Κρατήσου απ’ τα όνειρά σου

Γιόλας Δαμιανού - Παπαδοπούλου, Εκδόσεις: Ωκεανίδα (2010)

Γράφει η

Ναταλία Ιωαννίδου

Από τη Λευκωσία

Οπισθόφυλλο:

Λένε πως η απόσταση της ευτυχίας από τη δυστυχία είναι μονάχα μια σπίθα φωτός. Μια διάφανη κλωστή που διαχωρίζει τη μια έννοια από την άλλη... Ένα βήμα μπρος ή πίσω. Και δεν χρειάζεται παρά μονάχα ένα στραβοπάτημα για ν’ ανατρέψει το ένα τ’ άλλο.

Η Αφροδίτη, δοσμένη βαθιά στο μεγάλο της έρωτα για τον Ίκαρο, βίωνε την απέραντη ευτυχία σαν κάτι αιώνιο κι άφθαρτο. Δεν υποπτεύθηκε ούτε στιγμή πως ένα ολίσθημα ήταν αρκετό να κατεδαφίσει το οικοδόμημα αυτής της ευτυχίας και να την παρασύρει σ’ έναν καταστροφικό τυφώνα που θα σάρωνε τα πάντα στη ζωή της. Πλούτη, ευτυχία, γαλήνη, παιδί θα χαθούν και μια αρρώστια θ’ αλλάξει ριζικά τη ζωή τους. Παρ΄ όλα αυτά, μια δύναμη μέσα της τη βοηθάει ν’ αντισταθεί και να κρατηθεί απ’ το όνειρό της. Γιατί υπάρχουν πολλά μονοπάτια που οδηγούν στην ευτυχία!

Η Αφροδίτη, το δεύτερο στη σειρά από τα τρία παιδιά της οικογένειας, φτωχή, οι βαλίτσες της είναι άδειες. Ερωτεύεται και παντρεύεται τον Ίκαρο, ένα πλούσιο εκατομμυριούχο. Ζουν ευτυχισμένοι, ταξιδεύουν, γλεντούν, διασκεδάζουν.

Στο βιβλίο «Κρατήσου απ’ τα όνειρά σου» της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου, κρύβονται αλήθειες και προβληματισμοί που ο καθένας μας, πιθανόν, να χρειαστεί να αντιμετωπίσει.

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου διαδραματίζεται στην Κύπρο, άλλοτε στη Λευκωσία και άλλοτε στο τουριστικό χωριό της Αγίας Νάπας. Οι εικόνες από τη φύση που αφθονούν στο βιβλίο τοποθετούν τον αναγνώστη στο χώρο και χρόνο δράσης. Οι ήρωες ταξιδεύουν συχνά είτε για επαγγελματικούς σκοπούς, είτε για λόγους αναψυχής. Εντυπωσιακό είναι το ταξίδι στο πολύβουο Κάιρο, κοντά στο Νείλο … Σύμφωνα με την συγγραφέα, όποιος δε γνώρισε την πόλη αυτή, δεν ξέρει τίποτα!

Το μυθιστόρημα αρχίζει το 2009 σ’ ένα εξοχικό σπίτι στην Αγία Νάπα. Η Αφροδίτη, η πρωταγωνίστρια, προβληματίζεται για το περιεχόμενο μιας μυστηριώδης επιστολή από ένα δικηγορικό γραφείο της Γενεύης … Η συγγραφέας, με έντεχνο τρόπο μας μεταφέρει πίσω στο χρόνο για να γνωρίσουμε όσα συμβαίνουν και τελειώνοντας, επιστρέψουμε πάλι στο 2009.

Κρατήσου απ’ τα όνειρα σου

• Η αγάπη περνάει δίπλα μας, ντυμένη στη γλυκύτητα. Μα εμείς φεύγουμε φοβισμένοι μακριά της ή κρυβόμαστε στο σκοτάδι. Ή, αλλιώς, την καταδιώκουμε, για ν’ αμαρτήσουμε στο’ όνομά της.

• Η φύση μας απλώνει τη φιλική αγκαλιά της και μας καλεί να χαρούμε την ομορφιά της. Μα εμείς φοβούμαστε τη σιωπή της και τρέχουμε στις πολυάνθρωπες πόλεις, για να συνωστιστούμε σαν τα πρόβατα που φεύγουν μακριά από τον άγριο λύκο.

Χαλίλ Γκιμπράν

Αποσπάσματα από το βιβλίο

• Ο Ίκαρος την κοιτάει και δεν τη χορταίνει. Σκύβει και της σφραγίζει το στόμα μ’ ένα φιλί. «Σ’ Αγαπώ τόσο απέραντα, τόσο δυνατά κι αληθινά, και σ’ το λέω εδώ, κάτω από το θόλο του ουρανού, για να μας ακούσουν οι άγγελοι και ο Θεός!»

• Πόσο επιπόλαια συμπεριφερόμαστε εμείς οι άνθρωποι. Στα χέρια μας κρατάμε την ευτυχία και αφηνόμαστε σε αστόχαστα λόγια, σε αστόχαστες πράξεις και υπογράφουμε τη δυστυχία μας. Και μετά, για όλα τα δυσάρεστα κακίζουμε τη μοίρα και το ριζικό μας.

• Η απώλεια του ανθρώπου που αγαπάς ... Η απώλεια της συνήθειας, της λεπτομέρειας με την οποία έμαθες καθημερινά να ντύνεις τις μέρες σου ... Βρισκόταν μπρος στην κατεδάφιση ενός οικοδομήματος που έχτισε με πολλή αγάπη.

• Ξέρεις, η αγάπη και το μίσος δεν απέχουν πολύ. Είναι δύο έννοιες αλληλένδυτες. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να συγχωρέσεις για να βρεις γαλήνη.

• Το θέαμα ήταν ασύλληπτο! Μέσα από μια ακύμαντη θάλασσα ο ήλιος αναδυόταν αργά αργά σαν πύρινη μπάλα! Τριγύρω φτερούγιζαν χαρωπά θαλασσοπούλια. Αυτή την ώρα το χέρι του Θεού απλωμένο σκορπάει γαλήνη στον κόσμο. Ήταν ένα θέαμα που δεν κουραζόταν να το κοιτάει, κι ας υποχρεωνόταν να ξυπνάει χαράματα. Κάθε φορά ο ουρανός έπαιρνε νέες αποχρώσεις, έβαζε ο Θεός καινούριες πινελιές στο έργο του ...

• Σκέφτομαι πως καμιά φορά είναι τόσο εύκολο να πεις δυο ασήμαντες κουβέντες σε κάποιον που τις έχει ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, αλλά δεν τις λες από φόβο, ντροπή ή αδιαφορία. Κι όμως, αυτές οι ασήμαντες λεξούλες για κάποιον που τις χρειάζεται μπορεί να είναι πηγή ζωής ....

• Όταν κάποιος χάνεται κι όλα γύρω του μηδενίζονται, είναι ένα μήνυμα που μας δίνεται από κάπου πως πρέπει ν’ αρχίσουμε κάτι καινούριο. Μέσα από τον πόνο ο άνθρωπος αποκτά σοφία!

• Όποιος δεν έχει δει το Κάιρο, δεν έχει δει τον κόσμο. Η πόλη με τους χίλιους μιναρέδες, πολύβουη, μ’ ένα ακατάπαυστο πλήθος στους δρόμους, έδωσαν στην Αφροδίτη από τα πρώτα κιόλας λεπτά αυτό που ονειρεύονταν. Ανθρώπινες φυσιογνωμίες όπως πρόβαλλαν μέσα από την κουλτούρα και τις αντίξοες συνθήκες της ζωής. Αυτό που την εντυπωσίασε ήταν οι αντιθέσεις και η εναλλαγή των εικόνων. Ο επισκέπτης έβλεπε το απροσδόκητο και το ανεπανάληπτο. Η αίσθηση του αιώνιου που επικρατούσε χάρη στα παλιά κτίσματα της παλιάς πόλης, έδενε με τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων.

• Όλα στη ζωή μας είναι στιγμές. Οι χαρές μας είναι στιγμές ανεπανάληπτες. Σκέψου πως ολάκερη ζωή κάνουμε όνειρα. Αγωνιζόμαστε χρόνια να τα φτάσουμε κι όταν φτάσουμε στο τέρμα, η χαρά μας διαρκεί εκείνες της λίγες στιγμές που διαπιστώνουμε το αποτέλεσμα. Στη θύμησή μας θα μείνει μονάχα ο αγώνας να τα φτάσουμε».

• Ξέρεις ποια είναι αυτά που δίνουν πραγματική χαρά στη ζωή, Αφροδίτη; Τα μικρά και τα ασήμαντα, τα καθημερινά. Να ξυπνάς το πρωί και να μπορείς να βλέπεις τον ήλιο, τη θάλασσα, τα δέντρα ... ν’ ακούς τα πουλιά, μια καλημέρα.

• Η συνήθεια είναι η πιο απαίσια αρρώστια γιατί μας κάνει να δεχόμαστε οποιαδήποτε δυστυχία, οποιονδήποτε πόνο. Από συνήθεια ζούμε πλάι σε ανθρώπους που δε μας αγαπούν ή δεν τους αγαπάμε, μαθαίνουμε να κουβαλάμε ενοχές, να υπομένουμε αδικίες, να υποτασσόμαστε στη μοναξιά ή σε μια αρρώστια. Η συνήθεια είναι σαν δηλητήριο, μπαίνει μέσα μας αργά, σιωπηλά, κυκλοφορεί στις φλέβες μας, διαποτίζει όλο τον οργανισμό μας και τρεφόμαστε από την άγνοιά μας.

• Κάτι που μας δίνεται στη ζωή, καλό ή καλό, δεν είναι τυχαίο. Μας δίνεται για κάποιο λόγο. Αν ο λόγος αυτός πάψει να υφίσταται, τότε τα καλά που πήραμε θα εξαφανιστούν.

• Ο μικρός παραδόθηκε ολοκληρωτικά στην αγκαλιά της και τη φωνάζει «μαμά» μ’ ένα πάθος που δεν το περίμενε κανείς. Μαμά είναι η λέξη που κάθε γυναίκα έχει ανάγκη για την ολοκλήρωσή της.

• Οι άνθρωποι συχνά θυμώνουν, γίνονται κακοί γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν την οργή και επισκιάζουν έτσι την αγάπη που κρύβουν μέσα τους! Δεν γνωρίζουν πως η αγάπη είναι εκδήλωση εμπιστοσύνης, ένα χέρι απλωμένο που σου ανοίγει δρόμους για την ευτυχία.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

H Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία και έζησε μέρος των παιδικών και εφηβικών της χρόνων στο Κονγκό και είκοσι εννέα χρόνια στη Νιγηρία. Σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικές εκπομπές, περιοδικά κι εφημερίδες της Κύπρου με χρονογράφημα, πολιτιστικά και έρευνα.

Εξέδωσε μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Μπατούρε. Ακολούθησαν τρία μυθιστορήματα για την Αφρική, o Ψίθυρος του δάσους, που τιμήθηκε με κρατικό βραβείο στην Κύπρο, το Ταξίδι της καρδιάς μας και το Πεπρωμένο μιας ζωής. Εξέδωσε επίσης τα διηγήματα Αφρικάνικες στιγμές (1998), τα οποία έτυχαν Πανελλήνιας βράβευσης, τα χρονογραφήματα Πού πας ξυπόλητη στ’ αγκάθια (2006) και το μυθιστόρημα Το άλλο μου μισό (2008).

Έχει γράψει επίσης πολλά βιβλία για παιδιά. Ανάμεσά τους τα: Μέσα από το φως του φεγγαριού, Όλου του κόσμου τα παιδιά (διηγήματα, 2004), για το οποίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας το 2005, Ο Γαλάζιος Δράκοντας (μυθιστόρημα, 2006), Βόλτα με το φεγγάρι (παραμύθι, το οποίο απέσπασε το Α΄ βραβείο στο Διαγωνισμό για την Ισότητα Μεταξύ των Ατόμων, που προκήρυξε το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών για το 2007-2008) και Η απαγωγή του Γκάπι (μυθιστόρημα, υπό έκδοση).

Τα διηγήματά της έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις, όπως το Α΄ βραβείο στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Διηγήματος των έντεκα δήμων της Βαλ ντι Νιέβολε στην Ιταλία, το Γ΄ βραβείο του Πανελλήνιου Διαγωνισμού «Νουμάς» και τον έπαινο του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Διηγήματος του Δήμου Πετρούπολης.

 

Ναταλία Ιωαννίδου

Λεκωσία

Νοέμβριος

2010

 Δείτε το ιστολόγιο :

Γιόλα Δαμιανού - Παπαδοπούλου