη Γη» και έμπνευση τον @moloch82

Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι διαφορετική κι ας είναι ο ήλιος και το φεγγάρι τα ίδια. Ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα. Σαν χείμαρρος διαγράφει τις στιγμές και επιστρέφει στον ορίζοντα της μνήμης, που ποτέ δεν σβήνει… 

Το διαχρονικό ρολόι της αρχής και του τέλους, οδεύουν μαζί στο ίδιο αστρικό όχημα, διαδέχοντας αστραπιαία το ένα, το άλλο. Οι δείκτες της ζωής τρέχουν πότε κανονικά και πότε αντίστροφα στην κόψη της ανθρώπινης ψυχής, που η καρδιά συντροφεύει, πάλλοντας στους χτύπους της, πότε με θλίψη και πότε με χαρά.

Κάθε χαμόγελο ζωής φωτίζει το ουράνιο τόξο της γης και κάθε βλέμμα αγάπης λαμπρύνει το σύμπαν. Στη στροφή της χαράς ο πόνος παραμονεύει και οι πλατιοί δρόμοι γίνονται ατραποί, που διυλίζουν την πραγματικότητα, οδηγώντας μας στο πεπρωμένο.

Κολλημένα τα μάτια, τα αυτιά και οι αισθήσεις μας, πολλές φορές, εκεί, που οι μικρές τελείες γίνονται διαχωριστικές γραμμές, κυριεύουν τη σκέψη μας. Αλλοτριώνουν το εγώ μας και μας ξεστρατίζουν… Εκεί στην ταχύτητα του φωτός της σκέψης, όπου γινόμαστε ένα με το μέλλον, η ταύτιση με υπερκόσμιες δυνάμεις, οδεύει στην αιωνιότητα...

Στην άκρη του μύθου τα φώτα σβήνουν απαλά και η δανεισμένη αλήθεια γίνεται κτήμα μας… Η σκέψη που απελευθερώνεται, είναι η πιο δυνατή αλήθεια και η μόνη παρηγοριά, που μας οπλίζει με θάρρος, εγκαρτέρηση και αισιοδοξία…

Φοίβος Νικολαΐδης