Με το φακό των λέξεων

Της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου 

Ο Σεπτέμβρης έδιωξε νωχελικά ένα μικρό ατίθασο φύλλο που είχε σκαλώσει στη σκέψη του κι επέστρεψε πίσω στη λίστα καθήκοντος , σημειώνοντας με έντονο κόκκινο τις μικρές και μεγάλες του υποχρεώσεις. Καιρός λοιπόν να μαζευτούνε οι ομπρέλες θαλάσσης προτού έρθουν οι ομπρέλες οι φθινοπωρινές, ασπίδες στα τερτίπια του καιρού. Και οι μέρες που αργοκουνιούνται σαν αιώρες κι αυτές να μπούνε σε ταχύτερους ρυθμούς. Να ενεργοποιηθούν τα ρολόγια, ν΄αρχίσουν πάλι οι δρόμοι ταχύτητας και αντοχής στο στίβο της καθημερινότητας. 

Να βγούνε κι οι συνήθεις έγνοιες στο σεργιάνι, να σβήσει η απόλυτη χαλάρωση απ΄το χάρτη και …κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, που λέει κι ο σοφός λαός , γιατί όλα λειτουργούν περισσότερο με τη συνήθεια παρά με την ανάπαυλά της. Και πάνω απ΄όλα…αύριο κιόλας πρωί πρωί, να ξυπνήσουν τα κουδούνια στις σχολικές αυλές να καλημερίσουν γλυκά και πρόσχαρα τα αγουροξυπνημένα μυαλουδάκια που θα τρέξουν για άλλη μια φορά να κερδίσουν το μεγάλο στοίχημα με τη γνώση και το ήθος. 

Ναι, μια καινούρια εποχή έπρεπε να βάλει μπρος και πάλι τα μεγάλα μέσα για τα μεγάλα έργα της. ΄Αφησε ένα βαθύ αναστεναγμό υποχρέωσης ο Σεπτέμβρης και συνέχισε τις σοβαρότατες υπενθυμίσεις του. Να στείλει, σημείωσε , ανακοίνωση σε όλα τα φυλλοβόλα δέντρα πως επιβάλλεται να αρχίσει η πτώση προκειμένου να υπάρξει η άνοδος της φύσης με την άνοιξη. Είναι της γης κανόνας ένας θάνατος για μια ανάσταση. Μονάχα οι σάπιες ιδέες των ανθρώπων εξακολουθούν να παρακάμπτουν εθελοτυφλώντας αυτό το νόμο. Κι ύστερα σημείωσε πως και τα χελιδόνια θα έπρεπε να πάρουν τα δικά τους μηνύματα. 

Δεν είναι να κάθονται περισσότερο σε μέρη που καρτεράνε τους χειμώνες. Αλλιώς μαργώνει η ψυχή τους, η ζωή τους ολόκληρη και εγκαταλείπουν οριστικά τα ελπιδοφόρα εαρινά μηνύματα . Καλύτερα είναι τα χελιδόνια, τα πάσης φύσεως χελιδόνια, σαν βλέπουν την επέλαση του ανίκητου, να οπισθοχωρούν για λίγο, να ανασυντάσσονται και μετά δριμύτερα να φέρνουν στα φτερά και στα τιτιβίσματά τους τις καινούριες προοπτικές. Αναστέναξε βαθύτερα ο Σεπτέμβρης. Δύσκολο, ίσως δυσκολότερο το έργο του φέτος. 

Κάθε Ιούλιος γίνεται με τα χρόνια βαρύτερος, φορτωμένος με περισσότερες μνήμες, καυτές και κάποτε…ηρωικά δυσβάσταχτες. Και κάθε Αύγουστος αφήνει πάντα μια γεύση ανικανοποίητου, απραγματοποίητου να πλανιέται στην ατμόσφαιρα σαν ευχή που περιμένει τη λύτρωσή της.

Και σαν φεύγει το καλοκαίρι και το αεράκι αρχίζει να γίνεται πιο δροσερό το βράδυ κι οι άνθρωποι μαζεύονται νωρίτερα στα σπίτια τους , όλο και μια πίκρα τυλίγει τα αγίνωτα και τα κάνει όνειρο για την επόμενη χρονιά, για την άλλη καλοκαιριά που την καρτερούν πολλοί με την ψυχή τους σε αναμονή κάθε φορά που καλούνε το καλύτερο.

Αυτή λοιπόν η γραμμή ανάμεσα στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο, αποφάσισε ο Σεπτέμβρης, θα έπρεπε να είναι ρόδινη , γεμάτη υποσχέσεις. Κοίταξε γύρω , μια μελαγχολία φύτρωνε σαν φόβος για όλα όσα η ανθρώπινη ψυχή δεν ελέγχει , για όσα δεν μπορεί να ορίσει. 

Κι ένας χειμώνας ασυμβίβαστος με τον ανθρώπινο πόνο έκανε ήδη τις πρώτες εμφανίσεις του στις ανησυχίες του κοσμάκη. Στέναξε ο Σεπτέμβρης, κοίταξε ένα μικρό παιχνιδιάρικο χελιδόνι , ζωγράφισε το ανέμελο πέταγμά του κι έσπευσε να το κρατήσει ζεστό κι ελπιδοφόρο μες στις καρδιές ως την επόμενη άνοιξη.
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου