Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Άνθρωποι που φοράνε δέρμα φιδιού. Που περιμένουν στη γωνία, στο επόμενο βήμα σου, για να πετύχουν τη φαρμακερή δαγκωματιά. Ανθρωπόμορφα εν τέλει όντα, που το πράσινο τέρας της Ζήλειας καθοδηγεί όλες τις υπόγειες διαδρομές τους. Που προσβάλλουν, διαβάλλουν και προπαντός …υποβάλλουν κάθε μέρα τα διαπιστευτήρια της μοχθηρότητάς τους. Αλίμονο σε αυτούς που θα ακούσουν το ανατριχιαστικό τους σφύριγμα πίσω από την πλάτη τους, που θα νιώσουν το σύρσιμο του θράσους και της μικροπρέπειας πάνω στα σκαλοπάτια της προσπάθειάς τους.

Αλίμονο, γενικά, σ΄αυτούς που προορίζονται να ξεπεράσουν τη γενικευμένη μετριότητα σε ανθρώπους, καταστάσεις, ιδέες, Γιατί με το να προσπαθούν, ξεβολεύουν όσους βολεύονται και αμείβονται τόσο πλουσιοπάροχα για τις φτωχές τους δωρεές στον στίβο της επιμονής. Και τι πιο εύκολο από μια γερή δόση σπίλωσης, από μια πισώπλατη μαχαιριά, από μια επιδέξια τρικλοποδιά στην κοπιαστική ανάβαση όσων αγωνίζονται και προχωρούν;

Και ξάφνου οι δρόμοι μετατρέπονται σε λασπωμένα λόγια, σε βρόμικα ποτάμια που απειλούν να πνίξουν τα ανυποψίαστα θύματα. Και θα πρέπει, σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο Νίτσε, «…να είσαι θάλασσα, για να μπορείς να δέχεσαι ένα βρόμικο ποτάμι χωρίς να λερώνεσαι». Θάλασσα πλατιά, ήρεμη, ανεχτική, καλοσυνάτη. Να υψώνεσαι πάνω από το χώμα , να αγγίζεις τον ουρανό. Να σταυρώνεσαι και να μην πεθαίνεις.  Ένας μικρός… Θεός που κατανοεί, συγχωρεί ή ανάλογα αδιαφορεί και συνεχίζει τη φωτεινή του πορεία.

Πόσο εύκολο, όμως, είναι , από θνητός οδοιπόρος στις αλέες του πεπρωμένου σου, να γίνεσαι λευκό φτερό, να αγγίζεις δώματα αγγελικά , ειρηνικά; Να μη σε φτάνουν οι μικρότητες, μονάχα η μεγαλοπρέπεια μιας ψυχής διευρυμένης, απαλλαγμένης από τα αρρωστημένα σαρκώματα της συκοφάντησης και του ψεύδους; Ένας αγώνας διαρκής η ανύψωση του ανθρώπου, σαν αερόστατο που πρέπει να αποβάλει τα περιττά βάρη και να πλεύσει στα γαλάζια κανάλια του γλαυκού, γενναιόδωρου ουρανού.

«Φύσιν πονηρά μεταβαλείν ου ράδιον», απεφάνθη ο ποιητής Μένανδρος αιώνες πριν, διαπιστώνοντας ότι δεν είναι εύκολο να αλλάξει ένας κακός χαρακτήρας. Αυτό που μπορεί να αλλάξει, όμως, είναι η στάση μας απέναντι σε κακοπροαίρετες ενέργειες και κακοήθεις σχολιασμούς. Ο προβληματισμός έντονος πάντα και κοινός ανάμεσα στα λογής λογής θύματα των κλειδούχων του φθόνου: Αξίζει, άραγε, να αναλώνεται κανείς σε αναχαιτίσεις του πονηρού ή μήπως έτσι καθυστερεί τη δική του πρόοδο και ανάπτυξη; Και μήπως, στην προσπάθειά του κάποιος να « σκοτώσει» τον οποιοδήποτε εχθρό, τον κρατεί περισσότερο μέσα του, σε σημείο που να του γίνεται εμμονή και τροχοπέδη στο δικό του ταξίδι ζωής; 

Αν μαζέψεις τη λάσπη θα λερώσεις τα χέρια και τις σκέψεις σου. Κι αν σταθείς να αναμετρηθείς με λόγια καρφιά , θα πληγωθείς και θα ματώσεις. Καλύτερα, κατά τον Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, «…να κρατάς τον εαυτό σου φωτεινό και καθαρό. Είσαι το παράθυρο απ΄όπου πρέπει να βλέπεις όλο τον κόσμο! »
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου