ΣΤΗΝ ΚΑΡΠΑΣΙΑ
ΜΕ ΚΕΡΙ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΑΜΠΑΔΑ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
Παρά τη δραματική απομυθοποίηση ενός μεγάλου μέρους της πολιτικής μας παραφιλολογίας των τελευταίων ιδίως ετών, εντούτοις εξακολουθούν στο τόπο μας να ευδοκιμούν η με δημαγωγικές εξάρσεις πολιτικολογία και η στείρα συνθηματολογία οι οποίες εμποδίζουν την περιπέτεια της σκέψης, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εθνική μας πορεία.
Μετά τις εθνικές περιπέτειες και ιδιαίτερα τη μεγάλη συμφορά του 1974 θα περίμενε κάποιος ότι θα είμασταν τουλάχιστον πιο σοφοί στις πολιτικές μας συμπεριφορές. Περιχαρακωμένοι όμως και βολεμένοι σε πάγιες και άκαμπτες πολιτικές θέσεις, φαίνεται ότι αδυνατούμε να δούμε το μακρινό ορίζοντα, για να συλλάβουμε την ουσία των πραγμάτων, όπως περίπου εκείνων των αφελών που δείχνοντας τον ουρανό, το μόνο που βλέπουν είναι το δάκτυλο τους.
Πριν πολλά χρόνια, όταν μερικοί Ελληνοκύπριοι προσπάθησαν να ανταλλάξουν απόψεις με συναδέλφους τους Τουρκοκύπριους δημοσιογράφους, δεν έμειναν δαιμονολογίες που δεν ακούσθηκαν. Μια απλή σύναξη ορισμένων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων το 1993 στην Οξφόρδη, χαρακτηρίστηκε ούτε λίγο, ούτε πολύ ως τρίτος Αττίλας! Στο πρόσφατο παρελθόν όταν κάποιοι έδειχναν τις ταυτότητες τους για να περάσουν από τα οδοφράγματα, αυτό, αποτελούσε πολιτικό αμάρτημα καθοσιώσεως.
Τότε βλέπετε είχαμε την «σωστή» επαναπροσέγγιση, με τα μεγάλα λόγια κενού περιεχομένου, που δεν γινόταν ποτέ, σε αντίθεση με τη «λανθασμένη» δραστήρια επαναπροσέγγιση που προσπαθούσε μέσα σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες, να προωθήσει και να καλλιεργήσει την ιδέα της ενωμένης πατρίδας.
Σήμερα, η επίσκεψη αντιπροσωπείας του ΔΗΣΥ στα καταπατημένα από τον Αττίλα εδάφη μας, με την εξ’ ανάγκης επίδειξη διαβατηρίων, αποτελεί για μερικούς τεράστιο πολιτικο-εθνικό ολίσθημα.
Κι αυτό γιατί η απλή επίδειξη των διαβατηρίων υπηκόων ενός κράτους μέλους των Ηνωμένων Εθνών όπως είναι η Κύπρος σε ένα παράνομο και ανύπαρκτο νομικά μόρφωμα, το οποίον ειρήσθω εν παρόδω, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, για μερικούς, αποτελεί κίνδυνο αναγνώρισης του.
Έτσι έχουμε την παράδοξη κατάσταση όπου, αμφότερες οι πλευρές δεν αναγνωρίζουν αλλήλους, αλλά για κάποιους άλλους, υπάρχει πιθανός κίνδυνος εκμετάλλευσης για προώθηση της αναγνώρισης του ψευδοκράτους.
Τα όργανα των κατοχικών δυνάμεων που ελέγχουν και συντηρούν τις διαχωριστικές γραμμές με τη στρατιωτική τους υπεροχή και καταγράφουν τα διαβατήρια στα οδοφράγματα, ανήκουν και ελέγχονται απ’ ευθείας από τον στρατιωτικό διοικητή των κατοχικών δυνάμεων ασφαλείας. Άρα, τα διαβατήρια επιδεικνύονται στις κατοχικές Τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες επιβάλλουν δια της βίας των όπλων αυτή την κατάσταση και δεν έχει να κάνει με οποιαδήποτε αναγνώριση.
Οι συζητήσεις γύρω από την επίδειξη των διαβατηρίων στις κατοχικές δυνάμεις κατοχής (ούτε καν όργανα του ψευδοκράτους) ολοένα και θυμίζουν τους Βυζαντινούς εκείνους που ενώ οι Τούρκοι βρίσκονταν προ των πυλών, αυτοί συζητούσαν με πάθος το ερώτημα κατά πόσον οι άγγελοι ήταν αρσενικοί ή θηλυκοί.
Η μόνη διαφορά μας μαζί τους είναι ίσως ότι εμείς σήμερα συζητούμε κατά πόσον υπάρχουν ή όχι «εθνικοί δαίμονες» που βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως τα προσδιορίζουν μερικοί «αναστενάρηδες» των εθνικών δικαίων, που είναι πάντα πρόθυμοι τη διαφορετική άποψη να την εξαποστείλουν στο πυρ το εξώτερον.
Είναι πολύ εύκολο να περιγράφουμε την κατάσταση και τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την τάδε πολιτική πράξη ή ενέργεια. Ποιος όμως θα μπορούσε να αρνηθεί ότι η συνέχιση αυτής της απαράδεκτης από κάθε άποψη κατάστασης, δεν ενέχει μεγαλύτερους κινδύνους αναγνώρισης, παρά η επίσκεψη μιας αντιπροσωπείας ενός κόμματος, τη στιγμή μάλιστα που τα δύο τρίτα του Κυπριακού Ελληνισμού έχουν ήδη διασταυρώσει τα βλέμματα τους με το απαίσιο πρόσωπο της κατοχής.
Ακόμη και οι δημοσιογράφοι του παράνομου Μπαϊράκ όταν μας ρωτούσαν για την επίσκεψη εκεί, δεν επέμεναν σε σχολιασμό για την επίδειξη των διαβατηρίων. Μερικοί όμως από τη δική μας πλευρά, κλειδοκράτορες των εθνικών δικαίων, το κάνουν μείζον θέμα, παραβλέποντας τη σημαντική ουσία του εγχειρήματος.
Εκείνο όμως που χρειάζεται σήμερα, δεν είναι δημαγωγικοί ορισμοί ή πολιτικοί χρησμοί, αλλά στρατηγική, στόχοι και πολιτική για το πως πάμε παραπέρα. Πως προχωρούμε και πως απαλλασόμεθα από το τερατούργημα της κατοχής, που καταπατά κάθε έννοια δικαίου και διεθνούς νομιμότητας.
Η προσπάθεια που έγινε από το ΔΗΣΥ ήταν μια τολμηρή πράξη πολιτικής ευθύνης απέναντι στον τόπο. Αποτελεί μια συνειδητή προσπάθεια ανοίγματος ενός παραθύρου στο μισητό τοίχος που χωρίζει δυο διαφορετικούς κόσμους. Ένα τέτοιο παράθυρο που προκαλεί το ενδιαφέρον με τους στόχους και τα οράματα του ήταν και η επίσκεψη στους εγκλωβισμένους μας της Καρπασίας, ξεπερνώντας δικαιολογημένα ίσως επιφυλάξεις, που μας καθήλωναν για χρόνια σε αδράνεια.
Ηθικά δεσμευμένοι στο όραμα της ειρήνης, της συμφιλίωσης και προπάντων της ενότητας της πατρίδας μας, η τολμηρή αυτή πολιτική πράξη με τα πολλαπλά μηνύματα, ανοίγει το παράθυρο της ελπίδας, γι’ αυτούς που οραματίζονται μια ενωμένη πατρίδα.
Έχοντας κατά νουν το δάσος και όχι το δέντρο και βλέποντας τον μακρινό ορίζοντα, η όλη προσπάθεια συγκλίνει στο συμπέρασμα ότι η επίσκεψη στους εγκλωβισμένους αδελφούς μας, αποτελούσε ιερό χρέος που τους το οφείλαμε από καιρό.
Το πέρασμα από το οδόφραγμα αποτελεί πολιτική πράξη αντίστασης η οποία εκφράζει την κραυγή αγωνίας για λύτρωση από την κατοχή και τη διαίρεση. Ταυτόχρονα υποδεικνύει τη φιλοδοξία για ειρηνική συμβίωση του λαού της Κύπρου ως συνόλου χωρίς τείχη και συρματοπλέγματα.
Με κερί τις αναμνήσεις και λαμπάδα τις ελπίδες το οδυνηρό οδοιπορικό του ΔΗΣΥ στην Αγία Καρπασία δείχνει το δρόμο για τα επόμενα μας βήματα.
Φοίβος Νικολαΐδης
ΜΕ ΚΕΡΙ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΛΑΜΠΑΔΑ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ
Παρά τη δραματική απομυθοποίηση ενός μεγάλου μέρους της πολιτικής μας παραφιλολογίας των τελευταίων ιδίως ετών, εντούτοις εξακολουθούν στο τόπο μας να ευδοκιμούν η με δημαγωγικές εξάρσεις πολιτικολογία και η στείρα συνθηματολογία οι οποίες εμποδίζουν την περιπέτεια της σκέψης, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εθνική μας πορεία.
Μετά τις εθνικές περιπέτειες και ιδιαίτερα τη μεγάλη συμφορά του 1974 θα περίμενε κάποιος ότι θα είμασταν τουλάχιστον πιο σοφοί στις πολιτικές μας συμπεριφορές. Περιχαρακωμένοι όμως και βολεμένοι σε πάγιες και άκαμπτες πολιτικές θέσεις, φαίνεται ότι αδυνατούμε να δούμε το μακρινό ορίζοντα, για να συλλάβουμε την ουσία των πραγμάτων, όπως περίπου εκείνων των αφελών που δείχνοντας τον ουρανό, το μόνο που βλέπουν είναι το δάκτυλο τους.
Πριν πολλά χρόνια, όταν μερικοί Ελληνοκύπριοι προσπάθησαν να ανταλλάξουν απόψεις με συναδέλφους τους Τουρκοκύπριους δημοσιογράφους, δεν έμειναν δαιμονολογίες που δεν ακούσθηκαν. Μια απλή σύναξη ορισμένων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων το 1993 στην Οξφόρδη, χαρακτηρίστηκε ούτε λίγο, ούτε πολύ ως τρίτος Αττίλας! Στο πρόσφατο παρελθόν όταν κάποιοι έδειχναν τις ταυτότητες τους για να περάσουν από τα οδοφράγματα, αυτό, αποτελούσε πολιτικό αμάρτημα καθοσιώσεως.
Τότε βλέπετε είχαμε την «σωστή» επαναπροσέγγιση, με τα μεγάλα λόγια κενού περιεχομένου, που δεν γινόταν ποτέ, σε αντίθεση με τη «λανθασμένη» δραστήρια επαναπροσέγγιση που προσπαθούσε μέσα σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες, να προωθήσει και να καλλιεργήσει την ιδέα της ενωμένης πατρίδας.
Σήμερα, η επίσκεψη αντιπροσωπείας του ΔΗΣΥ στα καταπατημένα από τον Αττίλα εδάφη μας, με την εξ’ ανάγκης επίδειξη διαβατηρίων, αποτελεί για μερικούς τεράστιο πολιτικο-εθνικό ολίσθημα.
Κι αυτό γιατί η απλή επίδειξη των διαβατηρίων υπηκόων ενός κράτους μέλους των Ηνωμένων Εθνών όπως είναι η Κύπρος σε ένα παράνομο και ανύπαρκτο νομικά μόρφωμα, το οποίον ειρήσθω εν παρόδω, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, για μερικούς, αποτελεί κίνδυνο αναγνώρισης του.
Έτσι έχουμε την παράδοξη κατάσταση όπου, αμφότερες οι πλευρές δεν αναγνωρίζουν αλλήλους, αλλά για κάποιους άλλους, υπάρχει πιθανός κίνδυνος εκμετάλλευσης για προώθηση της αναγνώρισης του ψευδοκράτους.
Τα όργανα των κατοχικών δυνάμεων που ελέγχουν και συντηρούν τις διαχωριστικές γραμμές με τη στρατιωτική τους υπεροχή και καταγράφουν τα διαβατήρια στα οδοφράγματα, ανήκουν και ελέγχονται απ’ ευθείας από τον στρατιωτικό διοικητή των κατοχικών δυνάμεων ασφαλείας. Άρα, τα διαβατήρια επιδεικνύονται στις κατοχικές Τουρκικές δυνάμεις, οι οποίες επιβάλλουν δια της βίας των όπλων αυτή την κατάσταση και δεν έχει να κάνει με οποιαδήποτε αναγνώριση.
Οι συζητήσεις γύρω από την επίδειξη των διαβατηρίων στις κατοχικές δυνάμεις κατοχής (ούτε καν όργανα του ψευδοκράτους) ολοένα και θυμίζουν τους Βυζαντινούς εκείνους που ενώ οι Τούρκοι βρίσκονταν προ των πυλών, αυτοί συζητούσαν με πάθος το ερώτημα κατά πόσον οι άγγελοι ήταν αρσενικοί ή θηλυκοί.
Η μόνη διαφορά μας μαζί τους είναι ίσως ότι εμείς σήμερα συζητούμε κατά πόσον υπάρχουν ή όχι «εθνικοί δαίμονες» που βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως τα προσδιορίζουν μερικοί «αναστενάρηδες» των εθνικών δικαίων, που είναι πάντα πρόθυμοι τη διαφορετική άποψη να την εξαποστείλουν στο πυρ το εξώτερον.
Είναι πολύ εύκολο να περιγράφουμε την κατάσταση και τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την τάδε πολιτική πράξη ή ενέργεια. Ποιος όμως θα μπορούσε να αρνηθεί ότι η συνέχιση αυτής της απαράδεκτης από κάθε άποψη κατάστασης, δεν ενέχει μεγαλύτερους κινδύνους αναγνώρισης, παρά η επίσκεψη μιας αντιπροσωπείας ενός κόμματος, τη στιγμή μάλιστα που τα δύο τρίτα του Κυπριακού Ελληνισμού έχουν ήδη διασταυρώσει τα βλέμματα τους με το απαίσιο πρόσωπο της κατοχής.
Ακόμη και οι δημοσιογράφοι του παράνομου Μπαϊράκ όταν μας ρωτούσαν για την επίσκεψη εκεί, δεν επέμεναν σε σχολιασμό για την επίδειξη των διαβατηρίων. Μερικοί όμως από τη δική μας πλευρά, κλειδοκράτορες των εθνικών δικαίων, το κάνουν μείζον θέμα, παραβλέποντας τη σημαντική ουσία του εγχειρήματος.
Εκείνο όμως που χρειάζεται σήμερα, δεν είναι δημαγωγικοί ορισμοί ή πολιτικοί χρησμοί, αλλά στρατηγική, στόχοι και πολιτική για το πως πάμε παραπέρα. Πως προχωρούμε και πως απαλλασόμεθα από το τερατούργημα της κατοχής, που καταπατά κάθε έννοια δικαίου και διεθνούς νομιμότητας.
Η προσπάθεια που έγινε από το ΔΗΣΥ ήταν μια τολμηρή πράξη πολιτικής ευθύνης απέναντι στον τόπο. Αποτελεί μια συνειδητή προσπάθεια ανοίγματος ενός παραθύρου στο μισητό τοίχος που χωρίζει δυο διαφορετικούς κόσμους. Ένα τέτοιο παράθυρο που προκαλεί το ενδιαφέρον με τους στόχους και τα οράματα του ήταν και η επίσκεψη στους εγκλωβισμένους μας της Καρπασίας, ξεπερνώντας δικαιολογημένα ίσως επιφυλάξεις, που μας καθήλωναν για χρόνια σε αδράνεια.
Ηθικά δεσμευμένοι στο όραμα της ειρήνης, της συμφιλίωσης και προπάντων της ενότητας της πατρίδας μας, η τολμηρή αυτή πολιτική πράξη με τα πολλαπλά μηνύματα, ανοίγει το παράθυρο της ελπίδας, γι’ αυτούς που οραματίζονται μια ενωμένη πατρίδα.
Έχοντας κατά νουν το δάσος και όχι το δέντρο και βλέποντας τον μακρινό ορίζοντα, η όλη προσπάθεια συγκλίνει στο συμπέρασμα ότι η επίσκεψη στους εγκλωβισμένους αδελφούς μας, αποτελούσε ιερό χρέος που τους το οφείλαμε από καιρό.
Το πέρασμα από το οδόφραγμα αποτελεί πολιτική πράξη αντίστασης η οποία εκφράζει την κραυγή αγωνίας για λύτρωση από την κατοχή και τη διαίρεση. Ταυτόχρονα υποδεικνύει τη φιλοδοξία για ειρηνική συμβίωση του λαού της Κύπρου ως συνόλου χωρίς τείχη και συρματοπλέγματα.
Με κερί τις αναμνήσεις και λαμπάδα τις ελπίδες το οδυνηρό οδοιπορικό του ΔΗΣΥ στην Αγία Καρπασία δείχνει το δρόμο για τα επόμενα μας βήματα.
Φοίβος Νικολαΐδης
No comments:
Post a Comment