Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Κυριακή και πρώτη μέρα του Ιούνη. Δυο καλοκαιριές θα έλεγε κανείς ταυτόχρονα, γεμάτες με το φως μιας ανάπαυλας αλλά και μιας υπόσχεσης διακοπών. O μεγαλύτερος ήλιος της μέρας, όμως, ακούει στο όνομα «παιδί». Kαι το παιδί, το κάθε παιδί, πρέπει να γιορτάζει την πρώτη του Ιούνη, μια και οι ενήλικες έχουν αποφασίσει πως του ανήκει δικαιωματικά αυτή η μέρα και οργανώνουν διάφορες δραστηριότητες για την ικανοποίηση και την ευημερία του. 

Μα είναι και άλλες τριακόσιες εξήντα τέσσερις μέρες στο χρόνο που το παιδί, το κάθε παιδί, θέλει να ακούγεται η φωνή του και να αποκωδικοποιείται η σιωπή του. ΄Οπως είπε και ο Κικέρων, «το παιδί είναι τριαντάφυλλο με κλεισμένα ακόμα τα πέταλά του». Και για ν ΄ανοίξουν αυτά τα πέταλα χρειάζεται η ζεστασιά της αγάπης, η καλοκαιριά της ψυχής. Χρειάζονται τα λόγια εκείνα που θα χαϊδέψουν απαλά τις ανάγκες του παιδιού και θα ντύσουν τους μικρούς και μεγάλους φόβους του με ασφάλεια και κατανόηση.

Την ώρα που στον ταραγμένο κόσμο μας εκατομμύρια παιδιά παλεύουν για επιβίωση, την ώρα που εκατομμύρια παιδιά ζούνε στην απέραντη νύχτα χωρίς ελπίδα φωτός , με ένα δάκρυ έτοιμο να στάξει από την πονεμένη ψυχούλα τους, πιο επιτακτικό αναδύεται το χρέος των μεγάλων. Καλούνται να σκύψουν με περισσότερη σύνεση και ενσυνείδητη περίσκεψη πάνω από όλα τα αρνητικά σύννεφα που απειλούν με βροχή το μέλλον της ανθρωπότητας. 

Είναι βαρύ το χρέος για ευτυχισμένα παιδιά σε ένα ευτυχισμένο παρόν, σε ένα ανέφελο μέλλον. Κι όσο οι ενήλικες δεν ανασύρουν το παιδί που κλαίει χρόνια μέσα τους σαν εξόριστη κραυγή, τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο. Οι υποσχέσεις θα μοιάζουν με κούφια λόγια και με βεγγαλικά που ρίχνονται στον αέρα σαν πολύχρωμες ευχές και καταλήγουν στο έδαφος γιατί κανένα δίκτυ καρδιάς δεν απλώθηκε για να τις μαζέψει, να τις βάλει σε στέρεο έδαφος και να τις αφήσει να απλώσουν ρίζες και κλωνιά, να γίνουν δέντρο και επάνω του να σκαρφαλώσουν τα μικρά και μεγάλα όνειρα της παιδικής αθωότητας.

Αν μπορούσε κάποιος στο αχανές σύμπαν να σκύψει και να αφουγκραστεί τη Γη, θα άκουγε σίγουρα το λυγμό μιας απουσίας. Είναι η φωνή του παιδιού που ζει χωρίς οικογένεια, χωρίς ασφάλεια, χωρίς τα απαραίτητα τρόφιμα και ενδύματα. Είναι η αγωνία του μικρού ανθρώπου σε ένα μικρότερο ακόμα κόσμο, γεμάτο αντιπαλότητες, διαξιφισμούς, αδικίες, μίση και πάθη. 

Και το αβίαστο, το φυσικό γέλιο του παιδιού πνίγεται πολλές φορές εν τη γενέσει του. Το γέλιο εκείνο, που κατά τον Φρόυντ, είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί να μας συμβεί. Τι κάνουμε αλήθεια για να δυναμώσουμε αυτό το γέλιο; Ας αρχίσουμε από το άμεσο περιβάλλον μας, από τα παιδιά γύρω μας, τα δικά μας, του φίλου, του γείτονα. 

Ας είμαστε γενναιόδωροι με τα παιδιά που γιορτάζουν επίσημα σήμερα , ανεπίσημα κάθε μέρα. Κι ας φροντίσουμε ένα έστω παιδί δίπλα μας σήμερα να αγαπηθεί πολύ. Τόσο, που τα πέταλά του να γίνουν όχι απλώς τριαντάφυλλο αλλά κήπος ολόκληρος να ευωδιάσει τη γη.
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου