Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Είναι μια θάλασσα που δεν τον ταξίδεψε ποτέ. Μονάχα τον κοιτάζει βουβή και τον ξεκουφαίνει. Τόση κραυγή σε μια σιωπή! Μα δεν μπορεί να την αγνοήσει εκεί στο έβγα του Μάρτη, στο έμπα του Απρίλη. Γιατί είναι μια άνοιξη που δεν ευώδιασε μες στη ζωή του, ένα λουλούδι που δεν στόλισε την καρδιά του. Και πάντα θυμάται εκείνη, λίγο πριν έρθει ξανά και ξανά ένας σκληρός Απρίλης. Εκείνη που τον έκανε πρώτα ονειροπόλο, μετά ποιητή και στο τέλος θύμα της άρνησης και της φυγής της. 

Την είδε για πρώτη φορά να τριγυρνάει μες στο περιβόλι με ένα ροζ φόρεμα και μια ροζ κορδέλα στα μαλλιά. Η « πρωτευουσιάνα», όπως την λέγαν όλοι στο χωριό, έμοιαζε σαν χελιδόνι που γύρευε να ξελογιάσει την άνοιξη του μικρόκοσμού του. Και το κατάφερε με ένα της μόνο βλέμμα, με ένα της μόνο μικρό χαμόγελο, καθώς έστρεψε τα μάτια της στην κορμοστασιά του και ρώτησε με φωνή σαν τρεχούμενο νερό πού ήτανε το ξωκλήσι του Aϊ-Γιώργη. Κι εκείνος ένιωσε τότε να τον ραίνουν πρωτόγνωρα ποτάμια του έρωτα, χείμαρροι ορμητικοί, που πήραν για πάντα την καρδιά του και την απόθεσαν στα χέρια της. 

Παράτησε μεμιάς τα δέντρα, το σκάψιμο, της γης του τη φροντίδα κι έσπευσε να τη συνοδέψει μέχρι το ξωκλήσι. Περίμενε σαν μαγνητισμένος να ανάψει το κερί της , ενώ εκείνου άναβε συνέχεια η καρδιά του και γινότανε μια τεράστια φλόγα , έτοιμη να κάψει τη ζωή του ολάκερη για χάρη της. ΄Υστερα εκείνη ψιθύρισε ένα ευχαριστώ, που έφτασε στα αυτιά του σαν μελωδία από άρπα αγγέλων και χάθηκε μέσα στα περιβόλια, αφήνοντας του ένα τεράστιο κενό , ίδιο με γκρεμό , να πέφτει μέσα η καρδιά του να κομματιάζεται. 

Το βράδυ κάθισε με τις ώρες κάτω από τα αστέρια. ΄Εκανε ακόμα ψύχρα, μα εκείνος καιγότανε ολάκερος από ερωτικό πυρετό. Κι όταν ξημέρωσε, αποφάσισε να προδώσει, πρώτη φορά τη γη του, να κατέβει από την απομόνωσή του στην πλατεία του χωριού, να στηθεί έξω από το μπακάλικο, έξω από την εκκλησία. Κάπου θα την έβλεπε, κάπου εκείνη θα τριγυρνούσε. Και δεν είχε άδικο. Βγήκε κατά το μεσημέρι με ένα κατακόκκινο φόρεμα , ίδιο με το αίμα που του ανέβαινε ακράτητο στο κεφάλι. ΄Εκανε αυθόρμητα να την πλησιάσει, μα από τη γωνιά ξεπρόβαλε ο άρχοντας του χωριού, λεφτάς και ξιπασμένος. 




Εκείνη, όμως, δεν είδε τίποτα από αυτά. Μόνο αρπάχτηκε από το ύφος του, από το βάδισμά του, από τον αέρα που του χάριζε απλόχερα το χρήμα. Τον ακολούθησε τυφλά κι ύστερα ο προύχοντας την πήρε στην πόλη και παντρεύτηκαν και έστησαν εκεί το σπιτικό τους κι εκείνος έμεινε στην πλαγιά του, σαν τα δέντρα του ριζωμένος , με ένα μαχαίρι στο στήθος του για χρόνια πολλά, για ολάκερη τη ζωή του.
Κι είναι και πάλι στο δρόμο κι έρχεται ένας Απρίλης κι είναι και πάλι εκείνη στο χωριό, με το σκούρο φόρεμα του πένθους , με ένα κότσο λευκές αγωνίες στα μαλλιά, με χαρακιές μοναξιάς στο πρόσωπο, στα μάτια. Την είδε πάλι στο δρόμο για τον Αϊ-Γιώργη, μα ήτανε μπρος του με το ροζ της φόρεμα, τη ροζ κορδέλα στα μαλλιά κι εκείνος σφάδαζε ακόμα από έλλειψη με εκείνη τη μεγάλη ,αιμάτινη κηλίδα στην ύπαρξή του.


Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Η «Αυτοβιογραφία» του Φλουρέντζου Γ. Κούττα

Του Πάμπου Κρασιά 

 

Ένα ακόμη βιβλίο, η «Αυτοβιογραφία» του Φλουρέντζου Γ. Κούττα ήρθε να προστεθεί στην πλούσια βιβλιογραφία, του καταξιωμένου πλέον στο είδος Πανεπιστημιακού και όχι μόνο Δρα Κώστα Χαραλαμπίδη.

Πρόκειται για ένα υπέροχο εκδοτικά βιβλίο των 112 σελίδων,με θαυμαστή επιμέλεια και περιεχόμενο μοναδικό και μνημειώδες, το οποίο χωρίζεται βασικά σε τρείς ενότητες.

Η πρώτη ενότητα αρχίζει με τον πρόλογο του συγγραφέα, το βιογραφικό του Κυρίου Κούττα, το οικογενειακό δέντρο και λεπτομερής αναφορά στη συμμετοχή του στα κοινά και ιδιαίτερα στη θητεία του που είχε ως κοινοτάρχης, για 32 χρόνια και πρόεδρος του ΣΚΕ Αυγόρου.

Η δεύτερη ενότητα παρουσιάζει οικογενειακές και προσωπικές φωτογραφίες από την πλούσια ομολογουμένως δράση του.

Η τρίτη ενότητα περιέχει διάφορα ντοκουμέντα και αφιερώματα, από την πολυσήμαντη δράση του και την προσφορά του στα κοινά και όχι μόνο.

Στον πρόλογο του ο συγγραφέας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Θεωρώ ιδιαίτερη τιμή να προλογίσω μια σημαντική αυτοβιογραφία ενός σπάνιου ανθρώπου, ενός γνήσιου τέκνου του Αυγόρου, ακάματου λάτρη της κυπριακής γης και μάχιμου υπερασπιστή των δικαίων της Κύπρου, του αγαπητού Φλουρέντζου Γ. Κούττα. Η πορεία της ζωής του και η κοινωνική του προσφορά εν γένει, δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας, ότι πάνω απ’ όλα αγωνίστηκε για τα κοινά και το «εμείς», αφήνοντας πάντα πίσω το δικό του «εγώ». Ανεμοδείχτης ζωής ήταν πάντα το κοινό συμφέρον και το κοινό όφελος, θυμίζοντας μας κάθε στιγμή το αρχέγονο μοντέλο της αθηναϊκής Δημοκρατίας και Πολιτείας.

Αυτό καταδεικνύει άνθρωπο ανιδιοτελή, έτοιμο να προσφέρει, να δημιουργήσει και να συμβάλει δυναμικά και καίρια στην πρόοδο του τόπου του. Άνθρωπος αεικίνητος, αειθαλής και γνήσιος εκφραστής της παράδοσης αναζωογονεί τον τόπο του. Ανοίγει διάπλατα νέους ορίζοντες σε κάθε σύγχρονη εξέλιξη, τόσο στον τομέα της διοίκησης όσο και της πνευματικής παραγωγής». 

 

Ο Φλουρέντζος Γ. Κούττα όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιογραφικό του, γεννήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1934 στο Αυγόρου. Γονείς του ήταν ο Γεώργιος Φλουρέντζου Κούττα και μητέρα του η Χαραλαμπού Στυλιανού Πελεκάνου. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του το 1947 με Άριστα. Ήταν αθλητής σε αγωνίσματα στίβου και ήταν πάντα μεταξύ των πρώτων. Η αναφορά του ότι «ήμουν αθλητής μεταξύ των πρώτων στο «απλούν», «Τριπλούν», «Ύψος» και στα «100 μέτρα», που συναγωνιζόμαστε με το Χριστοφή Ζορλή και το Γεώργιο Μίσιη, με τους οποίους ήμασταν αχώριστοι φίλοι στο σχολείο, αυτή και μόνο η φράση, «ήμασταν αντίπαλοι, αλλά ήμασταν αχώριστοι φίλοι» αναδεικνύει, πιστεύω, το μεγαλείο που θα κουβαλούσε μέσα του στην μετέπειτα πορεία του, πράγμα που επιβεβαιώνεται.

Παντρεύτηκε την συμμαθήτρια του Παντελίτσα Ζένιου με την οποία ευτύχησε να αποκτήσει τέσσερα παιδιά. Την Χαρούλλα, την Χρυστάλλα, τον Γιώργο και τον Ζήνωνα.

Η προσφορά του στα κοινά άρχισε πολύ νωρίς, αφού στις 14/02/1958 διορίστηκε ως Ταμίας της Εκκλησίας «Αποστόλων Πέτρου και Παύλου». Η έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου, το 1955, τον βρίσκει να υπηρετεί τον σκοπό της οργάνωσης σαν ομαδάρχης στην ΠΕΚΑ.

Σημαντικότερη προσφορά του στα κοινά, όπως ο ίδιος αναφέρει, ήταν τα 32 συνεχόμενα χρόνια που διετέλεσε Κοινοτάρχης του Αυγόρου: από το 1969 μέχρι το 2001, περίοδος που καταγράφεται η πολυσήμαντος προσφορά του στα κοινά, στην πατρίδα του και στην κοινότητά του ιδιαίτερα.

Ιδιαίτερη τιμή επίσης ήταν για τον ίδιο η θέση του Προέδρου των Κοινοταρχών της ελεύθερης Αμμοχώστου, όπου εκπροσωπούσε για 15 χρόνια την Αμμόχωστο, στην Παγκύπρια Ένωση Κοινοτήτων. Επίσης εκπροσωπεί μέχρι σήμερα την Επαρχία Αμμοχώστου στη «Βουλή των Γερόντων».

Τον κύριο Φλουρέντζο Κούττα δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Διαβάζοντας όμως την αυτοβιογραφία του, είναι σαν να τον ξέρω χρόνια, είναι σαν να βλέπω στην πορεία του μέχρι τώρα τον δικό μου πατέρα και όλους τους αληθινούς και αυθεντικούς ανθρώπους εκείνης της αλλοτινής, αγνής και αληθινής εποχής. Μιας εποχής που η προσφορά προς τον συνάνθρωπο ήταν καθημερινό μέλημα, μιας εποχής γεμάτης αγάπη και ανθρωπιά.

Κλείνοντας την σύντομη μου αναφορά, με την ευκαιρία της όμορφης αυτής έκδοσης, της αυτοβιογραφίας του κυρίου Κούττα και το ταξίδι του το γεμάτο προσφορά προς τους συνανθρώπους του, πάντα με την ευλογία του Θεού, αναπόφευκτα το μυαλό μου με πάει στους στίχους του Καβάφη, που κατά την γνώμη μου, ο κύριος Φλουρέντζος είχε την ευτυχία να τους κάμει πραγματικότητα:

Πάντα στο νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.

………………………………………..

Η Ιθάκη σ΄ έδωσε το ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

 
Κύριε Φλουρέντζο Γ. Κούττα, εύχομαι πολύχρονος και ευλογημένος.
Πάμπος Κρασιάς
25/03/2015

Ομαδική έκθεση της Time of art gallery

Τα χρώματα είναι ‘’ζωή‘’ και το ‘’φως‘’ τα γεννάει.

Η έκθεση ‘’ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΦΩΤΟΣ ‘’ διερευνά δύο διαφορετικές προσεγγίσεις του τοπίου, αντιθετικές μεταξύ τους, οι οποίες αναφέρονται στο ορατό και το αόρατο τοπίο, σε αυτό που μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας και σε αυτό που δημιουργούν και κατοικούν τα συναισθήματα μας Η ενότητα των έργων εκφράζει συγκεκριμένες ψυχικές καταστάσεις που ερμηνεύονται ως ‘εσωτερικά τοπία’, τοπία της ανθρώπινης ψυχής που εμπνέουν στοχασμό.

Τα έργα αποκαλύπτουν σημεία στα οποία εισβάλλουν δεσμίδες φωτός φανερώνοντας στα μάτια του θεατή τις μορφές που ταλανίζονται από την υπαρξιακή κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Το ενδιαφέρον των εικαστικών εστιάζεται στην αναζήτηση της υπέρμετρης και αιώνιας αλήθειας που βρίσκεται μετά το πέρας του ταξιδιού μας στην ύλη. Η αναζήτηση τους εκφράζεται στα έργα τους μέσα από την απόδοση του φωτός, η πηγή του οποίου δεν αποκαλύπτεται πάντα, υπονοώντας την υπερβατική καταγωγή του.
Για το φως οι Αγιογράφοι αναφέρουν ότι Θεός ονομάζεται «Φώς» όχι κατά την ουσία του, αλλά κατά την ενέργειά του, και ότι αυτό το «ἄκτιστο» φως μπορεί να γίνει αισθητό μέσω της προσευχής . 

Στην έκθεση παρουσιάζεται
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ –ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΓΛΥΠΤΙΚΗ- ΨΗΦΙΔΩΤΟ -ΚΟΣΜΗΜΑ –ORIGAMI - ΚΟΣΜΙΚΑ ΑΥΓΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΛΑΜΠΑΔΕΣ - ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ
Συμμετέχουν οι εικαστικοί
ΠΑΝΟΣ ΤΖΑΜΑΛΟΥΚΑΣ - ΕΛΕΝΗ ΣΑΚΑΛΗ - ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΠΑ – ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΑΚΚΑΛΗΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΛΛΙΑΝΕΖΟΣ- ΛΙΤΙΝΑ ΜΑΝΙΑ - ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΟΥΜΠΑΣΑΡΟΣ – ΦΩΤΕΙΝΗ ΦΑΙΔΡΑ ΞΑΓΟΡΑΡΗ
ΦΩΤΗΣ ΜΑΚΡΗΣ - ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΥΡΩΝΑΚΗΣ - ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΤΖΑΝΑΚΗ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
Εγκαίνια Τετάρτη 1 Απριλίου 2015 & ώρα 19.00 – 23.00
Διάρκεια Εκθέσεως 1/2/3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015
Ώρες λειτ. Πέμπτη & Παρασκευή 11.00 πμ -21.00 μμ
Είσοδος ελεύθερη

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Και γυρίζουμε σιγά σιγά… προς το καλοκαίρι! Ναι, μετά την εαρινή ισημερία του Μαρτίου, η μέρα συνεχώς επιμηκύνεται, η νύχτα υποχωρεί περιμαζεύοντας τα στρατεύματα του σκότους και η φύση ετοιμάζεται για τη μεγαλύτερη μέρα και τη μικρότερη νύχτα του χρόνου, που θα σημάνει πανηγυρικά και την έναρξη του καλοκαιριού. Όλα, λοιπόν, αποκτούν σιγά σιγά πιο φωτεινή, πιο ζεστή αύρα. 

Είναι λες και ο ήλιος ζωγραφίζει πιο μακριά χέρια-αχτίνες και σκύβει να μας αγκαλιάσει με περίσσια θέρμη. Και αυτή την εποχή λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις και η ανακήρυξη του 2015 σε Έτος Φωτός. Μέσα σε τόση καταχνιά γύρω μας και εντός μας, είναι πιο επιβεβλημένο ίσως από ποτέ οι άνθρωποι να στραφούν περισσότερο προς το φως και το μεγαλείο του.

Σήμερα, λοιπόν, σε συνδυασμό με την παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, που γιορτάζεται στις 21 Μαρτίου, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας κάποιους στίχους με Ήλιο και Φως γεμάτους.

«Είναι ένα φως γύρω μας και μέσα μας, που δε στερεύει.
δε χωράει ο πόνος μες στο φως. Ας τον διώξουμε, θα τον διώξουμε.
όπου κι αν ψάξεις είναι φως, το φως κερδίζει απ' την αρχή τα χέρια μας.
είναι άνοιξη πια, δε χωράει η πίκρα μέσα στο φως.
Να λες: ουρανός· κι ας μην είναι» 
(Σταγόνες φωτός και βροχής, Γιάννης Ρίτσος) 

«Πριν απ΄ τα μάτια μου ήσουν φως. Πριν απ ΄τον ΄Ερωτα έρωτας. Κι όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα» 
(Προσανατολισμοί, Οδυσσέας Ελύτης )

«Αρέσκεται στο σκοτάδι το Ποίημα. Εκεί σπέρνεται ανοίγοντας μικρούς φεγγίτες, που μεγαλώνουν, μεγαλώνουν...
Το πολύ ηλιακό φως το εκτυφλωτικό το πληγώνει.
Γιατ' είναι φως το Ποίημα, φως ενός άλλου φωτισμού, δυνατότητα ενός άλλου Ήλιου» 
(Αrs Poetica, Γιώργος Θέμελης)

«Βραχνή η Περιπέτεια απ’ το πολύ να λέει
πάει κι αυτό πάει κι αυτό.
Μαλακτικό το φως του Οκτωβρίου.

Το πίνω. Αργά αργά.
Ανακατεύοντάς το συνεχώς
προσεκτικά και αργά.
Μη και χυθεί σταγόνα
από την αίσθηση πως ζω..» 
(Υπόφωτο, Κική Δημουλά)

«Στο ρόδινο μακάριο φως, νά μαι, ανεβαίνω της αυγής,
με σηκωμένα χέρια·
η θεία γαλήνη με καλεί του πέλαου, έτσι για να βγω
προς τα γαλάζια αιθέρια» 
(Αναδυομένη, ‘Aγγελος Σικελιανός)

«Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι, κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως
Στου νου μας τη χρυσόβεργη ανέμη, ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός» 
(Κοντά σου, Μαρία Πολυδούρη )

«Σβήσε το φως, επέμενες
θυμήθηκα μιαν άλλη μου αγάπη
τα ήθελε όλα αναμμένα
δεν ξέρω τι να προτιμήσω
μες στο σκοτάδι χάνεται η ασκήμια μου
μέσα στο φως λάμπει η ομορφιά σου  
(Φως και Σκοτάδι, Ντίνος Χριστιανόπουλος)

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ 
(Η μπαλάντα του Ούρι, Νίκος Γκάτσος )

«Όποιος ποτέ του δεν αγάπησε, θ’ αγαπήσει στο φως». 
( Κίχλη, Το φως, Γιώργος Σεφέρης)                                                         

   Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Σκέφτηκα πολύ πριν σου γράψω, αγαπητό χελιδόνι. Είπα πως θα΄σαι απασχολημένο, πως θα΄χεις μακρύ ταξίδι από τον Νότο καθώς θα φτάνεις στη δική μας χώρα. Μα είπα ακόμα πως πρέπει να προλάβω. Τι; Την άνοιξη, ασφαλώς. Γιατί, μη θαρρείς πως την εγγυάται αποκλειστικά η δική σου άφιξη. Μην πλανάσαι. 

Ένα χελιδόνι… όντως δεν φέρνει την άνοιξη! Ένας αητός περήφανος, όμως, πού ξέρεις, ίσως και να μπορεί. Κι αυτό σου ζητάω σήμερα, με θάρρος και… λίγο θράσος, ομολογώ. Να γίνεις περήφανος αητός πατρίδας και να΄ρθεις με όλα τα ελπιδοφόρα μηνύματα της λεβεντιάς και της αξιοσύνης σου. Να πετάξεις ψηλά, πολύ ψηλά, πάνω από γκρεμούς και ολισθηρές πλαγιές, πάνω από χιονισμένες μέρες, νύχτες με παγετό. 

Μαργώσανε οι καρδιές μας, αητέ –χελιδόνι μας και λαχταράμε πια να ανέβουμε πιο κοντά στον ήλιο. ΄Οχι σαν επιπόλαιοι ΄Ικαροι , όμως. Μα σαν λουλούδια που θα πάρουνε από τη ζέση και το φως του τη συνέχεια της ζωής κι ύστερα , ταπεινά και πάλι θα επιστρέψουνε στη γη τους ,για να καρποφορήσουν άνοιξες πολλές , να΄χει η γη να ερωτεύεται και να γεννάει τη συνέχεια.

Σκέψου μετά, εσύ, ένα παράξενο χελιδόνι –αητός, να έρθεις και να χτίσεις φωλιά όχι στις κορυφές τις απρόσιτες των βουνών αλλά στα αγέλαστά μας σπίτια, στις σιωπηλές αυλές μας. Να σε βλέπουμε να σουλατσάρεις μέσα στη μιζέρια μας, μέσα στην κατήφειά μας, μέσα στη σκυφτή μας μέρα. Και να΄χει η δική σου περηφάνια ένα κάλεσμα, ένα προσκλητήριο.Σε μας που πήραμε στο μερτικό μας πίκρα κι αλάτι, που είδαμε τη μικρή πατρίδα μας να γίνεται μικρότερη στα νύχια της υφαρπαγής του πλούτου και του μέλλοντος. 

Που καταδικάσαμε τα παιδιά μας στην ανεργία τόσο ελαφρά τη καρδία που αυτή η ίδια η καρδιά μας να… βαραίνει από δάκρυ, που δεν μπόρεσε λόγω συμπαγούς πόνου να κυλήσει. Τι θα μας πεις άραγε τότε, εσύ, το απτόητο φτερό των ουρανών; ΄Ενας αητός, λέει το άσμα, ένας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε, μα δεν ήτανε ο δικός μας. Εμείς τον στείλαμε στην ξενιτιά να παλεύει, να μοχθεί, να παράγει πρόοδο για τους άλλους.

Αν είχες στόμα αντί ράμφος, σίγουρα θα μας έφτυνες αγαπητό χελιδόνι-αητέ μας. Μα το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να μας κοιτάζεις με τόση λύπη, που εμείς απλώς , όσοι μπορούμε ακόμα, όσοι το αισθανόμαστε, ερυθριούμε και κατεβάζουμε τη θλίψη μας ακόμα πιο βαθιά στο χώμα, λες κι έτσι θα βλαστήσει και θα μας δώσει θαύμα. Κάποια στιγμή θα κουραστείς χελιδονάκι- αητέ μας. Ναι, θα σε κουράσει όλο αυτό το… παράλογο της λογικής μας. 

Αλλά, έτσι για χάρη όσων ακόμα το παλεύουν, όσων ακόμα το ελπίζουν, κράτησε, σε παρακαλώ, μια τελευταία... μεταμόρφωση στο βεστιάριό σου και γίνε, αν μπορείς για μας, ένα λευκό περιστέρι, ίδιο με εκείνο που έφερε στον Νώε το μήνυμα πως έπαψε πια ο κατακλυσμός και μπορούσε με όλους τους διασωθέντες της κιβωτού του να αποβιβαστεί σε νέα γη ελπίδας. Μπορείς, λοιπόν, εκτός από την... παραίσθηση της άνοιξης, να φέρεις και μία έστω αίσθηση ελπίδας;
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Πλουτής Σέρβας - Ο οραματιστής ηγέτης

Ομιλία Μιχάλη Παπαπέτρου

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δείτε : Ο ηγέτης Πλουτής Σέρβας