Το παιδί της αγάπης

Αποσπάσματα από το υπέροχο βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα
«Το παιδί της αγάπης»

Γράφει η
Ναταλία Ιωαννίδου
Από Λευκωσία

Ρουφώντας τις σελίδες με την ιστορία του Στέλιου, βίωσα μαζί του, όλη του τη μοναξιά και όλο τον πόνο που όλοι, με τον τρόπο μας του προσφέραμε... ! Δεν σας κρύβω ότι ο Στέλιος κατάφερε να αγγίξει κάθε ευαίσθητη χορδή του είναι μου.

Κλείνοντας θα ήθελα να γράψω αυτό που ο Στέλιος είπε στη Μάνα του πριν φύγει: "Δεν αφήνω πίσω μου τίποτε. Ήρθα και φεύγω από τη ζωή αυτή σαν ένα φύλλο που ο άνεμος το πήγαινε πότε από δω και πότε από κει. Μόνο η δική σου αγάπη έδωσε νόημα σε αυτή τη σύντομη πορεία και θέλω φεύγοντας να σε βεβαιώσω πως δεν πήγε χαμένη".

Διαβάζοντας ένα βιβλίο, μου αρέσει να σημειώνω φράσεις ή και αποσπάσματα που μου κάνουν εντύπωση. Από βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα, «Το παιδί της αγάπης», ξεχώρισα μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

Ø Το μόνο που ήθελε ο Άγγελος ήταν να τον αφήσουν εκεί να παίξει με τα παιδάκια. Ήθελε να καταλάβει τι νιώθουν, πώς σκέφτονται και μάλλον απογοητεύτηκε λιγάκι, διαπιστώνοντας ότι και αυτά είναι φυσιολογικά παιδιά όπως ο ίδιος και όχι πλάσματα από έναν άλλο πλανήτη όπως φανταζόταν. Ένιωθε κατά βάθος μια ικανοποίηση που πήγαζε από ένα αίσθημα ανωτερότητας: ήταν ξεχωριστός. Ήταν καλύτερος. Ήταν τυχερός διότι είχε οικογένεια. Μπορείς πάντα να είσαι καλός και γενναιόδωρος με εκείνους που λυπάσαι.
Ø Είναι σπουδαία γυναίκα η μητέρα σου, Άγγελε. Εσύ θα πρέπει να το ξέρεις αυτό καλύτερα και από μένα. Και θα πρέπει τις δικές της επιλογές, αυτές που αφορούν στην προσωπική της ζωή.

Ø Για πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, δεν είχε να αντιμετωπίσει κανέναν άλλον, παρά μόνο τον εαυτό της. Ήταν πενήντα δύο ετών, πολύ νέα και πολύ γριά ταυτόχρονα. Συνειδητοποίησε πως εδώ και τόσο καιρό έτρεχε διαρκώς – κάτι να πιάσει, κάπου να φτάσει, κάποιον να φροντίσει, για κάποιον να ανησυχήσει. Και είχε ξεχάσει να ζήσει.

Ø Έτσι απλά. Όπως τον πέταξαν στο ίδρυμα νεογέννητο μωρό, όπως τον πήγαν πίσω στη φυσική του οικογένεια μικρό παιδάκι. Έτσι απλά, όπως τον έφεραν στην Αθήνα τεσσάρων ετών, όπως τον πήραν στην ανάδοχη οικογένεια στα δέκα του. Έτσι απλά, το φέρνουν πάλι πίσω στο ίδρυμα δώδεκα ετών παιδί. Πόσο απλό ακούγεται! Με τη διαφορά ότι δε μιλάμε για βαλίτσα αλλά για έναν άνθρωπο, για ένα αθώο παιδί.

Ø Ο Άγγελος ήταν εκεί και ζητούσε να μάθει. Τόσα χρόνια μοιραζόταν με το παιδί της μόνο αυτά που εκείνη ήθελε να μοιραστεί. Επιλεκτικά τον άφηνε έξω από όσα ούτε και η ίδια δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει. Είχε δίκιο: από μικρό παιδί πάντα μισές αλήθειες μάθαινε. Η Μαρίνα ήθελε τον προστατεύσει, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να νιώθει ο γιος της πως η μάνα του ήταν μια ξένη με πολλά μυστικά. Ναι, είχε δίκιο: δεν υπήρξε δίκαιη απέναντί του. Και το κίνητρό της δεν ήταν μόνο να προστατεύσει το παιδί της, να μην το πληγώσει. Φοβόταν και την αντίδρασή του, την απόρριψή του, φοβόταν να παραδεχτεί την αποτυχία της.

Ø Όμως δυστυχώς η ζωή δε γυρίζει πίσω για να μας δώσει ξανά την ευκαιρία να κάνουμε αυτά που δεν κάναμε όταν έπρεπε. Έτσι η Μαρίνα αναγκάστηκε να αποδεχτεί τις επιλογές του γιου της και αποφάσισε να τον στηρίξει διότι, αν έκανε διαφορετικά, ήταν βέβαιη πως θα τον έχανε εντελώς.

Ø Αγαπάμε έναν άνθρωπο και τον επιλέγουμε γι’ αυτό που είναι, όχι για να τον κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς. Οι περισσότεροι άνθρωποι, αυτό το λάθος κάνουμε. Έχουμε μια εικόνα στο μυαλό μας, γνωρίζουμε κάποιον, τον ερωτευόμαστε και ακουμπάμε πάνω του όλα τα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Αν αυτός δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά, θυμώνουμε, μαλώνουμε και στο τέλος απογοητευόμαστε και θεωρούμε ότι το λάθος είναι δικό του. Δεν είναι, όμως. Δικό μας είναι το λάθος. Δυστυχώς, όταν είμαστε ερωτευμένοι, εξιδανικεύουμε τα πάντα και δε βλέπουμε τίποτε.

Ø Ο πόνος δε δόθηκε τυχαία στους ανθρώπους. Όπως ακριβώς πονάς κάπου στο σώμα σου κι αυτό σε προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι έχει αρρωστήσει και πρέπει να το γιατρέψεις, έτσι ακριβώς και ο πόνος της ψυχής σε προτρέπει να ασχοληθείς μαζί της. Κι ενδεχομένως να τη γιατρέψεις. Αν τον αγνοήσεις, αν τον προσπεράσεις, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου – ο πόνος θα είναι πάντα εκεί.

Ø Δεν αφήνω πίσω μου τίποτε. Ήρθα και φεύγω από τη ζωή αυτή σαν ένα φύλλο που ο άνεμος το πήγαινε πότε από δω και πότε από κει. Μόνο η δική σου αγάπη έδωσε νόημα σε αυτή τη σύντομη πορεία και θέλω φεύγοντας να σε βεβαιώσω πως δεν πήγε χαμένη. Θα σου θυμίσω τα λόγια που έλεγες εσύ. Η αγάπη ευεργετεί αυτόν που τη νιώθει και την προσφέρει. Εγώ την ένιωσα, αλλά δεν την αναγνώρισα. Δεν έμαθα ποτέ να την προσφέρω. Ακόμα κι αν τώρα, ωριμάζοντας, ήθελα ν’ αρχίσω από την αρχή, η μοίρα μου στέρησε αυτό το δικαίωμα. Δεν έχω πια την ευκαιρία.

Ø Όταν με θυμάσαι να χαμογελάς και να νιώθεις περήφανη – όχι για μένα, για τον εαυτό σου.
Ναταλία Ιωαννίδου