Στη Γη της Χανι-Ανάν

Στη Γη της Χανι-Ανάν
Χάνις κερνά, Χάνις πίνει

Φοίβου Νικολαΐδη

Μετά την επιτυχία του πρώτου του βιβλίου "Νεοκύπριοι Πλουτοκράτες ή Νεόπλουτοι Αρχοντωριάτες;" που έχει ήδη εξαντληθεί, ο Φοίβος Νικολαΐδης προχώρησε σε μια δεύτερη προσπάθεια συγγραφικής εργασίας με πολύ κέφι και άφθονο χιούμορ. Το δεύτερο του βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες τιτλοφορείται "Στη Γη της Χανι-Ανάν", με υπότιτλο "Χάνις κερνά, Χάνις πίνει".

Όπως προδιαθέτει και ο ευρηματικός τίτλος του, ο οποίος αποτελεί ένα οδυνηρό λογοπαίγνιο, παραπέμπει άμεσα στο Ντέιβιντ Χάνι, τον Άγγλο ειδικό αντιπρόσωπο για το Κυπριακό και το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, οι οποίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην τελική εκπόνηση του Σχεδίου, για μια συνολική λύση του Κυπριακού. Στη γη λοιπόν όχι των Κυπρίων, αλλά στον "υπεσχημένο παράδεισο της Γης Χαναάν, με την προτεινόμενη λύση του Κυπριακού από τους κ.κ. Χάνι και Ανάν!

Όπως αναφέρεται και στον πρόλογο του βιβλίου: "Ο Άγγλος φιλόσοφος Κόλεριτζ υποστηρίζει ότι κανένα μυαλό δεν είναι καλά οργανωμένο, αν του λείπει η αίσθηση του χιούμορ. Και επειδή η όλη επιχείρηση προώθησης του Σχεδίου από τη μια και απόρριψης του από την άλλη, ήταν καλά οργανωμένες, δεν μπορούσε ούτε αυτών να τους λείπει η αστεία πλευρά".

Η συμπυκνωμένη καταγραφή του Κυπριακού από το 1974 ως τις μέρες μας και οι εύστοχες επιλεκτικές αναφορές που γίνονται στα παγκόσμια γεγονότα, αποτελούν πρωτοτυπία. Γραμμένο με ευχάριστο ύφος και αμεσότητα που αιχμαλωτίζει το βιβλίο επιχειρεί να ψέξει το άδικο, όπως αυτό παρουσιάστηκε μέσω ορισμένων προνοιών του Σχεδίου Ανάν. Ταυτόχρονα, να υπενθυμίσει με καλοπιστία τις δικές μας ευθύνες και τα αδιέξοδα με τις συνεχείς επιλογές για "το μη χείρον βέλτιστο", που κατά κανόνα αντιμετωπίζουμε.

Γράφει με το χαρακτηριστικό του στυλ ο συγγραφέας : "Με τις αμαρτίες των προπατόρων μας στο Κυπριακό, πάθαμε όπως τους πρωτόπλαστους με το προπατορικό αμάρτημα." Το βιβλίο είναι γεμάτο ευφάνταστα λογοπαίγνια και σαρκαστικά "υπομνήματα", όπως : "Το Κυπριακό ως φλέγον θέμα για μισό αιώνα, απειλεί κυριολεκτικά να μας κάψει. Τελικά, ίσως, οι εξόφθαλμες αλήθειες για τα δίκαια μας, να είναι αυτές που μας έβγαλαν τα μάτια"!

Οι ευρηματικοί εξ' άλλου τίτλοι των κεφαλαίων όπως: ("Από το Casus Beli στο Belly Dance", "Άπαρτχαϊντ και Άρπαχταϊν", "Ο Κώδικας Ντε Σότο", "Στη φωλιά του Κούφου", "Ζήσε Χάνι μου να φας Τριχοτόμιση", "Βίρα τις Άγκυρες", "Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο", "Ουκ εν τω Ευρώ το Ευ", "Δικαιώματα στα Βέτα και στα κουφέτα", "Άκρα του Τάσσου σιωπή" κ.ά. δίδουν τις απαραίτητες συντεταγμένες των κειμένων.

Ο συγγραφέας καταφέρνει να ρίξει σοβαρές και κωμικές ματιές σ' αυτά που αναλύει. Αλλά και λοξές ματιές σ' αυτούς που θεωρεί υπεύθυνους για την κατρακύλα της υπόθεσης της Κύπρου. Αποκορύφωμα των αναζητήσεων είναι ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός. Την ίδια ώρα, προκαλεί το ενδιαφέρον για περαιτέρω συζήτηση των σκέψεων που αναπτύσσονται.

Γι αυτούς που μπορούν και διαβάζουν πίσω από τις γραμμές της ψυχρής παράθεσης των γεγονότων, μέσα από το λεπτό χιούμορ του συγγραφέα, διακρίνεται πικρία, οργή κι ένας μεγάλος πόνος. Χαρακτηριστικά, στο τέταρτο κεφάλαιο αναφέρει : "Μπορεί το Πλαν να το είχε ο Κόφι, αλλά το Μάστερ Πλαν το είχε ο μαστερμάιντ Χάνι, που πίστευε ότι η Κύπρος είναι το χάνι του Πάντζιαρου".

Παρά την καυστική και πολλές φορές αυστηρή κριτική του, ο συγγραφέας "συμφιλιώνει" την κωμικοτραγική πραγματικότητα με τον κυνικό ρεαλισμό, την απόγνωση με την ελπίδα. Όπως ο ίδιος διευκρινίζει: "Το βιβλίο είναι μια απόπειρα απελευθέρωσης της σκέψης. Απευθύνεται σε αυτούς που βρέθηκαν εντός πλαισίου είτε με το "Ναι" είτε με το "Όχι", αλλά προσπαθούν να τακτοποιήσουν τις σκέψεις τους, για να τις φέρουν και λίγο εκτός πλαισίου…".

Τα εξαιρετικά σκίτσα του καταξιωμένου σκιτσογράφου Γιώργου Μιτίδη, διανθίζουν και εμπλουτίζουν το βιβλίο, παρουσιάζοντας την απαραίτητη "τρισδιάστατη" εικόνα των κειμένων. Παροιμίες, γνωμικά, παραβολές ακόμη και ανέκδοτα ή τραγούδια της εποχής, προβάλλουν μέσω του πρωταγωνιστή ενός "παραμυθιού για όνειρα γλυκά", παππού Βασίλη. Συναρπάζουν τον αναγνώστη και κάνουν το βιβλίο μια ευχάριστη "περιπέτεια" της σκέψης.

Το βιβλίου του Φοίβου Νικολαΐδη με τίτλο "Στη Γη της Χανι-Ανάν" χαρακτηρίζεται από μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Καταπιάνεται και περιγράφει το δραματικό δρομολόγιο του Κυπριακού από το 1974 μέχρι σήμερα, με έναν έξυπνο και σκωπτικό τρόπο που ελκύει τον αναγνώστη.

Η γραφίδα του Φοίβου Νικολαΐδη αγγίζει την ουσία του Κυπριακού, εμβαθύνει σε όλα όσα μας πληγώνουν, αλλά, ταυτόχρονα, διακωμωδεί με ευφάνταστο τρόπο τις πολιτικές ελλείψεις μας, τις διαχρονικές αδυναμίες μας και τις υστερήσεις μας, ως χώρας και ως κράτους.

Χαρακτηριστικά στο κεφάλαιο : "Να Ζει Κανείς ή να Συζεί;" Διαβάζουμε και τα εξής:

Η προτεινόμενη συνολική λύση περιλάμβανε τη Θεμελιώδη Συμφωνία με τις αθεμελίωτες πρόνοιες, η οποία στην ουσία θα ξεθεμελίωνε το κυπριακό κράτος. Στις κρατικές εξετάσεις για την εγκαθίδρυση μιας νέας τάξης πραγμάτων, οι Τουρκοκύπριοι θα (μας) πηδούσαν τάξη. Οι Άγγλοι θα περνούσαν με τη βάση (με τις βάσεις τους), ενώ οι Ελληνοκύπριοι δεν θα έπιαναν καν τη βάση και θα έμεναν στην ίδια τάξη.

Η ενωμένη (στα δυο) Κυπριακή Δημοκρατία θα ήταν ένα ανεξάρτητο (ουάου) κράτος με τη μορφή ενός συνεταιρισμού. Θυμηθείτε για λίγο το συνεταιρισμό του μακαρίτη Μακμίλλαν. Κάτι, δηλαδή, μεταξύ συνεργατικού ταμιευτηρίου και παντοπωλείου, υπό την ανώτατή του μορφή. Φαίνεται να είχε δίκαιο ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου που κραύγαζε δραματικά ότι: «Δεν παρέλαβα τράπεζα για να παραδώσω συνεργατικό»!

Οποιαδήποτε ουσιώδης αλλαγή του Συντάγματος θα χρειαζόταν απαραίτητα τη γονική συναίνεση. Η Κύπρος θα ήταν τύποις ένα ανεξάρτητο Εγιαλέτι με τη μορφή αδιάλυτου συνεταιρισμού. Θα είχε μία ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με δύο ισότιμα συνιστώντα Κατηλλίκια.

Τα Κατηλλίκια θα ήσαν ίσου καθεστώτος και το Εγιαλέτι ήσσονος σημασίας. Μέσα στα όρια του Συντάγματος, θα ασκούσαν κυριαρχικά όλες τις εξουσίες, τις οποίες το Σύνταγμα δεν θα εκχωρούσε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Αντί να ζούμε μαζί, στην ουσία, απλώς θα συζούσαμε χωριστά! Άλλως, θα λαθροβιώναμε. Να ζει λοιπόν κανείς ή να συζεί;

Το Κοινό Κράτος θα εξασφάλιζε ότι τα πάντα θα ήσαν κοινόχρηστα και τα ανάλογα δικά μας, κοινά. Αφού θα υπήρχαν κοινόχρηστα, εξυπακούεται ότι θα υπήρχαν και διαχειριστές.

Το συστατικό τουρκοκυπριακό κρατίδιο θα είχε προβάδισμα στον τομέα των διεθνών σχέσεων, αφού θα είχε συστατικές επιστολές από υψηλούς προστάτες, όπως η πάλαι ποτέ Υψηλή Πύλη. Οι πύλες (του Παραδείσου) προφανώς, θα άνοιγαν διάπλατα για διεθνή καριέρα.

Δεν μας πρότειναν καλύτερα να το κάνουμε εταιρεία (περιορισμένης έστω ευθύνης), όπως ήταν κάποτε η Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, να μπαίναμε και στο Χρηματιστήριο με ιδιωτική τοποθέτηση.

Για πλήρη κατανόηση της λειτουργίας του Κοινού Κράτους, δεν ήταν απαραίτητη η χρήση της κοινής λογικής, η οποία ούτως ή άλλως δεν κολλούσε εύκολα πουθενά.

Αναλύοντας κανείς προσεκτικά το δικέφαλο, σιαμαίο κράτος, ανακαλύπτει ότι ήταν διασταύρωση λύκου και αγρινού –κατόπιν βιασμού- με υπερίσχυση στα βόρεια άκρα του λύκου.

Η διχοτόμηση θα ενίσχυε την ενότητα του συμπαγούς κατά τα άλλα Κοινού Κράτους με τα διαιρετικά στοιχεία στα επί μέρους. Η ισχύς εν τη διαιρέσει! Οι Τούρκοι θα έπαιρναν τη δομή και εμείς τα επί μέρους. Θα ζούσαμε εμείς (Ε/Κ και Τ/Κ) καλά (μέλι-γάλα) και οι Άγγλοι στις βάσεις τους (στραβάρα μας) ακόμη καλύτερα…

Τα καταπληκτικά σκίτσα του καταξιωμένου Γιώργου Μιτίδη εμπλουτίζουν το βιβλίο.

Στη Γη της Χανι-Ανάν
Ο εκδοτικός οίκος F.M.W. FINANCIAL MEDIA WAY παρουσιάζει την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου, στις 7.30 μ.μ., στην αίθουσα "Μελίνα Μερκούρη" του Δήμου Λευκωσίας το βιβλίο του Φοίβου Νικολαΐδη " Στη Γη της Χανι-Έναν".
Το βιβλίο θα παρουσιάσει η φιλόλογος και συγγραφέας Κίκα Ολυμπίου. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει χαιρετισμό εκ μέρους της εταιρείας από τον κ. Θέμη Πολυβίου, χαιρετισμό από τον πρόεδρο της ΕΤΥΚ κ. Λοΐζο Χατζηκωστή, χαιρετισμό από το δημοσιογράφο κ. Ιωσήφ Ιωσήφ και αντιφώνηση από το συγγραφέα. Θα γίνει επίσης ανάγνωση αποσπασμάτων από το βιβλίο. Το πρόγραμμα θα συντονίζει η δημοσιογράφος Στέλλα Σουρμελή.
Το βιβλίου του Φοίβου Νικολαΐδη με τίτλο "Στη Γη της Χανι-Ανάν" χαρακτηρίζεται από μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Καταπιάνεται και περιγράφει το δραματικό δρομολόγιο του Κυπριακού από το 1974 μέχρι σήμερα, με έναν έξυπνο και σκωπτικό τρόπο που ελκύει τον αναγνώστη.
Η γραφίδα του Φοίβου Νικολαΐδη αγγίζει την ουσία του Κυπριακού, εμβαθύνει σε όλα όσα μας πληγώνουν, αλλά, ταυτόχρονα, διακωμωδεί με ευφάνταστο τρόπο τις πολιτικές ελλείψεις μας, τις διαχρονικές αδυναμίες μας και τις υστερήσεις μας, ως χώρας και ως κράτους।
Συγγραφέας με χιούμορ στη «Μελίνα Μερκούρη»
Ένας από τους πιο χαρισματικούς συγγραφείς που έχουμε, ο Φοίβος Νικολαΐδης παρουσιάζει σήμερα το νέο του βιβλίο «Στη Γη της Χανι-Ανάν». Το βιβλίο που κυριαρχείται από την σκωπτική γραφή του Φοίβου είναι πλαισιωμένο με σκίτσα του γνωστού σκιτσογράφου Γιώργου Μιτίδη. Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη», στις 7.30 μ.μ., από τη φιλόλογο και συγγραφέα Κίκα Ολυμπίου, και θα υπάρχουν χαιρετισμοί από τον εκπρόσωπο του εκδοτικού οίκου F.M.W. Financial Media Way Θέμη Πολυβίου, τον πρόεδρο της ΕΤΥΚ Λοΐζο Χατζηκωστή, και τον δημοσιογράφο Ιωσήφ Ιωσήφ. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει δεξίωση.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ 7.12.2005
Το Κυπριακό με αμεσότητα και χιούμορ
«Στη Γη της Χανι-Ανάν», με υπότιτλο «Χάνις κερνά, Χάνις πίνει», είναι το βιβλίο του Φοίβου Νικολαΐδη, συγγραφέα τού «Νεοκύπριοι Πλουτοκράτες ή Νεόπλουτοι Αρχοντοχωριάτες» (εκδόσεις «F.M.W. Financial Way», τηλ.: 22342005).

Οπως προδιαθέτει και ο τίτλος του, ο οποίος αποτελεί ένα οδυνηρό λογοπαίγνιο, παραπέμπει άμεσα στον Ντέιβιντ Χάνι, τον Αγγλο ειδικό αντιπρόσωπο για το Κυπριακό και τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, οι οποίοι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην τελική εκπόνηση του Σχεδίου, για μια συνολική λύση του Κυπριακού.
Στη γη λοιπόν όχι των Κυπρίων, αλλά στον υπεσχημένο παράδεισο της Γης Χαναάν, με την προτεινόμενη λύση του Κυπριακού από τους κ.κ. Χάνι και Ανάν!Οπως αναφέρεται και στον πρόλογο του βιβλίου: «Ο Αγγλος φιλόσοφος Κόλεριτζ υποστηρίζει ότι κανένα μυαλό δεν είναι καλά οργανωμένο, αν του λείπει η αίσθηση του χιούμορ. Και επειδή η όλη επιχείρηση προώθησης του σχεδίου από τη μια και απόρριψής του από την άλλη, ήταν καλά οργανωμένες, δεν μπορούσε ούτε αυτών να τους λείπει η αστεία πλευρά».
Η συμπυκνωμένη καταγραφή του Κυπριακού από το 1974 ώς τις μέρες μας και οι επιλεκτικές αναφορές που γίνονται στα παγκόσμια γεγονότα, αποτελούν πρωτοτυπία. Γραμμένο με ευχάριστο ύφος και αμεσότητα, το βιβλίο επιχειρεί να ψέξει το άδικο, όπως αυτό παρουσιάστηκε μέσω ορισμένων προνοιών του Σχεδίου Ανάν. Ταυτόχρονα, να υπενθυμίσει με καλοπιστία τις δικές μας ευθύνες και τα αδιέξοδα με τις συνεχείς επιλογές για «το μη χείρον βέλτιστο», που κατά κανόνα αντιμετωπίζουμε.
Γράφει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας: «Με τις αμαρτίες των προπατόρων μας στο Κυπριακό, πάθαμε όπως τους πρωτόπλαστους με το προπατορικό αμάρτημα». Ο συγγραφέας καταφέρνει να ρίξει σοβαρές και κωμικές ματιές σ' αυτά που αναλύει. Αλλά και λοξές ματιές σ' αυτούς που θεωρεί υπεύθυνους για την κατρακύλα της υπόθεσης της Κύπρου.
Παρά την καυστική και πολλές φορές αυστηρή κριτική του, ο συγγραφέας συμφιλιώνει την κωμικοτραγική πραγματικότητα με τον κυνικό ρεαλισμό, την απόγνωση με την ελπίδα. Οπως ο ίδιος διευκρινίζει: «Το βιβλίο είναι μια απόπειρα απελευθέρωσης της σκέψης. Απευθύνεται σε αυτούς που βρέθηκαν εντός πλαισίου, με το Ναι είτε με το Οχι, αλλά προσπαθούν να τακτοποιήσουν τις σκέψεις τους, για να τις φέρουν και λίγο εκτός πλαισίου...».Τα εξαιρετικά σκίτσα του Γιώργου Μιτίδη διανθίζουν και εμπλουτίζουν το βιβλίο, παρουσιάζοντας την απαραίτητη «τρισδιάστατη» εικόνα των κειμένων.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/08/2006

Παρουσίαση βιβλίου από τη φιλόλογο Κίκα Ολυμπία*
«Στη Γη της Χάνι-Ανάν». Ο εύγλωττος τίτλος του βιβλίου του Φοίβου Νικολαΐδη δεν χρειάζεται ίσως καμιά ερμηνεία για όσους ζήσαμε τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων στο νησί μας, για όσους ξέρουμε πρόσωπα και πράγματα. Ταυτόχρονα, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τη χιουμοριστική σκοπιά από την οποία αντικρίζει τα γεγονότα. Με το επιτυχημένο λογοπαίγνιο η Γη Χαναάν, η Γη δηλαδή της Επαγγελίας, ο υπεσχημένος παράδεισος της λύσης του Κυπριακού, εμφανίζεται ως αποτέλεσμα της συμπαιγνίας του Λόρδου Χάνεϊ και του Γενικού Γραμματέως των Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν. Εξίσου εύγλωττος και διευκρινιστικός ο υπότιτλος: «Χάνις κερνά και Χάνις πίνει». Ένα σχέδιο λύσης του κυπριακού που εξυπηρετούσε κυρίως τους ξένους και όχι τους ίδιους τους Κυπρίους.

Δηλώνει ο ίδιος ο συγγραφέας στον πρόλογό του: «Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να παρουσιάσει με καυστικό τρόπο και δόση πικρίας ορισμένες «παραξενιές» του Σχεδίου Ανάν που βγάζουν μάτι. Παράλληλα να υπενθυμίσει με καλοπροαίρετη διάθεση τις δικές μας ιδιομορφίες και ευθύνες, τις οποίες με κάθε τρόπο προσπαθούμε να υποβαθμίσουμε».
Όμως δεν περιορίζεται μόνο σ’ αυτό. Είναι τα ταυτόχρονα και μια χιουμοριστική καταγραφή της πρόσφατης ιστορίας μας, από το 1974 ως σήμερα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου επικεντρώνεται στο Σχέδιο Ανάν και σε σκωπτικό σχολιασμό των κυριότερων προνοιών του.

«Δεν ξεχνώ ό,τι δεν πρέπει να ξεχάσω», τιτλοφορείται το Α΄ κεφάλαιο του βιβλίου. Αρχίζει με μια συγκινητική αναπόληση του προαστίου στο οποίο ζούσε, τη Νεάπολη, της γειτονιάς του, των ανθρώπων που κατοικούσαν εκεί, αλλά και με την υπόκωφη βοή «των πλησιαζόντων γεγονότων», μια και βρισκόμαστε στον Ιούλιο του 1974. Ταυτόχρονα σκιαγραφεί τη μορφή του παππού Βασίλη, μιας εμβληματικής, θα λέγαμε μορφής, που με τη σοφία των χρόνων, πλασμένος απ’ αυτό το βασανισμένο χώμα τούτης της γης, σφυρηλατημένος στη φωτιά της Μικρασιατικής Καταστροφής και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα διανθίζει όλο το βιβλίο με τη σοφία, τη μετριοπάθεια, την ηρεμία του, τις παροιμίες, τα λόγια του. Θα αποτελεί τη λογική μέσα σ’ ένα παράλογα σπαρασσόμενο κόσμο. Ίσως και να λειτουργεί ως το alter ego του συγγραφέα. (Κάτι ανάλογο με τη γιαγιά Ισμήνη του πρώτου βιβλίου του). Η ιστορία του Κυπριακού, τα σχέδια λύσης, η δική μας στάση και προπάντων η ανάλυση πτυχών του Σχεδίου Ανάν, δίνονται με τρόπο χιουμοριστικό, με ύφος που δεν αφήνει το χαμόγελο από το στόμα του αναγνώστη να σβήσει. Χωρίς να παραβιάζεται η ιστορική πραγματικότητα, αντίθετα, με το να στηρίζεται σ’ αυτή, ο Φοίβος μας ξεναγεί, με πικρό κάποτε χιούμορ, σ’ όλη τη διαδρομή των τελευταίων τριάντα χρόνων. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου τα αναφερόμενα παγκόσμια γεγονότα, σε παραλληλισμό με τους σταθμούς του Κυπριακού, γίνονται ένα μάθημα Ιστορίας, μια υπόμνηση για όσους τα ζήσαμε, μια ευχάριστη διδασκαλία για τους νεότερους. Σταχυολογώ μερικά παραδείγματα αυτής της ιστορικής διαδρομής:
1979 Η τότε Σοβιετική Ένωση εισβάλλει στο Αφγανιστάν-Στην Κύπρο υπογράφονται οι Συμφωνίες Κορυφής Κυπριανού-Ντεκτάς (10 σημεία), αφού είχε προηγηθεί η Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου (Μακαρίου-Ντεκτάς, 4 κατευθυντήριες γραμμές).
1992 Πόλεμος των νήσων Φόκλαντ-Στην Κύπρο συζητούνται οι δείκτες Γκουεγιάρ που είχαν υποβληθεί τον προηγούμενο χρόνο.
1983 Επέμβαση της Γαλλίας στον πόλεμο του Τσιάντ και των ΗΠΑ στο κρατίδιο της Γρενάδας στην Καραϊβική-Στην Κύπρο ο Ντεκτάς ανακηρύσσει την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου.
1985 Αρχίζει στη Σοβιετική Ένωση η «Γκλάσνοστ» (διαφάνεια) του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ-Στην Κύπρο το τοπίο εξακολουθεί να είναι γκρίζο.
1988 Ο Γιώργος Βασιλείου εκλέγεται Πρόεδρος. Με τη συνάντηση Παπανδρέου-Οζάλ στο Νταβός, το Κυπριακό ραφοποιείται-Εντούτοις νέες συνομιλίες αρχίζουν υπό τον Όσκαρ Καμιλιόν.
1989 Πέφτει το τείχος του Βερολίνου- Εδώ το τείχος εξακολουθεί να υπάρχει.
1993 Τερματίζεται η Άπαρχαϊντ-Εδώ συνεχίζεται το Άρπαχταϊν.
Προχωρώντας με αυτό τον τρόπο ο Φ। Ν. μας θυμίζει το Ελσίνκι (1999), το Μιλλένιουμ, τις νέες συνομιλίες που ξεκίνησαν το 2001, την υποβολή του Α΄, Β΄, Γ΄, σχεδίου Ανάν, το ναυάγιο στη Χάγη (2003), την υπογραφή προσχώρησης της Κύπρου στην Ε Ε (με το πολύ ευρηματικό σχόλιο «με ψίθυρους καρδιάς»), το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, το Δ΄ και τέλος το Ε΄ σχέδιο, για το οποίο έγινε το δημοψήφισμα.
Δεν έχω, βέβαια, πρόθεση να αναφερθώ λεπτομερώς στο περιεχόμενο του βιβλίου. Γιατί έτσι θα σας απέτρεπα από του να το διαβάσετε. Θα επισημάνω μόνο κάποια από τα χαρακτηριστικά του, ίσα-ίσα για να σας ανοίξει η…όρεξη να το αγοράσετε.
Αρχίζω από τους τίτλους των διαφόρων κεφαλαίων που είναι, εκτός από ευρηματικοί και πολύ χαρακτηριστικοί του περιεχομένου τους: «Από το Casus Belli στο Belly dance”, «Πυρ Κοφιδόν», «Ουκ εν τω Ευρώ το ευ», «Άκρα του Τάσσου σιωπή», «Ζει το Μεγανάν;», κ.λπ.

Ήδη και από τους τίτλους φαίνεται η αγάπη του συγγραφέα για τα λογοπαίγνια. Αυτά, θα έλεγα, κυριαρχούν στο βιβλίο, γίνονται η έμμονη προσπάθειά του, σε βαθμό κάποτε να αναγκάζεται να εκβιάσει την έμπνευσή του. Στις πλείστες όμως περιπτώσεις αυτά εκπορεύονται αυθόρμητα και πολύ επιτυχημένα. Γράφει για παράδειγμα: «Ο Κόφι Ανάν κατάγεται από τη Γκάνα. Γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1938 στο Κουμάσι, την παλιά πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ασάντι. Τι κουμάσι όμως είναι ο ίδιος το μάθαμε μετά την ποντιοπιλατική επιδιαιτησία του». Ή αλλού λέει: «Μπορεί το Πλαν να το είχε ο Κόφι, αλλά το Μάστερπλαν το είχε ο μάστερμαϊντ Χάνι, που πίστευε ότι η Κύπρος είναι το Χάνι του Πάντζιαρου». Δεν υπάρχει σελίδα, δεν υπάρχει παράγραφος, θα έλεγα, χωρίς λογοπαίγνιο.

Αναφορές σε σύγχρονα και γνωστά τηλεοπτικά προγράμματα ή κινηματογραφικά έργα, ακόμα σε τραγούδια ή γνωστές εκφράσεις ή στίχους ποιημάτων, αφθονούν στα κείμενα, δημιουργώντας άμεσους συνειρμούς. Έτσι συναντούμε διάσπαρτα στα κείμενα: Ο Κώδικας ντα Βίντσι, Η σιωπή των αμνών, Στη φωλιά του Κούφου, Χορεύοντας με τους λύκους, Σαν πρόβα νυφικού, Βέρα στο δεξί, Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, (Σαν έτοιμων από καιρό σαν θαρραλέων)-αποχαιρέτα την Κύπρο που χάνεις, και πολλά άλλα. Δεν απουσιάζουν και παραποιημένες γνωστές «ατάκες», όπως, Η Κύπρος κακαρίζει και η Ελλάς συμπαραβρίσκεται, ή, Παρέλαβα Τράπεζα δεν θα παραδώσω Συνεργατικό και πολλά άλλα.

Μια άλλη προσφιλής τεχνική της σάτιρας του Φ. Ν. είναι τα αρκτικόλεξα. Ο σχηματισμός δηλαδή λέξεων από τα αρχικά γράμματα ή συλλαβές άλλων λέξεων, που όλες φυσικά στέλλουν το δικό τους μήνυμα. Π. χ. μιλώντας για επίδομα που θα δινόταν στους εποίκους, λέει ότι για το σκοπό αυτό θα δημιουργηθεί η οργάνωση ΠΟ.ΣΠΑ.ΣΤΗ.Κ, δηλαδή Ποσό Σταθερής Παραμονής Στην Κύπρο. Ή από τα αρχικά της φράσης Κυπριακή Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Τσακαρίσματος Εσωτερικών Μεταναστών (αναφερόμενος στις τρεις διανυκτερεύσεις που θα δικαιούμαστε) σχηματίζεται η υπηρεσία Κ.Ο.Υ.ΤΣ.Ε.Μ, η οποία «κούτσα-κούτσα θα μετρούσε τα κουκιά του Βορρά και του Νότου».

Η έμφαση όμως του βιβλίου, το κυρίως θέμα, αυτό που προπάντων παραθέτει, αναλύει και σχολιάζει, είναι το Σχέδιο Ανάν. Κι αν ακόμα κάποιος δεν είχε ενημερωθεί για τις βασικότερες πρόνοιές του, αρκεί να διαβάσει τις χιουμοριστικές αναλύσεις του Φοίβου για να ενημερωθεί με τον πιο γρήγορο και τον πιο ευχάριστο τρόπο. Οι εποικοδομητικές ασάφειες, η επιστροφή των περιουσιών, η διακίνηση και εγκατάσταση, το δικέφαλο σιαμαίο κράτος («διασταύρωση λύκου και αγρινού», όπως λέει), η προεδρία, το 6μελές υπουργικό Συμβούλιο, το Κοινοβούλιο, το δικαίωμα επέμβασης και πλήθος άλλες πρόνοιες του Σχεδίου αναφέρονται όπως ακριβώς τα διελάμβανε, για να τα σατιρίσει και να τα διακωμωδήσει στη συνέχεια. Π. χ. για την ενίσχυση των «πούαρ τερκς» εισηγείται την ίδρυση πρωτοποριακών φορέων: Ραδιομαραθώνιος Αγάπης για τους κουβαλητούς, Τέλεθον υπέρ των νυν και αεί αθιγγάνων, Πορεία-Περπατώ για την κουτσή λύση, αντικατάσταση του προσφυγόσημου με το εποικόσημο κ.λπ.

Η σάτιρά του δεν περιορίζεται στους πρωταγωνιστές του Σχεδίου Ανάν. Πιάνει στα δίχτυά της και το κοινό γενικά. Γράφει για παράδειγμα για απορίες ακροατών: «Από αέρος μιλώ, με ακούτε; Ναι, σε ακούμε. Χαλόου, είμαι στον αέρα; Ναι, είστε στον αέρα. Εγώ μιλώ; Ναι, ποιος άλλος; Συνεχίστε, παρακαλώ. Κλείστε την τηλεόραση να σας ακούμε καλύτερα, κύριε. Οκέι. Συγχαρητήρια για την εκπομπή σας και καλόν Πάσχα να φτάσουμε. Τώρα, πέστε μου, η Τουρτζιά όποτε της κατέβει, θα μπορεί να επεμβαίνει στα εσωτερικά μας;»
Ανώνυμος έκανε σπέσιαλ ερώτηση: «Ο πατέρας μου είναι σπέσιαλ αστυνομικός από το 1970. Εδιόρισέν τον ο μακαρίτης ο νονός μου Γιωρκάτζης. Του είπαν ότι με τη λύση θα πάρει μετάθεση στο FBI. Επειδή δεν ξέρει εγγλέζικα, τι γίνεται σε τέτοια περίπτωση;»
Ακόμα και το ίδιό του το κόμμα δεν γλιτώνει από τη σάτιρα του Φοίβου. Στο κεφάλαιο «Τσιμεντόλιθοι και Τουπαμάρος της Πόλης», μιλώντας για την κομματική πειθαρχία που επεκράτησε τελικά στο πρώην μονολιθικό κόμμα, γράφει: «Αυτά έβλεπε ο Νίκος Αναστασιάδης και έσπαζε από το κακό του. Οι δικοί του ογκόλιθοι βρήκαν ευκαιρία και παρολίγο να τον εκτελούσαν δια δημοσίου λιθοβολισμού. Το δικό του ηχηρό «ναι» προκάλεσε ηχηρές ενδοκομματικές αναταράξεις από γνωστούς αντάρτες και τουπαμάρος που μια ζωή τουμπάρανε συστηματικά κάθε απόφαση του κόμματός του.
Όμως, για μια ακόμη φορά τη γλίτωσε φτηνά, με επιδερμικούς μόνο μώλωπες. Από τότε αποφάσισε, αντί του Αγίου Νικολάου, να εορτάζει κάθε χρόνο του Αγίου Στεφάνου του πρωτάρτυρα.»

Όμως ο Φοίβος δεν παραλείπει να αναφερθεί και στις δικές μας ευθύνες, στα δικά μας λάθη. Εκτός από τα αρχικά κεφάλαια στα οποία σκιαγραφεί το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία που επεκράτησε πριν το 1974, επανέρχεται σε διάφορα σημεία του κειμένου με σύντομες, αδρές πινελιές. Γράφει για παράδειγμα, όταν αναφέρεται στις ανησυχίες της πλευράς μας για το αν θα τηρούσαν οι Τούρκοι όσα θα συνεφωνούντο: «Στις ανησυχίες αυτές μάλλον είχαμε δίκαιο, έχοντας υπόψη την περίοδο 1960-63 με τις κωλυσιεργίες που τους κάναμε εμείς. Μέχρι τους Δήμους καταργήσαμε, επινοώντας τα Συμβούλια Βελτιώσεως, για να μην τους δώσουμε την ευκαιρία, βάσει των συμφωνιών, να προχωρήσουν στην ίδρυση δικών τους δημαρχείων. Ορθά, ίσως, εξ ιδίων κρίναμε τα αλλότρια. Έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε δηλαδή».

Αλλού πάλι λέει: «Μας λείπει ο προσανατολισμός, ο στρατηγικός σχεδιασμός, αλλά προπάντων μας κατέλαβε ο επικίνδυνος, βαθύς εφησυχασμός (χαίρε, φάε και πίει ευ) συνεπικουρούμενος από τον ξέφρενο ευδαιμονισμό (εις οιωνός άπιαστος αμύνεσθαι περί μάσης).»

Το βιβλίο διανθίζεται με πολύ χαρακτηριστικά σκίτσα του γνωστού σκιτσογράφου Γιώργου Μιτίδη, αλλά και εμπλουτίζεται με τις υποσημειώσεις του συγγραφέα, χρήσιμες για την κατανόηση ορισμένων λέξεων ή γεγονότων. Ομολογώ ότι πλούτισα το λεξιλόγιό μου ως προς την ετυμολογία πολλών λέξεων εύχρηστων στην κυπριακή διάλεκτο. Π. χ. εσιέκκιπι, αΐπιν, βάλλω φάλιες, τσουππές, κιλιππίριν, κανίσσια, μαϊτάππιν, είναι χάκκιν μας κ. ά.
Ο σημαντικότερος σύγχρονος Ισραηλίτης συγγραφέας, ο Άμος Οζ, γνωστός όχι μόνο για το λογοτεχνικό του έργο αλλά και για τον αγώνα του για ειρήνευση μεταξύ Ισραηλιτών και Παλαιστινίων, είπε σε μια συνέντευξή του: «Το χιούμορ είναι το καλύτερο αντίδοτο στο φανατισμό. Δεν έχω δει ποτέ φανατικό που να έχει χιούμορ. Από την άλλη, δεν έχω δει ποτέ άνθρωπο που να έχει χιούμορ και μετά να εξελιχθεί σε φανατικό». (Τα Νέα, 25/2/2005).

Το βιβλίο του Φοίβου Νικολαΐδη δεν μας χαρίζει μόνο γνώση, δεν μας δημιουργεί μόνο ευχάριστες στιγμές. Μας κάνει, πιστεύω, πιο μετριοπαθείς, λιγότερο φανατικούς, πιο δεκτικούς της αντίθετης άποψης, πιο έτοιμους να συμβιώσουμε ειρηνικά πρώτα μεταξύ μας και ύστερα και με τους άλλους.

ΚΙΚΑ ΟΛΥΜΠΙΟΥ
ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Απόσπασμα 1
Ήταν αρχές Ιουλίου, ένα γλυκό βραδάκι του πιο θερμού μήνα του 1974, στην αυλή του σπιτιού μας στην κατεχόμενη, τώρα, Νεάπολη. Το μικρό αυτό προάστιο της Λευκωσίας, βρίσκεται μεταξύ Ομορφίτας και Τράχωνα και συμπεριλαμβανόταν στις ακριτικές περιοχές της πρωτεύουσας από το 1963, όταν έγιναν οι δικοινοτικές ταραχές.

Η τηλεόραση (μαυρόασπρη τότε) δεν είχε ακόμη επιβληθεί κατά κράτος. Καθόμασταν κάτω από τη φορτωμένη ζουμερά σταφύλια κληματαριά. Απολαμβάναμε τον έναστρο ουρανό, με το φεγγαράκι σαν χάρτινος αετός να μας συντροφεύει. Οι γλυκές ευωδιές από τα γιασεμιά και τα λουλούδια έσμιγαν με το δροσερό αεράκι, που φυσούσε αραιά και πού, χαϊδεύοντας απαλά τα πρόσωπά μας.

Το φυσικό αυτό σκηνικό ήταν πανέμορφο, γεμάτο χρώματα και μυρωδιές. Όχι όμως και το πολιτικό σκηνικό που ήταν πνιγμένο στο αίμα και μύριζε μπαρούτι από παντού. Οι καιροί ήταν δύσκολοι. Το καμπανάκι κτυπούσε δαιμονισμένα στο κολαστήριο του εμφυλίου. Κάποιοι ακόνιζαν τα μαχαίριά τους. Κανένας δεν ήξερε το πώς και το γιατί. Όλοι περίμεναν ένα θερμό Ιούλη. Όχι όμως τόσο καυτό, όπως κατέληξε να είναι στο τέλος…

Απόσπασμα 2
Το Κυπριακό ως φλέγον θέμα για μισό αιώνα τώρα, απειλεί κυριολεκτικά να μας κάψει. Τελικά, ίσως οι εξόφθαλμες αλήθειες για τα δίκαιά μας να είναι αυτές που μας έβγαλαν τα μάτια!

Σύμφωνα με το κινέζικο ημερολόγιο, το 2004 ήταν η χρονιά του Δράκου. Στο Μπούργκενστοκ της Ελβετίας απεδείχθη ότι σύμφωνα με το ημερολόγιο του Μεγάλου Αδελφού ήταν η χρονιά του Λύκου. Με υπολογισμούς, όμως, του αρχαίου κυπριακού ημερολογίου, ήταν η χρονιά του Κοράζινου. Γι αυτό και πολλοί μετά την επιδιαιτησία (μετά το μπαϊράμι) κράζανε κανονικά. Τέτοιο όμως καΐσιν πρώτη(;) φορά το παθαίναμε στα χρονικά της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το ερώτημα που επιτακτικά τίθεται, ίσως να μην είναι, τι πάθαμε στην Ελβετία, αλλά τι άλλο χειρότερο κακό θα μπορούσε να μας συμβεί στα μετέπειτα. Και μη χειρότερα να λέμε! Πάλι καλά που αντί για πλήρη τουρκοποίηση πάμε για μερική «ψευδο-ταϊβανοποίηση». Κάποιοι κάπου κάποτε θέλανε να μας κάνουν Σιγκαπούρη. Εμείς επιμέναμε για Κούβα της Μεσογείου. Τώρα, μας προετοιμάζουν για Ταϊβάν της Μέσης Ανατολής. Πότε επιτέλους θα γίνουμε η Κύπρος της Ευρώπης, κανένας μας δεν ξέρει.

Απόσπασμα 3
Το Κράτος-Σέρβερ

Στην εποχή του παππού Βασίλη δεν υπήρχαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Θα μπορούσε, όμως, άνετα να καταλάβει τι σημαίνουν αυτοί. Η νέα Ενωμένη Κύπρος (ΕΝΩ.Κ) θα γινόταν ένα κράτος-σέρβερ. Από τη μια θα υπηρετούσε τους κουβαλητούς και από την άλλη αυτούς που τους κουβάλησαν. Η Ιντέλλιντζες Σέρβις θα παρείχε δωρεάν το σέρβις του νέου κράτους-σέρβερ.

Μεταξύ πολλών άλλων (ων ουκ έστιν αριθμός), θα έπρεπε να υποστηρίζαμε σταθερά την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση βρέξει χιονίσει. Διαφορετικά, η Τουρκία θα είχε μονομερές δικαίωμα να μας τις βρέξει, είτε μόνη της είτε σε συνεργασία με άλλους «πιστούς» συμμάχους μας. Θα έπρεπε επίσης να ψηφίζαμε υπέρ της στο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίσιον.

Στο ομοσπονδιακό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου θα ήμασταν υποχρεωμένοι να παίζαμε μόνιμα χωρίς τερματοφύλακα και με διαιτητές μόνο Άγγλους, για να εξασφαλίζετο στα σίγουρα το αμερόληπτο των αγώνων. Επίσης, να την αφήναμε να μας νικά στο Τσιάμπιονς Λίνγκ, όταν θα συμμετείχαμε στον ίδιο όμιλο μαζί της. Στο Τσιάμπιονς Λιγκρίν,62 στα σκατούλλικα63 όπως και στο ζίζιρο64 δεν θα υπήρχαν οποιεσδήποτε διακρίσεις. Στα τριάππηδκια65 όμως οι Τούρκοι θα δικαιούντο να κάνουν ένα πήδημα παραπάνω.

Γενικά, στις αθλοπαιδιές θα ήμασταν αναγκασμένοι να ακολουθούμε άθλιους κανονισμούς, που ούτε ο σύγχρονος Ηρακλής, με τους άθλους του, δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει.

Απόσπασμα 4
Δικαιώματα στα Βέτα και στα Κουφέτα

Στην ημερησία διάταξη των θεμάτων που απασχολούν σοβαρά το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι και το θέμα που ενέγραψε ως επείγον η Κυπριακή Δημοκρατία: «Η Κύπρος αντί βέτο θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση», το οποίο επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη στα κεφάλια των εταίρων!

Αυτά ακούνε στην Κομισιόν και σκέφτονται να μας κόψουν το βήχα αλλά και τα κομμίσια. Τελικά, τι ακριβώς είμαστε; ορθόδοξοι Ευρωπαίοι ή καθολικά διαμαρτυρόμενοι Κυπραίοι; Για καθαρά λόγους υγείας, αυτό μάλλον, χρειάζεται να το ξεκαθαρίσουμε πολύ σύντομα.

Απόσπασμα 5
Άκρα του Τάσσου Σιωπή
Μία από τις πιο έξυπνες ίσως ατάκες του Άγγλου πολιτικού Γουίνστον Τσόρτσιλ ήταν ο σχολιασμός του για την ανάληψη της εξουσίας από τον Εργατικό Πρωθυπουργό Κλέμεντ Άτλι λέγοντας το εξής αμίμητο: «Ένα άδειο αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από τη Ντάουνινγκ Στριτ και από μέσα βγήκε ο Άτλι».
Μη τηρουμένων των αναλογιών, κάτι ανάλογο συνέβη και στο αεροδρόμιο της Λάρνακας όταν ο εργατικός πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος επέστρεψε από το Μπούργκενστοκ της Ελβετίας στις αρχές Απριλίου 2004. Ένα άδειο αεροπλάνο προσγειώθηκε στη Λάρνακα και από μέσα βγήκε ο Τάσσος. Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία...
Η στάση της κυπριακής αποστολής (δεν πήγαν με την ψυχή τους) κάπου θύμιζε τους Αφρικανούς εκείνους, που όταν έφθασαν σε ευρωπαϊκό αεροδρόμιο, κάθισαν στον αεροδιάδρομο και περίμεναν. Όταν ρωτήθηκαν τι περιμένουν εκεί, απάντησαν : «Ακόμη δεν έφθασαν οι ψυχές μας»! Κάτι ανάλογο είχε γίνει και στην Ελβετία με τις ψυχές των Ελληνοκυπρίων. Από ό,τι φάνηκε, δεν είχαν φθάσει ποτέ εκεί…τουλάχιστον οι περισσότερες. Ήταν λίγο αλλού.

Ο αγέλαστος Τάσσος που δεν του γελά κανένας, που δε σηκώνει βάστα Κώστα (και δεν τον ενδιαφέρουν τα διεθνή κόστα) εκνεύρισε το Φόρεϊν Όφφις και εξόργισε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Θύμωσε όμως και τα γνωστά και μη εξαιρετέα διεθνή κέντρα εξουσίας όπως τη Λέσχη Μπίλντενμπεργκ, το Φόρουμ του Νταβός, την Τριμερή Επιτροπή και τους G8. Αποκλειστικές φωτογραφίες μέσω δορυφόρου της ΣΙΑ και της Ιντέλλιντζες Σέρβις, αποκάλυψαν ότι τα Σχέδια και τους χάρτες Ανάν, που του εμπιστεύθηκαν οι άνθρωποι των κτηματολογικών υπηρεσιών των Ηνωμένων Εθνών, τα έστειλε κατ’ ευθείαν στο φούρνο της γνωστής πια κουνιάδας του Μελή στο Ακάκι.92 Αλλά και ο Ντενκτάς δεν έμεινε πίσω. Τα έστειλε κι αυτός πάραυτα στον πασίγνωστο φούρνο του Χότζα...

Απόσπασμα 6
Βασιλική Οδός και Βασιλικός Πολτός

Έτσι ανάποδα που ήρθαν τα πράγματα, συν τις δικές μας στραβάρες, θα ήταν ίσως προτιμότερο, αντί να πιούμε το μέλανα ζωμό ενός νέου σχεδίου, (γιατί τάχα έτσι έδοξε στο βρετανικό βασίλειο) να πίναμε το δικό μας βασιλικό πολτό. Να πολτοποιούσαμε, δηλαδή, τα Σχέδια του Ανάν και να περνούσαμε σαν βασιλιάδες. Βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα.

Θα δημιουργούσαμε τότε 5-6 ισότιμα βασίλεια ελέω Θεού και δικών μας ανθρώπων, αφού η διζωνική ομοσπονδία δεν μας κάθεται. Η παλιννόστηση της βασιλείας θα ήταν ίσως ό,τι καλύτερο υπό τις περιστάσεις. Ακούγεται κουφό. Αλλά, καλύτερα ίσως τα ακίνδυνα, δικά μας κουφά παρά τους επικίνδυνους ξένους κούφους.

Οι μικρές επιφυλάξεις που πιθανόν να εγείροντο, είναι γιατί στην Κύπρο η ποικιλομορφία των γαλαζοαίματων μνηστήρων είναι τόσο πολύ μεγάλη που πιθανόν να εκρήγνυτο νέος εμφύλιος σπαραγμός για τους λαμπερούς θρόνους. Η διαμάχη φυσικά δεν θα αφορούσε τους τίτλους και τα στέμματα, αλλά τη διάθεση προσφοράς στα ιθαγενή σπέρματα (σίγουρα ναι). Τα σκήπτρα με τις πατριωτικές κορώνες και τους εθνικούς μανδύες υπήρχαν πανέτοιμα στα ράφια σε πρώτη ζήτηση όπως πάντα.

Παρά τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις, αν αποφασιζόταν η βασιλική αυτή οδός, τότε πιθανότατα, εκτός από τον ισόβιο βασιλιά Καρνάβαλο, να είχαμε το Τσιφλικάτο της Πάφου με τον Ιππότη των Οφφικίων Πιττοκοπίδη και την Αυτόνομη Λεγεώνα των Ποντίων. Στη Λάρνακα την Υπαρχία των Κιτιέων με το Μέγα Φαδιέρο και Ανθύπαρχο τον Κουδία το Μουστακαλλή. Στη Λεμεσό το Μεγάλο Δουκάτο των Βαρώνων (της νύχτας) και ειδικό καθεστώς τις Κεντρικές Φυλακές στη Λευκωσία ώστε να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα χωρίς πολλές διατυπώσεις. Στην Αμμόχωστο την Αυτοκρατορία του Τσάρου Βλίδδη, με Βασιλομήτορα τη Γαληνοτάτη πεθερούλα του. Στη Λευκωσία το Χαρτο-βασίλειο του Αντιβασιλέα Ζαμπέλδα του τεχνοκράτη. Στα Πυργά το Βιλαέτι του Ματσάλη. Στη Βόρεια Κύπρο το Σουλτανάτο του Δεν-κτάς εφέντη και το Κουλουφάτο των εποίκων του Ταλάτου. Τέλος, τις δύο Αυτόνομες Κομητείες των πάλαι ποτέ Μιλόρδων, Δεκελείας και Ακρωτηρίου.

Απόσπασμα 7
Γι αλλού ξεκινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει…Αλλαχκερίμ, ο Θεός μεγάλος.

Έχουμε τόσο πολύ εξοικειωθεί με την ιδέα της διχοτόμησης, που νομίζουμε ότι όσο μολυσμένη κι αν είναι στην πραγματικότητα, δεν είναι πια τόσο μολυσματική στην πράξη! Είναι τραγικό, αλλά μήπως, έστω άθελα μας, καταλήγουμε σε σύγκλιση μαζί της;

Κάπου έχει λεχθεί ότι: «Εάν αρχίσει το πρόσωπο του τέρατος να μη μας τρομάζει, πάει να πει πως αρχίζουμε να του μοιάζουμε…». Με κάθε επιφύλαξη, αυτό θα πρέπει πάραυτα ν’ αρχίσει να μας προβληματίζει.

Ο Χάνι, ο Ανάν και οι άλλοι απλά κάνουν τη δουλειά τους. Ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας. Ας μετατρέψουμε τη γη της Χάνι-Ανάν σε πραγματική σύγχρονη κυπριακή γη της Χαναάν, όπου όλοι οι Κύπριοι, Έλληνες, Τούρκοι και άλλοι θα ζούμε όλοι μαζί, ευημερούντες, δημοκρατικά και ειρηνικά.

Είναι γεγονός ότι, ως λαός ξεχνούμε εύκολα. Όμως, το να ξεχνούμε από που αρχίσαμε και που βρισκόμαστε, είναι κάτι το πολύ διαφορετικό από την τάση ορισμένων να μην μπορούν να το θυμηθούν…

Ας είναι, όμως, χρόνια μας πολλά τώρα, ταξιδεύουμε με βάρκα την ελπίδα. Γιατί δηλαδή να σταματήσουμε να ελπίζουμε;

Ανάγνωση αποσπασμάτων από τη δημοσιογράφο Στέλλα Σουρμελή