Το νερό νεράκι..

Του Μιχάλη Κονταράτου

Ζω εδώ και πέντε χρόνια στην Κύπρο και οφείλω να ομολογήσω ότι η εδώ αντιμετώπιση της διανομής νερού από τεχνικής απόψεως είναι, επιεικώς, για τα πανηγύρια ! Τεχνικά τουλάχιστον μερικές δεκαετίες πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη! Η Ευρώπη όμως έχει νερό. Πολύ νερό! Συνεχώς όμως επενδύουν σε νέες τεχνολογίες, νέα υλικά και νέα συστήματα με βασικό κριτήριο την οικονομία, την καλύτερη απόδοση και, βασικότερο, την μείωση των απωλειών του δικτύου.

Εδώ τι κάνουμε; Χρησιμοποιούμε σωλήνες PVC για την διανομή του νερού που είναι γνωστό ότι σπάνε σχετικά εύκολα. Η λύση σ’ αυτό το πρόβλημα εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες ακόμα και στην Ελλάδα και δεν είναι άλλη από την χρίση σωλήνων ΡΕ (Polyethylene). Δεν είναι δα και καμιά τεχνολογία ΝΑSA. Μιλάμε για εύκαμπτους σωλήνες, υψηλής πίεσης, που δεν σπάνε! Αυτό πια είναι γνωστό και σε πρωτοετείς φοιτητές μηχανικούς, πόσο μάλλον στους “ειδήμονες” της ΤΑΥ και των διαφόρων Υδατοπρομηθειών!

Μήπως όμως θίγω συμφέροντα και προμηθευτές; Δεν ξέρω! Εσείς τι λέτε; Μην ξεχνάτε ότι είμαι Καλαμαράς. Εμείς οι Καλαμαράδες είμαστε τέρατα μορφώσεως! Όλοι μας , μετά το όνομά μας, έχουμε ή B.Sc. ή M.Sc. (βρωμάμε από σκάνδαλα ή μυριζόμαστε τα σκάνδαλα) Άρα καταλαβαινόμαστε…

Λέγοντας λοιπόν για σκάνδαλα, για να δούμε και λίγο το φιάσκο της μεταφοράς νερού από την Ελλάδα και την όλη ιστορία της Ocean Tankers, τις συμβάσεις, τα διάφορα bonus και τα Demurrage που σίγουρα οι πλοιοκτήτες θα χρεώσουν τους ναυλωτές (δηλαδή εμάς!). Είμαι σίγουρος ότι τότε θα πρέπει, όλοι μαζί, ή να θυμώσουμε (και πολύ μάλιστα) ή να βάλουμε τα κλάματα ή ν’ αρχίσουμε τα μπινελίκια και να πάρουμε με τις πέτρες όλους ανεξαιρέτως τους αρμοδίους! Τι είπατε; Δεν ντρέπομαι; Δεν σκέφτομαι την Ομόνοια; Όχι, ρε γ...το! Συγνώμη! Μιλτιάδη συχώρα με!

Για να σοβαρευτούμε λιγάκι , αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην Ελλάδα έχουν τοποθετηθεί πολλοί υποβρύχιοι αγωγοί ΡΕ οι οποίοι λειτουργούν μια χαρά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση της Λεμεσού για 250 μέτρα υποβρυχίου αγωγού, αρκούσε ένας αγωγός ΡΕ διαμέτρου 315mm, που να καταλήγει σε μια καλά αγκυροβολημένη πλατφόρμα, όπου θα πρόσδεναν τα tankers για να ξεφορτώσουν.

Υπολογίζοντας την απόσταση, την διάμετρο του αγωγού και την παροχή σε μ3, η πτώση της πιέσεως θα ήταν της τάξεως του 6% περίπου. Ήτοι από 10 ατμόσφαιρες θα έπεφτε στης 9 με 9.4. Σιγά τ’ αυγά !

Βέβαια, σε ένα σοβαρό κράτος, σ’ ένα κράτος που σέβεται την ιστορία του και δεν ανέχεται να γίνεται παγκοσμίως ανέκδοτο, όλα αυτά, έπρεπε να ήταν έτοιμα, λειτουργικά και δοκιμασμένα τουλάχιστον ένα μήνα πριν την φόρτωση του πρώτου πλοίου!

Εγώ, όμως, δεν ανησυχώ! Το είπε ο κ. Νικόδημος Νικοδήμου (ΤΑΥ): “όταν ολοκληρωθεί το όλο εγχείρημα θα αποδοθούν ευθύνες, αν υπάρχουν”. Κοινώς: Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο !
Πάμε στοίχημα ότι ούτε ευθύνες θα αποδοθούν ούτε κανενός το αυτί θα τραβηχτεί! Η Ομόνοια ναν’ καλά! Όσο για όλους εμάς τους ιθαγενείς, θα συνεχίσουμε να λουζόμαστε με Perrier και σίγουρα ο κ. Πολυνείκης μας, η υπουργάρα αυτή, θα μας πει ότι είναι ένα κι ένα για την πιτυρίδα! Παλιοαχάριστοι ! Γκρινιάρηδες !

Μιχάλης Κονταράτος

Ο κακός δαίμονας

Του Σπύρου Αθανασιάδη

ΜΕΤΑ τη συνθήκη της Λοζάνης η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας δεν περιορίστηκε μόνο στην ενσωμάτωση της Αλεξανδρέττας (29/6/1939) . Είχε και έχειβλέψεις τόσο στην Κύπρο όσο και στην Κιρκουκ και Μουσούλη. Προς το σκοπό το Γραφείο Ειδικού Πολέμου ετοίμασε ειδικό σχέδιο (Σχέδιο Επανάκτησης της Κύπρου=Κibris Istirdat Plani), το οποίο αποσκοπούσε όχι στην διχοτόμηση της νήσου αλλά στην «επανάκτηση της Κύπρου». Για υλοποίηση του σχεδίου διατέθηκαν τεράστια ποσά και εκπαιδεύτηκαν 10.000 άνδρες.

Άσχετα αν στην δεκαετία του 50 το σύνθημα ήταν «Διχοτόμηση ή Θάνατος», τόσο οι στρατιωτικοί όσοι και οι πολιτικοίτης Τουρκίας είχαν βλέψεις για κατάκτη
ση του συνόλου της νήσου . Ο τότε ΥΠΕΞ Φατίν Ρουτού Ζορλού (μετά το πραξικόπημα του 1960 απαγχονίστηκε) αποκάλυψε τα σχέδια του για την ΤΜΤ και την Κύπρο ως εξής: «Δημιουργία ανταρτοπολέμου και ένοπλη στήριξη των θέσεων της Τουρκίας και αν παραστεί ανάγκη και το επιτρέψουν οι συνθήκες, γενικός ξεσηκωμός για να τεθεί η Κύπρος υπό τον έλεγχο της Τουρκίας». Ο Ζορλού ενεργούσε με οδηγίες και ευλογίες του Προέδρου Μπαγιάρ και του πρωθυπουργού Μεντερές.

Ακόμη και μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου η υπό τον Μεντερές Κυβέρνηση συνέχιζε να υποστηρίζει την ΤΜΤ. Λίγο πριν την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και ενώ η τουρκική ηγεσία προέβαινε σε δηλώσεις υποστήριξής της, συνελήφθη το πλοίο «Ντενίζ», το οποίο μετέφερε στην Κύπρο οπλισμό. Του πλοίου επέβαιναν δύο έμμισθοι υπάλληλοι του τουρκικού υπουργείου Άμυνας και ένας επιλοχίας του τουρκικού στρατού. Ο οπλισμός που μετέφεραν ήταν ένα εκατομμύριο σφαίρες, 500 τυφέκια και 6.000 βόμβες.

Η ΤΜΤ ήταν ο κακός δαίμονας για το σύνολο των κατοίκων της νήσου. Δεν δίσταζε να δολοφονεί αθώους και να σκορπά τον τρόμο και τον θάνατο. Μεταξύ πολλών άλλων θύματά της ήταν οι Μισιαούλης-Καβάζογλου (Απρίλιος 1965). Οι τ/κ δημοσιογράφοι Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γιουρκάν (23-4-1962) αλλά και απλοί εργάτες, βιοπαλαιστές, οικοδόμοι, υπάλληλοι.

Στόχος της ΤΜΤ ήταν να αναγκάσει τους Τ/κ που ήταν μέλη των ε/κ συντεχνιών να διαγραφούν και να εγγραφούν στις αντίστοιχες τ/κ.

Προ ετών, ο ιδρυτής της ΤΜΤ Αμμοχώστου, Μουσταφά Τούρκογλου, δήλωσε στην Ορτάμ ότι η ΤΜΤ σκότωνε τα παιδιά της επειδή ήταν «κομμουνιστές» και ότι οι Τ/κ έγιναν όργανα και έπαιζαν το παιγνίδι της Άγκυρας. Τα πρωτοπαλίκαρα της ΤΜΤ δεν περιορίζονταν μόνο σε δολοφονίες αλλά τοποθετούσαν και βόμβες προκειμένου να δημιουργήσουν ένταση μεταξύ Ε/κ και Τ/κ και έτσι να εξυπηρετηθούν οι σκοτεινές τους βλέψεις και στόχοι. Οι άνδρες της ΤΜΤ ευθύνονται για τις βομβιστικές επιθέσεις κατά των τζαμιών Ομεριγιέ και Μπαϋρακτάρ στη
Λευκωσία.

Σήμερα οι «αγωνιστές» της τρομοκρατικής αυτής οργάνωσης , αν και μεγάλης ηλικίας, αντιτίθενται σε κάθε βήμα που γίνεται για επαναπροσέγγιση και επίτευξη μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης.

Σπύρος Αθανασιάδης

Εφημερίδα 'Ο Φιλελεύθερος' 27/07/2008

Τελικά σε τι διαφέρουμε;

Με το 99% του DNA μας πανομοιότυπο είναι απορίας άξιον πώς είμαστε διαφορετικοί από τους «εξαδέλφους» μας τους πιθήκους. Η απάντηση φαίνεται ότι είναι «γλυκιά»! Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα σάκχαρα που προσδένονται στις πρωτεΐνες, όπως μας διδάσκει η γλυκοβιολογία

Αν το ανθρώπινο γονιδίωμα παρουσιάζει ομοιότητες της τάξεως του 99% με το γονιδίωμα του πιθήκου, πού οφείλονται άραγε οι εμφανείς διαφορές ανάμεσα στα δύο είδη; Γιατί δύο ασθενείς που διαγιγνώσκονται με το ίδιο νόσημα δεν ανταποκρίνονται το ίδιο καλά στην ίδια θεραπεία; Πώς από ένα γονιμοποιημένο ωάριο οδηγούμαστε στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου ατόμου; Πώς μετακινούνται τα καρκινικά κύτταρα; Τι κοινό μπορεί να έχουν η νόσος του Αλτσχάιμερ με τον διαβήτη;

Απαντήσεις σε αυτά και χιλιάδες άλλα ερωτήματα δόθηκαν κατά τη διάρκεια των ενιαίων εργασιών του 33ου Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας των Ενώσεων Βιοχημείας (FEBS) και του 11ου Συνεδρίου της Διεθνούς Ενωσης Βιοχημείας και Μοριακής Βιολογίας (IUBMB) οι οποίες έλαβαν χώρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την περασμένη εβδομάδα. Οι 2.548 συμμετέχοντες που έφθασαν από κάθε σημείο του πλανήτη παρακολούθησαν τις επτά τιμητικές διαλέξεις (εκ των οποίων οι τρεις δόθηκαν από επιστήμονες που έχουν λάβει το Βραβείο Νομπέλ) και έλαβαν μέρος στις 34 ενότητες των οκτώ συμποσίων που αποτελούσαν τον κύριο κορμό των εργασιών.

«Το Βήμα» παρακολούθησε το συνέδριο και σας μεταφέρει ένα μικρό απάνθισμα από αυτή την επιστημονική γιορτή, η οποία σύμφωνα με τον κ. Εμμανουήλ Φραγκούλη, καθηγητή Βιοχημείας και πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής, «θύμιζε αρχαία τριήρη όπου όλοι οι κωπηλάτες εργάστηκαν συντονισμένα προκειμένου να επιτύχουν τον κοινό στόχο».
σελ. 6-8

ΙΩΑΝΝΑ ΣΟΥΦΛΕΡΗ Η γλυκιά Σταχτοπούτα και το γοβάκι της Βιολογίας
Το ΒΗΜΑ, 06/07/2008

Πατριάρχης Κιλικίας, Αράμ Α'

Συνέντευξη

Πατριάρχη του Μεγάλου Οίκου της Κιλικίας, Αράμ Α'

Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας
katoomba@cytanet.com.cy
.
Παναγιότατε, ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από το νησί μας;

Στον Ύμνο της Εκκλησίας μας υπάρχει μια έκφραση: αυτό είναι ένα πολύ όμορφο, μοναδικό νησί, χωρίς δεύτερό του. Η Κύπρος βρίσκεται πολύ κοντά στις καρδιές μας, με μια μακραίωνη ιστορική σχέση με την Κιλικία. Λατρεύουμε οτιδήποτε σχετίζεται με αυτήν, και οι αγώνες, τα όνειρα, τα προβλήματα και οι ανησυχίες αυτού του νησιού είναι και δικές μας. Όποτε έρχομαι εδώ αισθάνομαι σπίτι μου.

Τι άλλαξε από την προηγούμενή σας επίσκεψη;

Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά μπορώ να δω ότι η χώρα ευημερεί. Βλέπεις χαρά και ευτυχία γύρω σου. Υπάρχει πολιτισμός και καλή παράδοση. Τώρα που υπάρχει ανανεωμένη φροντίδα για την επανένωση αυτής της χώρας, ελπίζω τα πράγματα να κινηθούν προς τα εμπρός, σύμφωνα με την επιθυμία του λαού.

Πώς είδατε τη νέα πολιτική και θρησκευτική ηγεσία της Κύπρου;

Τους συνάντησα, και είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι πραγματικά αφοσιωμένος στη διαδικασία της επανένωσης, και είναι σοβαρός. Μου είπε ότι θα συνεχίσει αφοσιωμένα. Όταν όμως επανενώνεις δύο πράγματα, χρειάζεται και οι άλλοι να είναι αφοσιωμένοι, δεν μπορείς να το κάμεις μόνος.

Και ο Πρόεδρος της Βουλής είναι μισός Αρμεναίος …

Είναι γοητευτικός κύριος! Είμαστε περήφανοι που έχει Αρμένικη καταγωγή και έχει επίγνωση αυτού του γεγονότος. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι Αρμενικής, Ελληνικής, Λατινικής και Μαρωνιτικής καταγωγής, αλλά ο κοινός παρονομαστής που τους φέρνει μαζί είναι ότι όλοι είναι Κύπριοι. Πρέπει να αποδεχόμαστε και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο όπως είμαστε, όχι όπως θέλουμε τους άλλους να γίνουν.

Χαίρομαι πολύ που ο λαός μας σε αυτή τη χώρα είναι πάρα πολύ ενσωματωμένος στη δομή της κοινωνίας. Συμμετέχουν πλήρως, ενεργά και υπεύθυνα σε όλες τις σφαίρες της κοινωνίας. Και χάρηκα που άκουσα καλά πράγματα για τους Αρμεναίους από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρόεδρο της Βουλής, και από τον Αρχιεπίσκοπο.

Οι Αρμένιοι εμποδίζονται από το να τελούν λειτουργίες στις τουρκοκρατούμενές τους εκκλησίες. Έχετε προβεί σε ενέργειες γι’ αυτή την αδικία;

Ναι, σε αρκετές περιπτώσεις, εξέφρασα την ανησυχία μου στην κυβέρνηση και τα Ηνωμένα Έθνη. Είναι άκρως σημαντικό οι κατοχικές δυνάμεις να διατηρούν την ταυτότητα και ιερότητα των θρησκευτικών χώρων. Αυτό είναι μέρος της διεθνούς Νομοθεσίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σκοπεύετε να ζητήσετε την αναστήλωση αυτών των δύο εκκλησιών και του Αρμενομονάστηρου, το οποίο καταρρέει;

Φυσικά! Νομίζω είναι θέμα αρχής. Όλες αυτές οι εκκλησίες πρέπει να αναστηλωθούν, όχι μόνον οι αρμένικες εκκλησίες! Πρέπει να σεβόμαστε τη διεθνή Νομοθεσία, ειδικά για χώρους θρησκευτικής, ιστορικής και αρχαιολογικής αξίας. Οι Τούρκοι πρέπει να το σεβαστούν αυτό.

Ποια η άποψή σας για το κλείσιμο του Μελκονιάν;

Για εμάς το σχολείο δεν είναι μόνο το επίκέντρο της εκπαίδευσης, αλλά το κέντρο της θρησκευτικής, πνευματικής, Αρμένικης διαμόρφωσης. Και αυτό το σχολείο διαδραμάτισε έναν καίριο ρόλο στην πορεία σχεδόν οκτώ δεκαετιών. Αυτό που συνέβηκε γεννά αισθήματα λύπης και θλίψης, στη Διασπορά γενικότερα, και στην κοινότητά μας εδώ στην Κύπρο ειδικότερα.

Πιστεύετε ρεαλιστικά ότι το σχολείο θα ξανανοίξει?

Δεν είμαι σε θέση να πω ναι ή όχι. Πρέπει να το συζητήσουμε με το A.G.B.U. και να εξακριβώσουμε τους λόγους που οδήγησαν στο κλείσιμό του. Αλλά η κοινότητά μας εδώ χρειάζεται ένα σχολείο Μέσης εκπαίδευσης, γιατί έχουμε τρία Δημοτικά, στα οποία φοιτούν και παιδιά προερχόμενα από τις χώρες της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ.

Ποιες οι σχέσεις του Πατριαρχείου της Κιλικίας και της Εκκλησίας της Κύπρου;

Ιστορικά, πάντοτε είχαμε πολύ αδελφικές σχέσεις με την Εκκλησία της Κύπρου. Συνεργαζόμαστε διμερώς, εντός του πλαισίου του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής, των σχέσεων παλαιών Ανατολικών-Ανατολικών Ορθόδοξων Εκκλησιών, και του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.

Τι μπορείτε να μας πείτε για το διάλογο Ανατολικών-παλαιών Ανατολικών Ορθόδοξων Εκκλησιών;

Υπήρξα ένας από τους πρωτεργάτες του, στη δεκαετία του 1980. Στις κοινές μας διακηρύξεις, προσπαθήσαμε να προσδιορίσουμε τα κοινά μας χαρακτηριστικά και τις διαφορές μας. Συνειδητοποιήσαμε, μετά από 15 αιώνες αντιπαραθέσεων, απομόνωσης, αλληλοκατηγορίας και διαχωρισμού, ότι ο πυρήνας της Θεολογίας μας δεν είναι τόσο διαφορετικός! Μοιραζόμαστε κοινές Ορθόδοξες παραδόσεις.

Μέσω αυτού του διμερούς θεολογικού διαλόγου, έχουμε πραγματικά καταφέρει ένα σημαντικό επίτευγμα. Αυτή η διαδικασία δεν ολοκληρώθηκε. Πρέπει να τη συνεχίσουμε, και να πάρουμε τα πορίσματά της στις συνόδους και στον κόσμο, για την έγκρισή τους. Δεν είμαι εγώ η Εκκλησία! Η Εκκλησία είναι ο λαός, ιδιαιτέρως στις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο λαός πρέπει να έχει σημαντικό λόγο, γιατί αυτή είναι η Εκκλησία του. Το πλήρωμα πρέπει να εμπλακεί σε αυτή τη διαδικασία, συσχετιζόμενο και συμμετέχοντας στα ευρήματα του διαλόγου.

Γνωρίζω για την εμπλοκή σας στο Διαθρησκευτικό Διάλογο. Μπορεί να φέρει την ειρήνη σε χώρες με βία που προέρχεται από θρησκευτικές διαφορές;

Ζούμε σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από μιαν απτόητη παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια θεωρητική ή εννοιολογική αντίληψη· είναι ένα γεγονός της ζωής. Ο κόσμος μας είναι αλληλεξαρτώμενος, αλληλοσυνδεδεμένος. Η απομόνωση δεν θα πρέπει να έχει θέση στο λεξιλόγιό μας. Για να είσαι μέρος αυτού του κόσμου, πρέπει να είσαι on-line. Οι θρησκείες δεν μπορούν να μείνουν αμέτοχες, αποκομμένες από την πραγματικότητα. Πρέπει να στοχαστούν, να συνεργαστούν και να δράσουν μαζί. Είμαστε γείτονες: δεν είμαστε πλέον ξένοι. Ο κόσμος έχει γίνει μικρότερος: ένα παγκόσμιο χωριό.

Μερικοί λένε ότι η θρησκεία είναι σε κρίση ή ότι η θρησκεία είναι η αιτία της κρίσης: Δεν το πιστεύω. Όλες οι θρησκείες έχουν αναλάβει έναν πολύ κυρίαρχο δημόσιο ρόλο· έχουν γίνει πανταχού παρούσες σε όλες τις σφαίρες της κοινωνίας. Η θρησκεία δεν είναι η αιτία σύγκρουσης, τρομοκρατίας ή βίας. Από την ίδια της τη φύση, η θρησκεία είναι μια πηγή ειρήνης, ανεκτικότητας και αγάπης. Δυστυχώς, η θρησκεία τυγχάνει εκμετάλλευσης για μη θρησκευτικούς σκοπούς. Η κατάχρησή και κακομεταχείρισή της είναι το πρόβλημα. Οι θρησκευτικοί ηγέτες θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί με αυτό.

Ο Διαθρησκευτικός Διάλογος παράγει μιαν ορθή αλληλοκατανόηση, προσδιορίζοντας τι μας ενώνει και τις μας χωρίζει. Πρέπει να ενδυναμώσουμε τι μας ενώνει, αλλά πρέπει να καταλάβουμε και να συγκεράσουμε το χάσμα μεταξύ των θρησκειών, πάντοτε διατηρώντας την ακεραιότητα της κάθε θρησκείας. Σήμερα, αντιμετωπίζουμε τρομερές παγκόσμιες προκλήσεις: βία, τρομοκρατία, διαφθορά, αδικία, άγνοια. Αυτά τα προβλήματα θα πρέπει να ανησυχούν και τις θρησκείες. Επειδή σήμερα είμαστε αλληλοσυνδεδεμένοι, δεν μπορώ πλέον να πω: «αυτό είναι δικό σου πρόβλημά»· το πρόβλημά σου είναι δικό μου πρόβλημα. Πιστεύω ότι οι θρησκείες θα πρέπει να έρθουν μαζί, και υπάρχουν πολλά που μπορούν, και πρέπει να κάμουν, μαζί.

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούν οι Αρμεναίοι και οι Τούρκοι να συνυπάρξουν ειρηνικά;

Ο λαός της Τουρκίας δεν είναι εχθρός μας. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Και είναι κρίσιμα σημαντικό να επιλυθεί. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το παρελθόν, να αρνηθούμε την ιστορία μας. Η Γενοκτονία είναι βαθιά ριζωμένη στην κοινή συνείδηση του λαού μας. Δεν είναι αποκύημα φαντασίας· είναι γεγονός.

Όταν ο κόσμος με επισκέπτεται στο Αντηλιάς, βλέπουν το παρεκκλήσι των Μαρτύρων και λένε: «Από πού προήλθαν τα λείψανα των Μαρτύρων»; Είμαι ο Πατριάρχης της Κιλικίας, τι γυρεύω στο Λίβανο; Και τι γίνεται σχετικά με την Αρμένικη Διασπορά; Αυτή ήταν μια επιβεβλημένη πραγματικότητα· δεν την επιλέξαμε. Βρίσκομαι εκτός της Έδρας μου στην Κιλικία, και ο κόσμος μου είναι διασκορπισμένος σε ολόκληρη την υφήλιο.

Δεν λέω ότι φταίει αυτή η γενιά· το έκαναν οι πρόγονοί τους, σε ένα συγκεκριμένο ιστορικοπολιτικό πλαίσιο. Η νόμιμη, σαφής και σταθερή προσδοκία του λαού μας είναι ότι η Τουρκία θα πρέπει να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της, και επίσημα να παραδεχθεί την Αρμενική Γενοκτονία.

Τέλος, αν θα μπορούσατε παρακαλώ να στείλετε ένα μήνυμα στη σπουδαία Κυπριακή Αρμενική κοινότητα.

Όποτε επισκέπτομαι τις κοινότητές μας, πάντοτε τους υπενθυμίζω μερικά πράγματα ύψιστης σημασίας. Το πρώτο πράγμα είναι η ενότητα: η ενότητα είναι η πηγή της δύναμης. Νομίζω θα πρέπει να σεβόμαστε τις διαφορετικές απόψεις, αντιλήψεις, προσεγγίσεις, νοοτροπίες που μπορεί να έχουμε, και τους διάφορους οργανισμούς που εργάζονται στην κοινότητά μας. Είναι απολύτως σημαντικό να ξεπεράσουμε τις αποκλίσεις μας. Αυτή είναι η απαίτησή μου από τις κοινότητές μας.

Η Εκκλησία για μας δεν υπήρξε μόνο ένα πνευματικό κέντρο. Έχει διαδραματίσει έναν πολυσχιδή, ακόμη και πολιτικό ρόλο. Επομένως, είναι προσδοκία μου ότι όλοι οι Αρμεναίοι πρέπει να συμμετέχουν στη ζωή και αποστολή της Εκκλησίας μας. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τη συμμετοχή τους σε όλες τις δραστηριότητες της Εκκλησίας μας, ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους.

Πάντοτε προσκαλώ νέους ανθρώπους να συμμετέχουν στη ζωή της Εκκλησίας μας, όπως μπορείτε να δείτε και στην ιστοσελίδα μας. Σε τρεις εβδομάδες διοργανώνουμε μια διεθνή θεματική συνάντηση νεολαίας στο Αντηλιάς: «Οι προκλήσεις που η Αρμενική νεολαία αντιμετωπίζει σήμερα». Θεωρώ τη νεολαία ένα ζωτικό στοιχεία της κοινότητάς μας. Για μένα, η νεολαία δεν ανήκει στο μέλλον, ανήκει στο παρόν. Δεν μπορούμε να ανορθώνουμε τείχη γύρω μας, λέγοντάς στη νεολαία: «ανήκετε στο μέλλον» ή περιθωριοποιώντας τους.

Όπως είπα επανειλημμένα, πρέπει να είμαστε ενεργοί μέτοχοι στις κοινωνίες που ζούμε. Στο Λίβανο είμαστε Λιβανέζοι, εδώ είμαστε Κύπριοι, στην Αμερική είμαστε Αμερικάνοι. Αλλά, ταυτόχρονα, έχουμε την πατρίδα μας. Πρέπει να συνεισφέρουμε και στη διαδικασία οικοδόμησης της Αρμενίας. Θεωρώ αυτές τις δύο διαστάσεις αλληλένδετες, γιατί η ταύτιση με τη χώρα όπου ζούμε είναι πολύ σημαντική, χωρίς να ξεχνούμε τις ρίζες μας.

Alexander-Michael Hadjilyra

katoomba@cytanet.com.cy

23/7/2008

Interview with the Catholicos of the Great House of Cilicia, Aram I

Your Holiness, what are your impressions from our island?

In our Church Anthem there is an expression: this is a very beautiful, unique island, second to none. Cyprus has been very close to our hearts, with a longstanding historical relationship with Cilicia. We cherish everything related to it, and the struggles, dreams, problems and concerns of this island are also ours. Whenever I come here I feel at home.

What has changed since your last visit?

I am not an economist, but I can see that the country is flourishing. You see joy and happiness around you. There is culture and good tradition. Now that renewed attention is being given to the reunification of this country, I hope things will move forward, according to the wish of the people.

How did you find the new political and religious leadership of Cyprus?

I have met them, and I had a very interesting conversation with the President of the Republic. He is really committed to the process of reunification, and he is serious. He told me that he is going to continue committedly. But when you reunify two things, you also need the others committed, you cannot do that alone.

And the Speaker is half Armenian…

He is a charming man! We are proud that he is of Armenian origin and that conscious of that. Here there are people of Armenian, Greek, Latin and Maronite origin, but the common denominator bringing them together is that they are all Cypriots. We need to accept and respect each other the way we are, not the way we want others to become.

I am very happy to see that our people in this country are very much integrated to the fabric of the society. They participate fully, actively and responsibly in all spheres of the society. And I was very happy to hear good things about the Armenians from the President, the Speaker and also from the Archbishop.

The Armenians are prohibited from holding masses in their Turkish-occupied churches. Have you acted upon this injustice?

Yes, on several occasions I expressed my concern with the government and the United Nations. It is vitally important that the occupying forces preserve the identity and sacredness of the religious sites. This is part of international Law and human rights.

Do you plan on asking for the restoration of these two Armenian churches and of the Armenian Monastery, which is falling apart?

Of course! I think it’s a question of principle. All these churches must be restored, not just Armenian churches! We must respect international Law, particularly for sites of religious, historical or archaeological value. The Turks have to respect that.

What is your opinion about the closure of the Melkonian?

For us school is not only the centre of education, but the centre of religious, spiritual, Armenian formation. And this school has played a pivotal role in the course of nearly eight decades. What happened generates feelings of sadness and sorrow, in the Diaspora in general, and in our community here in Cyprus in particular.

Do you realistically believe the school will once again open?

I am not in a position to say yes or no. We need to discuss it with the A.G.B.U. and identify the reasons which led to its closure. But our community here needs a Secondary school, because we have three Primary schools, in which children from the former U.S.S.R. countries also attend.

What are the relations of the Catholicosate of Cilicia and the Church of Cyprus?

Historically, we have always had very fraternal relations with the Church of Cyprus. We are collaborating bilaterally, within the context of the Middle East Council of Churches, the Oriental-Eastern Orthodox Churches’ relations, and the World Council of Churches.

What can you tell us about the Eastern-Oriental Orthodox Churches dialogue?

I was one of its initiators, in the 1980s. In our joint declarations, we tried to identify our commonalities and differences. We realised, after 15 centuries of controversies, isolation, mutual accusation and division, that the core of our Theology is not so different! We share common Orthodox traditions.

Through this bilateral theological dialogue, we have really made a breakthrough. This process is not concluded. We need to continue it, and take its findings to the synods and the people, for their approval. I am not the Church! The Church is the people, particularly in the Orthodox Churches. The people must have an important say, because this is their Church. The pleroma should be involved with this process, by associating and participating in the findings of the dialogue.

I am aware of your involvement with the Inter-Religious Dialogue. Can it give peace to countries with violence originating from religious differences?

We live in a world characterised by aggressive globalisation. Globalisation is not a theoretical or a conceptual notion; it’s a fact of life. Our world is inter-dependent, inter-connected. Isolation should not have a place in our vocabulary. In order to be part of this world, you have to be on-line. The religions cannot stay aloof, detached from reality. They must reflect, collaborate and act together. We are neighbours: we are no more strangers. The world has become smaller: a global village.

Some say that religion is in crisis, or that religion is the cause of crisis: I don’t believe so. All religions have assumed a very dominant public role; they have become omnipresent in all spheres of society. Religion is not the cause of conflict, terrorism or violence. By its very nature, religion is a source of peace, tolerance and love. Unfortunately, religion is exploited for non-religious purposes. Its misuse and abuse is the problem. The religious leaders should be very careful about this.

The Inter-Religious dialogue generates a correct understanding of each other, by identifying what unites us and what divides us. We have to strengthen what unites us, but we have to understand and bridge the gap between religions, always preserving the integrity of each religion. Today, we are facing tremendous world challenges: violence, terrorism, corruption, injustice, ignorance. These problems should also concern the religions. Because today we are inter-connected, I cannot say any more: “this is your problem”; your problem is my problem. I believe that religions should come together, and there is a lot they can, and must do, together.

In this context, can Armenians and Turks peacefully co-exist?

The people of Turkey are not our enemy. But we have a problem. And it is critically important that it is solved. We cannot ignore the past, deny our history. The Genocide is deeply rooted into the common consciousness of our people. It’s not fiction; it’s a fact.

When people visit me in Antelias, they see the Martyrs’ chapel and say: “Where did the relics of the Martyrs come from”? I’m the Catholicos of Cilicia, what am I doing in Lebanon? What about this Armenian Diaspora? This was an imposed reality; we did not choose it. I am out of my See in Cilicia, and my people are dispersed around the world.

I’m not saying this generation is to blame; their forefathers did that, within a certain historico-political context. The legitimate, clear and firm expectation of our people is that Turkey should reconcile with its past, and formally accept the Armenian Genocide.

Finally, if you would please send a message to the great Cyprus Armenian community.

Wherever I visit our communities, I always remind them certain things of crucial importance. The first thing is unity: unity is the source of strength. I think we should respect the different views, perspectives, approaches, attitudes that we may have and the various organisations working in our community. It is absolutely important that we transcend our divergences. That is my demand for our communities.

The Church for us has not been just a spiritual centre. It has played an all-embracing, even political role. Therefore, it is my expectation that all Armenians must actively participate in the life and mission of the Church. We need to encourage their participation in all activities of our Church, especially young people.

I always invite young people to participate in the life of our Church, as you can see in our web site. In three weeks we are organising a themed international youth gathering in Antelias: “The challenges the Armenian youth are facing today”. I consider the youth a vital element of our community. For me, the youth do not belong to the future, they belong to the present. We cannot erect walls around us, by telling the youth: “you belong to the future” or by marginalising them.

As I repeatedly said, we must be active participants of the societies in which we live. In Lebanon, we are Lebanese, here we’re Cypriots, in America we are Americans. But, at the same time, we have our homeland. We must also contribute to the building process of Armenia. I consider these two dimensions inter-connected, because the identification with the country we live in is very important, without forgetting our roots.

Alexander-Michael Hadjilyra
katoomba@cytanet.com.cy

Μπορούσατε ν' αρχίσετε χωρίς εμένα

Ο Άμος Οζ παρουσιάζει την ιδιοσυστασία του συγγραφέα

«Να λοιπόν οι κυριότερες ερωτήσεις: Γιατί γράφεις; Γιατί γράφεις ειδικά μ΄ αυτόν τον τρόπο; (...) Τι σκέφτεται η σύζυγός σου για τις γυναικείες μορφές στα βιβλία σου; (...) Οι ιστορίες σου είναι αυτοβιογραφικές ή δημιουργήματα της φαντασίας σου; Και το κυριότερο, όντας καλλιτέχνης, πώς και η προσωπική σου ζωή δεν είναι αυτό που θα ονομάζαμε θυελλώδης;». Το βιβλίο του Άμος Όζ, Η νύχτα του συγγραφέα, ξεκινά με καταιγισμό ερωτήσεων. Είναι οι συνήθεις, ανιχνευτικές, τρομοκρατικές, φιλοπερίεργες ερωτήσεις που απευθύνουν αναγνώστες σε συγγραφείς.

.

Ο Άμος Οζ είναι γέννημα-θρέμμα Ισραηλινός. Η μητέρα του αυτοκτόνησε, όταν ο συγγραφέας ήταν 12 ετών. Στα 15 του, ο Άμος έκανε την επανάστασή του: πήγε να ζήσει σε κιμπούτς, άλλαξε το επίθετό του σε Οζ (που στα εβραϊκά σημαίνει «ισχύς»). Μέχρι σήμερα, ο 69χρονος συγγραφέας έχει γράψει 18 βιβλία, όλα στα εβραϊκά, και πάμπολλα άρθρα. Είναι γνωστός για τους αγώνες που έδωσε για την ειρήνευση στη Μέση Ανατολή. Η υπόθεση του βιβλίου έχει ως εξής: ένας συγγραφέας πρόκειται να παραστεί σε μια τιμητική λογοτεχνική βραδιά που διοργανώθηκε προς τιμήν του. Κάθεται σε ένα καφενείο, τρία τέσσερα τετράγωνα μακριά από το κτίριο της εκδήλωσης, και προσπαθεί να συγκεντρωθεί σε πιθανές ερωτήσεις που θα του απευθύνουν. Τελικά, φτάνει αργοπορημένος. Στο σχετικό σχόλιο του αρμόδιου κοινοτικού υπαλ λήλου, ψιθυρίζει μισοαστεία μισοσοβαρά «θα μπορούσατε ν΄ αρχίσετε χωρίς εμένα».

.

Ο Άμος Οζ δεν αναπτύσσει γενικόλογες θεωρίες περί συγγραφής. Χρησιμοποιεί την εργαλειοθήκη της αφήγησης, για να παρουσιάσει την ιδιοσυστασία του συγγραφέα. Αναδεικνύει τα πολλαπλά εναλλακτικά νήματα της αφήγησης. Αποκαλύπτει τον τρόπο, με τον οποίο γκαζώνει η συγγραφική φαντασία, τα καύσιμά της. Έτσι λοιπόν, από το βιβλίο παρελαύνουν σερβιτόρες και τερματοφύλακες, αναπληρωματικές Μις και μπράβοι, υπάλληλοι και τσιράκια, ποιητές και δόκτορες, κουτσομπόληδες αναγνώστες και ορκισμένοι κριτικοί λογοτεχνίας, παλιοί παιδαγωγοί, βουλευτές και ανήλικοι επίδοξοι συγγραφείς. Αποτελούν το κοινό της εκδήλωσης ή πλάσματα που συναντά τυχαία ο συγγραφέας εκείνο το βράδυ και τους δίνει ζωή. Μυθιστορηματική ζωή, που θα μπορούσε να είναι και δική τους. Ο συγγραφέας κοιτάζει τους πάντες από μακριά, κλέβει σουσούμια και κατασκευάζει τις ιστορίες του.

.

Ζει ένα ερωτικό βράδυ με μια συνεσταλμένη αναγνώστρια. Δίνει συγγραφικές συμβουλές στο αγόρι που του στέλνει τα ποιήματά του: «Να γράφεις λες κι εκείνος που γράφει τα ποιήματα και το αγόρι που υποφέρει δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος αλλά δύο άνθρωποι διαφορετικοί, κι εκείνος που γράφει βλέπει το αγόρι που υποφέρει με ψυχρότητα, από μακριά και με μια δόση ειρωνείας. Προσπάθησε, για παράδειγμα, να γράψεις σαν να σας χωρίζουν εκατό χρόνια...».

Σοφία Νικολαΐδου

"ΤΑ ΝΕΑ" Βιβλιοδρόμιο, Σάββατο, 5 Ιουλίου 2008

Ένας λύκος, μα τι λύκος...

Τα καταρθώματα του Ντενκτάς

Ο γερόλυκος και εκτελεστής της Κύπρου, Ραούφ Ντενκτάς ομολογεί τον διαχρονικό του ρόλο σε βάρος της Κύπρου: "Είμαι λάτρης της Τουρκίας και εκτελούσα οδηγίες της"...

Λάτρη της Τουρκίας χαρακτηρίζει τον εαυτό του ο Ραούφ Ντενκτάς σε δηλώσεις του, που δημοσιεύονται στον τουρκοκυπριακό τύπο, υποστηρίζοντας παράλληλα ότι εργάστηκε για τη «μητέρα πατρίδα» και ότι εκτελούσε τις οδηγίες της.

Εφημερίδες
24/07/2008

Ειρήνη Σαριόγλου

Στις 10 Δεκεμβρίου 2004 παρουσιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη το βιβλίο Turkish policy towards Greek education in Istanbul 1923-1974 (Η επιρροή της τουρκικής πολιτικής επί της ελληνικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Κωνσταντινούπολη, 1923-1974) της Ειρήνης Σαρίογλου, διδάκτορος του Τμήματος Βυζαντινών, Οθωμανικών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ. Πρόκειται για το μεγαλύτερο μέρος της διδακτορικής διατριβής της, που εξέδωσε σε βιβλίο το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α.) στο πλαίσιο της δραστηριότητάς του για την προαγωγή της έρευνας της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας. Το βιβλίο παρουσίασε ο Χ. Τζίμητρας, διεθνολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μπιλτζί.

.

Επίσης, την έκδοση χαιρέτισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος τίμησε με την παρουσία του την εκδήλωση. Το βιβλίο είχε παρουσιαστεί νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2004, στο Μουσείο Μπενάκη, από τον τέως υπουργό Εξωτερικών κ. Ιωάννη Καψή, τον βουλευτή κ. Φώτη Κουβέλη και τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο της Ν.Δ. κ. Βύρωνα Πολύδωρα. Οι ομιλητές τόνισαν την οξυδέρκεια με την οποία εκτίθενται οι επιπτώσεις της τουρκικής πολιτικής επί της ελληνικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Κωνσταντινούπολης, όχι μόνο κατά την περίοδο 1923-1974, αλλά ουσιαστικά κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, καθώς και την αυστηρή επιστημονικότητα με την οποία αναλύεται η ιστορία του κεμαλικού καθεστώτος δια μέσου της κατιούσας πορείας της ελληνικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

.

Δεν παρέλειψαν να αναφέρουν ότι η συγγραφέας είναι πολύγλωσση και έτσι μπόρεσε να αντλήσει το υλικό της εργασίας της από τα αρχεία των Υπουργείων Εξωτερικών της Ελλάδος, της Τουρκίας, της Μεγάλης Βρετανίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, του Μουσείου Μπενάκη και του Ε.Λ.Ι.Α.

.

Irini Sarioglou

Σεπτεμβριανά 1955

Ιστορία του ξεριζωμού

Παρουσίαση βιβλίου στην Κωνσταντνούπολη

Ποιήματα του Χρίστου Ρότσα

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Είμαι ευτυχισμένος που είμαι ζωντανός!
Την χαίρομαι τούτην την ζωή και ας δεν ξέρω πως είναι η άλλη.
Ν΄ άσε παρόν όταν ξυπνά η μέρα
και συ ζωντανός όπως ο δροσερός αγέρας,
να απολαμβάνεις και με τις 5 αισθήσεις το νέο ξεκίνημα.

Να σε καλωσορίζει το γιασεμί που σε αποχαιρέτησε το βράδυ,
το γατί να παίζει με το σκυλί σε μια αρμονία εξωφυσική,
λίμνες σε δροσίζουν και ας είναι τεχνικές,
το βράδυ σε νανουρίζουν με το κελαρυστό νερό τους,
το πρωί σε καλημερίζουν με την ακίνητη δροσιά τους.
Είναι κάθε πρωινό τόσο όμορφη η φύση
που κάθε κακό αυτοαφαιρείτε και από σεβασμό αποχωρεί.

Δεν το σηκώνει το κακό τόση απλοχεριά καλού.

Ακόμα και τα΄γκάθια θέλουν πρόσφορο έδαφος!

Η σκιά της νύκτας σπάζει από τις πρώτες χρυσαχτίδες,
και σε καλοκαιρινές σκιές μεταμορφώνεται.
Τα χρώματα παίζουν με το φως.
Όπως τα παιδιά υψώνουν πολύχρωμους χαρταετούς,

ο πρόλογος της μέρας εορτή σημάνει,

Χριστούγεννα Καλοκαιριάτικα!

ΠΟΛΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ

Ω! Θεέ έφυγες μα ξέχασες πίσω την ομορφιά σου!
Αγάπησες τον κόσμο και άφησες πίσω τον Παράδεισο!

Βάθρο το πλοίο στην μέση του Βοσπόρου,
αξιώνει τον νικητή του Μορφέα στην ανεπανάληπτη θέα της Πόλης
μόλις σπάζει η μέρα.

Η βαθυγάλαζια θάλασσα σμίγει με τον γαλανό ουρανό
αν δεν ήταν οι καταπράσινοι λοφίσκοι να τα κρατούν χωρισμένα.
Χάνεται η ματιά στο απροσδιόριστο
μα η ομορφιά ακόμη και τότε ευφραίνει τη ψυχή
αφού ότι το μάτι δεν προφταίνει το συλλαμβάνει το πνεύμα.

Ο ορίζοντας μπροστά στολισμένος με την Αγία Σοφιά, ορίζει το τοπίο.
Μάταια κτίσματα, αλλότρια, σ΄άλλους θεούς αφιερωμένα
πασχίζουν την ομορφιά εκείνης να κλέψουν.
Αυτοκρατορικό χέρι από ψηλά καθοδηγούμενο τον Σολομώντα θύμωσε.

Το πορφυρούν της χρώμα ως μανδύας βασιλικός της Πόλεως δεσπόζει.
Και φάρος λαμπρός τους Έλληνες φωτίζει.
Κοντά, μακριά και πιο πέρα όλους κοντά μας φέρνει.

Η περιγραφή δεν συγχέεται με την πραγματικότητα.
Η πρώτη αφορά την ικανότητα του ποιητή η δεύτερη την αλήθεια.
Για την Κωνσταντινούπολη κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει την αλήθεια.

ΤΟ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ ΜΥΣΤΙΚΟ

Ατελείωτα όμορφη Πόλης!
Ακούραστα την αγαπάς,
σε συναρπάζει.

Νικά, όπως κάθε καινούργια αγάπη την συνήθεια.
Νιώθεις πάντα νέος αφού κάθε γωνιά της κάτι καινούργιο αποκαλύπτει!
Σαν την αγάπη όσο μεστώνει δεν σταματά να σε εκπλήττει!
Το μυστικό κάθε μεγάλης σχέσης.

Κάθε μέρα ένα καινούργιο ξεκίνημα,
γνωστή η κατεύθυνση, άγνωστος ο δρόμος.
Θυμάσαι τότε τον Καβάφη,
ψάχνοντας την ευτυχία στο αποτέλεσμα,
την βρίσκεις στην προσπάθεια!

Ω! Βενετία, πόλη της χαράς και ξεγνοιασιάς,
μαγεύεις τους πιστούς σου όπως η Κίρκης τους περαστικούς,
μα εσύ δεν φοβάσαι κανένα Οδυσσέα,
οι οπαδοί σου ελεύθεροι είναι όχι δούλοι μαγεμένοι!

Γι΄αυτό αντέχεις Βενετία
Κι ας ξέπεσε η δύναμη σου από της Πόλης την Άλωση!
Έχεις εκείνο που ο Ορφέας στον Άδη κατέβηκε να βρει,
τόσο αγνό που και οι τρανοί θεοί λύγισαν,
Πόλη παντοδαμάστρα!

Χρίστος Ρότσας

Η κακιά ώρα του Ιούλη του 1974

Της Μαρίας Βεριβάκη

Από το blog της MEDITERRANEAN KIWI

http://haniadailyphoto.blogspot.com/2008/07/bad-timing.html

(Το κείμενο αυτό βασίζεται σε ένα διήγημα που αρχικά γράφτηκε πριν από 25 χρόνια. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Evening Post’, την πρώην βραδινή εφημερίδα του Ουέλινγκτον, της Νέας Ζηλανδίας και βραβεύτηκε. Το πρώτο μέρος αυτής της ιστορίας δημοσιεύτηκε στις 9 Ιουλίου 2008, στο Organically cooked).

.

Όταν το 1974 ήρθα στην Ελλάδα για διακοπές με τους γονείς μου, σκεφτόμουνα ότι θα ήμουνα σε ένα τόπο όπου όλοι ζούσαν δίπλα στη θάλασσα, κάτω από τον ήλιο με χαμογελαστά πρόσωπα. Δεν περίμενα να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα που έδειχναν τον φόβο του πολέμου και την αποστολή στρατιωτών να πολεμήσουν για την πατρίδα τους. Μετά από τρεισήμισι μήνες, το οικογενειακό ταξίδι στην πατρίδα των γονιών μου τελείωνε. Τα εισιτήρια επιστροφής για τη Νέα Ζηλανδία ήταν για τις 21 Ιουλίου του 1974.

Την παραμονή της αναχώρησής μας, ήμασταν στον Πειραιά. Ήταν μια τοπική αργία στη γειτονιά, κοντά σε μια εκκλησία που γιόρταζε τον άγιο της, τον Προφήτη Ηλία. Οι βαλίτσες ήταν έτοιμες για την αναχώρησή μας την επόμενη μέρα. Η χαλαρότητα τις αργίες είναι αναμενόμενη και η γειτονιά ήταν ήσυχη. Η θεία μου, μας είπε να ετοιμαστούμε για να πάμε στην εκκλησία. Είχε ετοιμάσει φαγητά για να πάρουμε μαζί μας, να τα φαμε στο πάρκο της εκκλησίας. Σε κάποια στιγμή, χτυπά η πόρτα.

Ήταν η άλλη μου θεία η Βαρβάρα. Ήταν κατατρομαγμένη. Πάντα ήταν κάπως ανήσυχος τύπος. "Είδες πάλι κανένα φάντασμα Βαρβάρα;" την ρωτά η θεία μου.Η Βαρβάρα με βουρκωμένα μάτια ξεσπά στα κλάματα. "Δεν ακούσατε τίποτα;" "Τι ν' ακούσουμε;" της λεει η θεία μου ανήσυχη τώρα κι αυτή. "Άρχισε πόλεμος". Δεν τ' ακούσατε;"

Ανοίξαμε το ραδιόφωνο. Όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν το ίδιο μαγνητοφωνημένο μήνυμα: "... κατάσταση πολέμου ..., ... εκτάκτου ανάγκης ... γενική επιστράτευση" (κινήσεις στρατιωτικών μονάδων μάχης)... ". Η θεία μου τότε ανησύχησε.

Στις 20 Ιουλίου, 1974, η Τουρκία εισέβαλε στη βόρεια Κύπρο (κατέχει ένα κομμάτι του νησιού παράνομα τα τελευταία 34 χρόνια - η κατάσταση αυτή στην περιοχή εξακολουθεί να μην αναγνωρίζεται παγκοσμίως) και τα ελληνικά αεροδρόμια έκλεισαν για όλες τις διεθνείς πτήσεις. Από τη μια νύκτα στην άλλη, από εκδρομείς, γίναμε ξένοι αλλοδαποί.

Στον τάφο του διάσημου Ελευθέριου Βενιζέλου στα Χανιά. Πορτοκαλεώνες σε χωριό το 1974

Όλοι οι άνδρες ηλικίας κάτω των 40, κλήθηκαν για υποχρεωτική επιστράτευση. Ο πατέρας μου ήταν 39 ετών τότε. Ως Έλληνας πολίτης, έπρεπε να πράξει το καθήκον του. Η πολιτεία επιστράτευε όλους τους άνδρες που το απολυτήριο της στρατιωτικής τους θητείας ήταν έγχρωμο. Εκείνοι που είχαν απολυτήριο λευκού χρώματος ήταν απαλλαγμένοι από την υπηρεσία. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να θυμηθεί τι χρώμα ήταν το πιστοποιητικό του. Ήξερε όμως, ότι το είχε βάλει στην εσωτερική τσέπη ενός παλαιού κουστουμιού με το οποίο είχε ταξιδέψει στη Νέα Ζηλανδία και το οποίο κρεμόταν στην ντουλάπα του σπιτιού μας στο Ουέλινγκτον. Μετά από μερικά τηλεφωνήματα από γειτονικά σπίτια - επέμεναν οι άνθρωποι να μην πάρουν λεφτά παρόλο που τα τηλεφωνήματα δεν ήταν φθηνά τότε - κατορθώσαμε να εντοπίσουμε μια θεία μου, που είχε το κλειδί του σπιτιού μας. Βρήκε το πιστοποιητικό (το σπίτι είχε διαρρηχθεί) και μας τηλεφώνησε αμέσως από το σπίτι μας, να μας πει πως ήταν λευκό. Της είπαμε να μην μας περιμένουν στο αεροδρόμιο. Μας ρώτησε πότε θα γυρίσουμε πίσω; Δεν ξέρουμε, ήταν η απάντηση της μάνα μου. Πάρε τα κορίτσια και πηγαίνετε σπίτι μας, φώναζε ο πατέρας στη μητέρα μου. Δεν φεύγω χωρίς εσένα, του έλεγε η μάνα μου. Αυτός πραγματικά δεν ήθελε ούτως ή άλλως να γυρίσει πίσω στη χώρα που είχε μεταναστεύσει.

Στην τρυφερή ηλικία των οκτώ χρόνων, για μένα, η λέξη πόλεμος σήμαινε Ναζί και πεινασμένα γυμνά παιδιά, πράγματα τα οποία δεν είχαν καμιά ομοιότητα με τον πόλεμο που εκτυλισσόταν στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν έβγαιναν έξω από τα σπίτια τους. Οι δρόμοι είχαν αδειάσει, δεν επιτρεπότανε να ακούσουμε μουσική -όλα είχαν απαγορευτεί (επιπλέον της λογοκρισίας που άλλωστε υπήρχε επί χούντας). Όλοι είχαν ενεργοποιημένα τα ραδιόφωνα για να ακούουν τις ειδήσεις. Οι άνθρωποι τριγυρνούσαν γύρω από τις αυλές των σπιτιών τους. Εάν έπρεπε να πάνε κάπου - τα αυτοκίνητα διέσχιζαν τους δρόμους μόνο περιστασιακά - περπατούσαν βιαστικά και φοβισμένα. Κάθε φορά που αντίκριζαν μια θρησκευτική εικόνα έκαναν τον σταυρό τους και ψιθύριζαν μια προσευχή. Η αδερφή μου και εγώ, που ήμασταν επίκεντρο της προσοχής όλων ως οι ‘Ελληνίδες ξένες τουρίστριες’, τώρα, δεν μας έδινε κανείς σημασία.

Ο πατέρας μας δεν είχε στρατευθεί. Οι πατεράδες άλλων παιδιών οι τα αδέλφια τους δεν ήταν τόσο τυχεροί, πράγμα που τους έκανε να ωριμάσουν γρήγορα. Σ' αυτή την ηλικία ήταν παράξενο να τους ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο σαν τους μεγάλους ανθρώπους, με σοβαρό ύφος, φοβούμενοι ότι μπορεί να χάσουν ένα αγαπημένο μέλος της οικογένειας. Όλοι οι άνδρες ήταν σαν τους πυλώνες ρεύματος που θερμαίνονται και επηρέαζαν τους άλλους.

Οι ημέρες της πολεμικής περιόδου πέρασαν αργά. Μέναμε μέσα στο σπίτι, με το ραδιόφωνο ανοιχτό όλη την ημέρα, συντονισμένο στις ειδήσεις, περιμένοντας να ενημερωθούμε για την κατάσταση. Αυτό που θέλαμε να ακούσουμε ήρθε εντελώς ξαφνικά. Ήμασταν στο σπίτι της Βαρβάρας. Ο σύζυγός της δεν είχε στρατευθεί και ο γιος της ήταν κάτω από το όριο ηλικίας που απαιτείται για να παρουσιαστεί στο στρατό. Το ραδιόφωνο έπαιζε απαλή μουσική, όταν ξαφνικά διακόπηκε το πρόγραμμα και ακούστηκε η γνωστή μελωδία που προάγγελλε τις ειδήσεις .

"ΤΑ ΝΕΑ, ΤΑ ΝΕΑ!" φώναζαν οι μεγάλοι. Αυτό, ιδιαίτερα στα παιδιά, σήμαινε: "σκάστε όλοι, ακούμε ειδήσεις".

Και τότε ακούσαμε την είδηση που θέλαμε. Αποτελείτο από τρεις λέξεις, διότι η υπόλοιπη - εάν υπήρχε - είχε πνιγεί από τις κραυγές της γειτονιάς: "Ο πόλεμος τελείωσε".

Φασαρία, κακό, γέλια, αγκαλιές και φιλιά γέμισαν οι δρόμοι. Οι μεγάλοι έπαιζαν μουσική, τα παιδιά πετούσαν πυροτεχνήματα. Όλα άρχισαν ξαφνικά και εξελίχτηκαν τόσο γρήγορα. Όλοι κυριολεκτικά άκουγαν το ραδιόφωνο και πιθανώς τον ίδιο σταθμό. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη ερώτηση που έκανα στη θεία μου: "Μήπως αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στη Νέα Ζηλανδία;" Όλοι γέλασαν. "Θέλεις τώρα να φύγεις;" με ρώτησε, με δάκρυα στα μάτια της. Παρά το τέλος του πόλεμου όπως το έζησα εγώ σαν μικρό παιδί, η κατάσταση στην Κύπρο δεν βελτιώθηκε.

Οι γονείς μου ήταν έτοιμοι να γυρίσουν πίσω το ταχύτερο δυνατόν, πριν να ξέσπαγαν πάλι εχθροπραξίες. Κανείς δεν έκλαψε την ημέρα της αναχώρησής μας, εκτός από μία υστερική θεία που έκλαιγε σε οποιαδήποτε περίπτωση, είτε ήταν θλιβερή ή όχι. Μας ζήτησαν όλοι να μην τους ξεχάσουμε και να γυρίσουμε πίσω κάποια στιγμή, όχι πάλι για επίσκεψη, αλλά για να μείνουμε για πάντα. Δεν θυμάμαι το ταξίδι επιστροφής στη Νέα Ζηλανδία. Δεν είχαμε χρόνο να τηλεφωνήσουμε σε κανέναν πίσω στο σπίτι για να τους πούμε πως ερχόμασταν.

Σχολική φωτογραφία, σχολείο Clyde Quay, Ουέλλιγκτον, Νέα Ζηλανδία, 1978

Ήταν αργά το απόγευμα όταν φτάσαμε στο Ουέλλιγκτον. Η αδερφή μου και εγώ είχαμε το ίδιο πράγμα στο μυαλό μας: να πάμε στη θεία μας - έμενε απέναντι από το σπίτι μας - και να ανακοινώσουμε την άφιξη μας. Και δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να το μάθει όλη η γειτονιά. Εκεί που μέναμε, ήταν σαν μια μικρή Ελλάδα. Οι γείτονές μας ήταν Έλληνες. Στο τέλος της δεκαετίας 78, επτά από τα12 παιδιά που αποφοίτησαν από το Clyde Quay School ήταν παιδιά μεταναστών από την Ελλάδα. Συνωστίστηκαν στο μικρό σπίτι της θείας μου, για να ακούσουν τις ιστορίες μας, πως περάσαμε στο ταξίδι μας στη χώρα που άφησαν, αλλά νοσταλγούσαν τόσο πολύ να δούνε πάλι .

Bad timing - Κακιά ώρα

By Maria Verivaki

Από το blog της MEDITERRANEAN KIWI

http://haniadailyphoto.blogspot.com/2008/07/bad-timing.html

(This post is based on a short story which was originally written 25 years ago, published in the Evening Post, the former evening newspaper of Wellington, New Zealand, and awarded a prize of 20 dollars. Part one of this story was posted on 9 July 2008 in Organically Cooked).

When I came to Greece on holiday in 1974 with my parents, I thought I was coming to a place where everyone lived by the sea under the sun wearing smiling faces. I didn't expect to experience the feelings aroused by war and sending away soldiers to fight for their country. After three and a half months, our holiday had finally come to an end: our return tickets to New Zealand stated 21 July 1974 as the departure date.

On the eve of our departure, we woke up on a hot summer's day in Pireaus. It was a local holiday in the neighbourhood, as the district church was celebrating its patron saint, the Prophet Elias. Our bags were packed and ready for our departure the next day. Peace and quiet is expected on holidays, and the neighbourhood was silent. My father's sister told us to get ready to go to church. She was about to prepare a picnic to eat near a park in the churchyard. At this moment, there was a knock on the door; it was her sister-in-law.

Barbara had a scared look on her face. My aunt was used to it; Barbara had always been the worrying type. "Seen a ghost, again, Barbara?"Barbara's hollowed eyes were overcome with tears. "Haven't you heard?""Heard what?" snapped my aunt. Now she was worried."There's a war on; haven't you heard?"

We turned on the radio. Every single radio station we tuned in to was playing the same pre-recorded message: "... state of war..., ... emergency... γενική επιστράτευση (mobilisation of military forces into combat)..." Now my aunt was worried.

On 20 July, 1974, Turkey invaded Northern Cyprus (which it has been occupying illegally for the last 34 years; its status in the region is still not recognised globally) and the Greek airports closed down to all international flights. Overnight, from holidaymakers, we had officially become overstayers.

Τhe tombs of the famous Venizelos family, heads of state, Hania; orange groves in the village;

1974

All men aged under 40 were called up for compulsory enlistment. My father was 39 years old at the time. As a Greek citizen, he had to do his duty. The state asked for the enlistment of all men who, upon completion of their military training, had received a coloured certificate when they were dismissed. Those given a white certificate were excused from service at this time. Dad couldn't remember what colour his certificate was, but he knew where he kept his military documents: in the inside pocket of an old blazer he had travelled to New Zealand with, which was hanging in the wardrobe of our home in Wellington. After a few phone calls from neighbours' houses - we begged them to take our dollars, phone calls were not cheap back then - we managed to track down my aunt who had a key to our house. She found the certificate (and the house broken into), and called us immediately from our home, to tell us it was white. We told her not to expect us at the airport. When will you be coming back? she asked us. We don't know, my mother replied. Take the girls and go home, my father told my mother. I'm not leaving without you, my mother cried. He didn't really want to go back anyway.

At the tender age of eight, to me, war signified guns, Nazis and starving naked children, all of which bore no resemblance to the war that was unfolding in Greece. People wouldn't come out of their houses, the streets were empty, not a sound to be heard - music had practically become banned overnight (most of it had been censored in any case, under the military junta regime). Everyone had the radio turned on to hear all the news reports. People would walk around their houses, in their yards, with long faces; if they had to go somewhere - cars crossed the roads only occasionally - they would walk hurriedly, as if they feared a bogeyman. Whenever they came across a religious icon, they solemnly made the sign of the cross and whispered a prayer. My sister and I, once regarded as the 'Greek tourist foreigners', the centre of attention, were now noticed.

Our father was not drafted; other children's fathers and brothers were not so lucky, making them grow up so quickly. Children my age would be talking about the war situation in as serious a tone as their parents', fearing that they may have to face up to losing an important member of the family, and in Greek families, all the men were like electricity pylons, heading and directing everyone else.

The days of the war period passed slowly. We stayed at home, with the radio on all day, tuned into a news station, waiting for any updates to the situation. The report we had been hoping for came quite suddenly. We were at Barbara's house. Her husband had also escaped military service, and her son was under 18, the age required to be drafted. They were a happier family than most others in the neighbourhood. The radio had been playing soft music, when suddenly it was cut off, and the standardised melody signalling the news report came on.

This time, there was more than the usual commotion when the scheduled news reports were broadcast. "Ta nea, ta nea!" This was a signal for everyone, especially children, to shut up.

And then we heard the news report. It consisted of three words, because the rest - if there were any - were drowned by the whole neighbourhood's cries of joy: "Ο πόλεμος τελείωσε." (The war is over).

Shouts, screams, laughter, hugs and kisses filled the streets. The grown-ups put on music, the children let off firecrackers. This all began to happen in less than a minute, which just goes to show, everybody - literally - was listening to the radio, and probably the same station. I can still remember the first question I asked my aunt: "Does this mean we're going back to New Zealand?" Everyone laughed. "So you want to go back now?" she asked me, with tears in her eyes. Despite the end to my war, the conflict still continues in different form in Cyprus.

My parents were eager to leave as soon as possible in case more hostilities broke out. No one cried on the day of our departure, except for one hysterical aunt who cried at any emotional event, whether happy or sad. They all asked us not to forget them, and to come back again some time, not to visit, but to stay for good. I do not recall the return journey to New Zealand. We had no time to call anyone back home to tell them we were coming. When we finally touched down at Wellington Airport, we picked up our suitcases and took a taxi home. There was no one to welcome us back.

school photo, Clyde Quay School, Wellington, New Zealand, 1978

It was late in the afternoon when we arrived in Mt Victoria. My sister and I had the same thing on our minds: to walk down Armour Avenue to our aunt's house and announce our arrival. We could see the light on in her house. Telephones were not that widespread in the mid-70s, no matter which part of the world you lived in. I remember seeing my four-year-old cousin; he had grown taller in the four months we had been away. And it didn't take long for our neighbours to find out about our return: Mt Victoria was still very much a Greek suburb of Wellington in the mid-70s; in 1978, seven of the 12 school leavers at Clyde Quay School were of Greek origin. They started crowding into my aunt's tiny house, to hear us tell them all about out adventures in the land they left, but yearned to go back to.

Maria Verivaki

MEDITERRANEAN KIWI

http://haniadailyphoto.blogspot.com/2008/07/bad-timing.html

©All Rights Reserved/Organically cooked. No part of this blog may be reproduced and/or copied by any means without prior consent from Maria Verivaki.

Τουρκική εισβολή 1974

Αφιέρωμα στη μητέρα μου

Από το blog της Debbie Petras

http://heartchoices.blogspot.com/search/label/mother

.

Σήμερα θα ήταν τα 79α γενέθλια της μητέρας μου. Δυστυχώς, πέθανε εδώ και τρία χρόνια, που για μένα ήταν πολύ νωρίς. Αλλά η μαμά μου τον τελευταίο χρόνο της ζωής της, τον πέρασε με μεγάλο πόνο και έτσι είμαι ικανοποιημένη από το γεγονός ότι έχει απαλλαγεί από αυτό. Υπήρξε για μένα ένα εξαιρετικό πρόσωπο, παρόλο που γνωρίζω ότι είμαι προκατειλημμένη που το λέω αυτό. Όταν μίλησα στην κηδεία της, πολλοί άνθρωποι ήρθαν σε μένα και μου είπαν, πως ήταν πράγματι ένα ξεχωριστό άτομο. Είμαι ευγνώμων για την επιρροή της στη ζωή μου και μου λείπει τόσο πολύ.

.

Η μαμά μου είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για την οικογένειά της. Αγαπούσε τις διακοπές, τις οικογενειακές συνάξεις, να διαβάζει βιβλία μαγειρικής και να προσπαθεί νέες συνταγές. Αγαπούσε τα παιδιά, τα ρούχα, τα καπέλα, να παίζει πιάνο και να τραγουδά. Ήταν περήφανη για την Νορβηγική της κληρονομιά. Αγαπούσε το διάβασμα, το κέντημα, και το πλέξιμο. Της άρεσε να αστεΐζεται και απολάμβανε το γέλιο. Μερικές φορές ήταν δύσκολο να καταλάβεις πόσο υπέφερε από τους πόνους, επειδή αρνήθηκε να παραδοθεί. Αντίθετα, έλεγε ένα αστείο για να εστιάσει την προσοχή μας αλλού. Πέραν του ότι ήταν πολύ όμορφη εξωτερικά, η μαμά μου είχε ένα όμορφο εσωτερικό κόσμο. Μπορώ να είμαι ήρεμη για τον χαμό της, επειδή γνωρίζω ότι είναι στα χέρια της αγάπης του Κυρίου. Και μία ημέρα ξέρω ότι θα την ξαναδώ.

In Memory of Ethel Sumstad, my mom

.

Today would have been my mom's 79th birthday. Unfortunately, she died a little over three years ago, which was too early as far as I was concerned. But my mom lived with great physical pain the last years of her life and so I'm glad that she is relieved of that discomfort. She was such a special person, even though I know I am biased. When I spoke at her funeral service, many people came up to me to tell me how special she really was. I am so thankful for her influence in my life and I miss her very much.

My mom had such a love for her family. She loved holidays, family get togethers, reading cookbooks and trying new recipes. She loved babies, clothes, hats, playing the piano and singing. She was proud of her Norwegian heritage. She loved to read, do needlepoint, knit and crochet. She loved to play practical jokes and enjoyed laughing. Sometimes it was difficult to know how much pain she was suffering because she refused to give in to it. Instead, she would tell a joke to focus the attention elsewhere. Besides being so beautiful on the outside, my mom was beautiful on the inside. I can have peace about her passing because I know where she is; in the loving hands of the Father. And one day I know I will see her again.

.

Posted by Debbie Petras

http://heartchoices.blogspot.com/search/label/mother

Η μητέρα μου Ζαμπία

Από το blog της MEDITERRANEAN KIWI
http://haniadailyphoto.blogspot.com/

Η Ζαμπία ήταν το όνομα της μητέρας μου. Στη φωτογραφία (αριστερά) φαίνεται μαζί με μια φίλη της στην παραλία των Αγίων Αποστόλων, όπου τα εγγόνια της (δυστυχώς, δεν τα γνώρισε), πάνε τώρα για μαθήματα κολύμβησης. Τα κτίρια που διακρίνονται στο βάθος χρησιμοποιήθηκαν κάποτε ως στρατιωτικό κέντρο εκπαίδευσης, αλλά σήμερα είναι εγκαταλελειμμένα. Η μητέρα μου έφυγε από την Κρήτη, όταν ήταν 30 ετών. Ήταν από φτωχή οικογένεια, (εργάζετο στο μάζεμα των ελιών). Το νησί τότε, στη δεκαετία του 1960, δεν είχε προοπτικές, οπότε μετανάστεψε στη Νέα Ζηλανδία, όπου έζησε τα επόμενα 30 χρόνια της ζωής της. Το επίπεδο της ζωής ήταν πολύ καλό, έστω και αν ήταν πολύ σύντομος ο χρόνος.

Το Ζαμπία είναι ένα ασυνήθιστο όνομα. Είναι κοινό σε χωριά γύρω από όπου γεννήθηκε (Κάμποι, Κεραμιά, Χανιά, Κρήτη), και σε μερικές άλλες περιοχές του νησιού, αλλά είναι ελάχιστα γνωστό σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Υπάρχει άλλο παρόμοιο παράδειγμα με το όνομα 'Τσαμπίκα' στη Ρόδο, όπου υπάρχουν πολλές εκκλησίες αφιερωμένες στη Παναγία της Τσαμπίκας. Δεν είμαι όμως, σίγουρη αν το όνομα αυτό έχει την ίδια καταγωγή. Μια φίλη μου αρχαιολόγος, μου είπε ότι το όνομα έχει βενετσιάνικη προέλευση. Αυτό σημαίνει ότι οι πρόγονοι της μητέρας μου ζούσαν σε αυτή την πόλη για πολλά χρόνια, δεδομένου ότι μετά τους Βενετσιάνους, τα Χανιά είχαν καταληφθεί από τον Οθωμανικό στρατό. Η ιστορία της μητέρας μου είναι αναπόσπαστο μέρος της ιστορίας της πόλης που γεννήθηκε.

Παρά το έθιμο να ονομάζονται τα παιδιά με τα όνομα των παππούδων τους, θυμάμαι, τη μάνα μου να μου λέει ότι, δεν της άρεσε το δικό της όνομα (διότι της θύμιζε φτώχεια και χωριά), ώστε να το δώσω στην κόρη μου. Έτσι δώσαμε το όνομα της άλλης γιαγιάς (Χριστίνη). Δεν ήθελα τα παιδιά μου να τα κοροϊδεύουν για το όνομά τους. Όπως υποψιάζομαι για το όνομα 'Superman' που δίνουν στη Νέα Ζηλανδία. Αντιλαμβάνεται κάποιος ότι όταν μπαίνει μέσα σε μια αίθουσα ο 'Σούπερμαν', όλοι διερωτώνται: "Είναι πουλί; Είναι αεροπλάνο; 'Οχι, είναι ο Σούπερμαν!". Υποθέτω πως είναι καλύτερο από το αρχικό όνομά που είχαν σκεφθεί οι γονείς του γι' αυτόν: φανταστείτε αν ο Superman λεγόταν 4Real: "Είστε πραγματικός;", θα τον ρωτούσαν όλοι. Ορισμένοι γονείς αδυνατούν να δουν λίγο μακριά! Αγνοούν το γεγονός ότι μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή του παιδιού τους, πριν καν μπορέσει το ίδιο να βρει την ευκαιρία να το κάνει για τον εαυτό του.

Η φωτογραφία της μητέρας μου είχε ληφθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Zambia (on the left) was the name of my mother. She's standing here with a friend at Agious Apostolous beach, where her grandchildren (unfortunately, she didn't get to meet them) now go for swimming lessons. The buildings in the background were once used as a military training centre, but are now disused, left in a state of ruin. My mother left Crete when she was 30 years of age. As an olive picker from a poor family, the island offered no prospects for her in the 1960s, so she emigrated to New Zealand, where she lived the next 30 years of her life. It was a very prosperous life, albeit a very short one.

Zambia is an unusual name. It's common in the villages around where she was born (Kambous, Keramia, Hania, Crete), and in a few other pockets of the island, but is hardly known in other parts of Greece. There is another similar woman's name in Rhodes (Tzambika, where churches are dedicated to St Tzambika), but I'm not sure if it is of the same origin. An archaeologist friend of mine told me that the name has Venetian origins; this means that my mother's ancestors have been living in this town since before it was occupied by the Ottoman army, ie before 1500. My mother's history is an integral part of the history of the town she was born in.

It's the custom to name children after their grandparents, but I clearly remember my mother telling me that she didn't like her own name (because it was so reminiscent of Greek peasantry), so I gave my daughter her other grandmother's name (Christine). I didn't want my children getting teased over their names, like I suspect Superman in New Zealand does whenever he walks into the room: "Is it a bird? Is it a plane? No, it's Superman!" I suppose it's better than the original name his parents had planned for him: imagine if Superman did eventually get called 4Real: "Are you for real?" everyone would be asking him. Some parents have no foresight; they are oblivious to the fact that they have screwed up their child's life before the child itself can have a chance to do it for himself.The photograph of my mother was taken in the early 1960s.

Posted by MEDITERRANEAN KIWI

http://haniadailyphoto.blogspot.com/

Σπονδή στην εργαζόμενη γυναίκα

Ρένα Βάσου

Σπονδή στην εργαζόμενη γυναίκα
Του Φοίβου Νικολαΐδη

Αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στη μικρή και αποικιοκρατούμενη ακόμη, από τους Άγγλους Κύπρο, η πάλη του λαού για επιβίωση και εθνική καταξίωση ήταν δύσκολη αλλά συνεχής. Η συντηρητική και πατριαρχική κυπριακή κοινωνία συγκέντρωνε όλα εκείνα τα στοιχεία που συνέθεταν ένα περιβάλλον ιδιαίτερα δύσκολο για το γυναικείο πληθυσμό.

Στη μεταπολεμική Λευκωσία του 1945 ζούσαν λιγότερο από 100 χιλιάδες άνθρωποι. Παρ' όλα αυτά δραστηριοποιούνταν με επιτυχία τρεις μόνιμοι θίασοι, η Ένωση Καλλιτεχνών Λευκωσίας, το Νέο Λυρικό Θέατρο και ο Προμηθέας, πέραν των ελλαδικών θιάσων που επισκέπτοντο το νησί. Ο κινηματογράφος και το θέατρο αποτελούσαν κύρια μέσα ψυχαγωγίας τότε του κόσμου.

Για την εργαζόμενη μητέρα και οικοκυρά οι συνθήκες εργασίας ήταν πραγματικά σκληρές και οι κοινωνικές συνθήκες πολύ δύσκολες. Οι διακρίσεις σε βάρος της γυναίκας, ο πουριτανισμός και ο καθωσπρεπισμός της εποχής κρατούσαν τη γυναίκα μακριά από πολλές επαγγελματικές ενασχολήσεις, πόσο μάλλον από εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής.

Για θέατρο ούτε λόγος να γίνεται. Μέσα στα γενικότερα προβλήματα, τις δυσκολίες, τα πενιχρά μέσα, τις αντιξοότητες και την κοινωνική καταπίεση, ήθελε μεγάλο θάρρος και κουράγιο μια γυναίκα για να πάρει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις. Έπρεπε να ήταν ένα είδος "αντάρτισσας" για να μπορέσει, όχι να πείσει, αλλά να ξεφύγει από τον καταπιεστικό οικογενειακό κλοιό και να ασχοληθεί με το θέατρο.

Εντούτοις, όχι μόνον βρέθηκαν και τόλμησαν γυναίκες της εποχής να ανεβούν στην σκηνή, αλλά να γράψουν και μια λαμπρή ιστορία με την μετέπειτα επαγγελματική τους καριέρα. Ένα από τα λίγα κοριτσόπουλα της εποχής ήταν και η μ. μητέρα μου Ρένα Βάσου. Ήταν και δεν ήταν 17 χρόνων τότε το 1945 όταν με τον Νίκο Παντελίδη, Φιλή Καραβιώτη, Θρασιβουλίδη, Χάρη Χατζηκυριάκου, και τόσους άλλους που προηγήθηκαν και άλλους τόσους που ακολούθησαν και χάραξαν βαθιά το δρόμο όχι μόνο της θεατρικής παιδείας, αλλά και της κοινωνικής απελευθέρωσης της γυναίκας.

Διαβάζω με συγκίνηση στο πρόγραμμα του 1945, της θεατρικής παράστασης του Νέου Λυρικού Θεάτρου με την κωμωδία ηθών του Σπύρου Μελά «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» τα ονόματα έξι γυναικών: Όλγα Συμεωνίδου, Στάλα Ξένου, Χρυσούλλα Πετρίδου, Μαρούλλα Ασσιώτου, Φιφίκα Βάσου και Ρένα Βάσου.

Η συμμετοχή των γυναικών στα θεατρικά θέσμια του τόπου έπαιξε το δικό της καταλυτικό ρόλο στην εκπαίδευση της κοινωνίας μας, ώστε μέσα από πολλές άλλες αλλαγές, να φτάσουμε στο σήμερα, όπου η γυναίκα απολαμβάνει ένα αξιοπρεπές επίπεδο στοιχειώδους αναγνώρισης και ίσης μεταχείρισης.

Φοίβος Νικολαΐδης

Περιοδικό "Επί Σκηνής"
Ιανουάριος - Μάρτιος 2006

Το αφεντικό και ο υπηρέτης

Ένας πλούσιος είχε στη δούλεψή του έναν υπηρέτη. Αυτός του γυάλιζε τα παπούτσια, αυτός του έφτιαχνε το φαγητό, τον έπλενε, του ετοίμαζε τις διασκεδάσεις του. 0 ίδιος ο υπηρέτης ζούσε σε μιαν αχυρένια καλύβα, σε μια γωνιά του κήπου του πλούσιου αφεντικού. Δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζούσε μια μίζερη, μιαν άθλια ζωή. Και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε ιδιοτροπία ή κακομεταχείριση από το αφεντικό του.

Μόνο σε ένα πράγμα ήταν απαιτητικός, πράγμα που φαίνεται παράξενο για υπηρέτη, όμως έτσι ήταν. Και μάλιστα η απαίτηση αυτή ήταν αδιαπραγμάτευτη για τον υπηρέτη. Αλλά περίεργο είναι και πως το αφεντικό σεβόταν απόλυτα την ιδιοτροπία του υπηρέτη του.
Η ιδιοτροπία αυτή ήταν η εξής: ό υπηρέτης ήθελε πάνω στους τοίχους της καλύβας του να βλέπει λέξεις η φράσεις που να του αρέσουν. Οι φράσεις αυτές μπορούσαν να είναι είτε γραμμένες κατευθείαν πάνω στους τοίχους, είτε γραμμένες σε χαρτιά που κρέμονταν από αυτούς.

Ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι λέξεις δεν το ήξερε το αφεντικό, όμως καλά καλά δεν το ήξερε ούτε και ο ίδιος ο υπηρέτης. Μπορούσε δηλαδή αυτός να είναι ικανοποιημένος από τις επιγραφές του δωματίου του για λίγους μήνες ή για μερικά χρόνια και ξαφνικά περισσότερες ή λιγότερες από τις λέξεις αυτές να αρχίσουν να μη τον ικανοποιούν πια. Αυτή η έλλειψη ικανοποίησης δε δηλωνόταν από τον υπηρέτη στον κύριό του, παρά εκδηλωνόταν με ανεπαίσθητες αλλαγές στην συμπεριφορά του προς αυτόν. Ας πούμε άφηνε αυτός αγυάλιστη την εσωτερική πλευρά ενός παπουτσιού του κυρίου του, ή όταν έστρωνε το κρεβάτι του άφηνε ακάλυπτη μια μικρή επιφάνεια κάποιας γωνίας. Άλλες φορές, υποχωρώντας από το δωμάτιο μετά από την ακρόαση πού είχε από το αφεντικό, η υπόκλισή του δεν ήτανε ακριβώς εδαφιαία, αλλά τέτοια που να αφήνει μια μικρή απόσταση μεταξύ κεφαλιού και πατώματος.

To αφεντικό από τη μεριά του έπρεπε να παρατηρήσει τις μικροαλλαγές αυτές και να σπεύσει να διορθώσει τις επιγραφές. Και πραγματικά το αφεντικό παρατηρούσε αμέσως τις αλλαγές στη συμπεριφορά του υπηρέτη απέναντί του. Και δε θα νοιαζόταν και πολύ το αφεντικό αν δεν είχε γυαλισμένη κάποια πλευρά του παπουτσιού του ή αν μια ακρούλα του κρεβατιού του ήταν άστρωτη, όμως ήξερε καλά πως αυτή η συμπεριφορά ήταν η αρχή μιας σειράς διαταραχών στις σχέσεις του με τον υπηρέτη, τέτοιας που, αν δεν έπαιρνε μέτρα να την ανακόψει έγκαιρα, αυτή θα είχε σαν κατάληξη τη φυγή του υπηρέτη από το σπίτι και την εγκατάστασή του στην καλύβα του κήπου του γείτονα. Και αυτό με τη σειρά του σήμαινε πως οι υπηρεσίες θα παρέχονταν τώρα στο γείτονα, που μάλιστα περίμενε πως και πως να συμβεί κάτι τέτοιο, επειδή ο υπηρέτης ήτανε ο μόνος στην περιοχή.

Γι’ αυτό και το αφεντικό, μόλις αντιλαμβανόταν την αλλαγή αυτή στη στάση του υπηρέτη του, έσπευδε αμέσως να βρει λέξεις άλλες, που αντικαθιστώντας κάποιες από εκείνες που μέχρι τώρα κρέμονταν στον τοίχο, θα επανέφεραν στο δρόμο τής μέχρις εξαντλήσεως προσφοράς των υπηρεσιών του τον υπηρέτη του. Ήταν μια λεπτή υπόθεση αυτή και απαιτούσε διαρκή προσοχή από το αφεντικό η διάγνωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η τέτοια παρατηρητικότητα του αφεντικού ήταν το μόνο προσόν που του έδινε τη δυνατότητα να διατηρεί τον υπηρέτη στη δούλεψή του, μιας και απ' αυτήν εξαρτιόταν η συνέχιση της συνεργασίας εκείνου με αυτόν.

Και το αφεντικό εργαζόταν με πάθος πραγματικό όταν επρόκειτο να αλλάξει τις λέξεις στον τοίχο της καλύβας. Στην πραγματικότητα ήταν η μόνη φορά στη ζωή του που το αφεντικό εργαζόταν, αν μπορεί κανείς να ονομάσει εργασία το ψάξιμο για λέξεις. Και τότε είναι που δούλευαν και οι φίλοι του αφεντικού, εκείνοι που μαζί του έτρωγαν τα φαγητά που ο υπηρέτης παρασκεύαζε και ωφελούνταν από τις υπηρεσίες που τους προσέφερε. Κλείνονταν τότε όλοι αυτοί μέσα σε αίθουσες ειδικά διασκευασμένες για το σκοπό αυτό, και καθένας πρότεινε και μια ή δυο διαφορετικές λέξεις ή φράσεις. Και ήσαν όλοι πολύ προσεκτικοί και έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον στη δουλειά τους, επειδή ήξεραν πως από αυτήν εξαρτιόταν όλη τους η καλοπέραση, αλλά μερικές φορές και η ίδια τους η ζωή. Γιατί ο υπηρέτης, αν το πράγμα έφτανε ως τη φυγή του από το σπίτι όπου μέχρι τότε υπηρετούσε, τότε, πάνω στη φούρια του για αλλαγή αφεντικού, μπορούσε και να σκοτώσει το παλιό αφεντικό ή κάποιον από το σινάφι του. Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, το αφεντικό και οι φίλοι του δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι θα έχαναν έναν τόσο αφοσιωμένο υπηρέτη μόνο και μόνο επειδή στάθηκαν ανίκανοι να βρουν μερικές λέξεις, αφού αυτό ήταν όλο κι όλο που ο υπηρέτης ήθελε για να μη φύγει και ποτέ δε διαμαρτύρονταν για την αμοιβή του ή για τις υπερβολικά κουραστικές υπηρεσίες που προσέφερε.

Και μέσα στην αίθουσα διασκέψεων ακούγονταν διάφορες κατά καιρούς λέξεις και φράσεις, όπως "αλλαγή", "μιάσματα", "αποστασία", "σκληρός πυρήνας Ευρώπης", "ανάπτυξις", "συμμετοχική δημοκρατία", "σεμνά και ταπεινά", "πάταξις της διαφθοράς" και ό,τι μπορούσε το μυαλό του αφεντικού να υποθέσει πως θα ικανοποιούσε τον υπηρέτη του και θα έφερνε τις σχέσεις του με αυτόν στην προηγούμενή τους κατάσταση. Και τις περισσότερες φορές κάτι έβρισκε το αφεντικό που να ικανοποιεί το ιδιότροπο αυτό γούστο του υπηρέτη του. Γιατί στο βάθος ο υπηρέτης δεν ήθελε να αλλάζει αφεντικό, μόνο ήθελε να ικανοποιεί κάποια μέσα του φωνή που του έλεγε πως είναι μια ζηλευτή ιδιαιτερότητα γι’ αυτόν να είναι ο μόνος υπηρέτης μέσα στο σύνολο των επί γης υπηρετών, που δουλεύει αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαιτήσεις για βελτίωση των συνθηκών της εργασίας του και της ζωής του.

(Κάθε μη ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα και πράγματα είναι συμπτωματική)

Γιώργης Χολιαστός

Σημείωση Φοίβου Νικολαΐδη: Οι καλογραμμένες αυτές απόψεις στάληκαν ως σχόλιο για μια παλιά ανάρτιση. Επειδή είναι μακροσκελές και περιέχει φιλοσοφικές ενατενήσεις, δημοσιεύεται αυτούσιο στην παρούσα στήλη ως ξεχωριστό κείμενο.

Ας μας το συγχωρέσει αυτό ο αποστολέας κ. Γιώργης Χολιαστός, ο οποίος αντιλαμβανόμαστε χρησιμοπιεί ψευδώνυμο. Πάντως, είναι ευπρόσδεκτος να στείλει κι άλλα κείμενα του, γιατί παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Πενήντα χρόνια από τα Σεπτεμβριανά

Στο Ζάππειο Μέγαρο, υπό την αιγίδα του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείο (ΕΛΙΑ), και με πολυπληθές ακροατήριο έγινε την 1η Φεβρουαρίου 2006 η παρουσίαση του βιβλίου Πενήντα Χρόνια από τα Σεπτεμβριανά, Κωνσταντινούπολη, Πριν-Τότε-Μετά.

Συγγραφείς η υπότροφος ιστορικός Ειρήνη Σαρίογλου και η Καίτη Σαρίογλου. Το βιβλίο παρουσίασαν ο πρόεδρος του Δ.Σ. του ΕΛΙΑ Μάνος Χαριτάτος, ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών Παναγιώτης Σκανδαλάκης, ο πρέσβης επί τιμή Βύρων Θεοδωρόπουλος, ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Κωνσταντινούπολις» Ανδρέας Λαμπίκης και ο επίκουρος καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευάνθης Χατζηβασιλείου.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης προβλήθηκε η ταινία του Γιώργου Μουτεβελλή «Το Ζάππειο Παρθεναγωγείο Κωνσταντινουπόλεως». Η Ειρήνη Σαρίογλου εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Βυζαντινών, Οθωμανικών και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπέρμινγχαμ με θέμα τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1923-1974).

Irini Sarioglou

http://phivosnicolaides.blogspot.com/2007/12/1955.html

http://phivosnicolaides.blogspot.com/2007/12/blog-post_11.html

Σισμανόγλειο Μέγαρο Κωνσταντινουπόλεως

Περιπετειώδης, είναι και η ιστορία του Σισμανόγλειου Μεγάρου, κτιρίου του 19ου αιώνα, ιδιοκτησία ενός Βρετανού υπηκόου, που καταστράφηκε από το μεγάλο σεισμό του 1896. Αργότερα επεκτάθηκε και αποτέλεσε την κατοικία της ελληνικής οικογένειας μεγαλεμπόρων Σισμάνογλου, οι οποίοι και το δώρισαν στο ελληνικό κράτος. Για αρκετά χρόνια υπήρξε ερείπιο και τη δεκαετία του '70 πεδίο μάχης μεταξύ των αριστερών Κούρδων και των Γκρίζων Λύκων. Την περίοδο της ανακαίνισής του εντοπίστηκαν στα σκοτεινά και υγρά χαλάσματά του μέχρι και ανθρώπινοι σκελετοί.

Στην Πόλη γίνονται όλα, αγαπητοί φίλοι! Το ενδιαφέρον εκεί είναι ότι οι "εκδηλώσεις" έχουν οντολογική διάσταση, όχι απλά "πολιτιστική". Είναι μια διαρκής επαλήθευση του ποιητού: "Τη Ρωμιοσύνη μη την κλαις εκεί που πάει να σβήσει... Νάτη πετιέται από παντού κι αντρειεύει και θεριεύει"!

Η Κωνσταντινούπολη και το ανακαινισμένο Σισμανόγλειο Μέγαρο, το μοναδικό κτίριο στην Πόλη που παραμένει στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους, φιλοξενούν από την περασμένη Παρασκευή αντιπροσωπευτικά δείγματα της δουλειάς του ζωγράφου που μελέτησε τον βυζαντινό πολιτισμό.

.

«Οποιος δεν καταλαβαίνει αισθητικά τον βυζαντινό (πολιτισμό), ας μου επιτραπεί να του πω ότι δεν εννοεί ολότελα τον αρχαίο. Και όταν ένας καλλιτέχνης δεν εννοεί το ελληνικό παρελθόν, πώς θα μπορούσε να δημιουργήσει το ελληνικό μέλλον, που είναι η δουλειά του;», επανέλαβε τις φράσεις του Παπαλουκά ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στον χαιρετισμό του στα εγκαίνια, χαρακτηρίζοντας την έκθεση «εικαστική άνοιξη που έφερε στην Κωνσταντινούπολη ο μαθητής του ζωγράφου», εννοώντας τον ζωγράφο Β. Θεοχαράκη.

Τοπία από το Αγιον Ορος, πορτρέτα κ.ά. αντιπροσωπεύονται στην έκθεση του δεύτερου ορόφου του Σισμανόγλειου στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο Ιστικλάλ (ανεξαρτησία).

Πρόκειται για ένα όμορφο κτίριο του 19ου αιώνα, η ιστορία του οποίου είναι παράλληλη με ιστορικές εξελίξεις, όπως μας εξήγησε ο Ελληνας γενικός πρόξενος Αλέξης Αλεξανδρής. Δωρήθηκε το 1939 στο ελληνικό Δημόσιο από την οικογένεια μεγαλεμπόρων Σισμάνογλου. Αργότερα ενοικιάστηκε στους Αμερικανούς και μέσα από αυτό διοχετεύτηκε όλη η βοήθεια Μάρσαλ προς την Τουρκία. Η εθνικότητα των ενοίκων έσωσε το κτίριο από τους βανδαλισμούς εναντίον των ελληνικών περιουσιών το 1955.

Το 71 επεστράφη στο ελληνικό κράτος, το οποίο το εγκατέλειψε στην απόλυτη φθορά μέχρι το 2000 οπότε αποφασίστηκε η ανακαίνιση του κτιρίου. Το Σισμανόγλειο σήμερα χρησιμοποιείται ως πολιτιστικό κέντρο, ως χώρος τόνωσης της συρρικνωμένης ομογένειας και πολιτιστικών σχέσεων των δύο χωρών. Φίλος των δραστηριοτήτων του είναι ο διευθυντής του Τοπ Καπί, με τους 30.000 επισκέπτες ημερησίως.

Στο BHMagazino διαβάζω το κείμενο της Κατερίνας Λυμπεροπούλου για το Σισμανόγλειο Μέγαρο της Πόλης, το οποίο, κατά την αρθογράφο «έχει παρελθόν και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον».

«Κάποτε η πεζοδρομημένη λεωφόρος Ιστικλάλ ήταν το κέντρο των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Σήμερα είναι ριψοκίνδυνο να βάλεις ακόμη και μια ελληνική αφίσα στην κύρια οδική αρτηρία της συνοικίας του Πέραν. Χρειάστηκαν συζητήσεις επί συζητήσεων για να αποφασίσει η προξενική αρχή που στεγάζεται στο Σισμανόγλειο Μέγαρο να αναρτήσει την αφίσα της έκθεσης «Σπύρος Παπαλουκάς 1915 – 1956» στο κτίριο του αριθμού 60».

Το Σισμανόγλειο είναι το μοναδικό κτίριο που ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο. Και είναι το μοναδικό, επίσης, κτίριο από το οποίο οι Τούρκοι στα Σεπτεμβριανά του 1955, δεν πετούσαν αντικείμενα στο δρόμο. Σήμερα αποτελεί το σημαντικότερο πολιτιστικό κέντρο των Ρωμιών της Πόλης και όχι μόνο. Ανακαινισμένο, λαμπερό, στέκει στην καρδιά της Πόλης , ως καθρέφτης της αρχοντιάς της Ρωμιοσύνης.

http://taxidiaris.blogspot.com/2007/12/blog-post_7843.html
http://taxidiaris.blogspot.com/2008/01/blog-post_23.html
http://taxidiaris.blogspot.com/search/label/Asia%20Minor
http://phivosnicolaides.blogspot.com/2007/12/1955.html
http://phivosnicolaides.blogspot.com/2007/12/blog-post_11.html

Yes Man

Της Έλενας Γεωργίου

Διάβασα που λέτε πρόσφατα ένα βιβλίο και το χάρηκα πολύ. Όχι επειδή η υπόθεση του ήταν κάτι το σπουδαίο, ούτε επειδή περιέγραφε κάποιο συναρπαστικό ιστορικό γεγονός. Ήταν γι’ αυτή τη θετική ενέργεια που ξεπετάγονταν μέσα από κάθε του σελίδα, που το λάτρεψα.

Είναι απίστευτο πόσα μπορούν να πετύχουν οι άνθρωποι εάν σκέφτονται πάντα θετικά, και αν προσπαθήσουν στις προκλήσεις να απαντούν με μια μόνο μικρή λεξούλα…«ναι»!

Εάν σας ζητούσαν να πετάξετε πάνω από τον Βεζούβιο με τα φτερά του Ίκαρου θα το κάνατε? Εάν σας ζητούσαν να σκοτώσετε έναν άνθρωπο τι θα απαντούσατε? Δεν είναι ανάγκη να πείτε αμέσως όχι, αλήθεια. Προσπαθήστε απλά να πείσετε τον επίδοξο εγκληματία ότι υπάρχουν κι’ άλλοι, πιο πολιτισμένοι τρόποι για να λύσει τις διαφορές του με έναν άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να τον σκοτώσει.

Να δείτε που ο επικείμενος φονιάς ίσως να μην το σκέφτηκε ποτέ με αυτό τον τρόπο και έτσι να προλάβετε μια ανεπιθύμητη εγκληματική ενέργεια.
Συγχαρητήρια! Είστε ένας ήρωας!

Αυτό το μήνυμα προσπάθησε ο δόλιος ο συγγραφέας να περάσει μέσα από το βιβλίο του, YES MAN.

Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι ένα τέτοιο βιβλίο θα έπεσε στα χέρια ορισμένων δικών μας συμπατριωτών. Πιστεύω κιόλας ότι παρερμήνευσαν τις φιλότιμες προσπάθειες του συγγραφέα να μεταδώσει την θετικότητα της λέξης «ναι».
Άρχισαν τότε κάποιοι να λένε ναι σε όλα. Σου λέει για να το λέει αυτός που είναι και από το Λονδίνο, θα πρέπει να τον μιμηθούμε. Είμαστε πολύ καλοί σε αυτά, για την ακρίβεια είμαστε και οι πρώτοι! Και μας χάλασαν τη πιάτσα! Μάλιστα κύριοι!

Διότι δεν σκοτώνουμε κύριοι YES MEN Νεοκύπριοι έναν άνθρωπο επειδή έφερε τον σκύλο του στην παραλία! Ούτε μεταφέρουμε ποσότητες άσπρης σκόνης από τα κατεχόμενα εδάφη μας επειδή μας το ζήτησε ο καλύτερος μας φίλος!

Ήθελα να ήξερα κύριοι νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες ποιος είναι αυτός που σας το ψιθύρισε ότι για να ενταχθείτε στο σύνολο της αφρόκρεμας της κυπριακής κοινωνίας θα πρέπει να παραστείτε σε πάρτι με ομαδικά όργια στην πρωτεύουσα.

Είναι και το άλλο. Τί πάθατε όλοι με τα γρήγορα και ακριβά αυτοκίνητα; Που να τα τρέξετε άσχετοι στην Κύπρο;

Και σεις κυρίες μου …τι τα θέλετε όλα αυτά τα «επώνυμα» πατσαβούρια και αντικείμενα που αξίζουν μια μικρή περιουσία; Δεν πειράζει όμως. Διότι μετά θα δωρίσετε στο ίδρυμα ένα σεβαστό ποσό, θα σας κράξουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και θα λυτρωθείτε!

Λύστε μου παρακαλώ και μια απορία που την έχω μεγάλο απωθημένο και μετά σας αφήνω στην ησυχία σας.

Τι σημαίνει η λέξη «επώνυμος» που φιγουράρει σε όλα τα κοσμοπολίτικα περιοδικά δίπλα από ανθρώπους που μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους; Λέτε να μην έχουμε όλοι οι άνθρωποι επώνυμο; Αν είναι δυνατόν.

Είναι γεγονός και δεν ωφελεί να μην το παραδεχόμαστε. Όλοι εμείς οι YES MEN νεοκύπριοι λέμε ΝΑΙ σε όλα αυτά και άλλα πολλά. Λέμε ΝΑΙ στην χλιδή και τη μεγάλη ζωή. Λέμε ΝΑΙ στην έκθεση και την προβολή του εαυτού μας και το λέμε όσο δυνατά μπορούμε έτσι ώστε να το ακούσουν και οι υπόλοιποι και να μας μιμηθούν.

Ευτυχώς για μας, πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι λίγοι που θα ψάχνουν πάντα πιο βαθιά, στην προσπάθεια τους να ανακαλύψουν το νόημα της ζωής. Θα λένε ναι στις αλήθειες και στις όμορφες προκλήσεις της ζωής.

Δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά ότι θα την βρουν την αλήθεια τους, είμαι όμως σίγουρη ότι σαν μικροί αλχημιστές θα φτάσουν στον προορισμό τους και θα το ξέρουν ότι η προσπάθεια τους άξιζε τον κόπο!

Έλενα Γεωργίου