Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Μπήκε και ο Απρίλης σαν ρόδο που σκάει μύτη μες στον κήπο της ζωής. Κι όλα πια οδεύουν προς το μακρύ καλοκαίρι της Μεσογείου μας. Η άνοιξη κυρίαρχη στη φύση και στις συνειδήσεις. Κι ας μην έβρεξε πολύ φέτος. Κι ας ήρθε ο χειμώνας σαν ξεδοντιασμένη εποχή, αδύναμη, ασθενική, που λίγο φύσηξε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δικαιολογήσει το όνομά της κι ύστερα εγκατέλειψε τη σκηνή σαν άπειρος ηθοποιός που ξεχνάει τα λόγια του.

Η άνοιξη, λοιπόν, είναι εδώ, χωρίς την προϊστορία του χειμώνα. Ζωγραφίζει στον καμβά της εδώ και καιρό, από μέρες που το ημερολόγιο τις κατέγραφε ως χειμερινές. Τιμώντας σήμερα το ανθισμένο βάδισμά της, παραθέτω μερικούς από τους ωραιότερους στίχους, που γράφτηκαν για την πιο ευωδιαστή εποχή του χρόνου.

Χαρακτηριστικές οι ποιητικές διαδρομές του Τάσου Λειβαδίτη για τη μοναδική, θεϊκή ομορφιά της άνοιξης , όταν γράφει: «Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν. Κι όλα σε σένα θα ‘ρθουν να τελειώσουν. Κι η άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία σου για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη».

Η εποχή των αρωμάτων, σαν λουλουδιασμένη ελπίδα , ανθίζει μες στην καρδιά του ανθρώπου. Γράφει ο Γιάννης Ρίτσος: “Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο. Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του.”

Ζωγραφίζοντας δε περαιτέρω την άνοιξη με τις λέξεις του, ο Ρίτσος σημειώνει με τη δύναμη της ποίησής του στο ομώνυμό του ποίημα. « Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης, ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της. Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας. Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην κάμαρά μας σαν γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε τα ψίχουλα των σκιών που ΄χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα».

Και ο Γιώργος Σαραντάρης, όμως, στο ίδιο κλίμα, εμπνευσμένος από τη δύναμη που φέρνει μαζί του το έαρ, έγραψε τα τραγούδια της άνοιξης, υμνώντας το μεγαλείο της εποχής. Στο δεύτερο από αυτά, συσχετίζοντας την ομορφιά του ανοιξιάτικου τοπίου με τη δροσιά και τη φρεσκάδα του κοριτσιού, γράφει στους στίχους του: «Έλα να δεις την άνοιξη που περπατάει, που με τα σύννεφα αγκαλιά μας χαιρετάει. Έλα να δεις την κόρη μου πώς έγινε μεγάλη και τραγουδάει με μια φωνή που δεν ήταν δικιά της. Και τραγουδάει μ΄ένα παλμό που είναι του κόσμου όλου. Σαν να βρέχει τα χείλια της στη βρύση τ΄ουρανού. Σαν να πετάει η καρδούλα της με κάθε χελιδόνι. Και να μην ξέρει η άνοιξη αν είν΄ δικιά της κόρη!»

Την ωραιότητα της εποχής αντικρίζει και ο Κώστας Μόντης σε ένα όμορφο πρόσωπο , όταν λακωνικά γράφει: « Από το όνομά σου ξεκινά η άνοιξη. Απ' τις συλλαβές του κρέμουνται κόκκινα κεράσια.» Με λίγες επίσης λέξεις κατορθώνει λιτά αλλά τόσο παραστατικά να μας μεταφέρει τις εικόνες ενός εαρινού κόσμου ο Οδυσσέας Ελύτης, στο ποίημα που γράφει για μια άνοιξη στην Αθήνα . «Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί, Άνοιξη χνούδι περιστέρας, Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη…».

Η άνοιξη , λοιπόν, είναι εδώ με όλα τα χρώματα και τις μυρωδιές της, με όλα τα ποιητικά μονοπάτια που την περπάτησαν, με όλες τις λέξεις που την τραγούδησαν, με όλα τα χρώματα που της χάρισε ο Ποιητής και Δημιουργός των πάντων.

Ανοίγουμε διάπλατα τις αισθήσεις μας και χαιρόμαστε αυτό το λουλουδιασμένο πανηγύρι του καιρού ,προσμένοντας πάντα και την ολόχρονη άνοιξη της χαράς και της ελπίδας για τον άνθρωπο.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου