Κυριακή των Βαΐων και όλα πια μυρίζουνε Πάσχα κι Ανάσταση. Λίγο πριν το Θείο Πάθος, μες στην καρδιά της άνοιξης, όταν τα λούλουδα ετοιμάζονται να γίνουν στεφάνια για τις εξώθυρες του Mάη, έρχεται μια μοσκοβολιά από ανάταση ανθρώπινης ψυχής κι Ανάσταση Θεού. Οι παπαρούνες , σαν κόκκινες καρδιές μέσα στους κάμπους, κυματίζουν τη χαρά του κόσμου για το θαύμα.
Και τα βάγια για ποιον και για τι θα στρωθούνε φέτος; Ποιος Μεσσίας αναμένεται της λύτρωσης από βαριά δεσμά; Πέραν του Θεού που καταφτάνει στα Ιεροσόλυμα εν μέσω πανηγυρισμών, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά τον Γολγοθά που καιροφυλακτεί, άλλοι σύγχρονοι Μεσσίες θα έπρεπε να αναμένονται ως σωτήρες δεσμών και σκλάβων , νοσηρών καταστάσεων, που ταλανίζουν την ανθρωπότητα. Κι ίσως θα πρέπει να βαδίσουμε λίγο ανορθόδοξα, προσπερνώντας τα γνωστά γεγονότα. Να γίνει η υποδοχή του Μεσσία και να ακολουθήσει απευθείας η ανάσταση. Γιατί ο Γολγοθάς έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας και το μόνο που χρειάζεται να πυροδοτηθεί είναι ο μηχανισμός της αποτίναξής του.
Να ερχότανε ,ας πούμε, ένας Μεσσίας κοσμοκράτορας, που θα έβαζε τέρμα στην κατασκευή των όπλων, τέρμα και στις αιματοχυσίες. Διακαής πόθος όλων των θυμάτων διαμέσου των αιώνων, διαμέσου των δεινών. Αλλά, εις μάτην. Ισχυρά συμφέροντα διακυβεύονται και οι βωμοί των θυσιών φλέγονται αδιαλείπτως. Πολύ εύστοχα σημειώνει ο Γερμανός φιλόσοφος Εμμάνουελ Καντ: « Θα πειστεί κάποτε το χοντροκέφαλο ανθρώπινο γένος ότι μεγαλύτερη μωρία και συμφορά από τον πόλεμο δεν υπάρχει, και από τα παθήματα του θα διδαχθεί κάποτε ότι πρέπει να τον καταργήσει, σαν υπερβολικά οδυνηρό και ακριβό τρόπο για επίλυση διαφορών;»
Δύο ολόκληρους αιώνες μετά , το ανθρώπινο γένος δεν έχει πειστεί για την αναγκαιότητα της ειρήνης. « Θέλεις ειρήνη; Φτιάξε αγάπη», διακήρυξε εύστοχα ο Βίκτωρ Ουγκώ. Αλλά τον Θεό της Αγάπης οι ισχυροί της γης, οι λαμβάνοντες τις αποφάσεις, τον έχουν μονίμως στον σταυρό με ένα Τετέλεσται στο βλέμμα.
Γι΄αυτό και οι στρατιές των προσφύγων, γι΄αυτό και το άδειο βλέμμα της αγωνίας. Για τούτο τα παιδιά που μένουν δίχως Αύριο και το Αύριο που μένει χωρίς ελπίδα.
Και πού να είναι κι ο Μεσσίας που θα σώσει εκατομμύρια από τη μάστιγα της πείνας ; Σε ποια βάγια θα βαδίσει και θα μπει θριαμβευτής στη χώρα της αφθονίας; Για να φωνάξουν επιτέλους Ωσαννά της γης οι πεινασμένοι και να γεμίσουν τα μάτια τους με αφράτα ψωμιά, ολοστρόγγυλα σαν ήλιοι ζωοδότες.
Γίνανε πια, οι πληγείσες περιοχές της γης, Ιερουσαλήμ που αναμένουν τον Σωτήρα τους. Και στρώνουν καρδιές σαν κόκκινους χιτώνες και προσμένουν. Και βάζουν την ψυχή τους οδόστρωμα, να περάσει η Αγάπη, να διαβεί το «Ειρήνη Υμίν».
Μα φαίνεται πως είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος. Κι ακόμα μακρύτερος για κάποιους ο Γολγοθάς. Και τι άλλο να ευχηθεί κανείς τέτοια μέρα, τέτοιες ταραγμένες εποχές, παρά Ανάσταση σε όλα τα διάσπαρτα στη γη νεκρά μας όνειρα. Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
No comments:
Post a Comment