Ίσως ναι... ίσως όχι... της Μαίρης Λακουμέντα

Η Μαίρη Λακουμέντα (facebook) γεννήθηκε στην Πάτρα. Μεγάλωσε και σπούδασε στον Πειραιά. Εργάζεται στον δημόσιο τομέα. Παράλληλα, ασχολείται με τη συγγραφή. Παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ και στο Μεταίχμιο. Έχει γράψει τα διηγήματα: «Μια συνηθισμένη ιστορία», «Η γνωριμία», «Το κόκκινο κοράλλι», «Ο Αριστείδης του γραφείου», «Ο αγώνας», «Αvotre Sante» που έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά.

Δυο νουβέλες που φέρνουν στο προσκήνιο τη ζωή του καθενός μας. Μέσα στις γραμμές του βιβλίου ο αναγνώστης ανακαλύπτει ένα κομμάτι από τον εαυτό του, που το φυλάει βαθιά μέσα στην ψυχή του. Είναι η ευκαιρία του να βγάλει τα κρυφά και να νιώσει ελεύθερος. Οι ιστορίες τριών γυναικών και ενός άντρα πλεγμένες με ιδιαίτερη μαεστρία από τη συγγραφέα, αφήνουν μια γεύση πίκρας αλλά και ανακούφισης.

«Μιλάμε, συναναστρεφόμαστε, επιθυμιόμαστε ίσως, μα δεν συνεννοούμαστε. Αυτή είναι η σκληρή μας τύχη. Η αιώνια παρεξήγηση. Τα λόγια και η σκέψη μας φτάνουν παραμορφωμένα στην αντίληψη του άλλου».

Η Έλενα, η Θάλεια και η Άντζυ κάνουν διακοπές στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Η ιστορία τους ξεδιπλώνεται, πότε με χιούμορ και πότε με παράπονο, όπως τη ζουν οι ίδιες αλλά και από την οπτική γωνία που έχει η μία για την άλλη. Οι μέρες αυτές όμως φέρνουν εκπλήξεις και ανατροπές στη ζωή και των τριών...

Ο Λευτέρης, ένας άντρας της εποχής μας, αποφασίζει να ζήσει τη ζωή που νομίζουν οι δικοί του ότι είναι η καλύτερη για αυτόν. Μέσα από τα θέλω και τα πρέπει, πλέκεται ο ιστός των προβλημάτων και των ανομολόγητων επιθυμιών του. Δείχνει να βολεύεται, αλλά μέσα από τα λάθη των επιλογών του, η προσωπικότητά του συνθλίβεται. Τότε αυτός...

                                         Έργα της Μαίρης Λακουμέντα:
                                         «Ίσως ναι... ίσως όχι...» (2011)
                                         «Μια συνηθισμένη ιστορία» (2010)
                                        «Η γνωριμία» (2010)
                                        «Ο Αριστείδης του Γραφείου» (2010)
                                        «Ο Αγώνας» (2010)
                                        «A Votre Sante» (2010)

 Από την επιτυχημένη εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου στην Αθήνα.

Εικόνες από τις ομιλίες της συγγραφέως και των 3 ομιλητών. κου Σταθόπουλου (Κριτικού Λογοτεχνίας), κου Πασχαλάκη (συγγραφέα) και κου Ψαρρού (δικηγόρου) καθώς και της απαγγελίας της κας Αποστολοπούλου (Θεατρολόγου-Ηθοποιού)

 Ο συγγραφέας Παντελής Πασχαλάκης με τη Μάριη Λακουμέντα.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Μαίρη Λακουμέντα είναι ένας πνευματικός άνθρωπος γεμάτη ευαισθησίες και ανησυχίες. Η αγάπη της για το βιβλίο και το γράψιμο  γίνονται πανέμορφα κείμενα μέσα από τα άρθρα, μελέτες, δοκίμια και βιβλία της. 

Καλλιεργημένη με παιδεία, προσπαθεί με τον τρόπο και τα μέσα που διαθέτει, να τιμήσει αυτό για το οποίο αγωνίζεται συστηματικά, τη διάδοση, του βιβλίου και την ανάπτυξη του γραπτού λόγου.

Η κοινωνική καταξίωση και σεβασμός των πολλών φίλων και εκτιμητών του έργου της, επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη της αυτή αγάπη και αξιέπαινη προσπάθεια.

Η Μαίρη Λακουμέντα τα κατάφερε περίφημα και στην προσπάθειά της αυτή. Το τελευταίο της βιβλίο είναι αποτέλεσμα μιας φροντισμένης και ιδιαίτερα προσεκτικής δουλειάς. Ξεχωρίζω μια μικρή παράγραφο από το βιβλίο της: «Η επιδερμίδα της είχε πάρει ένα χρώμα ελαφρά σοκολατί, σαν να καιγόταν από την κρυφή φλόγα που αντανακλούσαν τα πελώρια πράσινα μάτια της. Τα ξανθά μαλλιά της έπεφταν ανέμελα στο μέτωπο. Το ρολόι έδειχνε οκτώ και κάτι και το στομάχι μου που γουργούρισε σαν τον γάτο μου όταν είναι σε νιρβάνα, με ανάγκασε να σηκωθώ».

Με αφηγηματική απλότητα, αλλά πλούσια φαντασία και ευρηματική σύνθεση του λόγου της, διατυπώνει με τον πιο ωραίο τρόπο τις ενδόμυχες σκέψεις της μέσα από την όμορφη ιστορία που έπλεξε. Ένα δείγμα όμορφης περιγραφής της: «Τα χρώματα ροδιά, χρυσά, μπλε, ξάπλωναν στο τέλος του ορίζοντα. Ήταν η ώρα που έσμιγε η ημέρα με τη νύχτα και οι κορφές των βουνών χάνονταν. Μέσα στη νήνεμο γέννηση του σούρουπου, κάποιος σμίλευε τις ζωές των ανθρώπων. Θα ζήσουν λίγο πιο έντονα, λίγο πιο λαμπρά, λίγο πιο δύσκολα, λίγο πιο θλιμμένα ίσως, όταν η ημέρα τεντωνόταν από τον ύπνο της και άνοιγε όλα τα χρώματα πάνω στη γη».

Το βιβλίο της μαρτυρεί την ευαισθησία της, που εμπνέεται από την αγάπη της για τον άνθρωπο. Μέσα από την αφήγηση της, ξεδιπλώνεται ένα ανήσυχο πνεύμα, με έντονους  προβληματισμούς για την κοινωνία, τις σχέσεις των ανθρώπων, τα συναισθήματα, την ίδια τη ζωή.

Ως βαθύς γνώστης της ανεξερεύνητης ακόμη ανθρώπινης ψυχής, χειρίζεται με άνεση τους χαρακτήρες που επιλέγει, να διαδραματίσουν την πλοκή των γεγονότων που συνθέτει σκιαγραφώντας τις απέραντες συνθέσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς και αντίδρασης ως στάσης ζωής.

Απλή στη γλώσσα, κατανοητή και αφηγηματική πλάθει τον λόγο της σε ζωντανό έργο ζωής. Ταλαντούχα αλλά σεμνή και χαμηλών τόνων, προσπαθεί να δώσει το στίγμα των προβληματισμών της με ένα ιδιαίτερα δικό της τρόπο και ύφος. Γράφει: «Ο ουρανός είχε γίνει τώρα σκουρογάλαζος. Έβλεπες τις τελευταίες ωχρορόδινες πινελιές του καλλιτέχνη που έγραφε στον καμβά τον ήλιο να λιώνει και να χύνεται στη δύση. Σταύρωσα τα χέρια στο στήθος και άρχισα να μετράω τους τελευταίους ήχους της ημέρας που χανόταν… Τους χτύπους της καρδιάς μου…».

Συνδυάζει την ανεπιτήδευτη υψηλοφροσύνη με τη σαγηνευτική απλότητα, που εντυπωσιάζει. Δεν είναι όμως μόνο η συγγραφική της αξία, αλλά και το ήθος, που την κάνει να ξεχωρίζει.

Φοίβος Νικολαΐδης