Πέτρος Μιξίδης

 Πέτρος Μιξίδης - Ένας ήρωας Διευθυντής 

Σημειώνω ότι τα στοιχεία και τα γεγονότα που καταγράφω για τον Μακαριστό μας Διευθυντή του Α΄ Δημοτικού Σχολείου Αιγιαλούσας, Πέτρο Μιξίδη έχουν ως πηγές πληροφόρησης την κόρη του και αγαπητή μου συμμαθήτρια Παναγιώτα Μιξίδη-Βαρδαξή, την οποία ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνει να με εμπιστευθεί για να γράψω για τον Μακαριστό μας Διευθυντή, για τον πατέρα της και τον υποφαινόμενο.

Ο Πέτρος Μιξίδης, γεννήθηκε στην Αιγιαλούσα, στις 18/01/1931. Ήταν ο Βενιαμίν, δηλαδή το έβδομο παιδί της οικογένειας Μιξίδη. Πατέρας του ήταν ο Γιώρκαλλος και μητέρα του η Φλουρέντζα. Φοίτησε και ολοκλήρωσε τον τότε Γυμνασιακό Κύκλο στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας.

Το 1951 αποφοίτησε από τη Διδασκαλική Ακαδημία. Το ίδιο έτος διορίστηκε δάσκαλος στην Κοινότητα Λιθράγκωμη της Καρπασίας, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος, όπως ήταν η επιθυμία του από μικρό παιδί, μέχρι το 1956.

Το 1957 μετατέθηκε στο δημοτικό σχολείο της Κωμόπολής του, όπως ήταν η θέλησή του. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του, λόγω των γνώσεων, των διοικητικών, των οργανωτικών του ικανοτήτων και δραστηριοτήτων, γρήγορα προήχθη ως διευθυντής.

Ως Διευθυντής υπηρέτησε το αγαπημένο του δημοτικό σχολείο μέχρι το 1976. Το 1959 παντρεύτηκε «τον άνθρωπο της ζωής του», όπως αποκαλούσε την πολυαγαπημένη του σύζυγο Λουκία Λοΐζου. Μαζί με τη Λουκία του, έζησαν αρμονικά όλη τους τη ζωή. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά, την Παναγιώτα, τη Φλώρα, τον Γιώργο, τον Λούη.

Μια χαρακτηριστική φράση που έλεγε συνεχώς ο Μακαριστός Πέτρος Μιξίδης, προς την κόρη του Παναγιώτα ήταν: «Κόρη μου νιώθω ότι είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου, γιατί η μητέρα σας και εσείς είσαστε ο θησαυρός μου!»

Η τραγική ημέρα του πραξικοπήματος βρήκε την οικογένεια στη Λευκωσία. Η Παναγιώτα και η Φλώρα θα πήγαιναν κατασκήνωση. Βρίσκονταν στην Λεωφόρο Μακαρίου, όταν άκουσαν ότι έγινε πραξικόπημα.

Έβλεπαν τον πανικό ζωγραφισμένο στους ανθρώπους, που έφευγαν χωρίς να έχουν κάποιο πλάνο, άλλωστε εκείνες τις στιγμές το πλάνο ήταν είδος πολυτελείας, αφού όλα ήταν τόσο ξαφνικά και τόσο τραγικά.

Χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική εικόνα των στιγμών εκείνων και της όλης εξέλιξης, κατέληξαν στον Κυκλικό Κόμβο του Προεδρικού. Οι σφαίρες βούιζαν από παντού, ως εξαγριωμένα σμήνη σφηκών. Ο Πέτρος Μιξίδης, με απόλυτη ψυχραιμία-αυτό ήταν ένα από τα πολύ σημαντικά του πλεονεκτήματα, με τη ζωή με τη σκέψη του δήλωνε ότι ακολουθούσε την Στωική Φιλοσοφία ζωής-τόνισε στους πιο δικούς του ανθρώπους, να καθίσουν χαμηλά στο αυτοκίνητο, για να αποφύγουν τυχόν σφαίρες που θα το κτυπούσαν.

Οδηγούσε με σταθερότητα. Έφτασαν στο Γκαράζ Παυλίδη. Εκεί τους σταμάτησε ο στρατός. Έμειναν μέχρι τις 17/07/1974, μέχρι δηλαδή την ημέρα που γιορτάζει η Αγία Μαρίνα. Την ημέρα αυτή τους επέτρεψαν να επιστρέψουν στην Αιγιαλούσα.

Κατά η διάρκεια της τουρκικής εισβολής και του διετούς μας εγκλωβισμού, υπήρξε ο ατσάλινος βράχος, όχι μόνο της οικογένειάς του αλλά και του συνόλου των Γιαλουσιτών, οι οποίοι εθελοντικώς παρέμειναν εγκλωβισμένοι και εάν δεν μας εξεδίωκαν, με όποιο και να ήταν το τίμημα δε θα φεύγαμε, όμως τα σχέδια των κατακτητών ήταν η εκδίωξή μας, για να κατοικηθεί η Αιγιαλούσα από τους Τούρκους Κύπριους της Κοινότητας των Κοκκίνων και από Τούρκους εποίκους. Κυρίως, όμως ήταν ο αγαπημένος ηγέτης των Συναδέλφων του και εμάς των μαθητών και των μαθητριών του, των δικών του παιδιών, όπως μας είχε με την αγάπη που μας περίβαλλε, χωρίς όμως να μας χαρίζει τιμωρίες. Μέλημά του ήταν να γίνουμε άνθρωποι με αρχές, με ηθική αλλά και με γνώσεις.

Ήταν πάντοτε αισιόδοξος, με πίστη στο Θεό και στην Παναγία. Πίστευε ότι το κακό θα περάσει και θα έλθει η ελευθερία. Δήλωνε στην κόρη του Παναγιώτα: «Υπομονή, ο Θεός μας αγαπά, ως τώρα μας φύλαξε και μας φυλάει, δε θα μας εγκαταλείψει».

Ένιωθε βαθιά την ευθύνη προς την οικογένειά του, προς τους μαθητές του, προς τους συγχωριανούς του. Γνώριζε ότι τον σέβονταν και κάθε λέξη του είχε βαρύνουσα σημασία. Έμεινε πιστός ηγέτης στο σχολείο του. Πίστευε ότι με το να λειτουργεί αδιάκοπα το σχολείο, έστω και αν δεν υπήρχαν ούτε καν τα απαραίτητα βιβλία, η Αιγιαλούσα θα επιζούσε.

Του άρεσε η τάξη, η οργάνωση, η καθαριότητα. Αγαπούσε τα λουλούδια, ιδιαίτερη αγάπη είχε στις τριανταφυλλιές. Ο κήπος του σχολείου μας ήταν συνεχώς περιποιημένος. Σειρές τα λουλούδια. Σε απόλυτη αρμονία οι τριανταφυλλιές. Οι αίθουσες διδασκαλίας άστραφταν. Το σχολείο ήταν πεντακάθαρο.

Δυστυχώς οι Τούρκοι κατακτητές είχαν έτοιμα τα είδη αναφερόμενα σχέδια. Θέλω εδώ να τονίσω τα ακόλουθα γεγονότα, χαραγμένα στη μνήμη μου: Τη χαρά και την υπερηφάνεια που ένιωθε στις εκδηλώσεις των Εθνικών Επετείων. Την άψογη συνεργασία που είχε με όλους τους δασκάλους μας όπως και με την αγαπητότατή μας δασκάλα Δώρα Στεργίδου.

Το τραγικό, γι` αυτόν και για όλους μας γεγονός υπήρξε, όταν οι Τούρκοι κατακτητές τον υποχρέωσαν να υποστείλει την Ελληνική Σημαία και να ανεβάσει την  Τουρκική. Ένας ηγέτης δε λυγίζει ούτε μπροστά σε αυτό, επειδή εκεί θα έδινε τη μέγιστη χαρά στους κατακτητές και την απόλυτη θλίψη σε εμάς και στους δασκάλους μας. Άντεξε το έκανε. Στωικός και γνήσιος Έλληνας Γιαλουσίτης, τέκνο των Ιώνων και των Αχαιών.

Κράτησε το σχολείο ανοικτό, μαζί με τους συνεργάτες του, τους αγαπημένους του συναδέλφους. Τα δύο σχεδόν μαύρα χρόνια, του εγκλωβισμού, φρόντιζε αυτός ο ηγέτης και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να μη στερηθούμε τίποτα από τις πολύτιμες γνώσεις, ικανότητες, δεξιότητες που έπρεπε να αποκτήσουμε, ώστε να προχωρήσουμε απρόσκοπτα τη φοίτησή μας αργότερα στον Γυμνασιακό και στον Λυκειακό Κύκλο και πάρα πέρα. 

Ήταν ο άνθρωπος που είχε τη γνώση ότι το δημοτικό σχολείο είναι η ουσιώδης βάση για την επιτυχία των παιδιών. Ευτυχήσαμε να έχουμε ως διευθυντή μας τον Μακαριστό Πέτρο Μιξίδη και η τάξη μου ως δασκάλα μας την πολυαγαπημένη μας Δώρα Στεργίδου, την ακούραστη και αεικίνητη.

Μας δίδασκε όχι μόνο με λόγια, κυρίως με τις ενέργειές του, μπροστάρης τις Κυριακές στην Εκκλησία, πώς ήταν δυνατό να απουσιάζουμε εμείς; Αν κάναμε κάτι τέτοιο, πώς θα αντικρύζαμε τη Δευτέρα τον διευθυντή και τη δασκάλα μας;

Οι Τούρκοι κατακτητές, βλέποντας τον αγέρωχο ηγέτη, τον βράχο του ελληνοχριστιανικού πνεύματος, αλύγιστο, ακλόνητο, πιστό στο ιερό του καθήκον, στόχευσαν σε αυτόν να τον κτυπήσουν, να τον εκδιώξουν.

Μια νύκτα πήγαν Τούρκοι στο σπίτι του, τον πήραν και τον εξαφάνισαν για τρεις ημέρες. Τον ελευθέρωσαν με μία μόνο εντολή, να φύγει άμεσα, αν όχι θα τον εξαφάνιζαν για πάντα.

Όπως και όλοι οι εγκλωβισμένοι της Αιγιαλούσας, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο γράφων με όλη την οικογένεια, με τη δαμόκλειο σπάθη να επικρέμαται, τράβηξε ο Διευθυντής μας τον μακρύ και οδυνηρό δρόμο της προσφυγιάς, μαζί με την οικογένειά του.

Ποιος νοιαζόταν ή νοιάζεται στ` αλήθεια για τους τέως και πρώην ηγέτες, νοικοκύρηδες, για τους νυν πρόσφυγες; Ποιος νοιαζόταν για την προσωπικότητα Πέτρος Μιξίδης; Για την όποια προσωπικότητα, με την ταυτότητα πρόσφυγας; 

Οι πρόσφυγες είναι το καταναλωτικό προϊόν και όχι η επένδυση.

Ο Πέτρος Μιξίδης, αντίθετα με το ρεύμα, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, με τη φορεσιά του, με το άσπρο φρεσκοσιδερωμένο μαντηλάκι, με τη γραβάτα του, με τη γιαλουσίτικη κορμοστασιά και λεβέντικη όψη, εργαζόταν, μεταλαμπαδεύοντας στους μαθητές και στις μαθήτριές του, τις ελληνοχριστιανικές αρχές και αξίες, με τις οποίες μεγάλωνε και τα δικά του παιδιά, αυτές με τις οποίες μεγάλωσε και τα παιδιά της Αιγιαλούσας. Διδάσκοντας ταυτοχρόνως τις πολύτιμες γνώσεις.

Δίδασκε από σχολείο σε σχολείο. Οι διευθύνσεις των σχολείων, μη αντέχοντας χαρακτηριστικά φυσικών ηγετών, όπως του Πέτρου Μιξίδη, του συμπεριφέρονταν με κακία, διαπιστώνοντας την εκτίμηση που  έτρεφαν  προς το πρόσωπό του γονείς και παιδιά.

Για σκοπούς επιβίωσης και για να μπορέσει να συμβάλει στη μόρφωση και των δικών του παιδιών, όταν τελείωνε το σχολείο, έκανε κάποια φροντιστήρια σε παιδιά που τον καλούσαν οι γονείς τους αλλά και σε φτωχά παιδιά αφιλοκερδώς.

Ποτέ του δεν παραπονιόταν ότι ήταν κουρασμένος. Η μεμψιμοιρία δεν ήταν στον χαρακτήρα του. Χαιρόταν με τα παιδιά του, αφού τον δικαίωναν, ως άριστοι μαθητές και μαθήτριες. Ένιωθε την αγάπη τους.

Σπούδασε τα τέσσερα παιδιά του, χωρίς τη βοήθεια κανενός, άλλωστε ποιος λογαριάζει τον μη έχοντα; Τον ξένο μέσα στους ξένους; Τα παιδιά του αποδείχτηκαν αντάξιά του. Η Παναγιώτα είναι Ερευνήτρια σε Πανεπιστήμιο. Η Φλώρα είναι Πολιτικός Μηχανικός. Ο Γιώργος είναι Γιατρός. Ο Λούης είναι Δικηγόρος.

Ο Πέτρος Μιξίδης απεβίωσε πλούσιος, όπως ακριβώς το έλεγε στα παιδιά του, ιδιαίτερα στην Παναγιώτα. Απέκτησε δέκα εγγόνια: Γιώργος, Πέτρος, Θεόδωρος Βαρδαξής, Ευάγγελος, Πέτρος, Λουκία Δημητρίου, Πέτρος Γ. Μιξίδης, Παναγιώτα Λ. Μιξίδη, Πέτρος και Μαρίνα Μιξίδη και ένα δισέγγονο, τον Μάριο Ευαγγέλου Δημητρίου!

Εκτός από τα φυσικά του παιδιά, εγγόνια, δισέγγονο και εμείς οι μαθητές και οι μαθήτριές του τον ευγνωμονούμε, όπως και όλα τα τέκνα της Κωμόπολής μας, της Αιγιαλούσας, της Γενέτειράς του, για όλα όσα μας δίδαξε, για όλα όσα μέσα από την ήρεμη προσωπικότητά του, μας έμαθε.

Οι ηγέτες μένουν στην ιστορία, μέσα από το διαχρονικό τους προσωπικό παράδειγμα συνέχειας και συνέπειας πιστής στις αξίες και στα ιδανικά. Απεβίωσε και ταξίδεψε για τον Παράδεισο, με αξιοπρέπεια, με γαλήνη ψυχής, ως και να κοιμόταν.

Η Παναγιώτα του, την Παρασκευή, πριν να αποβιώσει μίλησε μαζί του: «Καλή αντάμωση παπά, να είσαι καλά να τα πούμε από κοντά». «Εσείς να είσαστε καλά κόρη μου, ο Θεός μαζί σας, φιλιά στον άντρα σου και στα μωρά μας».

Αιωνία του η μνήμη!

Ας είμαστε αντάξιοι της προσωπικότητάς του.

Έχουμε χρέος να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι την επιστροφή, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς εκποιήσεις της γης των προγόνων μας, της γης που ανήκει στις επόμενες γενεές Ελλήνων, μέχρι την επιστροφή στην Πατρώα μας Γη. Όπως ακριβώς το δήλωνε ο Αείμνηστος Διευθυντής μας Πέτρος Μιξίδης, στην κόρη του Παναγιώτα: «Ο Θεός μας φυλάει!» Αρκεί κι εμείς να Τον πιστεύουμε και να μένουμε ακλόνητοι στο στόχο μας.

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Ερευνητής, Μελετητής