Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι ζουν μια ιστορία αγάπης, μεγάλη όμως, μυθιστορηματική. Που σε βυθίζει σε ρομαντικά πηγάδια και αρνείσαι πεισματικά να βγεις από κει και που το σκοτάδι σημαίνει φως και δεν το διαπραγματεύεσαι. Και κάνει τη γη να γυρίζει σε τρελή τροχιά αφημένη στο έλεος μια ακατανίκητης δύναμης, πότε σε θάλασσες ακύμαντες, πότε σε χλοερά λιβάδια και πότε σε βότσαλα και σε αμμόλοφους. Τώρα αν κινείσαι με δύο ή με τέσσερα πόδια ή με πατίνια ή με φτερά, δεν μπορεί να το πει κανείς με ασφάλεια.
Τι λέγαμε... Α, ναι... Αγκαλιές, βόλτες στα δειλινά και στα ακρογιάλια μέσα στο μέλι και με ριψοκίνδυνες καταδύσεις σε ρομαντικά βάθη. Και να τα ταβερνάκια και τα καυτά φιλιά και να τα “Θα είμαστε πάντα μαζί… δεν έχω ανάσα χωρίς εσένα και μόνο εσένα έχω και να τα "Σ’αγαπώ... όχι εγώ περισσότερο... όχι... εγώ πιο πολύ... Σε ζηλεύω... δε θέλω ούτε να ρίχνει τα μάτια του κανείς πάνω σου... μόνο για για μένα... μόνο εσύ... εγώ... εμείς...’’, και ξαφνικές σκηνές και εντάσεις και παραλογισμοί και παρακάλια και δάκρυα...
Γιατί δεν είναι έρωτας αν δε συρθείς, γιατί θέλει και ο έρωτας την ξεφτίλα του! Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική... Για άλλους λέμε τώρα, φιλολογικές προσεγγίσεις κάνουμε μόνο. Εξάλλου αυτά μόνο στους άλλους συμβαίνουν, εμείς ποτέ μα ποτέ δε κάνουμε τέτοιες ανοησίες, γιατί τα έχουμε τετρακόσια και ελέγχουμε τον εαυτό μας απόλυτα, είμαστε Αϊνστάιν και δε συμμαζεύεται όλοι μας και όλα καλά!
Περνάνε που λέτε οι μήνες και κάποια στιγμή, όπως μαγικά ήρθε, έτσι και έφυγε η πυρκαγιά και το πάθος και οι φλέβες που φούσκωναν από αίμα ερωτικό και η ιστορία τους τελείωσε, έφυγε και κανείς δεν ξέρει πού... Αλήθεια, πού πάνε οι μεγάλες αγάπες όταν φεύγουν; Τελείωσε, όπως τελειώνει πάντα ένα όμορφο παραμύθι.
Όλα είναι στιγμές και ανάσες και βλέμματα και καρδιοχτύπια και αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και αναμονές και προσδοκίες, μεγάλες ή και μικρές, από κείνες που έχουν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που περιμένουν το κομματάκι εκείνο της ευτυχίας που τους αναλογεί στη ζωή.
Έζησαν έναν μεγάλο έρωτα ή, αν προτιμάτε, μια μεγάλη αγάπη, που δε θα τελείωνε ποτέ... Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν…
Να παίξουμε λίγο πονηρά τώρα; Την ιστορία που έζησαν αυτοί οι δύο άνθρωποι, αν τους βάλουμε να τη διηγηθούν με κάθε λεπτομέρεια μέσα σε ένα δωμάτιο χωριστά και χωρίς να ξέρουν ότι θα ζητηθεί και από τους δύο να διηγηθούν όσα έζησαν. Ο καθένας τους, λοιπόν, θα τα πει όπως τα έζησε, τα ένιωσε και τα κράτησε στην ψυχή του. Κανένας από τους δύο δεν θα έχει την ίδια άποψη για τον έρωτά αυτόν, ούτε θα τον αποδώσει με τον ίδιο τρόπο. Όταν όμως τους βάλεις και τους δύο στο ίδιο δωμάτιο και κοιταχτούν στα μάτια, ο ένας από τους δύο θα χαμηλώσει πρώτος το κεφάλι. Αυτό τα εξηγεί όλα…
Έγιναν τα πάντα σαφή τώρα!
Δεν παίζω τίμια απόψε, αλλά... να, είναι κι αυτή η Άνοιξη που αργεί να φέρει φέτος τα χελιδόνια... Είναι που υπάρχουν ασυνήθιστα καλοί άνθρωποι γύρω μας, χωρίς να έχουν ιδέα πόσο υπέροχοι είναι και αυτό τους κάνει ακόμη πιο γοητευτικούς... Αυτό είναι και το μυστικό τους! Είναι που μου’ρθε τώρα δα το: ‘’Αν είχε ο ήλιος πρόσωπο, θα ήταν το δικό σου, γιατί φωτίζεται όλη η γη μ’ ένα χαμόγελό σου’’.
Ζωή Χατζηθωμά
No comments:
Post a Comment