Ανδρέας Αχιλλέως, Κόσμικ

Ένα πολυσύνθετο ταλέντο

Ο φίλος Ανδρέας Αχιλλέως  ιδιοκτήτης του γνωστού κουρείου «Κόσμικ» στη Λευκωσία, είναι ένας επιτυχημένος επαγγελματίας στον τομέα του. Παράλληλα, είναι ένα πολυσύνθετο ταλέντο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αγάπη για τη μουσική. Παίζει κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο, τραγουδά και συνθέτει τραγούδια.  Μία από τις κόρες του, η Μαρία είναι φτασμένη τραγουδίστρια.

 

Απλός, καταδεχτικός, αυθεντικός και χαμηλών τόνων, ως άνθρωπος είναι φύσει αισιόδοξος και καλογέλαστος. Μεθοδικός, έντιμος, γεμάτος  ωραία συναισθήματα και θετική σκέψη για τους συνανθρώπους του, διακρίνεται για τον ευχάριστο χαρακτήρα και την εργατικότητά του.

Σέβεται τις παραδόσεις και διατηρεί τις αρχές του.  Απολαμβάνει την καλή παρέα και το χιούμορ. Αγαπά τη φύση, την οικογένεια και τους φίλους του. Τα χόπι του πολλά και ποικίλα συμπεριλαμβάνουν τον αθλητισμό και γενικά τα σπορ.

 

Πρωτοπόρος στη συμμετοχή του από το 1973 μέχρι το 1985 στο Ράλι Κύπρος, αλλά και στο Ράλι Ακρόπολις, όπου διακρίθηκε και αναδείχθηκε μερικές φορές νικητής στην κλάση του.

 

Στον τελευταίο  «10ο Διαγωνισμό Ταβλιού Τεθωρακισμένων» με αθρόα συμμετοχή μελών και φίλων του Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Τεθωρακισμένων, που ξεκίνησε την Τετάρτη 2 Ιουνίου, ο Ανδρέας Αχιλλέως (έφεδρος Τεθωρακισμένος) ήταν ο νικητής!

Οι πολίτες έχουν φωνή και ευθύνη

Varnavas Varnaba, Solo Exhibition

You are invited

to my solo exhibition of printed photographs

at the inauguration of the Nicosia Pedestrian and Bicycle Linear Park

by Minister of Interiors Eleni Mavrou,

in the presence of the mayors of Nicosia and Strovolos

17:30 on Wednesday June 27th

Behind the small "Church of the 13 saint martyrs of Kantara", 

opposite the Cyprus Red Cross

Ξάστερη ψυχή

Της Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Αλλιώς την είχε ονειρευτεί τη φοιτητική ζωή ο Λευτέρης,  μακριά απ΄την πατρίδα και τις συνεχείς υποδείξεις της μάνας του. Λίγο διάβασμα, πολλή ελευθερία, απεριόριστη βουτιά στα Θέλω του. Φτάνει να ‘ρχότανε το έμβασμα τακτικά , να ΄χει το απαιτούμενο ρευστό για τις ανάγκες του. Και στις αρχές καλά τα κατάφερνε. Πολλά δεν ήτανε, αλλά κι αυτός πολλά δεν ήθελε.  Tα ΄φερνε βόλτα με το νοικοκυριό, άφηνε και κάτι τις στην άκρη για ώρα περίστασης.

Μέχρι που γνώρισε το Νικήτα, μπασμένο πολύ στα πράματα και του πάσαρε  το πρώτο χόρτο. Μέσα σε μια νύχτα σκόρπισαν οι παραινέσεις της μάνας, οι νουθεσίες του πατέρα κι έγινε μια εξάρτηση που εκλιπαρούσε το Νικήτα για τη συνέχεια. Εκείνος έκανε πρώτα το δύσκολο, τάχα για το καλό του κι ύστερα άρπαζε το παραδάκι, άφηνε το πράμα κι ένιπτε τας χείρας του σαν Πόντιος Πιλάτος του κυκλώματος. «Εγώ δεν ήθελα , αλλά μια κι επιμένεις…». Κι εξαφανιζότανε, μέχρι που η διαίσθησή του του’ λεγε πως το θύμα του είχε και πάλι την ανάγκη του, για να εμφανιστεί δήθεν τυχαία μπροστά του και ν’ αρπάξει ό,τι μπορούσε απ΄την αδύναμη φύση του.

Τα΄ξερε όλα αυτά ο Λευτέρης, μα σαν πιάσει κανένας τον  κατήφορο, δύσκολα θα ΄βρει βράχο να σταματήσει, ακόμα κι αν ψάχνει με αγωνία να γαντζωθεί στη σωτηρία του.

Κι όταν τελείωνε το χαρτζιλίκι γύρω στα μέσα του μήνα, έψαχνε με αγωνία ο Λευτέρης να΄βρει τον τρόπο να εξασφαλίσει τη δόση του. Στην αρχή προφασίστηκε διάφορες ανάγκες και κλάφτηκε γι΄αυτές στη μάνα του. Κάτι  τα επιπλέον βιβλία που χρειάστηκε να παραγγείλει στο διαδίκτυο, κάτι που΄χε πρόβλημα με τον υπολογιστή  του και χρειαζόταν καινούριο , κάτι και οι ζημιές που πλακώσανε σωρηδόν στο διαμέρισμα που νοίκιαζε λες κι έπεσε κατάρα, απόρησε η μάνα, προβληματίστηκε ο κύρης κι αποφάσισε να πάρει ένα αεροπλάνο και να πάει να δει τι γίνεται. Στη γυναίκα του ήτανε σαφής.
«Ούτε κουβέντα στο Λευτέρη, Σοφία. Δεν είναι πως θέλω να τον αιφνιδιάσω, είναι που θέλω να βρω την αλήθεια, προτού προλάβει να την κρύψει».

Συγκατάνευσε η μάνα κι έμεινε πίσω με την ανησυχία να της κατατρώει τις ώρες.

Αργά το σούρουπο προσγειώθηκε το αεροπλάνο του σε μια συννεφιασμένη πόλη. Πήρε ταξί, έφτασε γρήγορα στο διαμέρισμα. Σκοτεινό του φάνηκε απ΄έξω, σιωπηλό. Γύρισε το κλειδί στην πόρτα, μπήκε σχεδόν στις άκρες των ποδιών. Τίποτα στο μικρό σαλόνι, που χρησίμευε και για κουζίνα.  Άναψε το φως, μια εγκατάλειψη τριγύρω, σκόνη και μυρωδιά κλεισούρας. Στην κρεβατοκάμαρα κλειστά τα παντζούρια, άδειο σχεδόν από σεντόνια το κρεβάτι. Πήρε ν΄ανοίξει τα παραθυρόφυλλα, ν΄αφήσει λίγο φως να τρυπώσει μες στην έγνοια του.

 

Και τότε τον είδε. Μπρούμυτα πεσμένο στο πάτωμα, μισοχωμένο κάτω απ΄το κρεβάτι. Δε φώναξε, είχε μάθει απ΄το στρατό τη σημασία της ψυχραιμίας στα δύσκολα και στ΄αναπάντεχα.  Κινήθηκε τόσο γρήγορα που απόρησε κι ο ίδιος. Λες και περίμενε τα χειρότερα, λες κι είχε καταστρώσει από πριν σχέδιο δράσης.

Στο νοσοκομείο επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες του. Θύμα ναρκωτικών ο Λευτέρης, χρειαζόταν επειγόντως θεραπευτική αγωγή και στήριξη. Μόλις του είπαν οι γιατροί πως μπορούσε να τον δει , μάζεψε όλο το κουράγιο του, ζωγράφισε ένα χαμόγελο στις άκρες των χειλιών του και μπήκε στο δωμάτιο με το κρεβάτι του γιου του.

Τα σκούρα καστανά μάτια του Λευτέρη καρφώθηκαν επάνω του με τόση θλίψη, που΄νιωσε να βουρκώνει. Κάθισε δίπλα του, του΄πιασε το χέρι.

«Θάλασσα τα΄κανα, πατέρα», είπε κι η φωνή του πνίγηκε σ΄ένα λυγμό.

«Είμαι δω, για να την ταξιδέψουμε τούτη τη θάλασσα μαζί. Κι ας έχει φουρτούνες, κι ας έχει και ξέρες.   Δε θα σε ρωτήσω πώς και γιατί.  Δεν είναι της ώρας. Με νοιάζει μόνο ν΄αφήσεις πίσω σου τούτο τον εφιάλτη». Πήρε ο Λευτέρης να κλαίει μ΄αναφιλητά στην αγκαλιά του.  

Σαν κόπασε η πρώτη έκρηξη, θυμήθηκαν κι οι δυο τη Σοφία. «Το ξέρω, το φταίξιμό μου μεγάλο, μα δε θέλω να την πικράνω» , είπε ο Λευτέρης και κοίταξε ικετευτικά τον πατέρα του.

Σηκώθηκε εκείνος απ΄την καρέκλα του, περπάτησε  μέχρι το παράθυρο. Πώς κρύβεις τέτοια καταιγίδα από μια μάνα; Ποτέ του  δεν είχε πει ψέματα στη γυναίκα του. Το΄χε σαν αρχή του, να σέβεται τον άνθρωπο που ένωσε τη ζωή του με τη δική του, μπροστά στο Θεό και τους Αγίους.  Λόγια καθάρια, ψυχή ξάστερη ήταν πάντα ό,τι έβαζε στην κοινή του ζήση με τη Σοφία. Κοίταξε πίσω του. Ο Λευτέρης είχε γείρει το κεφάλι στο πλάι, τα μάτια του είχαν κλείσει. Βεβαιώθηκε πως τον είχε πάρει ο ύπνος, προτού βγει στο διάδρομο.

Έβγαλε το κινητό του απ΄την τσέπη. Δέκα αναπάντητες κλήσεις , πεντέξι μηνύματα απορίας , απόγνωσης, έντασης, όλα απ΄τη Σοφία.  Πήρε βαθιά ανάσα , πάτησε την επαφή

«Σοφάκι μου» , απάντησε εκείνη στον πρώτο κιόλας χτύπο. «Θεέ μου, γιατί άργησες  τόσο πολύ; Δεν καταλαβαίνεις την αγωνία μου; Τι στο καλό συμβαίνει; Τι έχει το παιδί; Γιατί σίγουρα κάτι έχει και δε μου το λες». «Όλα μια χαρά , Σοφία μου. Είναι που δεν είχα καλή λήψη στο κινητό.  Άδικα ανησυχήσαμε κι οι δυο. Στ΄αλήθεια του΄τυχαν τόσες αναποδιές του παιδιού . Κοιμάται τώρα, κουράστηκε απ΄το διάβασμα. Λέω να κάτσω μια δυο βδομάδες μαζί του, έχω να κανονίσω και κάτι δουλειές του μαγαζιού με τους αντιπροσώπους μας εδώ. Κι άμα έρθω, φρόντισε για εκείνο το υπέροχο στιφάδο σου, που θα μου λείψει εδώ στα ξένα. Μα όχι πιότερο από σένα».

Ένιωσε μεμιάς την ανακούφισή της. Ίσως κάποτε της μολογούσε τα συμβάντα, ίσως σαν πέρναγε η μπόρα. Μα τώρα , στους λευκούς διαδρόμους του νοσοκομείου,   ένιωθε πάλι καθάρια τα λόγια του, κάτασπρα τα όνειρά τους,  ξάστερη την ψυχή του απέναντί της. 

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου

 

Νέο διεθνές πρότυπο για τη Διαχείριση Επιχειρησιακής Συνέχειας

Tου Διαμαντή Ζαφειριάδη*

Όσο οι ρυθμοί της σύγχρονης κοινωνίας αυξάνονται επιβάλλοντας την αδιάλειπτη λειτουργία των δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών σε 24ώρη βάση, τόσο η ανάγκη σχεδιασμού και εφαρμογής συστημάτων Διαχείρισης Επιχειρησιακής Συνέχειας καθίσταται απόλυτη.

Ο όρος “Επιχειρησιακή Συνέχεια - (Business Continuity)” αναφέρεται στην ικανότητα ενός οργανισμού να συνεχίζει τις εργασίες του μετά από ένα έκτακτο γεγονός/καταστροφή με ελάχιστες συνέπειες, να ικανοποιεί τις ανάγκες των πελατών και να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του. Τέτοια έκτακτα γεγονότα δύναται να προκληθούν είτε από φυσικές καταστροφές, όπως για παράδειγμα περιπτώσεις σεισμού, πλημμύρας ή πυρκαγιάς είτε από αστάθμητους παράγοντες, όπως είναι η απώλεια παροχής ρεύματος, αστοχία δικτύου, αστοχία υλικού και ανθρώπινο λάθος. Η πρόσφατη μεγάλη έκρηξη στο Μαρί, μας έδειξε πως τέτοια τραγικά συμβάντα μπορούν να πραγματοποιηθούν και στο δικό μας τόπο.

Οι καταστροφές συμβαίνουν. Δυστυχώς, δεν δύναται πάντα να ελέγξουμε το μέγεθος μιας καταστροφής ούτε να αποτρέψουμε την πραγματοποίηση της. Δύναται όμως, με επιμελή σχεδιασμό και κατάλληλη προετοιμασία να εκτιμηθεί το μέγεθός των συνεπειών που θα επέφερε μια ενδεχόμενη καταστροφή στην επιχειρηματική δραστηριότητα ώστε εν συνεχεία, με την εφαρμογή ενός συστήματος διαχείρισης επιχειρησιακής συνέχειας, να περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό το μέγεθος της επιχειρηματικής της απώλειας.

 

Τα πυκνά σοβαρά συμβάντα των τελευταίων χρόνων, ήταν η αφορμή από τη Διεθνή κοινότητα για τη δημιουργία νέων μεθόδων και πρακτικών για τη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων. Για να ελαχιστοποιηθεί ο αντίκτυπος τέτοιων δυσάρεστων περιστατικών, ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (ISO) εξέδωσε το πρότυπο ISO 22301:2012, με τίτλο “Societal security — Business continuity management systems — Requirements”. Το ISO 22301:2012 παρέχει ένα πλαίσιο σε ένα Οργανισμό για να σχεδιάζει, εδραιώνει, εφαρμόζει, λειτουργεί, παρακολουθεί, αναθεωρεί, συντηρεί και συνεχώς να βελτιώνει ένα σύστημα διαχείρισης επιχειρησιακής συνέχειας.

Ένα σύστημα διαχείρισης της Επιχειρησιακής Συνέχειας (BCMS) δεν είναι ένα έργο, ούτε μια στιγμιαία ενέργεια με ορισμένη διάρκεια. Το BCMS πρέπει να είναι ένα τρέχον, ζωντανό πρόγραμμα. Οργανισμοί χωρίς σύστημα διαχείρισης επιχειρησιακής συνέχειας έχουν χαμηλές πιθανότητες πλήρους ανάκαμψης μετά από κάποια καταστροφή ή διακοπή λειτουργιών, ενώ εκείνες που έχουν εφαρμόσει ένα τέτοιο σύστημα έχουν μεγαλύτερα ποσοστά ανάκαμψης και αυξημένη ικανότητα επιβίωσης. Οι οργανισμοί που εκπαιδεύουν τακτικά το προσωπικό τους σε πρακτικές του BCMS έχουν ακόμη μεγαλύτερες πιθανότητες ανάκαμψης.

 

Μετά την ανάπτυξη και εφαρμογή στον οργανισμό του Συστήματος Διαχείρισης Επιχειρησιακής Συνέχειας βάσει του προτύπου ISO 22301:2012, ακολουθεί η φάση της πιστοποίησης του συστήματος από Οργανισμούς Πιστοποίησης (Certification Bodies). Ανάμεσα στα οφέλη που αποκομίζονται από την πιστοποίηση ενός οργανισμού βάσει του προτύπου ISO 22301:2012 είναι η απόκτηση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος έναντι άλλων οργανισμών και  η διαβεβαίωση παροχής υπηρεσιών υψηλής ποιότητας και αξιοπιστίας. Η αποδεδειγμένη ικανότητα χειρισμού μιας επιχειρησιακής διακοπής προστατεύει και ενισχύει την καλή φήμη του οργανισμού.

Το ISO 22301:2012, αναπτύχθηκε από τη διεθνή τεχνική επιτροπή Τυποποίησης ISO TC 223 «Societal Security». Ο Κυπριακός Οργανισμός Τυποποίησης (CYS) ο οποίος είναι ο αρμόδιος φορέας για την υιοθέτηση και εφαρμογή των Ευρωπαϊκών και Διεθνών Προτύπων στην Κύπρο παρακολουθεί στενά το εν λόγω θέμα και  θα ενημερώνει όλους τους ενδιαφερόμενους για οποιεσδήποτε εξελίξεις.

Διαμαντής Ζαφειριάδης*

*Λειτουργός Τυποποίησης του

Κυπριακού Οργανισμού Τυποποίησης (CYS)

Ανθρώπινες και συστημικές παθογένειες

Του Παναγιώτη Δημητρίου*

Ητρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση δεν είναι απλώς και μόνο οικονομική. Είναι κρίση πολυεπίπεδη και πολυσύνθετη. Είναι κρίση πολιτική, κοινωνική, ιδεολογική, θεσμική και αξιακή. Είναι κρίση συστημική, που αναδεικνύει τις παθογένειες του σύγχρονου κράτους και της σύγχρονης κοινωνίας γενικότερα.

Η μονεταριστική νοοτροπία, η εμποροποίηση των ανθρώπινων σχέσεων και η θεοποίηση του χρήματος έχουν επικαλύψει και υποβαθμίσει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Το όραμα για δημιουργία της κοινωνίας του homo christianicus ή του homo communismus ήταν και είναι όνειρο απατηλό. Ο ατομοκεντρισμός, ως κανόνας φυσικού δικαίου, αποδεικνύεται ακατανίκητος. Ο άκρατος συμφεροντολογισμός και ο αχαλίνωτος ατομικισμός έχουν αποδυναμώσει τον πρωτεύοντα και αποκλειστικό ρόλο του κράτους ως θεσμού εξυπηρέτησης του κοινού καλού.

Η παγκοσμιοποίηση έγινε εργαλείο προώθησης της άμετρης κερδοσκοπίας και διάβρωσης του κρατικού ρόλου. Ο στόχος της εξυπηρέτησης του κοινού καλού, όπως ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης το καθόρισαν, έχει παύσει να αποτελεί στοιχείο πραγματικού και γνήσιου καθολικού ενδιαφέροντος. Το κοινό καλό το επικαλούμαστε συνήθως, ως πολίτες και ως πολιτικοί στο βαθμό που μας εξυπηρετεί και ατομικά. Το κράτος δυστυχώς δεν κατόρθωσε να εξισορροπήσει τον ατομικισμό με την κοινωνική συνείδηση. Γι’ αυτό ο αντικρατιμός, ο αναρχισμός και ο μηδενισμός κυριαρχούν πλέον στις αντιλήψεις πολλών ανθρώπων, κυρίως νέων.

Η αμφισβήτηση του κράτους ως πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού προστάτη του πολίτη αυξάνεται συνεχώς. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τον νεποτισμό, τη διαπλοκή και τη διαφθορά των κρατούντων, αλλά βασικά με αυτό τούτο το οικονομικό σύστημα που εκτρέφει τα φαινόμενα αυτά. Ο αντικρατισμός έχει να κάνει με την προκλητική οικονομική ανισότητα που παρατηρείται έντονα σε εποχές οικονομικής κρίσης. Οι πολίτες αναζητούν οργισμένοι, ακαθόριστα και αόριστα, θεραπεία των οικονομικών και κοινωνικών παθογενειών του συστήματος, έστω και αν ατομικά ο καθένας τις εκτρέφει με τη μονεταριστική και συμφεροντολογική νοοτροπία του. Το δύσκολο ρόλο του «φυσιοθεραπευτή» καλείται να διαδραματίσει το σύγχρονο κράτος. 

 

Οι ιδεολογίες, όπως τις γνωρίζουμε, δεν απαντούν πλέον στις ανησυχίες και στις προσδοκίες της πλειοψηφίας των πολιτών για μια δικαιότερη κοινωνία. Ο μαρξισμός δοκιμάστηκε συστημικά και χρεοκόπησε. Ο σοσιαλισμός στην πράξη εφαρμόζει κανόνες του καπιταλισμού και λειτουργεί ως μεταλλαγμένος καπιταλισμός. Και ο καπιταλισμός υιοθετεί σε πλείστα των κρατών πολλές αρχές του σοσιαλισμού. Το στοίχημα πλέον δεν είναι ποιο ιδεολογικό περιτύλιγμα τοποθετείται στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα μιας χώρας, αλλά πώς το καπιταλιστικό σύστημα, που είτε το θέλουμε είτε όχι αποδεικνύεται δυστυχώς άκρως ταιριαστό με τηνοοτροπία του ατόμου, αποκτά όσο το δυνατό καλύτερο κοινωνικό πρόσωπο.

Ούτε ο Χομπς, ούτε ο Λοκ, ούτε ο Ρουσσώ, ούτε ο Μιλ, ούτε ο Χέγκελ, ούτε ο Μπερκ, ούτε ο Φρίτμαν θα μπορούσε από μόνος του ο καθένας να δώσει απαντήσεις στις ανησυχίες του πολίτη του εικοστού πρώτου αιώνα. Κανένας από μόνος του δεν θα μπορούσε να δώσει λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα. Η σταχυολόγηση, όμως, των διαχρονικών στοιχείων της φιλοσοφίας του καθενός από αυτούς μπορεί να οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός συστήματος, που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του σύγχρονου ανθρώπου.

Η θεωρία του Ρόουλς θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για δημιουργία μιας δικαιότερης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που να διασφαλίζει, όπως λέει ο Ρόουλς, σε όλους τα πρωταρχικά αγαθά (πολιτικά δικαιώματα, εργασία, παιδεία, υγεία κ.λπ.) και απ’ εκεί και πέρα ας λειτουργήσει ο φυσικός κανόνας του ατομικού συμφεροντολογισμού, που να υπηρετεί, όμως, παράλληλα, με τη ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους, το κοινό καλό. 

 

Ούτε ιδεολογικά, ούτε δογματικά, ούτε και συνταγογραφικά μπορεί να αντιμετωπισθεί η μεγάλη ιστορική τρικυμία στον σύγχρονο κόσμο. Χρειάζονται ορθολογικές και πραγματιστικές ενέργειες που να στοχεύουν στη δημιουργία δικαιότερης κοινωνίας και στην αναγωγή του ατόμου σε πραγματικό «συμπολίτη» με ανθρωπιστικές αρχές και αξίες.

Παναγιώτης Δημητρίου
* Ο Παναγιώτης Δημητρίου είναι πρώην ευρωβουλευτής.