Εμπρός ας το πράξουμε! προτού όμως προβούμε σε τέτοιου είδους καταδίκες, ας αναλογιστούμε τις σε βάθος ευθύνες. Ευθύνες-ας μου επιτραπεί να είμαι κάπως καυστικός, όσο μου επιτρέπεται σε ένα άρθρο δημοσίευσης-που φτάνουν στο κέντρο της ελληνικής κουλτούρας, τόσο στην Ελληνική Δημοκρατία όσο και στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Δυστυχώς, βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές και θρηνούντες, όπως στο Μάτι, στο Μαρί, με την "Ήλιος". Πάντοτε, μετά από ένα τραγικό συμβάν έχουμε την τάση να ανακαλύπτουμε κάποιο ή κάποια εξιλαστήριο/εξιλαστήρια θύμα/θύματα. Βρίζουμε, κατηγορούμε, διαδηλώνουμε, πονάμε, θρηνούμε.
Αυτοί οι άνθρωποι, που χάνονται είναι θύματα μιας επιδερμικής κοινωνίας, ας το παραδεχτούμε, της δικής μας κοινωνίας, στην οποία όλοι και όλες ανήκουμε. Μιας κοινωνίας που δεν εννοεί να κατανοήσει ότι πάσχει μέσα στο ίδιο της το "Είναι". Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, χωρίς βεβαίως να ισχυρίζομαι ότι σε ένα περιορισμένο χωροχρόνο γραφής και ανάγνωσης είναι δυνατό να διεξέλθω ένα τόσο σοβαρό θέμα. Οι άνθρωποι που τοποθετούνται στις όποιες θέσεις, σημαντικές και ασήμαντες. Πώς τοποθετούνται; Με ποια κριτήρια; Του γείτονα; Του κουμπάρου; Του φίλου; Του συγγενή; Του ομοϊδεάτη; κ.λπ. Βεβαίως τα ερωτήματα έχουν μόνο ρητορικό χαρακτήρα, αφού τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε! Αυτά είναι, πιθανώς, τα επιστημονικά μας κριτήρια!
Χιλιάδες νέοι επιστήμονες, τεχνίτες, έχουν υποχρεωθεί τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά το 2008, να μεταναστεύσουν μονίμως ως οικονομικοί μετανάστες σε χώρες του εξωτερικού, για ένα σίγουρο προσωπικό και επαγγελματικό μέλλον, οι αριθμοί τρομάζουν, οι επίσημες καταγραφές μιλούν. Ποιος είναι ο λόγος; Τα πιθανώς πάρα πάνω κριτήρια προσλήψεων, δυστυχώς και στον Δημόσιο και στον Ιδιωτικό τομέα, των γηγενών οικογενειακών επιχειρήσεων. Αρκετές ευσχήμως έχουν μετονομαστεί σε εταιρείες. Ας ακούσουμε τον αυτόματο τηλεφωνητή της συγκεκριμένης εταιρείας τρένων.
Τα Πανεπιστήμια και οι Σχολικές Μονάδες, πρέπει επί τέλους να τολμήσουν να πράττουν το πλήρως επιστημονικώς ορθό, δηλαδή να τηρείται η επιστημονική αναλογία. Δε χρειάζεται να αποφοιτούν όλοι ή σχεδόν όλοι οι φοιτητές, δε χρειάζεται να φορτώνονται οι πάντες με πτυχιακούς τίτλους, για τους ευνόητους λόγους. Στις Σχολικές Μονάδες επιβάλλεται άμεσα να ισχύσει η βαθμολογία κάτω από το δέκα και ο αυτόματος προβιβασμός στην επόμενη τάξη, με την όποια βαθμολογία σε κάθε μάθημα, ώστε να είναι και κριτήριο εισδοχής ή μη στα Πανεπιστήμια.
Δε χρειαζόμαστε άλλους νόμους. Χρειαζόμαστε να εφαρμόζουμε την αξιοκρατία τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Η αξιολόγηση, από τη σχολική φοίτηση μέχρι την αφυπηρέτηση πρέπει να είναι συνεχής. Τα κριτήρια αξιολογήσεων είναι και ξεκάθαρα και γνωστά και θεσμοθετημένα.
Εάν αποφασίσουμε, ως Κοινωνίες, να επιλέγουμε τους ικανότερους, τους έντιμους, τους ηθικούς, τους ενάρετους, σε όλους τους τομείς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, τότε θα διορθωθούν και οι συνθήκες ασφαλούς ζωής και ομαλής πορείας.
Δυστυχώς, η έως τώρα πορεία των Κοινωνιών των Χωρών μας, έχει καταδείξει πως οι πειραματισμοί έχουν ως συνέπειες τους θανάτους πειραματόζωων, που ονομάζονται άνθρωποι. Πιθανοί τέτοιοι πειραματισμοί, είναι οι τοποθετήσεις και οι αναρριχήσεις με παρεμβάσεις μεσαζόντων, με αντιεπιστημονικά, με αντιεπαγγελματικά κριτήρια.
Ως Κοινωνίες, σε Ελλάδα, σε Κύπρο, πρέπει να κατανοήσουμε πως δεν ζούμε στον 19ον αιώνα και πριν αλλά περάσαμε το 1/5 του 21ου αιώνα. Τα πάντα αλλάζουν και εκσυγχρονίζονται, είναι καιρός να προχωρήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Αγωνιζόμαστε, ως Χώρες, ως Κράτη, με ηλιοφάνεια, με παραλίες, με τουριστικά, με παραδοσιακά, με φυσικά ωραία μέρη να προσελκύουμε επισκέπτες. Ας αναλογιστούμε τι ζημιές προκαλούμε με την εσωτερική ανοργανωσιά, όταν και εφόσον δεν επενδύουμε και δεν αξιοποιούμε σε ικανούς διαχειριστές. Αντίθετα είναι στη μόδα προγράμματα των φθηνών και των καταναλωτικών καναπεδοθεαμάτων.
Κράτη που αδυνατούν να παρέχουν ασφάλεια στους πολίτες τους, πώς είναι δυνατό να συγκαταλέγονται στα σύγχρονα κράτη; Κράτος σημαίνει, ισχύς, δύναμη για τον πολίτη, σημαίνει εύρυθμη λειτουργία όλων των μηχανισμών. Για να συμβαίνει αυτό πρέπει όλα τα στελέχη, από τις πλέον χαμηλές θέσεις μέχρι τις πλέον υψηλές, να γνωρίζουν τι κάνουν, να έχουν τις γνώσεις, τις ικανότητες, τις δεξιότητες που απαιτεί η κάθε θέση.
Στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού και για να είναι όντως εκσυγχρονισμός, χρειάζεται, να επανέβρουμε τις ρίζες μας. Να επιστρέψουμε στο του Ιωάννη Μακρυγιάννη: "Είμαστε στο Εμείς και όχι στο εγώ". Οι ουσιώδεις όροι: αγάπη, σεβασμός, ευθύνη, συνεργασία ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, αξιοκρατία, πρέπει να επανέλθουν ως Κουλτούρα.
Η Μόρφωση, οι Ηθικές Αρχές της ευθύνης έναντι του συνόλου των Συμπατριωτών είναι καιρός να λάβουν την περίοπτή τους θέση. Όλα αυτά, ως συγκεκριμένες αρχές προόδου και εξέλιξης, με ακρίβεια, με σαφήνεια, με καθαρότητα, είναι οδοδείκτες διόρθωσης και εξοβελισμού λαθών και σφαλμάτων, ώστε να πάψουμε να θρηνούμε αθώα θύματα και να τεθεί τέρμα στην γραφειοκρατία και στα ατομικά συμφέροντα ως σημαντικοί παίκτες στην πορεία Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Σύγχρονου Κόσμου.
Δρ. Ανδρέας Σοφόκλη
ΕΜΕ Φιλολογικών Μαθημάτων, ΥΠΑΝ
No comments:
Post a Comment