Ο Θεός, πάντως, μαζί μας δεν είναι

Της δημοσιογράφου Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

Όσο τα πράγματα βαίνουν καλώς, ο καθένας από όλους αυτούς τους όψιμους ταπεινούς προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του τη μυρωδιά της κάπνας που σκόρπιζε η ξυλόσομπα που τους ζέσταινε κάποτε (που ακόμα κι αν δεν είχαν την εφευρίσκουν), υποδυόμενοι πως ζεσταίνονταν μπροστά σε ένα περίτεχνο τζάκι, γι' αυτό και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς λιμουζίνες, οδηγούς, ταξίδια σε vip θέση, επιδόματα που θα τους επιτρέπουν να απολαμβάνουν ένα τρόπο ζωής που αναλογεί σε (περίπου) γαλαζοαίματους και που καμία σχέση δεν έχει με ταπεινότητα καταγωγής ή χαρακτήρα. 

Και, μόλις τα πράγματα δυσκολέψουν, το να κατάγεσαι από τζάκι γίνεται όνειδος, ενώ η λαϊκή καταγωγή αποτελεί παράσημο, αυταπόδεικτο τίτλο τιμής. Ένδειξη ανθρώπου που γνώρισε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες της ζωής, γόνου ανθρώπων που μόχθησαν για να τον μεγαλώσουν και του μετέδωσαν τις αξίες της ζωής, οι οποίες περιστρέφονται γύρω από τις δέκα εντολές (ή έστω τις εφτά, τις πέντε…). Ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή, ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί, ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω… (Το «ο θεός είναι μαζί μου» δεν ξέρουμε αν καταστρατηγεί την εντολή αυτή, αλλά είναι απορίας άξιο πώς μπορεί κάποιος να γνωρίζει με τόση βεβαιότητα πως ο θεός είναι μαζί του. Σίγουρα, πάντως, μαζί μας δεν είναι. Μας έχει εγκαταλείψει προ καιρού στο έλεος συγκλινουσών μοχθηριών και αποκλινουσών διαπλοκών).

Εκεί που όλα τα είχαμε, το ταξικό πρόβλημα μας έλειπε. Η πάλη των τάξεων σε κυπριακή έκδοση. Ένας «ταπεινός» δικηγόρος, που ξεκίνησε από τους «φτωχομαχαλάδες» της Λεμεσού και έφτασε, μέσα από κομματικές διαδρομές, στα πιο ψηλά δώματα της εξουσίας κι ένας δικηγόρος, γόνος αστικής οικογένειας της Λευκωσίας, που επίσης έφτασε στα ίδια δώματα και το έφερε η μοίρα να συγκατοικήσουν. Και πρέπει ο καλός της υπόθεσης να είναι το παιδί του λαού, γιατί έτσι μας δίδαξαν οι μαυρό-άσπρες ελληνικές ταινίες. 

Μόνο που σήμερα ζούμε σε μια γκρίζα εποχή, όπου τα χρώματα, όπως κι οι τάξεις, έχουν μπερδευτεί μεταξύ τους και δεν ξέρουμε ποιες διαδρομές εξασφαλίζουν εντιμότητα. Η διαδρομή στα χνάρια του πατέρα ή η διαδρομή με τους Κύκλωπες, τους Λαιστρυγόνες, τις Σειρήνες και τους πειρασμούς; Κι αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία, εκτός από τις ταινίες τις Φίνος και τα τραγούδια του Καζαντζίδη, θα πούμε πως πολλά κινήματα, με ένα παράδειγμα την Φιλική Εταιρεία, ξεκίνησαν από γόνους αστικών έως μεγαλοαστικών τάξεων. 

Η καταγωγή ως τεκμήριο αθωότητας ή ενοχής, μάλλον δεν στέκει στα δικαστήρια. Οπόταν, οι ελπίδες εναποτίθενται στον θεό που ίσως έχει ταξικές προτιμήσεις.
Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος»
Παρασκευή, 17 Απριλίου 2015