Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου 

Κάποτε , κατά τα Γραφάς, ένας κατακλυσμός απάλλαξε τη γη από την ανομία και την αμαρτία. Σόδομα και Γόμορρα της ανθρωπότητας γίνανε σάπια φύλλα που παρέσυρε η υγρή οργή του σύμπαντος. Η αγάπη και η ανεξάντλητη ανοχή του Θεού μερίμνησε διά της κιβωτού για τη συνέχεια. Και ο κόσμος , καθάριος, ανέτειλε ξανά σαν γαλάζια ευκαιρία με μια υπόσχεση ουράνιου τόξου να σκορπίζει χρώματα στο Αύριο.

Μα σήμερα, αιώνες μετά, θαρρώ πως η λάσπη εκείνη που απέμεινε στην κοίτη του ξεσπάσματος ακόμα μας περιγελά. Κάθεται πάνω στα μάτια μας φράζοντας την είσοδο του φωτός. Αναμιγνύεται με τα λόγια μας και πλάθει πλίνθους και κέραμους που εκτοξεύονται ανελέητα προς κάθε κατεύθυνση, προς κάθε ανθρώπινο οχυρό. 

Είναι η λάσπη που γίνεται ένα με τα δάχτυλά μας όχι για να πλάσει ειδώλια αγάπης αλλά για να αγγίξει και να λερώσει αυτά που θα έπρεπε κανονικά να είναι γνήσια και όμορφα: Τη χειραψία, το χάδι, το χαμόγελο. Μήπως λοιπόν χρειάζεται ένας καινούριος… κατακλυσμός; Και δεν μιλώ για μια νέα καταστροφή αλλά για μια καινούρια καθαρή αρχή, για ένα καινούριο… χτίσιμο! Χρειαζόμαστε τα νέα υλικά ανασυγκρότησης του κόσμου μας. 

Να έρθουν μπόλικα σαν κατακλυσμός και να παρασύρουν με την ένταση της ωραιότητάς τους κάθε ασχήμια και κάθε μικρότητα του βίου μας. Να γίνουν , λέει, όσα μας πληγώνουν, όσα καταρρακώνουν την πίστη και την αξιοπρέπειά μας, όσα αλυσοδένουν καθημερινά το όνειρό μας, να γίνουν λέει μικρά χάρτινα καραβάκια, τόσο ασήμαντα που να λιώσουν στην πρώτη κιόλας σταγόνα της ουράνιας , ευλογημένης κατάβασης.

Ας προσευχηθούμε λοιπόν για ένα καινούριο κατακλυσμό. Κι ας παρακαλέσουμε για μια βροχή φωτός, για μια καταρρακτώδη κατάβαση αστεριών, για μια καταιγίδα αγάπης που θα ξεπλύνει το αφιλόξενο κατώφλι της καρδιάς μας και θα το κάνει δρόμο πλατύ να βαδίσει ο νέος άνθρωπος με τα καινούρια υλικά του. 

Να έρθει και να ακουμπήσει στην όσφρησή μας η μυρωδιά εκείνη της καθαρότητας του σύμπαντος, όπως συμβαίνει πάντα μετά από μια σιγανή αλλά επίμονη, ευλογημένη βροχούλα που έρχεται σαν ευχή και σαν προσευχή συνάμα. Κι αν μπορούμε μετά να φανταστούμε το ουράνιο τόξο που θα προβάλει, θα έχει το κάθε χρώμα το δικό του ρόλο στην καινούρια σύνθεση της γης. 

Ας πάρουμε κόκκινο για κάθε νέο χτύπο καρδιάς, για κάθε παλμό που θα φέρνει πιο κοντά τον άνθρωπο με τον άνθρωπο. Το κίτρινο και το πορτοκαλί θα βάψουν τον καινούριο, λαμπερό ήλιο πάνω από τις σκέψεις, τα λόγια και τα έργα μας. Το πράσινο θα ντύσει ξανά τη φύση με την έγνοια μας. Το μπλε θα ταξιδέψει και πάλι πάνω από θάλασσες και ουρανούς και θα στολίσει τον ορίζοντα ανάμεσά τους με νέες προοπτικές. 

Κι ένα βαθύ μωβ, σαν γινωμένο κεράσι που λιώνει στα χείλη ενός μικρού παιδιού και γίνεται αποτύπωμα χαράς, ας αφήνει το σημάδι του όπου αγγίζει με αγάπη η καινούρια, σχεδόν παιδική μας ματιά στα πράγματα. Ναι, αυτός θα ήταν ένας ευλογημένος κατακλυσμός για ένα κόσμο ωραιότητας και ανύψωσης του Ανθρώπου.
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου