Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου 

Ένας πλανήτης που πεινάει και διψάει για κατάπαυση πυρός σε όλα τα μέτωπα, γιορτάζει αύριο την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης. Θα ανασυρθούν και πάλι οι γνωστές πομπώδεις διακηρύξεις, τα παχύρρευστα λόγια, την ώρα που η Μεσόγειος θα γίνεται Νεκρά Θάλασσα , ξεβράζοντας τα κουφάρια μιας ελπιδοφόρας συνέχειας. Οι πράξεις και τα λόγια μας επιχειρούν μεν, αλλά αδυνατούν να επιτύχουν την επίτευξη μιας πλήρους ταυτοποίησης, με τρόπο που να συνθέτουν τη φωτεινή προοπτική της ανθρωπότητας. Οι συρράξεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, οι ζωές καταρρέουν μέσα σε ανελέητους βομβαρδισμούς, το αίμα των αθώων χύνεται καθημερινά, ακράτητος χείμαρρος στους δρόμους της καθημερινότητάς μας. Κι ο Φόβος, ανένδοτος και ακάθεκτος, διεισδύει με θράσος στα όνειρα, μετατρέποντάς τα σε τρομακτικούς εφιάλτες.

Προς τι λοιπόν οι «εορτασμοί»; Μήπως για να μας υπενθυμίσουνε απλώς την έλλειψή μας; Την ανεπάρκεια της υφηλίου, ίσως, σε αποθέματα αγάπης; Ή μήπως για να στήσουμε ξανά επί σκηνής τις γνωστές παραστάσεις συμπαράστασης προς τις ανυπεράσπιστες εκείνες υπάρξεις, που τις φλερτάρει ασύστολα και επίμονα ο θάνατος; Κι όταν πέσει η αυλαία ενός ακόμα δράματος, με σωρό τις μέρες να βυθίζονται στο φουρτουνιασμένο μας μυαλό ,θα πάρουμε ξανά τις μεταξωτές ζωές μας να σκουπίσουμε τη συγκίνηση και θα κινήσουμε για τον επόμενο εφησυχασμό μας. Και ο πόλεμος, ο κάθε πόλεμος θα μαίνεται και οι νύχτες μας θα μεγαλώνουν, θα βγάζουν νύχια και θα γδέρνουν το τρυφερό δέρμα της ειρήνης, καθώς θα τολμά ξανά και ξανά να φυτρώνει σαν δειλό και τρομαγμένο Αύριο στην άγονη διαδρομή της υφηλίου.

Άλλοτε πάλι σκέφτομαι πως επιβάλλονται οι τυμπανοκρουσίες. Μπορεί, με ένα δυνατό θόρυβο… απουσίας, να κινητοποιηθεί η… παρουσία! Και να επιτευχθεί εν τέλει, αυτό που δεν κατόρθωσαν οι πάμπολλες αιματοχυσίες και η… λογική του παραλόγου. Το δικαιούνται όλα αυτά τα αθώα θύματα, που σύρονται καθημερινά σε ένα αμφιβόλου αποτελέσματος βωμό θυσιών , τη στιγμή που οι ούριοι άνεμοι της πολυπόθητης εκεχειρίας είναι καλά κλεισμένοι μέσα στον ασκό ενός βαθιά τραυματισμένου μέλλοντος. Γι΄αυτό και επιμένουν να περνούν, στην καθημερινή οθόνη της πραγματικότητάς μας, εικόνες σε μουντή επανάληψη, εικόνες σε θλιβερές παραλλαγές , από το αγόρι εκείνο που ζωγράφισε στους στίχους του ο Νίκος Γκάτσος:

«Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
ένα αγόρι ξεχασμένο και απροστάτευτο
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε
Τι ψυχή βασανισμένη να΄ταν άραγε;»

Ναι, τα παιδιά ήταν και εξακολουθούν να είναι τα μεγαλύτερα θύματα κάθε ηχηρής ένδειάς μας. Κάπου ανάμεσα στο κυνήγι της ισχύος και των συμφερόντων, διαβρώνεται η αυθεντικότητά μας. Και όσο χάνουμε αυτή την αρετή, τόσο πιο πολύ κατακερματίζεται και εξοστρακίζεται η εσωτερική μας γαλήνη. Κι εκεί ακριβώς ενεδρεύει η σύγκρουση , που σε επίπεδο πια εθνών, καθίσταται καταστροφική πολεμική , φρίκη και οιμωγή θανάτου.

Μοναδική ίσως ελπίδα, φάρος που αναβοσβήνει σε τρικυμισμένες θάλασσες του χάρτη μας, παραμένει η Παιδεία. Οι ιδέες, οι αρχές και οι αξίες καλλιεργούνται, φύονται αποκτούν νόημα στον χώρο της εκπαίδευσης, που μοιάζει πλέον να είναι το. ..μικρό , κραυγαλέο ταμπούρλο του αγοριού του Γκάτσου και το στερνό μας ίσως καταφύγιο. Ας ναυλώσουμε για το παρήγορο λιμάνι της ένα ακόμα επίμονο ταξίδι μας προς το φως. Και ας έχουμε για πυξίδα τους χαρακτηριστικούς στίχους του Γιάννη Ρίτσου:

«Όταν οι ουλές απ΄τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που’ καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου
είναι η ειρήνη (Γ. Ρίτσου « Ειρήνη»)
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου