Η Βουλή, λέει, συζητά την αποκοπή του 13ου μισθού, αναλογικά, για να βοηθήσει ευάλωτες ομάδες. Δεν μας εξήγησαν ποιος έδωσε στη Βουλή το δικαίωμα να κάνει φιλανθρωπία με ξένα χρήματα. Στο στόχαστρο μπήκε ο δημόσιος και ευρύτερος δημόσιος τομέας. Δεν ενοχλείται ο μισθός των υψηλόμισθων του ιδιωτικού τομέα. Εκεί κάποιος μπορεί να εργάζεται, χωρίς μειώσεις και να παίρνει και τις συντάξεις του. Ναι, λένε, ως αντεπιχείρημα, αλλά ο ιδιωτικός υποφέρει από την ανεργία.
Ο δημόσιος από τι υποφέρει; Και πάλι από την ανεργία: θέσεις κενές παρά τις μαζικές αφυπηρετήσεις, μηδενικές προσλήψεις, μειώσεις μισθών μέχρι και 35% , ισοπέδωση προσόντων, έργου και ευθυνών προϊσταμένων και υφισταμένων. Όλα αυτά, όταν οι πρώτες εκτιμήσεις ήταν ότι οι μόνο οι κλίμακες εισδοχής στο δημόσιο θα έπρεπε να μειωθούν, ούτως ώστε να μην συγκρίνονται ευνοϊκά με τον μέσο όρο στην Ευρώπη.
Σε τελευταία ανάλυση, αν προσλαμβάνονταν στη δημόσια υπηρεσία περισσότεροι από όσοι χρειάζονταν, δεν φταίει γι΄ αυτό η δημόσια υπηρεσία και ο δημόσιος υπάλληλος αλλά τα ίδια τα κόμματα και η Βουλή, που τα μεν πρώτα ευνοούσαν αυξήσεις θέσεων και η Βουλή δεν ήταν σε θέση να ελέγξει τους αριθμούς- αν όντως υπήρχαν υπεράριθμοι. Γιατί, λοιπόν, η κάθε οικογένεια σήμερα που έχει δημόσιο υπάλληλο, που μπορεί να είναι και ο μοναδικός πλέον που επωμίζεται τα χρέη και την επιβίωση ολόκληρης της οικογένειας, θα πρέπει να συνεισφέρει στο δημόσιο έστω και ένα σεντ από το μισθό του, για τη μαζική φιλανθρωπία της Βουλής; Άστε τον καθένα να κάνει τη φιλανθρωπία του με βάση τις δυνατότητές του.
Το θέμα με τα μέτρα κατά των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα έχουν παραγίνει. Η Βουλή παρουσιάζεται λες και είναι συνεταίρος των μεγαλο-επιχειρηματιών. Έκλεισαν εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και κανένα μέτρο δεν λήφθηκε, για να βοηθηθούν οι επιχειρήσεις και οι οικογένειές τους. Τώρα θυμηθήκαμε μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα.
Το αστείο είναι ότι κάποιοι κομματάρχες ανακάλυψαν πρόσφατα και την «κοινωνική πολιτική» που φαίνεται να σημαίνει γι’ αυτούς εξαθλίωση των δημόσιων υπαλλήλων με αποκοπές και φορολογίες και μέτρα που δήθεν στηρίζουν τις ευάλωτες ομάδες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, σχεδόν όλοι, είχαν καταθέσει στις τράπεζες- που συνεχίζουν ανενόχλητες να συμπεριφέρονται ως να μην ήταν η κυριότερη αιτία της καταστροφής- τον μισθό τους για δάνεια, στεγαστικά, σπουδών και ό, τιδήποτε τους πρόσφεραν για να αντλήσουν από το εισόδημά τους. Τώρα οι μισθοί δεν φτάνουν για την αποπληρωμή των δανείων αυτών και τη συντήρηση των άνεργων μελών της οικογένειας.
Τι έκαναν γι’ αυτά οι φιλεύσπλαχνοι βουλευτές; Και όλοι αυτοί οι μαζεμένοι οικονομολόγοι της βουλής γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι σήμερα είναι ευάλωτες ομάδες, όταν αυτά που αναγκαστικά πρέπει να δίνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους άφησαν να παίρνουν, ανεξάρτητα από την κλίμακα στην οποία βρίσκονται.
Και ας μην συμπεριφέρονται οι βουλευτές και οι κομματάρχες- και μάλιστα όσοι βρίσκονται στις θέσεις τους για δεκαετίες- ότι για όλα φταίνε οι άλλοι και όχι οι ίδιοι, που τώρα παριστάνουν τους σωτήρες.
Ας αποκόψουν όσοι από αυτούς εργάζονται ή είναι συνεταίροι σε γραφεία και επιχειρήσεις και τον 12ο και τον 13ο μισθό τους για τις ευάλωτες ομάδες. Και το πιο σωστό, να μην πληρώνονται καθόλου όσοι έχουν άλλο εισόδημα και να μπαίνουν σε ειδικό ταμείο οι μισθοί τους, για τις ευάλωτες ομάδες. Ακόμη καλύτερα να δώσουν το εφάπαξ τους, ή τουλάχιστον να πάρουν όσο δικαιούνται για τα 4 χρόνια που είναι στη Βουλή – με βάση δημοσιοϋπαλληλικές κλίμακες- και να καταθέσουν το παχυλό υπόλοιπο στο ταμείο ευάλωτων ομάδων.
Θεωρώ ότι η οικονομική κρίση πρέπει να σημάνει και τον έλεγχο εκ μέρους των ενεργών πολιτών του κάθε πολιτικού και της Βουλής ως συνόλου. Δεν μπορεί να αναμένουν οκτακόσιες χιλιάδες πολίτες από καμιά πενηνταριά «αντιπροσώπους» και έντεκα υπουργούς να χειρίζονται εν λευκώ τις τύχες τους. Όταν μάλιστα η νοοτροπία και οι στάσεις τους δεν αντιπροσωπεύουν το λαϊκό αίσθημα.
Σε αυτή την προσπάθεια αναχαίτισης του λαϊκισμού και των μέτρων που εξυπηρετούν τη βιτρίνα και τα απονενοημένα διαβήματα και αποφάσεις, τα ΜΜΕ έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν, μακριά από συμπάθειες προσώπων και κομμάτων. Τον ίδιο ρόλο οφείλουν να αναλάβουν σε χρόνους δύσκολους και οι ακαδημαϊκοί, οι δημιουργοί, οι πολίτες, οι συνδικαλιστικοί ηγέτες, μακριά από στενά ιδιωτικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα: έλεγχο αποφάσεων και προσώπων και δυναμική αναχαίτιση των αυθαιρεσιών.
Στο ερώτημα «Τι φταίει και φτάσαμε ως εδώ», χωρίς κανένα ενδοιασμό απαντούμε: Αφήσαμε τις τύχες μας στους πολιτικούς, τους τραπεζίτες και τους μη επαϊοντες να παίρνουν αποφάσεις για μας. Μαίρη Κουτσελίνη
Καθηγήτρια
Πανεπιστήμιο Κύπρου
No comments:
Post a Comment