Communication in Art Photography

Ενδιαφέρον σεμινάριο

 

Φίλοι και φίλες. Ένα ενδιαφέρον σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί απόψε Τρίτη 29 Δεκεμβρίου, 2015 και ώρα 19:00 στο καφέ Pacific στη Λεωφόρο Σταυρού στον Στρόβολο με τίτλο "Communication in Art Photography". Ομιλητής θα είναι ο Γαλλο-Ιταλός φωτογράφος καλλιτέχνης MARCO BARNABINO, καλλιτεχνικός Διευθυντής του Πανεπιστημίου στο Βερσάλι της Ιταλίας. 

Την εκδήλωση θα προλογίσει η φίλη ζωγράφος Marina Erotokritou. Το σεμινάριο ενδιαφέρει επαγγελματίες φωτογράφους, ζωγράφους και φιλότεχνους. Είσοδος- 25 ευρώ, με κρασί και τσιμπήματα. Θα δοθούν πιστοποιητικά παρακολούθησης μετά την διάλεξη.

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου 

Δύσκολο δεν είναι τελικά να κυλήσουνε 365 μέρες στον ιμάντα των αποσκευών , να τις αρπάξει ταξιδιάρης χρόνος με βιασύνη , να περάσει γοργά την πόρτα εξόδου , παίρνοντας βαθιά ανάσα από γνώριμο ουρανό γενέθλιας σκέψης κι όλα πια να γίνουνε ανάμνηση και παρελθόν. Γιατί όλα κυλάνε , όλα αλλάζουν και μόνο αυτή η αίσθηση της ασύλληπτης ταχύτητας του χρόνου παραμένει εν τέλει σταθερή. Και μέσε σε αυτό τον ακατάπαυστο ρου επιβεβαιώνεται με απόλυτη ακρίβεια η φράση του γνωστού Ρωμαίου φιλόσοφου Σενέκα : 

«Κάθε καινούρια αρχή προέρχεται από το τέλος κάποιας άλλης αρχής». Ας μην μας καταλαμβάνει λοιπόν, κατά τον Νίτσε, η μελαγχολία όλων των τελειωμένων πραγμάτων. Ας μάθουμε να μετατρέπουμε ένα τέρμα σε αφετηρία και να ανοίγουμε καινούριους δρόμους ταχύτητας ή αντοχής.

Κι ας καθίσουμε , λίγο πριν από αυτό τον τερματισμό, να αναστοχαστούμε τις στιγμές εκείνες αυτής της πορείας που έρχονται πιο έντονα στη μνήμη μας , όπως έρχονται και ξανάρχονται οι αλήθειες της ζωής μας και αυτά που είτε με το πάθος τους είτε με το λάθος τους, μας έδωσαν τα πιο ωραία μηνύματα ή τα πιο κατάλληλα μαθήματα. Γιατί, τίποτα δεν τελειώνει ποτέ, κατά τον Εμίλ Ζολά. Αρκεί λίγη ευτυχία για να ξαναρχίσουν όλα. Κι ίσως αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο μέσα στον ταραγμένο κόσμο μας, μέσα στο ελάχιστο του βίου μας, καθώς μια νέα χρονιά αρχίζει . Να βρει ο καθένας μας στον χάρτη της ζωής του τις συντεταγμένες εκείνες που προσδιορίζουν την ουσία της ευτυχίας του.

Και τι μπορεί να είναι αλήθεια η ιδανική ευτυχής κατάσταση για τον καθένα μας; Μπορεί η ευτυχία να είναι ένας στόχος ή είναι μια διαρκής αναζήτηση και ίσως στο τέλος και μια ουτοπία; Δύσκολο να ορίσει κανείς επακριβώς το πολυδιάστατο της έννοιας . Τείνω να υιοθετήσω μια άποψη του Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος δήλωσε χαρακτηριστικά πως : « Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που λες και αυτά που πράττεις βρίσκονται σε αρμονία». 

Η ευτυχία , λοιπόν, μπορεί να βρίσκεται σε μια τέτοια ιδανική συνύπαρξη, η οποία επαγωγικά κυοφορεί την συμπόρευση σκοπού και συναισθήματος, συναισθήματος και πράξης; Από γερό μυαλό, άραγε, όπως διατείνεται και ο Αισχύλος, γεννιέται η ευτυχία; Από ένα μυαλό, ίσως, που μπορεί να προσαρμοστεί επιτυχώς στις εκάστοτε συνθήκες που προκύπτουν , τόσο στην άνετη λεωφόρο όσο στις δύσκολες καμπές της πορείας του ανθρώπου;

Γιατί , ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως όλες οι μέρες του, όλα τα χρόνια του, ήταν περίπατοι μέσα σε ανθισμένους ροδώνες; Υπήρξαν και υπάρχουν όλα τα χρώματα στις καθημερινές μας στιγμές, στις καθημερινές συναντήσεις ή αψιμαχίες με το πεπρωμένο μας. Κάθε μέρα κάτι τελειώνει , κάτι αρχίζει, κάτι διαρκεί, κάτι διακόπτεται. Κι όλα έρχονται με μικρές ή μεγάλες δοσολογίες συναισθημάτων. Τίποτα δεν είναι σταθερό και τίποτα δεν μπορεί να επιζεί αιώνια. Αυτή η στιγμή, αυτή η χρονιά, αυτή η λύπη, αυτή η χαρά…

ΚΙ αφού όλα τελικά κυλάνε μέσα στο ακράτητο ποτάμι του χρόνου, παρασύροντας στο διάβα τους τα φύλλα των ημερών σαν μοιραίες πτώσεις από το δέντρο της ζωής μας, αφού όλα διαρκούν τόσο όσο προορίζονται να διαρκέσουν , ας προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να κρατηθούμε από τη μοναδικότητα των στιγμών. Ας επιχειρήσουμε να αντλήσουμε από όλα όσα μας δίνονται, το μερίδιό μας στην ύπαρξη. Γιατί σήμερα ζούμε, σήμερα έχουμε τη δυνατότητα, παρά τους δρόμους που φαίνονται κλειστοί ή τους κινδύνους που φαίνονται θανάσιμοι.

«Μπορεί να υπάρξουν καλύτερες εποχές, αλλά αυτή εδώ είναι η δική μας», κατά τον Γάλλο φιλόσοφο υπαρξιστή Jean Paul Sartre. Kι εδώ υπάρχουμε, εδώ ζούμε, εδώ ελπίζουμε, εδώ συνεχίζουμε, εδώ ξαναρχίζουμε…Αρκεί, όπως είπαμε, λίγη ευτυχία…

Κι αν ακόμα ψάχνουμε ένα κλαδί από δέντρο στέρεο να πιαστούμε, καθώς η ζωή μας ρέει αδιάλειπτα προς τις εκβολές της , αν ακόμα αναρωτιόμαστε για το τι πραγματικά έχει αξία και μας δίνει την αστείρευτη χαρά, της ευτυχίας την πολύτιμη αίσθηση, ας έχουμε υπόψη και τη γνωστή ρήση του Ουγκώ , ο οποίος χαρακτηριστικά δήλωσε πως… «Η πιο μεγάλη ευτυχία στη ζωή είναι αυτή που μας δίνει η αντίληψη πως μας αγαπούν».
Καλή χρονιά, λοιπόν! Καλή αρχή, με πολλή κι ακόμα περισσότερη αγάπη για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα! Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου

Υγρά όνειρα...

Της Ντόριας Βαλληνδρά 

Ο αέρας στροβιλίζει άναρχα, οτιδήποτε βρει στο πέρασμα του...
Η αλμύρα της θάλασσας, ανακατεύει την άμορφη άμμο και τα βότσαλα, παίζοντας μαζί τους, ένα πολύβουο κυνηγητό...
Γεύσεις, χρώματα και αρώματα, φωτίζουν ρομαντικά την βραδιά...
Τα αισθήματα μου, είναι άπειρα, σαν τα βότσαλα της θάλασσας και χρειάζονται τακτοποίηση...
Βολεμένες ψυχές, ψάχνουν τον οδηγό τους, ψάχνουν το μικρό στενό κουτάκι τους, που θα φωλιάσουν εκεί μέσα και θα αφεθούν αβίαστα...
Σε αγγίζω δειλά...
Προσπαθώ να αδράξω την στιγμή...
Να μπω στη σκέψη σου...
Να πλάσω το ''εγώ'' της ψυχής σου, να το μετατρέψω σε ''εμείς''...
Δεν υπάρχει τίποτα στην ανθρώπινη σκέψη, που να μην ήταν πριν στις αισθήσεις της...
Αισθησιαρχία της αγάπης...
Αγγιγμα ψυχής...
Το είδα στο βλέμμα σου...
Το ένιωσα στο άγγιγμα σου...
Το γεύτηκα στην γεύση σου...
Θέλω να πάρω ανάσα, μέσα από την ψυχή σου...
Να αδράξω βίαια το μυαλό σου...
Να σπάσω την καρδούλα σου, σε μικρά κομμάτια και να τα συνδέσω ξανά, σαν πάζλ, σε αθώα παιδικά χέρια...
Μια ψυχή που διψά για αγάπη...
Ένα σώμα που διψά για πάθος...
Κι όμως η δίψα είναι μία...
Σε κρατάει ζωντανό...
Σε ταξιδεύει σαν όνειρο, σε άλλους ουρανούς...
Σου φυτρώνει φτερά στην πλάτη...
Σου καίει τα σωθικά...
Και αν νιώσεις την σταγόνα της δροσιάς...
Αυτή είναι η πεμπτουσία της ζωής...
Υπάρχεις, ζεις, αναπνέεις για αυτή την σταγόνα...
Ελπίζοντας να γίνει σύντομα ωκεανός...
Μια αλογικότητα, μου ποτίζει το μυαλό και το κορμί...
Εκμηδένιση της λογικής σκέψης, μη έλλογη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής...
Γιατί στην γήινη ανθρώπινη ζωή, συνείναι, το εγώ με το εμείς....
Η κοινωνική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης...
Η ύπαρξη και συνύπαρξη της ζωής...
Υπάρχω, ζω, αναπνέω...
Εξάλλου η ζωή είναι συλλογή υλικού και εμπειριών...
Οπότε, ακόμα και αν πέσω από το φεγγάρι σου...
Θα πέσω μαλακά, ανάμεσα στα πανέμορφα αστέρια...
Ντόρια Βαλληνδρά

Αδράχτι ονείρων...

Της Ντόριας Βαλληνδρά

Είναι και αυτές οι πιεσμένες αντοχές που σπάνε...
κομμάτια εγωισμού, που έγιναν θρύψαλα γεμάτα σκόνες,
ραγισμένα “θέλω” που γέμισαν πληγές,
τα όνειρα, αδράχτι που πονάει,
κι η σκέψη ερωτικός μετανάστης, καταμεσής του κρητικού πελάγους...
πόσο να αντέξει μια ψυχή...
ευάλωτη στο κλάμα...
σπασμένη από το δάκρυ...
Μεσιανισμός η όψη σου, μέσα στα σωθικά μου...
Αμφισθενής η σκέψη μου...
να σπρώχνει το συναίσθημα πιο δυνατά...
πετά τη λογική, στα βράχια μονομιάς...
Αποχρών ο λόγος της απόστασης...
σαν ασκητική ηθική του μοναχού...
εριστικά τα συναισθήματα παλεύουν...
μα εγώ γνωρίζω το γιατί...
σαν αποκούμπι της ψυχής...
άνοιξε ουρανέ μου...
δώσε πνοή στη άτονη ζωή μου...
κι άφησε πάλι την ευτυχία,
μες τα δυό μου χέρια,
αβίαστα, ακούσια, αληθινά,
σαν το φιλί της μάνας στο παιδί..
σαν τη χαρά της πρώτης της γιορτής,
σαν από σύννεφο πλεγμένης, ευτυχίας...
σε περιμένω...
Ντόρια Βαλληνδρά

Πώς να αντιμετωπίσουμε ένα δύσκολο Χωρισμό…

Από την Αγγελική Αρβανιτοπούλου 

Ναι… περνάει και αυτό! Δεν είσαι μόνος, ή μόνη… όλοι σχεδόν το έχουμε περάσει ή θα το περάσουμε. Είμαι εδώ να βοηθήσω! Φυσικά και δεν είναι εύκολο…  Ο οργανισμός μας αντιλαμβάνεται τον χωρισμό σαν μία απώλεια, σαν ένα μικρό θάνατο. Οι περισσότεροι άνθρωποι περνάμε κοινά στάδια όπως συμβαίνει όταν αντιμετωπίζουμε έναν θάνατο : 

• Την άρνηση του χωρισμού στην αρχή, σα να μη θέλουμε να παραδεχτούμε ότι τελικά χωρίσαμε π.χ. ‘δε μπορεί, θα πάρει τηλέφωνο’ 

• Τον θυμό είτε για τον/την σύντροφό μας ή για τον ίδιο μας τον εαυτό, π.χ. ‘γιατί δεν προλάβαμε το κακό; αφού είχαμε τα σημάδια…’ 

• Το εσωτερικό παζάρεμα που κάνουμε, π.χ. ‘ας ξαναρχόταν και εγώ θα έκανα εκείνο ή το άλλο…’ 

• Το ‘πένθος,’ το στάδιο που συνειδητοποιούμε πια ότι χωρίσαμε. 

Πολλές φορές ακούμε να λένε : ‘μα πώς κάνεις έτσι; Μείνατε λίγο μαζί… τα υπερβάλεις’. Όχι, δεν έχει σημασία ο χρόνος στο πόσο πονάμε! Έχει όμως σημασία η συναισθηματική ένταση με την οποία ζήσαμε τη σχέση μας, το πόσο επενδύσαμε συναισθηματικά από τον εαυτό μας σ’αυτήν, το πόσο την ντύσαμε με τα πιο εσώτερα μας όνειρα. Αυτό σημαίνει ότι όσο πιο πολύ έχουμε εξιδανικεύσει κάποιον, όσο πιο πολύ τον έχουμε στήσει σε ένα βάθρο ψηλά, πέρα από την πραγματικότητα ίσως και σε ύψος που σχεδόν αιωρείται ανάμεσα στα όνειρά μας, τόσο πιο δύσκολο το κάνουμε… 

Γι’ αυτό, σας παρακαλώ πάρτε χαρτί και ‘ανεξίτηλο’ στυλό, και φτιάξτε μία λίστα με όλα του τα μελανά σημεία, και με ό,τι σας ενοχλούσε, ακόμα και μία γκριμάτσα που σας εκνεύριζε ή μια μυρωδιά από το περιβάλλον του/της που για δικούς σας λόγους ήταν δυσάρεστη, ή ακόμη και το γεγονός ότι δεν μπορούσατε να εκφραστείτε ελεύθερα στο facebook! Αυτή η λίστα είναι πολύ βοηθητική, γιατί όταν χωρίζουμε ο πόνος μας και η επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε τις συναισθηματικές μας ανάγκες διαστρεβλώνουν την αντίληψη μας. Ετσι, από κεί που ίσως και να υποφέραμε όσο ήμασταν στη σχέση, τώρα τα θυμόμαστε όλα ‘ρόδινα’ αναχωρώντας και λίγο από την πραγματικότητα. 

Παρένθεση εδώ - την πραγματικότητα συχνά την βλέπουν οι γύρω μας όπως, αυτοί που μας έχουν ζαλίσει να μας λένε ‘να χωρίσεις επιτέλους γιατί δε σε βλέπω καλά…!’. Ξαναλέω ότι πρέπει να έχουμε όλα όσα μας ενοχλούσαν πάντα διαθέσιμα σε ένα χαρτί έτσι ώστε όταν ξυπνάει μέσα μας η επιθυμία για επικοινωνία με τον/την πρώην να επισκεπτόμαστε τροχάδην τη λίστα. 

Προχωράμε. Όπως είπαμε στον χωρισμό περνάμε το στάδιο του θυμού και του παζαρέματος που είναι σαν ένα είδος εσωτερικής διαπραγμάτευσης. Είναι σε αυτό το στάδιο που συνήθως επαναλαμβάνουμε 1000 φορές τα ίδια και τα ίδια στους δικούς μας (και όχι μόνο)... .Λέμε π.χ. πώς ήταν και δικό μας λάθος επειδή γκρινιάζαμε πολύ και δεν μας άντεξε.

Πώς ίσως αν μας δινόταν η ευκαιρία θα γινόμασταν ‘άλλοι άνθρωποι’ και δεν θα τους αφήναμε έτσι να μας ξαναφύγουν. Ας βάλουμε μία τελεία σε αυτόν τον μηρυκασμό μπαγιάτικων ουτοπιών. 

Πρώτον, αυτό μας κλειδώνει στην παγίδα του πόνου- δε φτάνει που νιώθουμε την απόρριψη, θα νιώθουμε και ενοχές πώς φταίμε από πάνω? Και να φταίμε, είμαστε άνθρωποι, κάνουμε λάθη! 

Δεύτερον, με το να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια εντείνουμε την ένταση του πόνου. Αυτό συμβαίνει επειδή όταν λέμε : ‘αν κάνω αυτό τότε ίσως…’, δίνουμε στον εαυτό μας ελπίδες ενώ στην ουσία αυτό που μας συμφέρει είναι να δώσουμε στον εαυτό μας υποστήριξη και ώθηση να πάμε παρακάτω. Ό,τι έγινε, έγινε. Να θυμάστε ότι όσο πιο πολύ ελπίζουμε, τόσο πιο πολύ πονάμε, παρ’όλο που τα όνειρα και οι ελπίδες μας μουδιάζουν προσωρινά τον πόνο. Μα, να μου πείς αν πάω παρακάτω είναι σα να δέχομαι τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο, σε όλη το φάσμα της απώλειας… Δίκιο έχεις, έτσι είναι, δε λέει κανείς όχι. 

Όμως, το ‘πένθος’ είναι απαραίτητη φάση αν θέλουμε να βγούμε κερδισμένοι και πιο ώριμοι από τον χωρισμό. Δεχόμαστε ότι τώρα είμαστε ευάλωτοι, ‘κουρασμένοι’, και δεν υποχρεώνουμε τον εαυτό μας να είναι σε ετοιμότητα σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής μας ζωής. Δικαιούμαστε να μην είμαστε αυτό που ήμασταν πριν το χωρισμό και παραχωρούμε χρόνο, αγάπη και αποδοχή στον εαυτό μας. 

Φροντίζουμε τον εαυτό μας σα να είναι ένα παιδάκι τεσσάρων ετών( αυτή την ηλικία έχει το υποσυνείδητο μας) που θέλει τη βοήθειά μας εδώ και τώρα. Και ας μην κάνουμε παλικαριές! Τι θα πεί ‘θα μείνουμε φίλοι’; Γιατί να μαθαίνουμε τα νέα από την καινούρια του/της σχέση; Ας μην ακούμε εκείνα τα ‘καψούρικα’ τραγούδια πόνου, που και καλά να είσαι μόλις τα ακούς γεύεσαι μία δόση πικρίας… Πετάμε και τα πράγματα… (ξέρετε ποια!), γιατί δε χρειάζεται να βάζουμε τον εαυτό μας σε μία συνεχή δοκιμασία. Και τώρα το πιο σημαντικό απ’ όλα! Αν θέλουμε να ωριμάσουμε απ’ αυτόν τον χωρισμό, καλό είναι να το δουλέψουμε μέσα μας λίγο. 

Σε αυτή την εσωτερική διεργασία θα δούμε όλα αυτά που πρέπει να φροντίσουμε καλύτερα την επόμενη φορά, όπως π.χ. να θέτουμε από την πρώτη κιόλας μέρα τα όρια μας ή να μάθουμε περισσότερα για τις ανάγκες μας, όπως π.χ. τι θα ζητήσουμε και πώς θα το ζητήσουμε, κ.λπ. Αν με το που χωρίσουμε βρούμε αμέσως άλλο σύντροφο για να παρηγορηθούμε, τότε είναι σα να παίρνουμε τις αποσκευές μας από την μία σχέση (μαζί με όλα τα άπλυτα) και να τα ξεφορτώνουμε στην επόμενη. 

Με άλλα λόγια, έτσι, επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας, τους τρόπους με τους οποίους συσχετιζόμαστε με το ταίρι μας και πάνω απ’όλα επαναλαμβάνουμε την μιζέρια μας. Οσο κάνουμε τα ίδια, θα παίρνουμε και από τα ίδια.

Αγγελική Αρβανιτοπούλου

MA Clinical Psychology University of Indianapolis Harvard edx
e-mail : wingyspring@gmail.com  

Τι μας λέει η επιστήμη για την διαισθητική νοημοσύνη της καρδιάς

Οι λαμπροί επιστήμονες που εργάζονται στο Institute of HeartMath έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά στον τομέα της μελέτης της καρδιάς, ως φυσικό όργανο.Το InstituteofHeartMath είναι ένας διεθνής αναγνωρισμένος, μη κερδοσκοπικός, ερευνητικός και επιμορφωτικός οργανισμός που βοηθάει τους ανθρώπους να μειώσουν το άγχος, να ελέγξουν τα συναισθήματά τους, να αυξήσουν την ενέργειά τους και να προσαρμοστούν σε πιο υγιείς και ευτυχισμένες ζωές. Με διάφορα προγράμματα που έχουν αναπτύξει και με την βοήθεια της τεχνολογίας παρέχουν εκπαίδευση για το πώς να εμπιστεύεσαι την διαισθητική νοημοσύνη της καρδιάς από κοινού με αυτήν του νου.

Μια μεγάλη μερίδα της έρευνάς τους αφορά την αλληλεπίδραση της καρδιάς με τον νου. Οι ερευνητές έχουν εξετάσει πώς επικοινωνεί η καρδιά με τον νου και πώς αυτό επηρεάζει την συνείδησή μας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Για παράδειγμα, όταν ένας άνθρωπος νιώθει πολύ θετικά συναισθήματα όπως ευγνωμοσύνη, αγάπη ή ικανοποίηση, οι χτύποι της καρδιάς στέλνουν προς τα έξω ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Επειδή η καρδιά παράγει το μεγαλύτερο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο από οποιοδήποτε άλλο όργανο στο σώμα μας, οι ερευνητές έχουν την δυνατότητα να συλλέξουν σημαντικά στοιχεία.

Σύμφωνα με τον RolinMcCratey, Ph.D, διευθυντή του Institute of HeartMath: «Συναισθηματική πληροφορία είναι κωδικοποιημένη σ’ αυτά τα πεδία. Μαθαίνοντας να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας, αλλάζουμε την πληροφορία που είναι κωδικοποιημένη στο μαγνητικό πεδίο που εκπέμπεται από την καρδιά και αυτό επηρεάζει και τους γύρω μας. Είμαστε ουσιαστικά και βαθιά συνδεδεμένοι μεταξύ μας και με τον πλανήτη τον ίδιο.»

Η δουλειά τους είναι πολύ σημαντική γιατί δείχνουν ότι η καρδιά μπορεί να παίξει έναν μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν που γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Ήξερες ότι η καρδιά σου εκπέμπει ηλεκτρομαγνητικά πεδία που αλλάζουν ανάλογα με τα συναισθήματά σου; Ήξερες ότι το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο της καρδιάς εκτείνεται 1-2 μέτρα μακριά; Ήξερες ότι τα θετικά συναισθήματα δημιουργούν οφέλη στην φυσιολογία του σώματός σου; Ήξερες ότι μπορείς να τονώσεις το ανοσοποιητικό σου σύστημα κάνοντας συνειδητές ευχάριστες σκέψεις; Ήξερες ότι όταν σχηματίζεται το έμβρυο, η καρδιά είναι το πρώτο όργανο που σχηματίζεται; Ήξερες ότι η καρδιά στέλνει περισσότερη πληροφορία στον νου, απ’ ότι ο νους στην καρδιά;
Αυτά και άλλα πολλά μπορείτε να τα βρείτε εδώ: heartmath.org  

Γιατί είναι σημαντικό για την ανθρώπινη φυλή να αλλάξει το μέσα της.

Το InstituteofHeartMathμας δίνει πολλά στοιχεία που μας δείχνουν πόσο σημαντικό είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που νιώθουμε μέσα μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα όταν αυτό που αισθανόμαστε είναι μίσος, θυμό, φόβο ή λύπη. Η σημερινή ανθρώπινη εμπειρία, η καθημερινότητα που όλοι συμμετέχουμε δεν βοηθάει και πολύ στο να νιώσουμε θετικά συναισθήματα. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας, να δουλεύεις για να πληρώνεις λογαριασμούς, δεν είναι ο φυσικός τρόπος ζωής για την ανθρώπινη φυλή. Είναι μια εμπειρία που δεν σε αφήνει να διατηρήσεις μια «υψηλή συχνότητα» ή μια θετική στάση.

Την ίδια στιγμή, πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν τα βασικά και βρίσκουν δύσκολα τροφή, νερό ή στέγη. Ο πλανήτης καταστρέφεται και φαίνεται ότι ο χρόνος μας για να κάνουμε κάτι, λιγοστεύει. Αυτή είναι μια σκληρή αλήθεια που πρέπει να την δούμε κατάματα και να δούμε τις επιλογές μας. Δεν μπορούμε να διατηρούμε μια θετική στάση με όλα αυτά που συμβαίνουν , αλλά δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε αν δεν το δημιουργήσουμε από μια θετική στάση.

Παρόλη την αρνητικότητα που υπάρχει στον κόσμο και στις προσωπικές μας καταστάσεις, πολλοί άνθρωποι καταφέρνουν να βρουν στιγμές εσωτερικής γαλήνης και ηρεμίας και αυτό είναι θαυμάσιο. Είναι όλα θέμα προοπτικής. Να βλέπεις την μεγάλη εικόνα και να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.

Η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση αλλά η ανθρώπινη εμπειρία πολλές φορές μας κάνει να το ξεχάσουμε. Αυτό φαίνεται και στην κοινωνία, οι άνθρωποι αρχίζουν και ζητάνε αλλαγή. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν κάτι διαφορετικό, έναν κόσμο που να μπορούμε όλοι να ζήσουμε ειρηνικά και να νιώθουμε καλά για τους εαυτούς μας και για της θέση μας στον κόσμο. Αν ένας υποφέρει, όλοι υποφέρουν.

Το αστείο γεγονός σε σχέση με τα συναισθήματά μας είναι ότι τα περισσότερα είναι αποτελέσματα των σκέψεών μας. Μπορούμε να επιλέξουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αισθανόμαστε, αλλάζοντας τις σκέψεις μας. Τα αρνητικά συναισθήματα προέρχονται από σκέψεις που έχουμε για ανθρώπους, πράγματα ή καταστάσεις. Στο τέλος της ημέρας είναι όλα ανθρώπινες εμπειρίες και κάθε εμπειρία είναι ευκαιρία για ανάπτυξη και εξέλιξη.

Συμπέρασμα: θετικά συναισθήματα όπως αγάπη, συμπόνια, ευγνωμοσύνη έχουν μεγαλύτερη σημασία απ΄όσο φανταζόμασταν. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της συνείδησής μας, και όπως η κβαντική φυσική μας έχει δείξει, η συνείδηση μας δημιουργεί την πραγματικότητα. Αν αυτό είναι αλήθεια μπορούμε να υποθέσουμε ότι το να νιώθουμε καλά μπορεί να είναι αυτό που χρειάζεται για να αλλάξουμε τον κόσμο.

What Science Is Telling Us About The Heart’s Intuitive Intelligence

The wonderful and brilliant scientists over at theInstitute of HeartMath have done some amazing work in shedding a light on the science of the heart.

The Institute of HeartMath is an internationally recognized nonprofit research and education organization dedicated to helping people reduce stress, self-regulate emotions, and build energy and resilience for healthy, happy lives. HeartMath tools, technology, and training teach people to rely on the intelligence of their hearts in concert with that of their minds at home, school, work, and play.

A large portion of their research has investigated heart and brain interaction. Researchers have examined how the heart and brain communicate with each other and how that affects our consciousness and the way in which we perceive our world. For example, when a person is feeling really positive emotions like gratitude, love, or appreciation, the heart beats out a certain message. Because the heart beats out the largest electromagnetic field produced in the body, researches are able to gather significant data from it. According to Rolin McCratey, Ph.D, and director of research at the Institute:

Emotional information is actually coded and modulated into these fields. By learning to shift our emotions, we are changing the information coded into the magnetic fields that are radiated by the heart, and that can impact those around us. We are fundamentally and deeply connected with each other and the planet itself.

This is very important work, as again, it shows how the heart plays an important role far beyond what is commonly known. Did you know that your heart emits electromagnetic fields which change according to your emotions? Did you know that the human heart has a magnetic field that can be measured up to several feet away from the human body? Did you know that positive emotions create physiological benefits in your body? Did you know that you can boost your immune system by conjuring up positive emotions? Did you know that negative emotions can create nervous system chaos, and that positive emotions do the complete opposite? Did you know that the heart has a system of neurons which have both short term and long term memory, and that their signals sent to the brain can affect our emotional experiences? Did you know that in fetal development, the heart forms and starts beating before the brain is developed? Did you know that a mother’s brainwaves can synchronize to her baby’s heartbeats? Did you know that the heart sends more information to the brain than vice versa?

All of these facts, published researched papers, and more can be accessed at heartmath.org.

Below is a video from the Institute about the intuitive intelligence of the heart. Definitely worth a look.

This Is Why It’s Important For The Human Race To Change The Way We Feel Inside

The Institute of HeartMath does a wonderful job at emphasizing why it’s critical for many of us to change the way we feel inside. Not much can be accomplished from a place of sadness, angst, or anger. Our current human experience, the everyday life we all seem willing to participate in, does indeed take its toll on many. A lot of people are feeling that living the lifestyles we do, struggling to pay bills and constantly working, is not a natural way of life for the human race. It’s an experience which makes it hard to maintain a “high frequency” or positive state for some. What makes this unfortunate reality even more perplexing is the fact that it doesn’t have to be this way, we are capable of so much more.

At the same time, many people around the world are struggling to feed, clothe, and shelter themselves. The Earth is being destroyed and our time to turn things around seems to be limited. This is a hard truth that we very much need to address, and we have a number of options to choose from which could alleviate these problems. It can be difficult to maintain a positive state of mind when we see so many terrible things happening in the world, but we cannot create the kind of change we’re looking for unless we do so from a positive, peaceful state.

Despite all of the negativity in the world and our individual struggles, many people do manage to find inner peace and moments of joy, and that’s pretty remarkable. It’s all about perspective – it’s seeing the bigger picture and changing the way you look at things.

Happiness is no doubt an inside job, but with a human experience that is not resonating with many it can be hard to maintain. This is evident in a variety of different areas where people are starting to stand up and demand change. More and more people are wanting something different, wanting a life where everybody can thrive and feel good about themselves and their place in the world. If one is suffering, we all suffer – that’s the way we feel here at CE and it’s clear that many are resonating with that message.

The funny thing about our feelings is that, for the most part, they are a result of our own choices. We can choose to change the way we feel just by changing our thoughts. Negative emotions are usually a result of the thoughts we have about the people, things, or events in our lives. At the end of the day, it’s just a human experience, and all experiences are opportunities for learning and growth.

Bottom line, feelings of love, gratitude, and compassion – any positive feelings whatsoever – have a larger impact than we could have ever imagined. These are all characteristics of consciousness, and as quantum physics is showing us, consciousness plays a definite role in the creation of our reality. If this is true, then how we feel about things must too, and with the research coming out from the Institute of HeartMath, it doesn’t seem unreasonable to suggest that feeling good might very well be fundamental to creating global change.

“A fundamental conclusion of the new physics also acknowledges that the observer creates the reality. As observers, we are personally involved with the creation of our own reality. Physicists are being forced to admit that the universe is a ‘mental’ construction. Pioneering physicist Sir James Jeans wrote: ‘The stream of knowledge is heading toward a non-mechanical reality; the universe begins to look more like a great thought than like a great machine. Mind no longer appears to be an accidental intruder into the realm of matter, we ought rather hail it as the creator and governor of the realm of matter. Get over it, and accept the inarguable conclusion. The universe is immaterial-mental and spiritual.’ ” – (R. C. Henry, “The Mental Universe”; Nature 436:29, 2005, Professor of Physics and Astronomy at Johns Hopkins University)
Collective Evolution

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

 «Να΄μουν του στάβλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι, την ώρα π’ άνοιγε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι». Και ποιος δεν θυμάται τους χαρακτηριστικούς αυτούς στίχους του μεγάλου μας ποιητή Παλαμά για τη γέννηση του Θεανθρώπου! Λίγες μόνο μέρες πριν η χριστιανοσύνη γιορτάσει και πάλι το θαυμαστό γεγονός των Χριστουγέννων, ας αφήσουμε τους ήχους να σμήξουν με τους στίχους που έχει εμπνευστεί η ανθρώπινη διανόηση για το μέγα μυστήριο της ενανθρώπισης του Θεού. 

Γιατί, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει και ο Αλέξαντρος Παπαδιαμάντης, «Εάν το Πάσχα είναι η λαμπροτάτη του Χριστιανισμού εορτή, τα Χριστούγεννα είναι η συγκινητικωτάτη!» . Ο δε Ελύτης, γράφει χαρακτηριστικά για τη θέση που καταλαμβάνει η γιορτή στην καθημερινότητα και στην ψυχοσύνθεσή μας: «Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος, να’ν’ ήμερος, να΄ναι άκακος , λίγο φαϊ, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση». Στο ίδιο πνεύμα κι ο Κώστας Κρυστάλλης γράφει: «Χριστούγεννα κι ανάσταση, ω! τι μυστήριο χύνουν. Τι χαραυγούλες είναι αυτές, πόση ζωή μας δίνουν»!

Αφήνουμε, λοιπόν, την ποιητική έμπνευση των δημιουργών μας να μας οδηγήσει με την τέχνη του λόγου στη συγκίνηση των ημερών.

Με τους στίχους του Τέλλου ΄Αγρα ζωγραφίζεται τόσο παραστατικά η εικόνα της Γέννησης κι είναι λες και με τη δύναμη των λέξεων να μεταφερόμαστε στην ΄Αγια εκείνη Νύχτα και να σμίγουμε κι εμείς την ελπίδα και την προσδοκία μας με τη ζεστή ανάσα των ζώων στο μαγικό σπήλαιο της Βηθλεέμ. « Είδα χτες το βράδυ στ΄όνειρό μου τον γεννημένο μας Χριστό , τα βόδια επάνω του εφυσούσαν όλο το χνώτο τους ζεστό. Το μέτωπό του ήταν σαν ήλιος και μέσα η φάτνη φτωχική άστραφτε πιο πολύ από μέρα με κάποια λάμψη μαγική».

Ο Γεώργιος Δροσίνης προσθέτει στο σκηνικό τους βοσκούς και τους μάγους, που αξιώθηκαν να προσκυνήσουν τον μικρό Ιησού. « Την ΄Αγια Νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη κάποιοι ποιμένες ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες στη γη σταλμένες. …Την ΄Αγια Νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη-ποιος δεν το ξέρει-των Μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα λάμπει το αστέρι» . Και καταλήγει , συνδέοντας το Τότε με το Τώρα, την Ψυχή με το ιερό της νήμα , που την κρατάει σαν ομφάλιος λώρος συνδεδεμένη με το θείο υλικό της, γράφοντας: « Κι όποιος το βρει μες στ΄άλλα αστέρια ανάμεσα και δεν το χάσει, σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το μπορεί να φτάσει».

Τότε , ίσως, θα μπορεί ο καθένας να αισθανθεί την πληρότητα που αναδεικνύουν οι υπέροχοι στίχοι του Παλαμά: “Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή, βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός. Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός…».

Και τότε μπορεί επίσης κανείς να σμίξει τη σκέψη του με αυτή του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, που βλέπει το μεγαλείο της Αγάπης στη γέννηση του ίδιου του Θεού στο φτωχό σπήλαιο της Βηθλεέμ: «Μην τη φοβηθούμε, λέω την Αγάπη, μόλο που τα δώρα της θωρώ αφημένα στο σανό».

Αυτή την αγάπη ο Γιάννης Ρίτσος θέλει να πάρει από τα σπάργανα του Ιησού και να τη μοιράσει στα χέρια του κάθε παιδιού που βιώνει την έλλειψη. Γιατί η αγάπη δεν είναι μια εύηχη λέξη αλλά μια μεγαλειώδης πράξη. Γιατί η αγάπη, όπως αποδεικνύει πρωτίστως ο γεννημένος Χριστός, είναι ταπείνωση, είναι προσφορά. Γι΄αυτό ο ποιητής παρακαλεί σαν μικρό παιδί: «Κάνε, καλέ θεούλη να ΄χουν όλα τα παιδάκια ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια. Κάνε, καλέ θεούλη να ‘ ναι όλοι καλά, έτσι που κι εμείς να μην ντρεπόμαστε για τη χαρά μας… Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά που δίνεις, κοριτσάκι. Να το θυμάσαι, κοριτσάκι»!..

Σαν παιδί , επίσης, με αγνότητα και τρυφερότητα, όπως επιβάλλει το πνεύμα των ημερών, ο Στέλιος Σπεράντζας προσμένει τη γέννηση του Χριστού σε κάθε σπίτι, σε κάθε καρδιά , καθάρια σαν αυτή ενός μικρού παιδιού. « ‘Ελα, Εσύ που Αρχάγγελοι σ’ανυμνούνε απόψε, πάρε από την πίτα μας, που ευωδιά και κόψε! Έλα κι η γωνίτσα μας καρτερεί να ‘ρθεις… Σου ‘στρωσα, Χριστούλη μου, για να ζεσταθείς!»

Με τέτοια γλυκιά προσμονή πρέπει κανείς να αναμένει την έλευση του Θεού ξανά στην ανθρωπότητα. Γιατί πρέπει να έρχεται πάλι και πάλι σαν υπενθύμιση, σαν προσκλητήριο, για να μη χάνουμε τόσο εύκολα το άστρο και τον δρόμο. Γράφει με τόση μεγαλειώδη απλότητα η Ζωή Καρέλλη. «Πόσο έχω ξεχάσει. Πρέπει απ’ αρχής πάλι το ταξίδι ν’ αρχίσει. Πότε ξεκινήσαμε, τότε, οι τρεις; Ή μήπως, κάποτε, είχαμε ανταμώσει… Μαζί πορευτήκαμε ένα διάστημα, όσο μας οδηγούσε άστρο λαμπρό. Αυτό άλλαξε την οδό ή εγώ; Τίποτα πια να δω δεν μπορώ;»

Ας κρατηθούμε, λοιπόν, με προσήλωση στον δρόμο που φωτίζει το άστρο της Βηθλεέμ, ιδίως σ΄αυτές τις εποχές που έρχονται με σκέψεις θολές, ομιχλώδη τοπία ψυχής και καταιγίδες μαινόμενες στην έρημο της μοναξιάς του ανθρώπου και συν-ανθρώπου.
Καλά Χριστούγεννα!
Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Διαφθορά και Αναξιοκρατία στη Δημόσια Ζωή

Τη Δευτέρα ο Χαρίδημος Τσούκας και ο Νίκος Νικολαΐδης θα συζητήσουν για τη Διαφθορά και την Αναξιοκρατία στη Δημόσια Ζωή. Τη συζήτηση διοργανώνει η ομάδα Οxygono.

Η σούπερ σταρ διαφθορά της κοινωνίας

Η διαφθορά στον τόπο μας, όπου επικρατεί ακόμη η απαράδεκτη αναξιοκρατία, η ημετεροκρατία, η κομματικοποίηση των πάντων και ή έλλειψη βαθιάς δημοκρατικής συνείδησης, που διανθίζονται από τη δωροδοκία, το ρουσφέτι και την έλλειψη δεοντολογίας, έχουν ως φυσικό επακόλουθο την αντιδημοκρατική συμπεριφορά, την καταρράκωση των θεσμών και την καταδολίευση του δημόσιου πλούτου.

Η ετήσια έκθεση του Γενικού Ελεγκτή όπως κάθε χρόνο καταγράφει την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί με τις παρατυπίες, την ασυδοσία, τα σκάνδαλα και την κακοδιαχείριση, αλλά και τις πρακτικές που ακολουθούνται στο δημόσιο και ευρύτερο τομέα.

Αν ανατρέξουμε σε παλαιότερες εποχές –όχι μακρινές- μένει κανείς εμβρόντητος από τα διάφορα σκάνδαλα ολκής, για τα οποία ποτέ δεν έγινε τίποτα, ενώ δημοσιοποιήθηκαν. Είναι η νοοτροπία αυτής της συμπεριφοράς –με την ατιμωρησία στις δόξες της- που χρησιμοποιεί το πολιτικό bulling για να περιφρουρήσει τον θαυμαστό κόσμο της ανοχής των πάντων…

Τα πρωτοφανή σκάνδαλα επί σκανδάλων, που συμβαίνουν τα τελευταία ιδίως χρόνια, η αδιαφάνεια, η έλλειψη πολιτικής βούλησης για αντιμετώπισης τους και η συνεχής πια σύγκρουση ανεξάρτητων δημοσίων οργάνων της πολιτείας με άλλους αξιωματούχους του κράτους καταγράφει το θλιβερό επίπεδο του δημοκρατικού μας βίου.

Δεν ζούμε σε φυσιολογικό κράτος γι’ αυτό και μοιραία οι εκάστοτε κατέχοντες τη διαχείριση των δημοσίων δεν συμπεριφέρονται ούτε αυτοί φυσιολογικά. Έχουμε όμως άμεση ανάγκη από μια πολιτεία που να εξυπηρετεί πάνω από όλα τον πολίτη και τα γενικότερα συμφέροντα της χώρας και όχι τα ειδικά συμφέροντα ορισμένων, που –περιστασιακά- και λόγω αξιωμάτων παίρνουν αποφάσεις.

Αντί, να μας ενδιαφέρει η ενίσχυση των ανεξάρτητων θεσμών και η θεσμοθέτηση ευθυνών πολιτειακών αξιωματούχων για διασφάλιση της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας τους, συστήνουμε απλώς την αλλαγή τρόπου διορισμού τους, όταν και εφόσον κρίνουμε ότι δεν μας εξυπηρετούν!

Οι προτάσεις κορυφαίων αξιωματούχων με ιδέες παρωχημένων εποχών, για διορισμό των πάντων από την εκάστοτε εξουσία ως κάτι το εκσυγχρονιστικό, που σε σύγκριση με μια σύγχρονη ευνομούμενη κοινωνία δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση, προκαλούν πολλά ερωτηματικά. Και επειδή δεν ανακαλύψαμε τον τροχό, υπάρχουν ήδη οι διεθνείς πρακτικές, τα παραδείγματα σύγχρονων κρατών με κώδικες διακυβέρνησης στα πλαίσια της διαφάνειας και την ευθυνοδοσίας, όπου λειτουργούν με ανεξαρτησία και προπάντων αξιοπιστία, χωρίς περιττές συγκρούσεις και κακόγουστες δημόσιες εντάσεις.

Έχει πολλή καιρό -προεκλογικά και μετεκλογικά- που η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι έχει δέσμη νομοθετημάτων για τη διαφθορά. Ότι υπάρχουν έτοιμα νομοσχέδια ως προεκλογικές δεσμεύσεις που αφορούν την πολιτική ευθύνη και λογοδοσία, καθώς επίσης τη διαφάνεια και τη διαφθορά, πλην όμως, ούτε καν άρχισε η συζήτηση τους στη Βουλή.

Η διάσταση της διαφθοράς η οποία είναι θεσμική, ηθική και πλήττει και την ανάπτυξη, είναι αυτή που οδηγεί στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, ενός κόσμου του οποίου πλείστοι όσοι ζουν στο δικό τους κόσμο, πανευτυχείς, δυνατοί και αγέρωχοι στα δικά τους συμφεροντολογικά χαρακώματα.

Ένα καλό που βγαίνει από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι πράγματι, όλοι ανεξαίρετα οι θεσμοί χρειάζονται επειγόντως εκσυγχρονισμό προεξάρχοντος του διοριστικού συστήματος διαφόρων ανεξάρτητων αξιωματούχων. Γιατί δηλαδή, να μην υπάρχει ένα σώμα π.χ. η βουλή, να εγκρίνει ορισμένους –τουλάχιστον- διορισμούς, όπως για παράδειγμα γίνεται με τον Επίτροπο Διοίκησης;

Αντί λοιπόν να επιμένουμε στην άτεγκτη υποκρισία για κάθαρση και καταπολέμηση της διαφθοράς, ας αναλάβει ο κάθε αξιωματούχος τις ευθύνες που του αναλογούν. Μιας ευθύνης που απορρέει από στοιχειώδεις και θεμελιώδεις υποχρεώσεις ως τιμητές των πολιτειακών αξιωμάτων που έτυχε, να τους εμπιστευτούν οι πολίτες.

Το σκληρό κέλυφος της διαφθοράς πρέπει, να σπάσει οπωσδήποτε, ώστε να δούμε καλύτερες μέρες. Ευτυχώς δεν χρειάζεται οποιοσδήποτε διάλογος, αφού όλοι ανεξαίρετα –θεωρητικά τουλάχιστον- συναινούν στην πάταξη της διαφθοράς. Πρωτεύοντα ρόλο έχει η κυβέρνηση, η βουλή και οι πολίτες τους οποίους η διαφθορά πλήττει το επίπεδο της ευημερίας τους. 

 

Η γνώμη του Ελευθέριου Βενιζέλου περί του Κυπριακού

Επί τη βάσει κειμένων του Σίμου Μενάρδου* 

που παρουσίασε ο Γεώργιος Μενάρδος 

στο Θ΄ Διεθνές Συμπόσιο Αιγαίου στη Ρόδο 

1-4 Νοεμβρίου 1984 

Κυρίαι και Κύριοι 
Προ τριετίας, εις τα 1981 εις την νήσον Κω, είχα την τιμήν να σας ομιλήσω δια τους δημοσιογραφικούς αγώνας του Σίμου Μενάρδου υπέρ της Δωδεκανήσου και με αυτήν την ευκαιρίαν σας ανέφερα και τας επί του Δωδεκανησιακού αντιλήψεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, όπως τας διεμήνυσεν εις τον Μενάρδον. Παρακαλώ λοιπόν να επιτρέψετε και σήμερα με την ιδίαν καλωσύνην να σας συμπληρώσω με λίγα λόγια που δεν είχα προλάβει να είπω τότε και να σας εκθέσω και τας επί του Κυπριακού γνώμας του μεγάλου πολιτικού. 

Ό,τι προπάντων δεν επρόλαβα να επεξηγήσω τότε επί του Δωδεκανησιακού είναι οι γνώμες του Ελευθερίου Βενιζέλου περί του προώρου αφοπλισμού. 

* Ο Σίμος Μενάρδος (1871-1933) νομικός και φιλόλογος, διετέλεσε διευθυντής της Σχολής Λάρνακας, και δικηγόρος στην Κύπρο. Υπήρξε Καθηγητής και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, δίδαξε στο King’s College Λονδίνου και στο Cambridge, ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, υπήρξε επόπτης της παιδείας της Κύπρου, ίδρυσε το Κυπριακό Αρχαιολογικό Μουσείο στη Λευκωσία, μετέφρασε πολλά έργα Ελλήνων συγγραφέων, έγραψε ποιήματα και μελέτες σχετικά με την Κυπριακή διάλεκτο και τα τοπωνύμια της Κύπρου και μετέφρασε την Ιστορία της Ελληνικής λογοτεχνίας του Gilbert Murray. Από το 1926 ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την οποία και βραβεύτηκε στις 25 Μαρτίου 1929. 

«Είμεθα διπλωματικώς απομονωμένοι διότι οι παλαιοί μας σύμμαχοι δεν έχουν πλέον την διάθεσιν και φοβούμαι ούτε και την δύναμιν να μας βοηθήσουν. Τώρα επικρατούν στους λαούς εκείνους άλλα ιδανικά, ανώτερα, υψηλότερα, χριστιανικά ιδανικά, φιλειρηνισμός και αφοπλισμός. Si vis pacem, para pacem, αν θέλεις ειρήνη προετοίμαζε ειρήνη. Αυτό βέβαια είναι θαυμάσιο, μόνο που μ’ αυτό τον ευγενικό συλλογισμό, δηλαδή μ’ ένα εντελώς θεωρητικό κατασκεύασμα ανατρέπουμε τελείως και περιφρονούμε διδάγματα της πείρας ενός λαού τόσο δυναμικού και πολεμικού όσοι οι Ρωμαίοι. Κι εγώ αυτά τα φοβούμαι, γιατί υπάρχουν λαοί με άλλες σκέψεις που ακριβώς επωφελούνται από την αδράνεια των Αγγλογάλλων για να εξοπλίζονται συνεχώς εκείνοι, κι αυτό θα καταλήξει να ξεπεράσουν σε δύναμι τους φίλους μας. Η ισχυροτέρα δύναμις στη Μεσόγειο είναι σήμερα η Ιταλία, αυτή ακριβώς που εσύ μου λες να την αψηφήσω». 

Εδώ εμίλησε σαν Πυθία, γιατί σε λίγα χρόνια ο Μουσολίνι, με την κατάληψι της Αλβανίας έκαμε κάτι πρωτάκουστο, αδιανόητο ως τότε, προτεκτοράτο στην Ευρώπη! 

Και τώρα επιτρέψετε κύριοι παρακαλώ, εις ένα τέκνον της Κύπρου να σας αναφέρει και τα επί του Κυπριακού παλαιάς γνώμας του Ελευθερίου Βενιζέλου, επειδή είναι πάλιν γνώμαι του ίδιου μεγάλου πολιτικού πάλιν επί αλυτρωτικού μας ζητήματος και πάλιν κατ’ εξομολόγησίν του προς τον ίδιο θαυμαστήν του. Και ούτε πρέπει να χαθούν, γιατί αφού είναι γνώμες του Ελευθερίου Βενιζέλου ανήκουν εις την Ιστορίαν. 

Και δια να γίνουν περισσότερον κατανοητές οι αντιλήψεις εκείνες νομίζω χρήσιμον να υπενθυμίσω κάτι που πολύ σπανίως αναφέρεται ότι από τα τρία αλυτρωτικά ζητήματα που είχαμεν τότε, το δωδεκανησιακόν, το βορειοηπειρωτικόν και το κυπριακόν, εντελώς διάφορα μεταξύ των, το πλέον ιδιόμορφον είναι το κυπριακόν. Διότι η Κύπρος δεν είναι μία νήσος μας όπως η Ρόδος, η Άνδρος ή η Ζάκυνθος. Διότι εις την Κύπρον υπάρχουν πολλές χιλιάδες Τούρκων εγκατεστημένων εκεί από τεσσάρων αιώνων, 14-15 αδιάκοπες γενεές γεννημένες εκεί, που βλέπουν τα χώματα που πατούν πατρικά των χώματα. Και φυσικά δε θα μπορούσαμε να τους διώξωμε, ακόμα κι αν είχαμε την πολιτική δύναμι που χρειάζεται, λοιπόν πρέπει να ζήσωμε μαζί τους, και όσο το δυνατόν φίλοι, όπως ήμεθα τότε. 

Το γεγονός αυτό, εν συνδυασμώ και με το ότι το ιδικόν των κράτος, η Τουρκία, ευρίσκεται πλησιέστερα της Κύπρου, και ακόμη με το ότι η κατέχουσα Αγγλία δεν την είχε κατακτήσει αλλ’ αποκτήσει διά συμφωνίας από αυτήν πάλιν την Τουρκίαν, θα ομολογήσετε ότι απαρτίζουν μίαν εντελώς ιδιόμορφον εικόνα του κυπριακού ζητήματος. 

Ας έλθωμεν τώρα εις τα γεγονότα του Οκτωβρίου 1931. 

Ο λαός της Λευκωσίας, παρασυρθείς από πύρινον πατριωτικόν κήρυγμα του Μητροπολίτου Κιτίου Νικοδήμου*, εξεχύθη και επυρπόλησε το κυβερνείον. Μόλις αυτό έγινε γνωστόν στας Αθήνας, ο κόσμος έτρεχε … στους δρόμους … και ο Μενάρδος μαζί τους. Και την επομένην … εις τους αγωνιζομένους η «Πανελλήνιος Επιτροπή … Αγώνος, … φέροντας ένδοξα ονόματα ηρώων του 1821 … Κανάρην, Μαυροκορδάτον, κλπ υπό την προεδρία … των Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτου, πρώην Προέδρου ... 

* Κηρύσσω ανυπακοήν και συμβουλεύω απείθειαν εις τους ανόμους νόμους του φαύλου, ατίμου και ανηθίκου καθεστώτος το οποίον ως βραχνάς επικάθεται επί πενήντα ολόκληρα έτη εις τα στήθη των τέκνων της Κύπρου. Η υπομονή και του υπομονικώτερου Κυπρίου εξηντλήθη. Το ποτήριον εξεχείλισεν. Νέα παράτασις της δουλείας μας δεν είναι ανεκτή. Κτλ. 

Αλλα ευτυχώς, φρονώ, δια την Ελλάδα ήτον ακόμη η τετραετία της πρωθυπουργίας του Βενιζέλου, ο οποίος επεδοκίμασεν αδιστάκτως αυτοστιγμεί το κυπριακόν κίνημα και ανεκάλεσε τηλεγραφικώς τον εκεί πρεσβευτήν μας Αλέξην Κύρου. Νομίζω δε ότι η στάσις του αυτή είναι από τας καλυτέρας της σταδιοδρομίας του και πρέπει να εκτιμηθεί όσον της αξίζει. Κανείς άλλος πρωθυπουργός μας δεν θα είχε το σθένος ν’ αντιταχθή τόσον κατά μέτωπον προς το λαϊκόν αίσθημα, από φόβον μη χαρακτηρισθή προδότης, πουλημένος, προσκυνημένος κλπ. Ενώ εκείνος δεν εδίστασε ούτε στιγμήν. 

Το ίδιο απόγευμα συνεκεντρώθηκαν εις το σπίτι του Μενάρδου διάφοροι εν Αθήναις Κύπριοι δια ν’ αποφασίσουν πώς να ενισχύεται το κυπριακόν κίνημα και από την Ελλάδα. Όμως ο Μενάρδος, ίσως και κατόπιν της πείρας που είχεν αποκτήσει από το Δωδεκανησιακόν, τους είπε στο τέλος ότι δεν θα έπρεπε να κάμουν τίποτε πριν συμβουλευθούν και τον Βενιζέλον. Διότι ναι μεν ως πρωθυπουργός είχεν αποδοκιμάσει, αλλά ήθελαν και την προσωπικήν του γνώμην. Και δια να μη τυχόν γνωσθή ότι θα ενεργούσαν του λοιπού κατά παραγγελίας του Βενιζέλου τον ηύρε την επομένην όχι εις πολιτικόν γραφείον, αλλά πολύ πρωί στο σπίτι του. Εκείνος όμως, που κατάλαβε βέβαια τον σκοπόν του ερχομού του, αμέσως «τον πήρε από τα μούτρα». 

- Δε μου λές Σίμο, ετρελλάθηκαν οι πατριώτες σου; Τι είναι αυτά που μάθαμε πως έκαμαν εκεί κάτω; 
Ο αποσβολωμένος καθηγητής εδοκίμασε να ψελλίσει 
- Μα ξέρετε … τώρα είναι αγών … και για πρώτη φορά … 

- Όχι, τίποτε, τίποτε, κάθησε και άκουσέ με. Ξέρεις ότι είμεθα διπλωματικώς απομονωμένοι και μάταια προσπαθώ να πείσω τους Άγγλους να ενδιαφερθούν για τη Μεσόγειο και για μας. Κι εσείς τώρα ζητάτε να τους μεταβάλω σε εχθρούς μας για ένα ζήτημα για το οποίον δεν υπάρχει και η παραμικρή διπλωματική προπαρασκευή. Μα ποιοι τα αποφάσισαν αυτά τα πράγματα; Δεν έπρεπε να με ρωτούσαν προηγουμένως αν είναι καιρός τώρα για τέτοια και τι βοήθεια θα μπορούσα να τους δώσω; Γιατί δεν εζήτησαν τη γνώμη μου; Είμαι ξένος; * 
* Ήτο πράγματι η χειρότερη περίστασις. Η πρώτη εργατική κυβέρνησις υπό τον Ράμισιν Μακντόναλδ είχε σπάσει τη λίρα, πολλοί βουλευταί τού είχαν φύγει και εκυβερνούσε με ψήφον ανοχής των Συντηρητικών που δεν εβιάζοντο ν’ αναλάβουν χρεωκοπημένην εξουσίαν. Λοιπόν κι άλλα μπλεξίματα δεν εχρειάζετο ο πρωθυπουργός. Αλλά και αν ακόμη επείθετο και εφλέγετο πότε να παραχωρήση την Κύπρον, θα έπρεπε να πείση και τους Συντηρητικούς. Και τι παράδειγμα θα έδιδαν και στες άλλες αποικίες! Κλπ. 

Αλλά για να μη νομίσης ότι θυσιάζω την Κύπρο για τα ελληνικά συμφέροντα, ας κάμωμε μια μικρή υπόθεσι. Στην Κύπρο ας πούμε δεν έγινε τίποτε. Αντίθετα είχαμε σήμερα τηλεγραφήματα από το Λονδίνο ότι οι Άγγλοι εντελώς … αυτοπροαίρετα μας προσφέρουν την Κύπρο. Θα ήταν βέβαια μια πολύ ευτυχισμένη ημέρα και για μένα και για τους Κυπρίους που αμέσως θα ελευθερώνοντο. Αλλά νομίζεις πως θα μπορούσα να το δεχθώ αμέσως; Θα διαπραγματευόμουν με κάθε τρόπο και με κάθε αντάλλαγμα να μου την εγγυηθούν συγχρόνως, όπως τότε που μας έδωσαν τα Επτάνησα, διότι χωρίς αυτήν την εγγύησι πολύ λίγο καιρό θα εχαίρονταν οι Κύπριοι την ελευθερία τους. Γιατί εκεί που βρίσκεται η Κύπρος εγώ δεν μπορώ να την προστατεύσω. Με τι; Με την Κοινωνία των Εθνών; Ή με τον «Αβέρωφ»; Κι έχουν γύρω τόσους εχθρούς, οι Τούρκοι είναι δίπλα, οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα. Ίσως και άλλοι γείτονες, ποιος ξέρει; Αλήθεια αν μου την επρόσφεραν χωρίς εγγύησι θα με έβαζαν στο σκληρότερο δίλημμα της ζωής μου. Ν΄ αρνηθώ τέτοια προσφορά θα ήταν αδιανόητο. Μα πώς να τη δεχθώ; Είναι 300-400 χιλιάδες άνθρωποι, μπορώ να τους πάρω στο λαιμό μου ασυλλόγιστα; Είναι παίξε-γέλασε αυτά τα πράγματα;

Λοιπόν άκουσε με. Ενόσω η Ελλάς δεν ενδυναμώνεται τόσο ώστε να μπορεί να τους προστατεύση όσο προστατεύει τα άλλα τμήματα της ελληνικής γης, δηλαδή με τες δικές της δυνάμεις, οι Κύπριοι πρέπει να σκεφθούν πως είναι καλά εξασφαλισμένοι. Φυσικά κανένας ξένος ζυγός δεν είναι ευχάριστος αλλά πρέπει να κάμουν υπομονή ως τότε και να μη δοκιμάσουν να αλλάξουν τη σημερινή κατάστασι, γιατί θα πέσουν σε χειρότερα. Αυτή είναι η γνώμη μου και σε παρακαλώ Μενάρδε να χρησιμοποιείς το όνομά μου και όπου μπορείς να λες για το συμφέρον των συμπατριωτών σου, ότι με είδες και ότι και η προσωπική μου γνώμη είν΄ ακριβώς εκείνη που εδήλωσα και δημοσία. Και αυτή είναι η συμβουλή μου.

Εννοείται ότι ύστερα από αυτά που άκουσε και αμέσως διεβίβασεν εις τους φίλους του, ο Μενάρδος δεν εκινήθη καθόλου, θα ήτον άνω ποταμών. Η μόνη ανάμιξίς του ήτο μετά ολίγους μήνας, κατ΄ εντολήν του ιδίου του Βενιζέλου, η παράδοσις εις την Ελλάδα εκ μέρους της Κύπρου της Βίβλου της Ενώσεως.

Είχαν δηλαδή υπογράψει εις ένα βιβλίον όλοι οι Κύπριοι δήμαρχοι και οι πρόεδροι των χωριών «ο πόθος ημών ο αναλλοίωτος είναι η ένωσις μετά της μητρός Ελλάδος» και το έστειλαν εις τας Αθήνας δια να επιδοθή από κάποιον εκπρόσωπον της Κύπρου εις την ελληνικήν κυβέρνησιν. Εζητήθη φυσικά η άδεια του Βενιζέλου ο οποίος και θα έπρεπε να την παραλάβη. Εκείνος όμως ανησυχών από το τι θα «έσουρνεν» ο προσφωνών «κατά των

Άγγλων ιμπεριαλιστών, αποικιοκρατών, κλπ» ενώ ο ίδιος θα έπρεπε να τον ακούει εις μίαν κάπως επίσημον τελετήν, έδωσε άλλην λύσιν. Η «Βίβλος» να δοθή εις την «Πανελλήνιον Επιτροπήν», άλλως θα ήτο περιφρόνησις δια τον Κουντουριώτην. Και επέτρεπε την παράδοσιν υπό τον όρον να δοθή από τον Κύπριον Μενάρδον. Η καλύτερη λύσις. Η σεμνή τελετή έγινε συντομωτάτη εις τον σύλλογον «Παρνασσόν» την 11ην Νοεμβρίου 1931, όπου ο Μενάρδος, γνωρίζων το πνεύμα του Βενιζέλου, έκαμε προσφώνησιν γεμάτην επαίνους διά το πατριωτικόν πνεύμα του Κυπριακού λαού, αλλά και διά το φιλοδίκαιον του Βρεττανικού. Τόσον ώστε ο πρωθυπουργός του διεμήνυσε συγχαρητήρια. (Ιδού η προσφώνησις, παρ΄ ότι ελλείψει χρόνου δεν εξεφωνήθη, ως και άλλα μέρη του τέλους).

Επιδίδων την Εθνικήν Βίβλον, ο εκπρόσωπος των Κυπρίων καθηγητής κ Σίμος Μενάρδος εξεφώνησε τον εξής λόγον:

«Κύριε Ναύαρχε, 

Η Βίβλος αύτη περιέχει δημοψήφισμα, συγκλονούν πάσαν Ελληνικήν ψυχήν. Υπεγράφη πέρσυσι από όλας τα Κοινότητας της μεγίστης των Ελληνίδων νήσων, της ποθητής μας Κύπρου, και επρόκειτο να επιδοθή προ μηνός υπό των βουλευτών της εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν, ως αρραβών της ενώσεώς της. Είνε πλήρης εκ των προτέρων διάψευσις του αλλοκότου ισχυρισμού των Λεβαντίνων, ότι Έλληνες αυτονομάζονται εις την Κύπρον μόνον οι Επίσκοποι, οι πολιτευόμενοι και οι τοκογλύφοι.

«Ο πόθος ημών ο αναλλοίωτος είνε η ένωσις και μόνον η ένωσις μετά της μητρός Ελλάδος!», κραυγάζουν από των πόλεων και των επτακοσίων κωμών οι Κύπριοι: - λαός κατά την ομολογίαν του Άγγλου Κυβερνήτου «ευγενέστατος και πολιτισμένος, όσον οιοσδήποτε άλλος λαός. Και την κραυγήν ταύτην απηχεί από πάσης γωνίας της ερατεινής νήσου συνεχής αντίλαλος τρισχιλιετούς ιστορίας και καθαγιάζει Αποστολική Εκκλησία πολλάκις μαρτυρήσασα υπέρ του Ελληνικού ποιμνίου. Αλλά ήτο, επί τέλους, μοιραίον, να επισφραγίση το δημοψήφισμα τούτο, κατ΄ αυτάς, το αίμα και το δάκρυ των Κυπρίων …

Ευτυχώς προς την Βίβλον ταύτην απήντησεν ήδη άλλο δημοψήφισμα – το δημοψήφισμα του ελευθέρου Ελληνικού λαού, συμμεριζομένου τα δάκρυα και τους πόνους, τας αναμνήσεις και τα ελπίδας των αδελφών, τους οποίους η απόστασις καθιστά προσφιλεστέρους. Ευχαριστούμεν, ευχαριστούμεν!

Σεις, Κύριε Ναύαρχε, και η όλη Επιτροπή, της οποίας προεδρεύετε, περιλαμβάνουσα πρώτα τα ενδοξότατα ονόματα της Ελληνικής ανεξαρτησίας, γνωρίζετε ποίοι είνε οι Ελληνικοί παλμοί και των παρόντων και των επισήμως απόντων.

Σας ευγνωμονούμεν, Κύριοι, εκ τους βάθους της Κυπριακής ψυχής. Από της ημέρας της συστάσεως της Επιτροπής σας, η αγωνιζομένη νήσος δεν είνε απωρφανισμένη. Ανελάβετε έργον όχι μόνον φιλοκύπριον, αλλά και φιλαγγλικόν: του διαφωτισμού της αγγλικής κοινής γνώμης … Πάντες σχεδόν οι Έλληνες είμεθα εκ παραδόσεως φίλαγγλοι. Ουδείς δε είνε περισσότερον εμού ευγνώμων προς τα μεγάλα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, της Κανταβρυγίας και του Λονδίνου, όπου εδίδαξα και των οποίων σοφοί καθηγηταί πολλάκις υπερήσπισαν τα Ελληνικά δίκαια. Πρύτανις δε τους Κίγκς-Κόλλετζ ήτον ο αοίδιμος Ρόναλδ Μπάρρως, ο προτείνας την γενομένην προσφοράν της Κύπρου εις την Ελλάδα. Ιδού χειρονομία αξία της Αγγλίας.

Σήμερον είνε η επέτειος της λήξεως του φοβερού εκείνου πολέμου, καθ’ όν η Ελλάς, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, συνεπολέμησε μετά της μεγάλης Βρεττανίας υπέρ της αυτοδιαθέσεως των λαών. Ημέρα σκληρώς ειρωνική διά τους Κυπρίους, αλλ’ οπωσδήποτε ευοίωνος ημέρα!

Προ πάντων, όμως, ευοίωνον είνε το ένδοξον όνομά σας, Κύριε Ναύαρχε. Εις τας νίκας της ζωής σας ας προστεθή μία νέα νίκη – νίκη ειρηνική, αλλά και αυτή υπέρ της ελευθερίας. Η Ελληνική Κύπρος θα επιζήσει Ελληνική. Δεν υπάρχει δύναμις υπερτέρα της ιδέας!»

Είναι βεβαίως περιττόν να διευκρινίσω ότι οι γνώμες εκείνες αναφέρονται εις κατάστασιν της τότε αγγλοκρατουμένης Κύπρου και δεν εφαρμόζονται εις το σημερινόν κυπριακόν πρόβλημα, αφού όλα άλλαξαν από τότε. Δυστυχώς τας επί της σημερινής καταστάσεως ανεκτιμήτους γνώμας του Ελευθερίου Βενιζέλου δεν ημπορούμε να τας γνωρίζομεν. Αν και είμαι βέβαιος ότι εις τας νήσους των Μακάρων όπου και οι δύο τώρα ευρίσκονται, ο Σίμος Μενάρδος θα τες έχει πληροφορηθεί και αυτές. Αλλά για να τες μάθωμε κι εμείς οι ταπεινοί θνητοί πρέπει να περιμένωμε ωσότου πάμε να τους συναντήσωμε, όποτε πάμε και όσοι πάμε.

Αν θέλετε τώρα να παραβάλωμε την γνώμην του εξόχου Έλληνος πολιτικού προς την γνώμην ενός λαμπρού Κυπρίου πολιτευομένου, ημπορεί ο Μενάρδος να μας την παρουσιάση και αυτήν.

Δικηγορούσε ακόμα τότε στη Λευκωσία, παρ’ όλα τα γερατειά του (πέθανε ακμαίος μετά επτά χρόνια 98 ετών) ο τότε καλούμενος γέρο-Πασχάλης, άλλοτε βουλευτής εις την Κυπριακήν βουλήν. (Οι Άγγλοι είχαν εξ αρχής παραχωρήσει βουλήν με έξη Έλληνες και τρεις Τούρκους εκλεγομένους ελεύθερα και τρεις Άγγλους διοριζομένους). Η πολιτική γραμμή του Πασχάλη ήταν όσο μπορούσε στενώτερη φιλία με τους Τούρκους, με το επιχείρημα «Έλληνες και Τούρκοι δεν έχομε τώρα τίποτε να μοιράσωμε. Και οι δύο λαοί συμπασχομεν υπό τον αγγλικόν ζυγόν». Και τόσον το επετύγχανε ώστε οι πιστότεροι πολιτικοί φίλοι του ήσαν Τούρκοι, τον δε δήμαρχον Κίκην Δέρβην εκείνος κατώρθωσε να πρωτοεκλέξη με την βοήθειαν τουρκικών ψήφων.

Διατί τόσον περί Πασχάλη Κωνσταντινίδη; Διότι πολλοί επιφανείς άνθρωποι όπως πχ (αναφέρω μόνο τους δύο γνωστοτέρους εις την Ελλάδα) ο θέιος μου παλαίμαχος αγωνιστής Νικόλας Λανίτης και ο Σίμος Μενάρδος, οι οποίοι λόγω των ασχολιών των είχαν γνωρίσει εκατοντάδα εξεχόντων ανθρώπων, επίστευαν ότι ο ευφυέστερος γνώριμός των ήτο εκείνος. Συνεδύαζε σπανίαν οξύνοιαν με βαθείαν σωφροσύνην.

Λοιπόν οκτώ μήνες μετλά τον κίνημα, το καλοκαίρι του 1932 που πήγαμε στην Κύπρο, ο Μενάρδος ζήτησε αμέσως τη γνώμη του γέρο Πασχάλη που ήταν πενθερός του και παππούς μου, για να την διασταυρώση με του Βενιζέλου.

- Πελλάρα, Σίμο (μεγάλη τρέλα). Επαίξαμεν το παιχνίδι των Τούρκων (που συμφέρει στους Τούρκους). Ο πατριωτισμός είναι ιερόν καθήκον. Μα οι θερμοκέφαλοι πατριώτες λησμονούν πάντοτε ότι στην Κύπρο υπάρχουν και Τούρκοι, οι οποίοι είναι πολλοί και είμεθα υποχρεωμένοι να ζούμε μαζί τους. Οι Άγγλοι είναι λίγοι, δεν είν’ εδώ πατρίδα τους και μόλις λάβουν μια διαταγή θα φύγουν. Επομένως η απομάκρυνσίς τους είναι θέμα διαπραγματεύσεων με το Λονδίνο και αυτές μπορούν να γίνουν μόνον όταν οι διεθνείς συνθήκες το επιτρέψουν (όπως το 1916) όχι όποτε το θέλουμ’ εμείς. Τι γίνεται όμως με τους Τούρκους που ήταν πριν η Κύπρος δική τους και η Τουρκία είναι δίπλα τους; Πώς τα βγάζουμε πέρα μαζί τους; Λοιπόν πρόσεξε.

Όλοι σχεδόν οι Άγγλοι είναι φιλότουρκοι, αλλά η διοίκησις τους και η δικαιοσύνη είναι εντελώς αμερόληπτες όπως ξέρεις. Και όλος ο πληθυσμός ευημερεί. Και εντούτοις. Όταν ήρθαν οι Άγγλοι στην Κύπρο πριν από πενήντα χρόνια, οι Τούρκοι ήσαν περίπου το ένα τρίτον του πληθυσμού και σήμερα είναι το ένα πέμπτον ή το ένα έκτον, και διαρκώς η αναλογία τους λίγο λίγο μικραίνει. Τι μας λέει αυτό, Σίμο; Να βάζουμε εμείς οι Έλληνες το σταυρό μας να συνεχισθή η ίδια κατάστασις πραγμάτων πολλά πολλά χρόνια ακόμη, αφού με αυτήν το ελληνικόν στοιχείον αυξάνεται, και όχι να δίνουμε αφορμές στους Άγγλους να το μεταβάλουν, μήπως αυτό γυρίσει εις βάρος μας.

Και το να διώξουμε τους Άγγλους με τα όπλα είναι η πιο μεγάλη τρέλα. Γιατί κρατούν δυο ατού και σίγουρα θα τα μεταχειριστούν. Και ξέρεις τι μνησίκακος λαός είναι άμα τους πειράξεις.

Το πρώτο είναι το «διαίρει και βασίλευε» που τόσο καλά γνωρίζει η πανούργα Αλβιών. Τώρα οι σχέσεις Ελλήνων και τούρκων είναι φιλικές, μα με καμιά δυο δολοφονίες Τούρκων που θα μας τες φορτώσουν εμάς μπορούν σε τρεις ημέρες να ξυπνήσουν το προαιώνιον μίσος των δύο λαών. Κι αν αρχίσουν στα χωριά κρυφές δολοφονίες με βεντέτες και αντεκδικήσεις, δεν σταματούν πια, θα υποφέρωμε τα πάνδεινα.

Να και το δεύτερο, ακόμα χειρότερο. Αν ύστερα από χρόνια υπούλων αγώνων και δολοφονιών τους, τους αναγκάσωμε ν’ αποφασίσουν να φύγουν, τότε για να κρύψουν την ήττα τους και στο κάτω κάτω κι από πείσμα και εκδίκησι θα συνεννοηθούν με την Τουρκία και την άλλη μέρα θα μας πουν: «Αφού δεν μας θέλετε φεύγουμε. Με σας όμως δεν είχαμε ποτέ πάρε-δόσε. Την Κύπρο την πήραμε από τους Τούρκους και φυσικά σε κείνους θα την επιστρέψωμε». Και σε λίγες ώρες οι Κύπρος θα γεμίση χιλιάδες τουρκικό στρατό ενώ οι Άγγλοι θα φεύγουν. Και τι θα γίνωμε τότε εμείς; Θα έχωμε ξανά τουρκοκρατία όπως πριν; Ή θα περιμένωμε πότε θα μπορέση η Ελλάς να κάμη πόλεμο να μας ελευθερώση αν μπορέση; Και υπάρχουνε για την Κύπρο μεγαλύτερες συμφορές απ΄ αυτές; Και γιατί να τες ρίξωμε εμείς μόνοι μας στο κεφάλι μας στα καλά καθούμενα;

Το πρόβλημα δεν είναι πώς θα φύγουν οι Άγγλοι, αλλά πώς θα μπορέσομε οι Έλληνες να ωφεληθούμε όσο το δυνατό περισσότερο από την εδώ παρουσία τους. Αυτό είναι η τέχνη κι η εξυπνάδα».
Άμποτε!
Γεώργιος Σ. Μενάρδος
Από το Θ΄ Διεθνές Συμπόσιο Αιγαίου στη Ρόδο
1-4 Νοεμβρίου 1984

Ο Κύπριος φιλόλογος Σίμος Μενάρδος, γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1871 και πέθανε στην Αθήνα το 1933. Καθηγητής της κλασικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, κατείχε την έδρα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας από το 1911 ως το 1933 ενώ κατά το ακαδημαϊκό έτος 1925-1926 χρημάτισε Πρύτανης του Ιδρύματος.

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Κάποτε περιμέναμε τα Χριστούγεννα για να πάρουμε μια καινούρια κούκλα, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ζεστό ίσως πουλόβερ. Κάποτε ακόμα μαζεύαμε όλη τη μαγεία των ημερών κάτω από το χριστουγεννιάτικο δεντράκι του σαλονιού μας. Κι ας ήτανε πολλές φορές μικρό και ταπεινό, με στολίδια καθόλου φανταχτερά. Μπαλόνια θυμάμαι πιο πολύ, που μέχρι να έρθει η Πρωτοχρονιά, ένα ένα μας αποχαιρετούσαν, υποκύπτοντας στο μοιραίο μιας απρόσεκτής μας κίνησης ή απλώς στην έλλειψη παράτασης ζωής. Κι εκείνος ο πλαστικός, φουσκωτός Άγιος Βασίλης, η μοναδική μας επαφή με τη μαγεία ενός Αγίου, πολύ οικονομικού η αλήθεια. 

Ένα μόνο θα ήταν το δώρο του κι αυτό του το ζητούσαμε μέρες πριν, γράφοντας εκείνα τα χαριτωμένα γραμματάκια, τα οποία δίναμε στους γονείς μας για να τα πάνε τάχα στο ταχυδρομείο. Κι όλο ρωτούσαμε αν το έχει λάβει το μήνυμά μας. Κι εκείνη η απάντηση σαν στιλέτο στην παιδική μας αθωότητα: « Αν είσαι καλό παιδί, θα το πάρεις». Και τι εσήμαινε , λοιπόν… καλό παιδί; Μεγάλη η ασάφεια κι εμείς τρέχαμε να την περιμαζέψουμε. Πότε τρώγοντας λαίμαργα όλο το φαγητό μας και επιδεικνύοντας με προσμονή το άδειο μας πιάτο, πότε τελειώνοντας πειθήνια και ευσυνείδητα τα μαθήματά μας και πότε πηγαίνοντας για ύπνο πριν ακόμα μας το υπενθυμίσει η στοργή της μάνας, βέβαιοι πως έτσι συμπληρώναμε τη λίστα με τις απαιτήσεις του Αγίου. Κι όταν ξαπλώναμε εν τέλει στο κρεβάτι , σώπαινε το κορμί και κάλπαζε η σκέψη στους αγρούς με τα όνειρα και τις φαντασιώσεις μας. Μα κι εκεί όλα λιτά, γιατί περιορισμένες ήταν οι εικόνες και τα ερεθίσματά μας.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά καθώς έμπαινα σήμερα σε μια υπεραγορά . Τι πλούτος από στολίδια και διακόσμηση γιορτινή! Και πόσοι πολλοί Αγιοβασίληδες σε ποικιλία μορφών, μικροί και τεράστιοι, μα όλοι με τη χαρακτηριστική μακριά γενειάδα και τα κατακόκκινα ρούχα! Το χρώμα, λέει, της χαράς! Τα δε χριστουγεννιάτικα δέντρα , υπερπαραγωγές! Μόλις ανάψουν όλα τα φώτα τους, νιώθεις πως η μαγεία έρχεται να σε ντύσει με ένα καινούριο χιτώνα κι έτσι, σαν έτοιμος από καιρό , να βγεις στην ατμόσφαιρα των ημερών και να χαρείς αυτή τη γλυκιά προσμονή της μεγάλης έλευσης .

Μα …νιώθω πως κάτι λείπει. Ένα κομμάτι από το χριστουγεννιάτικο puzzle είναι λες και στέκεται σαν φραγμός και ξύνει λίγο λίγο με το νύχι του καιρού αυτή τη χρυσόσκονη πάνω από τις φανταχτερές διακοσμήσεις. Και δεν είναι μόνο το ότι μεγαλώνουμε, το ότι πια βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τον σμικρυντικό φακό μιας ωριμότητας. Είναι κι αυτή η αγριότητα, που μας δαγκώνει καθημερινά την καρδιά και μας αφήνει τραύματα ανεπούλωτα. Είναι, γενικότερα, αυτή η εισβολή από ποικίλα εχθρικά στρατεύματα, τις ώρες που αποζητούμε απεγνωσμένα να αναπαυτεί η μέρα μας εν ειρήνη! Μα όλα έρχονται και μας βρίσκουν εκεί στη γωνιά του σπιτιού μας που καταφύγαμε και τόσες σκέψεις μας λευκοντυμένες πεθαίνουν πριν ακόμα γεννηθούν. Πολύ το αίμα, λίγος ο Άνθρωπος. Πολύ το μίσος, λίγη η αγάπη , ίσα ίσα να χωράει ασθμαίνοντας στο πολύπαθο πνεύμα των ημερών.

Γι΄αυτό λέω πως ίσως εκείνος ο απλός Άγιος Βασίλης που τον φούσκωνε η ανυπομονησία μου, εκείνο το μικρό χριστουγεννιάτικο λιτό δεντράκι στην άκρη του σαλονιού με τα πολύχρωμα μπαλόνια, να ήταν τελικά ό,τι πιο μαγευτικό, ό,τι πιο φανταχτερό έχω χαρεί στο πνεύμα των γιορτών.  Κι ό,τι θα χαρώ ίσως, στις μέρες, στα χρόνια που θα έρθουν. Αυτός είναι ο φόβος μου, το ομολογώ. 

Μα… «Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς φόβο. Ούτε και φόβος χωρίς ελπίδα», σημειώνει ο Ολλανδοεβραίος φιλόσοφος Μπαρούχ Σπινόζα. Και … «ίσως η ζωή , τελικά, να είναι μόνο αυτό. Ένας φόβος και ένα όνειρο». (Joseph Conrad, Βρετανοπολωνός συγγραφέας). 

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου  

The show must go on

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

Αν ανατρέξει κάποιος στα αρχεία του Προεδρικού, βρει τις ετήσιες εκθέσεις του Γενικού Ελεγκτή από τη σύσταση αυτού του θεσμού μέχρι σήμερα και τις μελετήσει, θα καταλήξει σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. Οι εκθέσεις του Γενικού Ελεγκτή αποκαλύπτουν πως έχουμε πλήρη γνώση της διαφθοράς, της ακαταστασίας, της ανοργανωσιάς, τις διαπλοκής, των στημένων προσφορών, των σχεδιασμών τοπικών σχεδίων προς όφελος διαφόρων, κι άλλων τινών. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει περισσότερο από μια μέρα. Τη μέρα που ο Γενικός Ελεγκτής παραδίδει την έκθεση και σοκαριζόμαστε. Είναι λες και πρώτη φορά ακούμε τι συμβαίνει. Και την επόμενη χρονιά τα ίδια.

Όταν τον γενικό έλεγχο ασκούσε η Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, θεωρούσαμε πως το μόνο που έπρεπε να κάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν να ανοίξει την ετήσια έκθεση που του παρέδιδε η Ελέγκτρια σε εκείνο το τελετουργικό μπροστά στο τζάκι του Προεδρικού με τον Μακάριο στο κάδρο να κοιτάζει αγέρωχος, και να αρχίσει να εφαρμόζει τις υποδείξεις κεφάλαιο προς κεφάλαιο.

Κάποιες φορές, ορισμένοι –τότε που θεωρούσαμε τη Γιωρκάτζη μεγάλο κεφάλαιο– ίσως να σκεφτήκαμε πως δεν χρειαζόμαστε καν Πρόεδρο. Απλώς θα έπρεπε η Ελέγκτρια να θέσει σε εφαρμογή τις επισημάνσεις και ο τόπος θα καθάριζε. Η Γιωρκάτζη μεταπήδησε στην Κεντρική Τράπεζα και το άστρο της έσβησε, ενώ στην Ελεγκτική Υπηρεσία την διαδέχτηκε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, που αποτελεί σήμερα το νέο μας μεγάλο κεφάλαιο.

Τη σκηνή μπροστά στο τζάκι τη ζήσαμε, για άλλη μια χρονιά, με τον Μακάριο αγέρωχο στη θέση του. Σημειολογικά ίσως. Για να θυμόμαστε ποιος ήταν αυτός που έστησε το σύστημα πάνω σε τόσο σαθρά θεμέλια. Ο Πρόεδρος, πάντως, επανέλαβε τον ρόλο του πειστικά, υποσχόμενος να επιληφθεί των ατασθαλιών κι όλων των άλλων ευρημάτων του Γενικού Ελεγκτή. Πολύ πιο πειστικός στον ρόλο του δε, ο νέος Γενικός Ελεγκτής. Κι οι δημοσιογράφοι να κάνουμε πάρτι με ιστορίες για λεηλασία.
Στους καφενέδες δε, οι θαμώνες θα έχουν θέμα συζήτησης για δύο τρεις μέρες. Το ίδιο σκηνικό σε επανάληψη. Είναι όμως λες και πρώτη φορά το ζούμε. Λες και πρώτη φορά ακούμε πως οι πολεοδομικές ζώνες καθορίζονταν σύμφωνα με συγκεκριμένες περιουσίες. Κι όμως, τα ίδια γίνονταν πάντοτε και θα συνεχίσουν να γίνονται, όσο το μόνο που μας ενδιαφέρει από αυτή την έκθεση είναι το ετήσιο τελετουργικό μπροστά στο τζάκι του Προεδρικού. Κι από χρόνου.
Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» 9.12.2015

Ο οχετός της διαφθοράς, ο Χάσικος, η ελπίδα του Οδυσσέα

Του Γιώργου Καλλινίκου

Λεηλασίες. Ασυδοσία. Κακοδιαχείριση. Σκάνδαλα. Άτομα που θησαυρίζουν εκμεταλλευόμενοι διασυνδέσεις. Κενά, παραλείψεις, παρατυπίες. Ένας ατελείωτος οχετός. Τον οποίο ανοίγει η έκθεση του Γενικού Ελεγκτή. Και αναδύεται μια αφόρητη μπόχα. Που πνίγει τα υγιή κύτταρα αυτής της κοινωνίας. Προχθές ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ανηφόρισε στο λόφο του Προεδρικού και παρέδωσε το κλειδί, που ανοίγει το καπάκι αυτού του αηδιαστικού υπονόμου. Και η μπόχα μας έπνιξε ξανά. Ο κάθε τίμιος πολίτης παρακολουθεί κεραυνόπληκτος όσα διαβάζει. Ο κάθε μεροκαματιάρης δικαιολογημένα αντικρίζει άναυδος το μέγεθος της σαπίλας. Μια σταλιά τόπος. Μια χούφτα άνθρωποι. Μια λιλιπούτια εξουσία. Και όμως, τόση διαφθορά. Τέτοια διαπλοκή. Ατελείωτη ξεφτίλα.

Περνάς τις γραμμές της έκθεσης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη και για μία ακόμη φορά συνειδητοποιείς το μέγεθος της ασυνειδησίας. Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μιλάμε για εξαιρέσεις. Ότι η ακίδα του Γενικού Ελεγκτή δεν στοχεύει τους λίγους. Με πόνο ψυχής διακρίνεις ευδιάκριτα ότι στον οχετό βρίσκονται πολλοί. Κατανοείς ότι το γονίδιο της διαφθοράς έχει εισχωρήσει στο dna των Κυπρίων. Τον καιρό που κυριαρχούσε η ψευδαίσθηση της ευμάρειας. Αναπαράγεται έκτοτε με ταχείς ρυθμούς. Η αναζήτηση του εύκολου κέρδους έχει κατασκηνώσει στο κέντρο του εγκεφάλου πολλών απατεωνίσκων της κακιάς ώρας. Τιποτένιοι διεκδικητές νόμπελ ευρεσιτεχνίας στην κλοπή του κράτους. 

Ασυνείδητοι επαγγελματίες στη ρεμούλα. Κλέβουν το κράτος παραγνωρίζοντας ότι το κράτος είμαστε εμείς. Δεν τους απασχολεί. Ασυνείδητοι είναι… Μαζί με αυτούς και ανεύθυνοι επικεφαλής τμημάτων, που αμελούν να ασκήσουν επαρκή έλεγχο. Ανίκανοι προϊστάμενοι, αδιάφοροι πολιτικοί, που επιτρέπουν να χαρακώνεται το πολύπαθο κορμί αυτού του κράτους. Τόσα χρόνια αυτή η σαπίλα και δεν συγκινήθηκε κανείς. Είδατε κανένα υπουργό να έρχεται μήνες μετά την έκθεση του Ελεγκτή να ανακοινώνει ότι έκλεισε κάποια τρύπα; Είδατε την ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ να συγκινείται; Αλήθεια κύριε Χατζηπέτρου, τόσα χρόνια έγιναν χιλιάδες καταγγελίες στις εκθέσεις της Ελεγκτικής Υπηρεσίας, που αφορούν ως επί το πλείστον μέλη σας, πότε συγκινηθήκατε; Πότε αντιδράσατε σε όσα μολύνουν τη γενικότερη εικόνα της δημόσιας υπηρεσίας; Ποτέ!!! Καταλήξαμε σε αυτό που σκιαγραφείται μέσα από την έκθεση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Σε μια εικόνα ασθενούσας κοινωνίας. Με μια αρρωστημένη νοοτροπία. Το καρκίνωμα που έχει δημιουργηθεί είναι ήδη μεγάλο. Είναι και κακόηθες και πολύ επιθετικό. Απαιτείται τάχιστα και με εξαιρετική ακρίβεια χειρουργείο.

Δεν είναι εύκολο σε ένα σαθρό κράτος και σε μια νοσούσα κοινωνία να βρεις έναν τόσο ξεχωριστό χειρουργό. Και όμως. Προφανώς ο Θεός αποφάσισε να μας δώσει μια τελευταία ευκαιρία. Φώτισε τον Αναστασιάδη να επιλέξει έναν τέτοιο στο αξίωμα του Γενικού Ελεγκτή. Έναν τύπο τον οποίο παρακολουθώντας τον δυόμισι χρόνια σου δίνει την εντύπωση ότι είναι σχιζοφρενής. Όχι βεβαίως με την απαξιωτική έννοια, όπως χρησιμοποίησε τον όρο χθες κάποιος υπουργός. 

Όμως, αλήθεια, τι σόι άνθρωπος είσαι βρε Οδυσσέα; Από τι είσαι φτιαγμένος; Χώνεις τη μύτη σου παντού. Σκαλίζεις τα πάντα. Στήνεις στον τοίχο όσους βρίσκεις να παρανομούν ή να παρατυπούν. Ενοχλείς πολύ βρε αδερφέ. Πίστεψες που σου είπαν να είσαι άτεγκτος και αμείλικτος; Μέχρι εκεί που δεν τους ενοχλείς φίλε μου. Μετά γίνεσαι μπαμπούλας, ανθρωποφάγος. Χθες σε είπαν και τυπολάτρη. Ωραίο ακούγεται. Ασυνήθιστο σ’ αυτό το νησί. Είσαι, όμως, ο χειρουργός που χρειαζόταν αυτό το κράτος κι αυτή η κοινωνία.

Ναι, Σωκράτη Χάσικε. Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης είτε σου αρέσει να το ακούς είτε όχι, είναι ευλογία για το κράτος μας. Είναι ο απαραίτητος μπαμπούλας, ώστε όλοι να τρέμουν να συνεχίσουν να λειτουργούν με την αρρωστημένη νοοτροπία τόσων χρόνων, που απλώς, φορτώνει τον οχετό ολοένα και περισσότερο. Μπορεί να κάνει και λάθη; Ίσως. Όλοι κάνουν. Ξέρεις, όμως, από τα ενδεχόμενα λάθη του Οδυσσέα δεν θα ζημιώσει το κράτος. Από τα λάθη, τις παραλείψεις και την ασυδοσία όσων ελέγχει, ζημιώνει και το κράτος και οι πολίτες. Και δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Γι’ αυτό, επιτέλους κατάλαβέ το. Η κοινωνία των πολιτών στηρίζει τον Οδυσσέα γιατί είναι το τελευταίο αποκούμπι της. Η τελευταία ελπίδα της.

Συμπτωματικά σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς. Ετοιμαστείτε όλοι να ακούσετε ξανά παχιά λόγια. Βαρύγδουπες τοποθετήσεις. Ηχηρές ατάκες. Εντυπωσιοθηρική υποσχεσιολογία. Φούμαρα θα είναι. Αντί να τους ακούσετε όλους αυτούς, αφιερώστε δέκα λεπτά να διαβάσετε λίγο την έκθεση του Οδυσσέα. Τόσα θα αντέξετε. Μετά θα σας πνίξει η μπόχα!!!

Υ.Γ.: Ο γράφων πριν εργοδοτηθεί στον «Φ» εργάστηκε για 24 χρόνια στην εφημερίδα του Σωκράτη Χάσικου. Δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Χρωστάει πολλά στον πεθερό του (Φρίξο Κουλέρμο) ιδρυτή της εφημερίδας για την στήριξη που του πρόσφερε στη δημοσιογραφική του πορεία. Αποχώρησε οικειοθελώς και ως φίλος. Θα ήταν φυσιολογικό να στήριζε τον Χάσικο στον πόλεμο που άνοιξε κατά του Οδυσσέα. Ωστόσο, η στήλη αυτή, συνειδητά και με απόλυτη βεβαιότητα για την ορθότητα της επιλογής της, στηρίζει τον Γενικό Ελεγκτή. Επειδή αυτό επιβάλλει το συμφέρον της μικρής μας πατρίδας. Με το χέρι στην καρδιά επισημαίνει στον Χάσικο: Σωκράτη, είσαι εντελώς λάθος. Άσε τους εγωισμούς. Πρέπει επιτέλους να αντιληφθείς ότι τον σκληρό έλεγχο του Οδυσσέα τον επιβάλλει πρωτίστως η ανάγκη αυτός ο τόπος να αλλάξει νοοτροπία. Από αυτό τον πόλεμο μόνο εσύ χάνεις. Διότι η κοινή γνώμη επιζητεί την κάθαρση!
Γιώργος Καλλινίκου

g.kallinikou@phileleftheros.com

Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" Τετάρτη, 09 Δεκεμβρίου 2015