Αύριο, λοιπόν. ΄Ολα αρχίζουν ξανά. Στην ημερήσια διάταξη καταγράφονται σχολεία, τάξεις, μαθήματα μα κυρίως… παιδιά. Οι μαθητές μας. Σε αυτή την τρυφερή, την ιδιαίτερη ηλικία των έξι με δώδεκα χρόνων. Αύριο. Με το καρδιοχτύπι της πρώτης μέρας, με την ανάμνηση της τελευταίας εικόνας των διακοπών να λάμπει ακόμα στις ίριδες των ματιών σαν ήλιος που δεν λέει να δύσει.
Παιδιά που τα αγκάλιασε σφικτά το καλοκαίρι, τα έλουσε στις θάλασσές του, τα δρόσισε με τα βουνά του, τα απίθωσε με τρυφερές κινήσεις στην ανεμελιά και στο ατέλειωτο παιχνίδι και τώρα ανοίγει εμπρός τους τον δρόμο του σχολειού σαν ένα τεράστιο φθινοπωρινό χαμόγελο.
«Ένα παιδί είναι η άποψη του Θεού ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί», έγραψε ο Αμερικανός ποιητής Carl Sandburg. Και στα χέρια των ενηλίκων, γονέων, εκπαιδευτικών και υπευθύνων, βρίσκονται τα εργαλεία εκείνα που μπορούν να κάνουν αυτή τη συνέχεια να ανθοφορεί και να υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον σε αυτό τον πλανήτη, που δεν δυσκολεύεται καθόλου να μας πείσει πως μάχεται με νύχια και με δόντια για την αυτοκαταστροφή του.
Τα σχολεία ανοίγουν φέτος στο νησί μας δίπλα σε μια θάλασσα που ξεβράζει πτώματα μικρών παιδιών. Όνειρα βουλιάζουν μέσα σε δήθεν σωτήριες λέμβους. Οι επιζώντες πρόσφυγες, με ψυχές ρακένδυτες, καρδιές που διέσωσαν τον τελευταίο χτύπο για μια ακόμα ευκαιρία στην ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας, μας φέρνουν στη μνήμη εικόνες από το δικό μας οδοιπορικό στον Νότο το καλοκαίρι του 1974 , όταν η ζωή, μάς μάθαινε με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο κοντά της βαδίζει ο θάνατος.
Μα εμείς μπορέσαμε, αφού συρθήκαμε για λίγο ανήμποροι στα γόνατα, να σηκωθούμε και να διεκδικήσουμε άλλη μια αχτίδα του Ήλιου για τη συνέχεια. Γιατί χρωστούσαμε ένα ουρανό, σκέπη για τα παιδιά μας.
Αρκεί να βρεθεί κανείς σε μια αυλή σχολείου τις ώρες του διαλείμματος, να καθίσει και να αφουγκραστεί τον παλμό της ζωής που εκπέμπουν μέσα από τις φωνές, τα γέλια, το ομαδικό αυτό τιτίβισμα της ξεγνοιασιάς και της αθωότητας. Και τότε αποκτούν μεγαλύτερο νόημα οι στίχοι του Χαλίλ Γκιπράν, όταν έγραψε για τα παιδιά πως «…οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου».
Γι΄αυτά τα παιδιά ποιος δικαιούται να λυγίσει; Ποιος νομιμοποιείται να αδρανήσει; Ακόμα κι αν ο κόσμος συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από τον παραλογισμό του, ακόμα κι αν καταρρέουν αρχές και αξίες ή, αν θέλετε, κυρίως γι΄αυτό, οφείλει ο καθένας μας να σταθεί στο ύψος της αποστολής του και να δώσει ό,τι καλύτερο από τα αποθέματα ψυχής και καρδιάς μέσα του.
«Ένα παιδί είναι η άποψη του Θεού ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί», έγραψε ο Αμερικανός ποιητής Carl Sandburg. Και στα χέρια των ενηλίκων, γονέων, εκπαιδευτικών και υπευθύνων, βρίσκονται τα εργαλεία εκείνα που μπορούν να κάνουν αυτή τη συνέχεια να ανθοφορεί και να υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον σε αυτό τον πλανήτη, που δεν δυσκολεύεται καθόλου να μας πείσει πως μάχεται με νύχια και με δόντια για την αυτοκαταστροφή του.
Τα σχολεία ανοίγουν φέτος στο νησί μας δίπλα σε μια θάλασσα που ξεβράζει πτώματα μικρών παιδιών. Όνειρα βουλιάζουν μέσα σε δήθεν σωτήριες λέμβους. Οι επιζώντες πρόσφυγες, με ψυχές ρακένδυτες, καρδιές που διέσωσαν τον τελευταίο χτύπο για μια ακόμα ευκαιρία στην ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας, μας φέρνουν στη μνήμη εικόνες από το δικό μας οδοιπορικό στον Νότο το καλοκαίρι του 1974 , όταν η ζωή, μάς μάθαινε με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο κοντά της βαδίζει ο θάνατος.
Μα εμείς μπορέσαμε, αφού συρθήκαμε για λίγο ανήμποροι στα γόνατα, να σηκωθούμε και να διεκδικήσουμε άλλη μια αχτίδα του Ήλιου για τη συνέχεια. Γιατί χρωστούσαμε ένα ουρανό, σκέπη για τα παιδιά μας.
Αρκεί να βρεθεί κανείς σε μια αυλή σχολείου τις ώρες του διαλείμματος, να καθίσει και να αφουγκραστεί τον παλμό της ζωής που εκπέμπουν μέσα από τις φωνές, τα γέλια, το ομαδικό αυτό τιτίβισμα της ξεγνοιασιάς και της αθωότητας. Και τότε αποκτούν μεγαλύτερο νόημα οι στίχοι του Χαλίλ Γκιπράν, όταν έγραψε για τα παιδιά πως «…οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου».
Γι΄αυτά τα παιδιά ποιος δικαιούται να λυγίσει; Ποιος νομιμοποιείται να αδρανήσει; Ακόμα κι αν ο κόσμος συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από τον παραλογισμό του, ακόμα κι αν καταρρέουν αρχές και αξίες ή, αν θέλετε, κυρίως γι΄αυτό, οφείλει ο καθένας μας να σταθεί στο ύψος της αποστολής του και να δώσει ό,τι καλύτερο από τα αποθέματα ψυχής και καρδιάς μέσα του.
Αναμφίβολα το σχολείο δεν μπορεί να αποζημιώσει για όλες τις ελλείψεις και τα προβλήματα της κοινωνίας. Μπορεί , όμως, να κάνει τις ωραιότερες και καλύτερες προσπάθειες. Να γίνει το περιβάλλον εκείνο στο οποίο το παιδί, το κάθε παιδί, θα βρίσκει αποδοχή, αναγνώριση, σεβασμό και πολλές ευκαιρίες για γνώση , εμπειρίες και ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
Ναι, η εκπαίδευση έχει τη δύναμη να προσφέρει το «ευ ζην» για το οποίο μίλησε ο Μέγας Αλέξαντρος. Και τότε το παιδί, το
«τριαντάφυλλο με κλεισμένα ακόμα τα πέταλά του», κατά τον Κικέρωνα, θα ανακαλύπτει κάθε μέρα μια άνοιξη αγάπης και στοργής, για να εκπέμπει το δικό του, μοναδικό και ιδιαίτερο άρωμα, καθώς θα ετοιμάζεται να αποκαλύψει όλα τα πέταλά του στη ζωή.
Καλή σχολική χρονιά!
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου
Καλή σχολική χρονιά!
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου
No comments:
Post a Comment