Ένας λαός για Γκίνες

Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου 
chrystalla@phileleftheros.com 

Ένας πολίτης αποφασίζει να κάνει το μεγαλύτερο κάτι με στόχο να κατακτήσει μια θέση στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες. Δεν ξέρω ποια ικανοποίηση προσφέρει αυτή η θέση, αλλά μάλλον είναι σημαντική για να το επιδιώκουν τόσοι πολλοί άνθρωποι. Οι οποίοι αναλώνουν πολλή φαιά ουσία για να βρουν ποιο ρεκόρ δεν κατακτήθηκε μέχρι σήμερα ώστε να ποντάρουν σε αυτό. Κι όταν βρουν την ιδέα αναλώνουν κόπο, χρόνο -και χρήμα πολλές φορές- για να πραγματοποιήσουν την ιδέα.

Οι ιδέες δε που προκύπτουν είναι εκπληκτικές. Η πιο πολυπληθής ομάδα για συρτάκι ή ζεϊμπέκικο φαντάζουν πολύ μπανάλ μπροστά στη μεγαλύτερη χτένα για σγουρά μαλλιά. Η οποία είναι κυπριακή κατάκτηση. Φτιαγμένη από αλουμίνιο, με μήκος 6 μέτρα και δύο εκατοστά (Φαντάζομαι παραμένει ακίνητη και για να χτενίσει κάποιος τα σγουρά του τα μαλλιά θα πρέπει να αφαιρέσει το κεφάλι του και να το κρατά στα χέρια περιφέροντάς το πάνω κάτω στη χτένα. Αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια).

Ο πολίτης ικανοποίησε την επιθυμία του, πέτυχε τον στόχο του και θα μπορούσε να είναι μια ιδιωτική υπόθεση. Ο καθένας μπορεί να ονειρεύεται ό,τι γουστάρει και να επενδύει τις δυνάμεις του όπου θέλει. Γούστο του και καπέλο του. Όταν όμως στην όλη ιστορία εμπλέκεται κι ο πολιτιστικός λειτουργός του δήμου κι ο ίδιος ο δήμαρχος, ακόμα κι ο γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου, τότε το πράγμα αποκτά άλλες διαστάσεις και παύει να είναι ιδιωτική υπόθεση.

Στην περίπτωση της χτένας για τα σγουρά μαλλιά, πέρα από τις δηλώσεις που έκανε η πολιτιστική λειτουργός του τοπικού δήμου, έγινε μικρή τελετή όπου οι δικηγόροι του Γκίνες, απένειμαν στον πολίτη πιστοποιητικό για το επίτευγμά του, στην παρουσία του γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου και του δημάρχου.

Να υποθέσουμε ότι ο γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν εκεί υπό την προσωπική του ιδιότητα. Συντοπίτης, συγγενής, συμμαθητής… Γιατί, έστω κι αν τίποτα δεν αποκλείεται, δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ακόμα πως τα ρεκόρ Γκίνες μπήκαν στην ατζέντα του Υπουργικού. Δεν δυσκολευόμαστε όμως καθόλου να αντιληφθούμε τον ρόλο του δημάρχου και της πολιτιστικού λειτουργού γιατί ο πολιτισμός για την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι μια πολύ συγχυσμένη έννοια. Αρχίζει από πολυέξοδες όπερες και φτάνει σε γέφυρες για ερωτευμένους και χτένες για σγουρά μαλλιά.

Και σε αυτό θα μπορούσαμε να είχαμε μια θέση στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες. Στο οποίο όπου νά' σαι θα υπάρχει κυπριακό κεφάλαιο.
Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος»
Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2015