Η πέτρα της υπομονής

SYNGUE SABOUR - PIERRE DE PATIENCE ΑΤΙΚ ΡΑΧΙΜΙ

Γράφει η Ναταλία Ιωαννίδου

Από τη Λευκωσία

Η πέτρα της υπομονής
Συγγραφέας: Ατίκ Ραχίμι
Βραβείο Goncourt 2008
Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σύμφωνα με την περσική μυθολογία, υπάρχει μια μαγική πέτρα που τη βάζεις μπροστά σου και της λες όλα σου τα βάσανα, τους πόνους, τις πίκρες… Της εμπιστεύεσαι ό,τι δεν τολμάς ν' αποκαλύψεις σε κανέναν κι εκείνη ακούει, απορροφά σαν σφουγγάρι όλες σου τις λέξεις και όλα σου τα μυστικά. Μέχρι που μια μέρα σκάει, εκρήγνυται. Κι εκείνη ακριβώς τη μέρα λυτρώνεσαι. Σε μια βομβαρδισμένη πόλη του, μια νεαρή γυναίκα κάθεται δίπλα στον τραυματισμένο άντρα της που ψυχορραγεί. Του μιλάει για τα όνειρά της, τη ζωή της, τα θέλω της, για τον πόλεμο, τη βία και το φόβο. Καθώς οι στρατιώτες στους γύρω δρόμους σκοτώνουν και λεηλατούν, αυτή εξομολογείται όσα δεν έχει τολμήσει να πει μέχρι τώρα. Και ο άντρας της γίνεται γι' αυτήν η πέτρα της υπομονής...

Λίγα λόγια για τo συγγραφέα:

Ο Ατίκ Ραχίμι γεννήθηκε το 1962 στην Καμπούλ, όπου τέλειωσε το γαλλοαφγανικό λύκειο Εστικλάλ και σπούδασε λογοτεχνία. Το 1984, ο πόλεμος τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να καταφύγει στο Πακιστάν. Στη συνέχεια πήγε στη Γαλλία, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο. Εκεί, στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, έκανε το διδακτορικό του στην οπτικοακουστική επικοινωνία.

.

Σήμερα ζει στο Παρίσι και σκηνοθετεί ντοκιμαντέρ. Το πρώτο του βιβλίο του συγγραφέα, ΣΤΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΧΩΜΑ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, έγινε δεκτό παγκοσμίως με θερμές κριτικές και τα δικαιώματά του πουλήθηκαν σε 23 χώρες. Η ΠΕΤΡΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ, που έχει χαρακτηριστεί ένα μικρό αριστούργημα της τέχνης, τιμήθηκε το 2008 με το Concourt, το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Γαλλίας.

Πέτρα της Υπομονής – Σενγκέ σαμπούρ

Ο συγγραφέας, γράφει με ένα πολύ λιτό και ουσιαστικό τρόπο. Στο βιβλίο, δεν υπάρχουν όμορφες εικόνες, χρώματα και περιγραφές. Δεν υπάρχει δράση και διάλογος.
Πρόκειται για έναν αποκαλυπτικό μονόλογο μιας νεαρής γυναίκας που συγκινεί όποιον την παρακολουθεί. Μιλά αυθόρμητα και με κάθε ειλικρίνεια, κάτι το οποίο δεν θα έκανε αν ο άντρας της μπορούσε να την ακούσει και να της μιλήσει. Η αγωνία, ο φόβος και η ανασφάλεια που νιώθει γίνονται ένα με τα άπιαστα όνειρά της. Μέσα από τον μονόλογό της η νεαρή γυναίκα καταθέτει την ψυχή της και επιτρέπει σε μας – που μεγαλώσαμε σε κοινωνίες με διαφορετικές αξίες – να γνωρίσουμε «άλλες κοινωνίες».

.

Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το βάθος και την απόγνωση που νιώθει η γυναίκα σε μια κοινωνία που δεν της αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα. Να είναι υπόλογη έναντι εκείνων που ορίζουν τι είναι ορθό και τι όχι, τι είναι αρεστό στο Θεό και τι όχι. Έναντι αυτών που θεωρούν τη γυναίκα μόνη υπεύθυνη για τις αμαρτίες του κόσμου ...
Προσωπικά, - όσο εγωιστικό και αν ακούγεται - δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου σε μια τέτοια κοινωνία. Δεν θα άντεχα να ήμουν έρμαιο του εκάστοτε πατέρα, αδερφού, συζύγου, θείου .....

Ø Όπως και να ‘χει η γιαγιά μας πάντα μας προειδοποιούσε λέγοντας ότι η ιστορία της ήταν ένα μαγικό παραμύθι που μπορούσε να φέρει είτε ευτυχία είτε δυστυχία στην πραγματική μας ζωή. Αυτή η προειδοποίηση μας τρόμαζε αλλά και συγχρόνως μας ενθουσίαζε. Και τότε, η ωραία φωνή της αντηχούσε με τους χτύπους της καρδίας μας. «Μια φορά κι έναν καιρό...

Ø Κόρη μου, για να έχει ένα ευτυχισμένο τέλος αυτή η ιστορία, απαιτεί μια θυσία, όπως και στη ζωή. Δηλαδή, τη δυστυχία κάποιου. Μην ξεχνάς ποτέ ότι μια ευτυχία γεννάει δύο δυστυχίες. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούν όλοι να έχουν πρόσβαση στην ευτυχία, είτε πρόκειται για τη ζωή είτε πρόκειται για μια ιστορία.

Ø Δε γνωρίζω τίποτα για τη μητρική αγάπη και δεν μπορώ να σου προτείνω τη λύση της. Εσύ είσαι πλέον μητέρα, εσύ πρέπει να μου πες. Αλλά η εμπειρία μου από τη ζωή μου λέει ότι μια μητέρα όπως η βασίλισσα θα προτιμούσε να καταστραφεί το βασίλειό της και να υποδουλωθούν οι υπήκοοί της παρά να αποκαλύψει το μυστικό της. Η μητέρα ενεργεί σύμφωνα με την ηθική.

Ναταλία Ιωαννίδου