Παιδικά όνειρα

Μου ΄λειψες πολύ και στρατιωτάκι μολυβένιο με στολή σε περιμένω τίποτα...

Γράφει από την Αθήνα η

Αδαμαντία

Se hace camino al andar

Τα παιδικά μας όνειρα. Άλλα ξεχασμένα στο χρόνο, άλλα βολεμένα στο "κουτί των θησαυρών μας" κι άλλα μας περιμένουν ακόμα σίγουρα ότι κάποια μέρα θα τους ξαναμιλήσουμε. Υπάρχουν όμως και κάποια που είναι ζωντανά μπροστά μας. Υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο πραγματοποίησαν τα δικά τους αλλά κατάφεραν να κάνουν αλήθεια και τα όνειρα των άλλων.

Ενας τέτοιος άνθρωπος ο καθηγητής Randy Pausch πριν πεθάνει τον Ιούλιο του 2008 έδωσε μια συγκλονιστική ομιλία στο κατάμεστο θέατρο του Παν/μιου όπου δίδασκε με θέμα "Πραγματοποιώντας στ΄αλήθεια τα παιδικά σου όνειρα". Ο Pausch μίλησε σχετικά με το μάθημα που πήρε αλλά και δίδαξε στους φοιτητές σχετικά με το πως να επιτύχουν την δική τους καριέρα και τους προσωπικούς τους στόχους.

Σ΄αυτή τη συγκλονιστική τελευταία ομιλία (Η Τελευταία Ομιλία  του Ράντυ Πάους) του αρχίζει να απαριθμεί τα παιδικά του όνειρα που ήταν μεταξύ άλλων:

- Να είναι σε μηδενική βαρύτητα

- Να παίξει με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου (εννοεί το ράγκμπι)

- Να γίνει ο κάπτεν Κιρκ

Ακούστε πως περιγράφει την πραγματοποίηση του δεύτερου ονείρου του.

Ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο (ράγκμπι). Το όνειρό μου ήταν να παίξω με την εθνική ομάδα. Και θα ήθελα να σας πω ότι στα αλήθεια…

Όχι! Δεν έφτασα μέχρι την εθνική ομάδα. Αλλά πιθανόν πήρα περισσότερα από αυτό το όνειρο και από την μη πραγματοποίησή του, από όλα όσα πήρα από όλα εκείνα που πραγματοποίησα. Είχα έναν προπονητή, ξεκίνησα όταν ήμουν 9 ετών, ήμουν ο πιο μικρόσωμος στην ομάδα… μακράν και είχα για προπονητή τον Jim Grahm. Ήταν 6 πόδια ψηλός, έπαιζε σε θέση (…) ήταν γιγαντόσωμος και ήταν του παλιού τύπου.

Πράγματι του παλιού σχολείου. Νόμιζε ότι η τετραπλή πάσα ήταν προσποίηση. Εμφανίστηκα για προπόνηση την πρώτη ημέρα, εκείνος ήταν γιγαντόσωμος, τον φοβόμασταν όλοι μέχρι θανάτου και δεν είχε φέρει μπάλες.

Πώς θα κάναμε προπόνηση αφού δεν είχε μπάλες; Ένα από τα άλλα παιδιά ρώτησε «Συγγνώμη προπονητά αλλά πώς θα κάνουμε προπόνηση αφού δεν έχουμε μπάλες;» και ο προπονητής απάντησε «Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στο γήπεδο που παίζουν όλη την ώρα;» «11 σε κάθε ομάδα, 22» ο προπονητής είπε «Ωραία, πόσοι άνθρωποι αγγίζουν την μπάλα σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή;», «ένας» «Ωραία θα δουλέψουμε με τους υπόλοιπους 21 να δούμε τι κάνουν».
.

Είναι μια πραγματικά καλή ιστορία γιατί όλα είναι για τα βασικά, τα βασικά. Πρέπει να βάλεις τα βασικά κάτω γιατί αλλιώς όλα τα φανταχτερά δεν πρόκειται να δουλέψουν. Και η άλλη ιστορία που έχω για τον προπονητή είναι που με κυνηγούσε σε όλη την προπόνηση «Το κάνεις λάθος, το κάνεις λάθος, το κάνεις λάθος, γύρνα πίσω και κάντο από την αρχή, μου το χρωστάς, κάνε πους απς, μετά την προπόνηση » και όταν η προπόνηση τελείωσε ένας από τους βοηθούς του προπονητή μου είπε «ο προπονητής σε πίεσε πολύ, έτσι δεν είναι;» «ναι» «αυτό είναι καλό πράγμα, όταν τα κάνεις μαντάρα και κανένας δεν στο λέει αυτό πια, σημαίνει ότι τα παράτησαν μαζί σου». Αυτό είναι ένα μάθημα που μου έμεινε για όλη μου τη ζωή. Όταν βλέπεις ότι κάνεις κάτι άσχημο και κανείς δεν νοιάζεται να σου το πει πια, αυτό είναι ένα πολύ άσχημο μέρος για να βρίσκεσαι. Αυτοί που σου κάνουν κριτική είναι εκείνοι που σου λένε ότι ακόμα νοιάζονται και σ’ αγαπούν.

.

Είχα ακόμα έναν προπονητή που μου δίδαξε για την δύναμη του ενθουσιασμού. Έκανε αυτό το πράγμα. Αν ήταν να παίξουμε μόνο για μία φορά, μας έβαζε σε θέσεις που ήταν οι πλέον τρομακτικά ακατάλληλες για τον καθένα. Έτσι όλοι οι κοντοί γινόταν αυτοί που λάμβαναν την μπάλα, ήταν για γέλια αλλά ήμασταν όλοι μέσα για 1 παιχνίδι. Και η άλλη ομάδα ποτέ δεν καταλάβαινε από πού της ήρθε. Όταν είσαι φτιαγμένος για ένα μόνο παιχνίδι και δεν είσαι στο μέρος που θα έπρεπε να είσαι και «ελευθερία» σημαίνει ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις, τότε θα τα δώσεις όλα σε αυτό το παιχνίδι. Και αυτό το είδος του ενθουσιασμού είναι θαυμάσιο.

Ακόμα και σήμερα νοιώθω πιο άνετα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Αν αντιμετωπίζω ένα δύσκολο πρόβλημα οι άνθρωποι θα με δουν να περιφέρομαι με ένα από αυτά τα πράγματα (κρατάει 1 μπάλα του ράγκμπι) και αυτό γιατί όταν κάνεις κάτι από μικρός και είσαι προπονημένος να το κάνεις, γίνεται κομμάτι σου. Είμαι πολύ χαρούμενος που το ποδόσφαιρο/ράγκμπι ήταν κομμάτι της ζωής μου και ακόμα και αν δεν πραγματοποίησα το όνειρό μου να παίξω στο γήπεδο, είμαι εντάξει με αυτό. Πιθανότατα έχω πράγματα πιο πολύτιμα από αυτό. Τι γίνεται μέσα στο γήπεδο; Δεν ξέρω αν αυτοί οι τύποι είναι τόσο καλά τώρα.

Μία από τις εκφράσεις που έμαθα στις ηλεκτρονικές τέχνες, που αγαπώ, είναι ότι «εμπειρία είναι αυτό που αποκτάς όταν δεν απέκτησες αυτό που ήθελες». Πιστεύω ότι αυτό είναι αξιαγάπητο. Και το άλλο πράγμα με το ποδόσφαιρο/ράγκμπι είναι ότι στέλνουμε τα παιδιά μας έξω να παίξουνε ράγκμπι, ποδόσφαιρο, να κολυμπήσουν, ή να κάνουν οτιδήποτε άλλο και το πρώτο πράγμα που κάνουμε από εκείνα που αποκαλώ εγκεφαλικό ψέμα ή εκμάθηση δια της πλαγίας οδού. Ναι, στέλνουμε τα παιδιά μας να μάθουν ποδόσφαιρο, να είναι καλά στην τεχνική αλλά στέλνουμε κυρίως τα παιδιά μας για να μάθουν πιο σημαντικά πράγματα, ομαδική εργασία, αθλητικό πνεύμα, αυτοσυντήρηση κ.τ.λ. Αυτά τα μαθήματα είναι απόλυτα σημαντικά και δεν μπορείς να τα παραβλέψεις γιατί είναι παντού.

Ο καθηγητής πέθανε λίγους μήνες μετά.

Την ομιλία αυτή την έκανε είπε για την οικογένεια του για τη στιγμή που δεν θα είναι πια μαζί της. Τα όνειρα του τον αποχαιρέτησαν περήφανα γιατί δεν τα πρόδωσε ποτέ, γιατί δεν βρήκε καμία δικαιολογία και ακολούθησε αυτά κι όχι εκείνα κάποιου άλλου, δίνοντας ένα μάθημα ζωής σε όσους ακόμα θυμούνται αυτό το μικρό "κουτί των θησαυρών" τους…

Όποιος θέλει μπορεί ν' ανοίξει εδώ το δικό του.

Αφιερωμένο στη spark που έκανε τη μετάφραση και που μια μέρα μου ξύπνησε κάποια δικά μου μολυβένια στρατιωτάκια…

Νομίζω ότι το σχόλιό της πρέπει να είναι κομμάτι αυτής της ανάρτησης. Ο/Η Spark είπε... «Μοναδική στη σύλληψή της η συγκεκριμένη ομιλία. Η τελευταία ομιλία. Μέσα σε έναν κόσμο που καταρτίζει αδιάλειπτα λίστες από πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις ή να μην κάνεις ανά ηλικία, έρχονται άνθρωποι όπως ο συγκεκριμένος να σου πουν... STOP!».

θυμήσου τι ήθελες να κάνεις όταν ήσουν παιδί, τι πραγματικά είχε και έχει αξία για σένα, κυνήγησε το παιδικό σου όνειρο.. γιατί οι τοίχοι από τούβλα που φαντάζουν ανυπέρβλητα εμπόδια, υπάρχουν απλά για να αποδείξεις πόσο το θες πραγματικά...

Αλήθεια θυμόμαστε ακόμα τα παιδικά μας όνειρα; Πόσα από αυτά καταφέραμε να κάνουμε πραγματικότητα; Και όσα από αυτά δεν κάναμε τι απέγιναν;

www.youtube.comΤελευταία Ομιλία

Υ.Σ. για την ιστορία της ομιλίας από όλα του τα παιδικά όνειρα, το μόνο που φαίνεται ότι δεν κατάφερε ήταν να παίξει με την εθνική ομάδα ragby. Όταν η ομιλία του μέσω του internet ακούστηκε από εκατομμύρια κόσμο σε όλη τη γη και τον καλούσαν να μιλήσει για αυτή του την ομιλία, μία από αυτές τις εκπομπές κανόνισε να πάει στο γήπεδο της εθνικής ομάδας και να προπονηθεί μαζί τους. Με τον τρόπο αυτό έγινε πραγματικότητα και το τελευταίο του παιδικό όνειρο.