Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Ήτανε, λέει, μια ζωή άνεργη και ταλαιπωρημένη. Χρόνια ολόκληρα ξυπνούσε με την αγωνία για τον επιούσιο και κοιμότανε με το άγχος της συνέχειας. Οι μέρες ντύνονταν κάθε πρωί κατάσαρκα την αναζήτηση και βγαίναν στο σεργιάνι για τα αυτονόητα: Επιβίωση και αξιοπρέπεια. Οι πόρτες συνήθως κλείνανε , οι άνεμοι πάλι ανοίγανε στο έπακρο την έντασή τους και φυσούσανε ορμητικοί μες στην ανοχή και αντοχή της. 

Ώσπου μια μέρα που έμοιαζε πιότερο με σελίδα παραμυθιού παρά με απόκομμα σκληρού βίου , η ανατροπή ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πανηγυρικότερο και τον πιο αναπάντεχο τρόπο την υπόστασή της. Ένα τυχερό παιχνίδι μέσα στην άτυχή της μέρα και ξαφνικά πρόβαλε ο ήλιος από τη γωνία, πήρε αγκαλιά ένα χαμόγελο βαθιά κρυμμένο στο σκοτάδι μιας απαισιόδοξης προοπτικής κι ακούμπησε στα τσαλακωμένα χέρια της είκοσι εφτά ολόκληρα εκατομμύρια!


Θα μπορούσε κάποιος να τρελαθεί, να χάσει ολότελα τα λογικά του μπροστά στο ανέλπιστο. Θα μπορούσε επίσης πολύ εύκολα να βρεθεί τόσο ψηλά στον καινούριο ουρανό του, που να ξεχάσει το χώμα που σερνότανε για χρόνια. Πολλά μπορούν να γίνουν αν δεν είσαι έτοιμος από καιρό για την Αλεξάντρεια που… κερδίζεις! Μα αυτή ήταν! Είχε πλάσει την ψυχή της με τα καλύτερα υλικά. Και η καρδιά της γεμάτη αίμα δεν υπέκυπτε φαίνεται εύκολα σε εμφράγματα φιλαυτίας και αποπροσανατολισμού.

Γι΄αυτό και υψώθηκε πάνω από τις δικές της προσωπικές ανάγκες , έγινε χαρταετός και πέταξε μέχρι τη σκέψη και την έγνοια ανθρώπων που τόσο πολύ της έμοιαζαν μέχρι πρόσφατα στη λύπη και στην ένταση του αγώνα ενάντια στην ανέχεια. Σκέφτηκε, υπολόγισε το ποσό που η ίδια χρειαζόταν για να ζήσει πλέον αξιοπρεπώς. Τα είκοσι εφτά εκατομμύρια της φάνηκαν αβάσταχτα πολλά για τη δική της ταπεινή πορεία. Και πήρε τη μεγάλη απόφαση να κρατήσει μόνο το ένα και να διαθέσει τα υπόλοιπα για όσους δεν μπόρεσαν όπως εκείνη να ξεφύγουν με ένα τέτοιο θεαματικό τρόπο από την κακή τους μοίρα. 

Μοίρα καλή θα γινότανε πλέον η ίδια , με την ενσυναίσθηση που της χάριζε η πολύχρονη θητεία της στις ουρές όσων είχαν ν΄ακουμπήσουν μονάχα στην ευσπλαχνία του Θεού. Και νιώθοντας βαθιά στο μεδούλι της τη ματαίωση του νέου εκείνου ανθρώπου που θέλει να εργαστεί σε μια κοινωνία που καταδυναστεύει η ανεργία, αποφάσισε το αυτονόητο για το χαρακτήρα της, το δυσνόητο για το αχαρακτήριστο της εποχής μας. 

Να διαθέσει τα περισσότερά της χρήματα δημιουργώντας θέσεις εργασίας για τους συντοπίτες της, ιδρύοντας ακόμα και τουριστικό χωριό, στεγάζοντας έτσι τη δύναμη, την όρεξη και τη θέληση των νέων ανθρώπων για εργασία και προσφορά. Και δεν μπορώ εδώ παρά να θυμηθώ τη ρήση εκείνη που λέει πως, αν δώσεις σε κάποιον ένα ψάρι, θα του γεμίσεις μόνο μια φορά το στομάχι. Αν, όμως, τον μάθεις να ψαρεύει, θα μπορεί να συντηρεί τον εαυτό του για μια ολόκληρη ζωή. Κάτι παρόμοιο νομίζω πως έκανε κι η ηρωίδα μας. 

Δεν μοίρασε χρήματα, λιπαίνοντας έτσι την οποιαδήποτε αργόσχολη διάθεση του ανθρώπου. Μοίρασε όνειρο, μοίρασε ευκαιρίες , αυτή που γνώριζε πολύ καλά τον πόνο που προκαλεί η έλλειψή τους. Κι έγινε ένα παράδειγμα προς μίμηση σε μια κοινωνία υλιστική, καταναλωτική, η οποία βρίθει παραδειγμάτων προς αποφυγή.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου