Τα νέα της Μαίρης...

Το ίνδαλμα των νεανικών μου χρόνων

Γράφει η
Μαίρη Παπαδημητρίου
Από την Αθήνα

Οι αξιόλογες φίλες σου, Φοίβο μου, μου θυμίζουν πεταλουδίτσες (από τα πιο όμορφα πλάσματα της γης) κάθε μια με το δικό της χρώμα και χάρη. Όλες έχουν να πουν ένα καλό λόγο, ευαισθητοποιημένες και με προσωπικότητα. Θέλω να μοιραστώ μαζί τους κάτι που μοιάζει με παραμυθάκι για μένα, την υλοποίηση ενός ονείρου.

Όλοι μας έχουμε ένα ίνδαλμα, κάποια προτίμηση σε ηθοποιό ή τραγουδιστή και μας αρκεί να τον βλέπουμε στην οθόνη της τηλεόρασης ή του σινεμά, γιατί ξέρουμε πως είναι ανέφικτο να τον προσεγγίσουμε. Και όμως εγώ κατάφερα με επιμονή και υπομονή συγχρόνως να πλησιάσω το ίνδαλμα των νεανικών μου χρόνων. Τον ΝΑΣΟ ΠΑΤΕΤΣΟ.

Από κοριτσάκι τον άκουγα σαν μαγεμένη, η φωνή του με πήγαινε σε ονειρικούς κόσμους και αν ζούσε η μητέρα μου που ήταν ξετρελαμένη μαζί του, δεν θα πίστευε στα αφτιά της, που κατάφερα να τον βρω και να επικοινωνήσω μαζί του.

Διαπίστωσα, πως, συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά ενός υπέροχου ανθρώπου και χαίρομαι που ο θαυμασμός μου για αυτόν δικαιώθηκε. Με τιμά η συζήτηση μαζί του, με κάνει να νιώθω κάπως ξεχωριστή. Είναι πάντα γελαστός, σου εμφυσά αισιοδοξία, έχει ψυχή μικρού παιδιού, διακριτικός, καλοσυνάτος, ευφυέστατος, καταδεκτικός (πράγμα σπάνιο για ένα τόσο μεγάλο καλλιτέχνη που θα έπρεπε να είναι απρόσιτος), αξιοπρεπής και αλτρουιστής. Μου θυμίζει τα παιδικά μου και τα νεανικά μου χρόνια, όταν νεαρός και εκείνος τραγουδούσε αυτά τα υπέροχα τραγούδια, που η βελούδινη και μελωδική φωνή του τα έκανε ακόμη ωραιότερα. Κανένας δεν κατάφερε να τον μιμηθεί.

Κάποιος φίλος του είπε «αν η ευγένεια είχε πρόσωπο, θα ήταν αυτός». Ο τροβαδούρος της αγάπης, της ελπίδας, της προσμονής είναι και πάλι κοντά μας με τα αξέχαστα τραγούδια του σε cd. Τον ευχαριστώ για τις χαρές που μας έδωσε, τροφοδοτώντας τα νεανικά μας όνειρά, για τα δάκρυα της νοσταλγίας, για την ευγενική του παρουσία.
Μαίρη Παπαδημητρίου

Δείτε το Βίνεο: ΕΠΙΛΟΓΗ - Νάσος Πατέτσος

Η μεγάλη μου αγάπη τα ζώα....

Ο Νίνος και η Νίνα τα μάζεψα από το δρόμο βρεγμένα από τη βροχή, αγκαλιασμένα και πεινασμένα, περίπου είκοσι ημερών. Τώρα είναι παχουλά και ήρεμα.

Αυτή ήταν η Ομορφούλα μου... Δεν υπάρχει πια, έφυγε πριν ένα περίπου μήνα, 17 χρόνων…

Ο Άρης και ο Πάρης, αδεσποτάκια, έτσι τα βρήκα, εδώ είναι στο τραπέζι το κτηνίατρου που τα πήγα αμέσως για εξέταση.

Αυτό το μωρούλι φώναζε επί 15 μέρες εγκλωβισμένο σε οικοδομή και δεν μπορούσα να εντοπίσω που ήταν. Τελικά, με τη βοήθεια ενός γείτονα, το βρήκαμε καταπλακωμένο από ξύλα και σχεδόν παράλυτο. Τώρα, είναι μια χαρά και κοιμούνται αγκαλιά με τον Νίνο και τη Νίνα.

Χόμπυ μου η ζωγραφική...

Αυτή η εικόνα με συγκινούσε από μικρό κοριτσάκι. Την αντέγραψα από την αυθεντική και τη ζωγράφισα, όσο πιο πιστά μπορούσα, πριν χρόνια.

Αυτοί είναι μερικοί από του πίνακες μου.

Έχω χρησιμοποιήσει λάδι, κάρβουνο και μελάνι.