Διονύσης Καζέλης, αγωνιστής της ΕΟΚΑ 1955-1959

 Διονύσης Καζέλης από τη Λάπηθο, αγωνιστής της ΕΟΚΑ 1955-59

Ο Διονύσης Καζέλης ήταν ένα από τα δραστήρια μέλη της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών), -όπως και ο αδελφός του Γιώργος Καζέλης- της μυστικής οργάνωσης που αγωνίστηκε κατά την περίοδο 1955-1959 για την απελευθέρωση της Κύπρου από την αγγλική αποικιοκρατία και την ένωση με την Ελλάδα. 

Γεννημένος στη Λάπηθο το 1933, ο Διονύσης Καζέλης μεγάλωσε σε μια εποχή που ο κυπριακός λαός διεκδικούσε την απελευθέρωση του από τον αγγλικό ζυγό. Από νεαρή ηλικία, ήταν δραστήριος στους κόλπους του εθνικού κινήματος. Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ το 1955 και συμμετείχε με επιτυχία σε πολλές δραστηριότητες της οργάνωσης, επιδεικνύοντας θάρρος, ανιδιοτέλεια και πίστη στον αγώνα.

Η Λάπηθος μια περιοχή με πλούσια ιστορική παράδοση υπήρξε ενεργό κέντρο στον τιτάνιο αγώνα της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών) εναντίον της πανίσχυρης Αγγλίας. Είχε ουσιαστική συμμετοχή στον αντιαποικιακό αγώνα με πολλούς εθελοντές αγωνιστές και πρόθυμους συνεργάτες από όλα τα στρώματα του λαού. Την Κυριακή (17.11.2024), ο προσφυγικός Δήμος Λαπήθου τίμησε όλους όσους έλαβαν μέρος στον ανεπανάληπτο αγώνα της ΕΟΚΑ που κατάγονται και έδρασαν στην επαρχία Κερύνειας. Μεταξύ αυτών και τα αδέλφια Διονύσης & Γιώργος Καζέλης από τη Λάπηθο.

«Και όπου οι άνθρωποι πολεμούν ενάντια στη βαρβαρότητα, την τυραννία και τη σφαγή, για ελευθερία, το νόμο και την τιμή, ας θυμούνται ότι, η φήμη των πράξεών τους, αν και οι ίδιοι έχουν εξοντωθεί, μπορεί να γιορτάζεται όσο η ζωή προχωράει». Ουίνστον Τσώρτσιλ

― Winston S. Churchill, Birth Of Britain, 55 B.C. Μέχρι το 1485

Ο αδελφός του Διονύση, Γιώργος Καζέλης, κατατάχθηκε στις τάξεις της ΕΟΚΑ κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα 1955-1959.

«Είναι το πρωταρχικό δικαίωμα των ανθρώπων να πεθαίνουν και να σκοτώνουν για τη γη τους και να τιμωρούν με εξαιρετική αυστηρότητα όλα τα μέλη της δικής τους φυλής, που έχουν ζεστάνει τα χέρια τους στην εστία των εισβολέων».

― Winston S. Churchill, The Birth of Britain

-Η ιστορία των αγγλόφωνων λαών, 1956-58, Ουίνστον Τσώρτσιλ

«Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την ιστορία χωρίς να συνδέει συνεχώς τις μεγάλες περιόδους, οι οποίες συνεχώς αναφέρονται με τις εμπειρίες της δικής μας σύντομης ζωής. Πέντε χρόνια είναι πολλά. Είκοσι χρόνια είναι ο ορίζοντας για τους περισσότερους ανθρώπους. Τα πενήντα χρόνια είναι αρχαιότητα. Για να κατανοήσουμε πώς ο αντίκτυπος του πεπρωμένου πέφτει σε οποιαδήποτε γενιά ανθρώπων, πρέπει πρώτα να φανταστούμε τη θέση τους και μετά να εφαρμόσουμε τη χρονική κλίμακα της δικής μας ζωής».  Ουίνστον Τσώρτσιλ

― Winston S. Churchill, The Birth of Britain

Ο τιτάνιος αγώνας της EOKA (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών) (1955-1959) εναντίον της Αγγλικής αποικιοκρατίας πέρασε στην ιστορία αφήνοντας βαρύ το αποτύπωμα του. Ύστερα από ογδόντα χρόνια κατοχής οι ξένοι δυνάστες παρέδιδαν επιτέλους την εξουσία στους νόμιμους ιδιοκτήτες της. Οι Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου είχαν ήδη υπογραφτεί και το όραμα της Ένωσης με την Ελλάδα έμεινε σύνθημα γραμμένο στους τοίχους των νεκροταφείων των ηρώων, που έπεσαν για την Ένωση με την Ελλάδα... 

Η Αγγέλα Καζέλη Χριστοφόρου, με τον σύζυγό της Χριστόφορο Χριστοφόρου και την εγγονούλα τους Αγγελική παρακολοθούν με συγκίνηση την εκδήλωση.

Η Κύπρος ανακηρύσσεται σε δημοκρατία και «ανεξάρτητο» κράτος. Τόσο ανεξάρτητο που δεν ξέφυγε από τον ασφυχτικό εναγκαλισμό -των δυο πρώην κατακτητών και νυν εγγυητριών δυνάμεων- Αγγλίας και Τουρκίας! Οι αντάρτες που πολλές φορές έπαιξαν κορώνα γράμματα τη ζωή τους  βγήκαν από τα  κρησφύγετα και κατέβηκαν από τα βουνά. Οι αγωνιστές που έδρασαν στις πόλεις βγήκαν από τις κρυψώνες τους κι ενώθηκαν όλοι μαζί.

«Δυστυχώς όταν είσαι μικρός κι ανίσχυρος δεν σου κλέβουν μόνο το δίκαιο σου, αλλά και τις αλήθειες σου την ίδια σου την ιστορία... οι πλαστογράφοι». Αναγνωρίζοντας τον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59 εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών, δικαιολογημένα νιώθουμε μεγάλη υπερηφάνεια και απέραντη ευγνωμοσύνη γι' αυτούς που πήραν μέρος και έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα. 

Η μικρή Αγγελική στην αγκαλιά του παππού της Χριστόφορου δικαιολογημένα είναι γεμάτη απορίες.

Οφείλουμε τον πρέποντα σεβασμό στους ανιδιοτελείς και έντιμους αγωνιστές και απέραντη ευγνωμοσύνη σ' αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους, κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59 εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών. Αλλά και συναίσθηση μεγάλης ευθύνης προς τις αρχές και αξίες για τις οποίες πάλεψαν και πότισαν το δέντρο της κυπριακής ελευθερίας.

Αναστασία Νεοκλέους, Κώστας Νεοκλέους, αγωνιστής της ΕΟΚΑ και ο αδελφός του Χρίστος (Τάκης) Νεοκλέους από το Αγριδάκι, επαρχίας Κερυνείας.

Το να γνωρίζουμε την Ιστορία μας, τόσο στην ηρωική της εποχή, όσο και στην περίοδο των λαθών, είναι απαραίτητο, γιατί αποτελεί μια στέρεα βάση για σωστή ενέργεια στο μέλλον. Ευχής έργον θα είναι ότι σε πενήντα χρόνια ο Κυπριακός λαός δεν θα σκέπτεται πλέον με όρους πατριδοκαπηλίας, αλλά με ιστορική ευθύνη απέναντι σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο παρελθόν.

Ο Διονύσης Καζέλης είναι πατέρας της Αγγέλας Χριστοφόρου, η οποία συγκινημένη πήγε να παραλάβει το τιμητικό δίπλωμα.

Πέρασαν ήδη 65 ολόκληρα χρόνια από τότε που έληξε ο ηρωικός Αγώνας κατά των Άγγλων κατακτητών. Οι περισσότεροι αγωνιστές έχουν ήδη κάνει το μεγάλο ταξίδι στην αιωνιότητα. Ελάχιστοι πια συνεχίζουν να ζουν ανάμεσα μας, αποτελώντας το  απόλυτο παράδειγμα, πάλης του Δαβίδ και του Γολιάθ. Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν παλλαϊκός γι’ αυτό και πέτυχε, ανεξάρτητα της τελικής κατάληξης.

Η δισέγγονη του Διονύση Καζέλη, η Αγγελική (τέταρτη πια γενιά) με τη γιαγιά της Πόπη Νικολαΐδου. Μακάρι οι αξίες και τα ιδανικά για τα οποία πολέμησαν οι πρόγονοι να μην πάνε χαμένα και η νέα γενιά να γίνει τιμητής των άξιων προγόνων.

Ότι και να συνέβη στο τέλος, τίποτα δεν μπορεί να μειώσει την ιστορική σημασία του τιτάνιου απελευθερωτικού αγώνα εναντίον του πανίσχυρου δυνάστη, γιατί ήταν απαράμιλλος τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε εκτέλεση. Αντιπροσώπευε τον αγώνα του καλού για τις πανανθρώπινες ηθικές αξίες της ελευθερίας, ενάντια στο κακό της τυραννίας.

Γι’ αυτό και έχει τεράστια σημασία το περιεχόμενο του αγώνα και όχι τόσο το αποτέλεσμα, όταν είναι πολύ γνωστό πως οι έμποροι των εθνών στο τέλος διαμοιράζουν τις πραμάτειες τους… Είναι ωραία να τα έχουμε όλα αυτά στο νου, όπως επίσης είναι ωραία να μπορούμε να μιλάμε ορθολογικά και κριτικά εφ’ όσον ο χρόνος έχει πάρει τις αποστάσεις. 

Κώστας Νεοκλέους, αγωνιστής της ΕΟΚΑ 1955-59

 Το να είσαι σεμνός και πατριώτης είναι μεγάλες αρετές 

Η Λάπηθος μια περιοχή με πλούσια ιστορική παράδοση υπήρξε ενεργό κέντρο στον τιτάνιο αγώνα της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών) εναντίον της πανίσχυρης Αγγλίας. Είχε ουσιαστική συμμετοχή στον αντιαποικιακό αγώνα με πολλούς εθελοντές αγωνιστές και πρόθυμους συνεργάτες από όλα τα στρώματα του λαού. Την Κυριακή (17.11.2024), ο προσφυγικός Δήμος Λαπήθου τίμησε όλους όσους έλαβαν μέρος στον ανεπανάληπτο αγώνα της ΕΟΚΑ που κατάγονται και έδρασαν στην επαρχία Κερύνειας. Μεταξύ αυτών και ο αγωνιστής Κώστας Νεοκλέους, με καταγωγή από το σκλαβωμένο τώρα χωριό Αγριδάκι.

Ο Κώστας Νεοκλέους ήταν ένας από τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών), της μυστικής οργάνωσης που μαζί με άλλους, αγωνίστηκε κατά την περίοδο 1955-1959 για την απελευθέρωση της Κύπρου από την αγγλική αποικιοκρατία και την ένωση με την Ελλάδα.

Γεννημένος στο χωριό Αγριδάκι της επαρχίας Κερύνειας, μεγάλωσε σε μια εποχή που ο κυπριακός λαός διεκδικούσε την ανεξαρτησία του από τους αποικιοκράτες Άγγλους. Από νεαρή ηλικία, αναμείχθηκε στους κόλπους του εθνικού κινήματος. Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ το 1955 και συμμετείχε ενεργά σε πολλές επιχειρήσεις της οργάνωσης, επιδεικνύοντας θάρρος, πίστη και ανιδιοτέλεια στον αγώνα.

Γνώρισα τον Κώστα Νεοκλέους πριν λίγες μόλις μέρες στην εκδήλωση τιμής των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, που κατάγονται από την επαρχία Κερύνειας και διοργάνωσε ο προσφυγικός δήμος Λαπήθου. Έτσι όπως τον είδα ξαφνικά με τα παράσημα στο στήθος, να κάθεται ήρεμος και γαλήνιος, να περιμένει με περισσή υπομονή να τιμηθεί, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον η ηρωική του μορφή. Μια μορφή που ξεχώριζε από όλους τους άλλους. 

Τον πλησίασα και συστηθήκαμε. «Είμαι ο Κώστας Νεοκλέους από το χωριό Αγριδάκι της επαρχίας Κερύνειας. Μαζί με άλλους, πήρα μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 και μετέπειτα το ’63 στις δικοινοτικές ταραχές στην ανταρσία των Τουρκοκυπρίων κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας», μου είπε με σεμνότητα, αλλά και δικαιολογημένη υπερηφάνεια.

Ο Κώστας Νεοκλέους στο μέσο με τη σύζυγό του Αναστασία και τον αδελφό του Χρίστο (Τάκη) Νεοκλέους.

Το να είσαι σεμνός και πατριώτης είναι μεγάλες αρετές που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο με ευγενικές αξίες, αρχές και αγάπη για την πατρίδα του, χωρίς όμως να ξεπερνά τα όρια του μέτρου.

Είναι αυτή την σεμνότητα, την χωρίς υπεροψία ή έπαρση στάση που διέκρινα στη συνομιλία μας. Ένας σεμνός άνθρωπος που ενώ πρόσφερε στην πατρίδα, δεν το διατυμπανίζει, αλλά, αντίθετα, επιδεικνύει ταπεινοφροσύνη με σεβασμό στους άλλους. Η σεμνότητα αυτή δημιουργεί αληθινές σχέσεις και ενισχύει την εκτίμηση από τους γύρω.

Στο πρόσωπό του, που φάνταζε σχεδόν βιβλικό ή καλύτερα σαν χαρακτηριστική μορφή των αγωνιστών του 1821, διέκρινα τον άδολο πατριωτισμό και μια ειλικρινή αγάπη για την πατρίδα, χωρίς φανατισμούς και ακρότητες. 

Η διάθεση προσφοράς στο κοινό καλό και η προστασία των αξιών και των ιδανικών της χώρας σου, όταν συνδυάζονται αρμονικά, δημιουργούν έναν άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του, την κοινωνία και την πατρίδα του. Είναι η βάση για μια κοινωνία που βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, τις αρχές και τις αξίες.

Κοιτάζοντας τον κατάματα, στα γαλανά του μάτια, είδα καθαρά, όλα αυτά που κάποτε κυριαρχούσαν στην κοινωνία μας, ήθος, ευγένεια ψυχής, αξίες, σεβασμός στους άλλους, αξίες και ιδανικά που τώρα φαίνονται σαν μακρινό παρελθόν.

Η τιμή προς ανθρώπους που διαθέτουν αξίες και ιδανικά αποτελεί μια σημαντική πράξη αναγνώρισης της προσφοράς τους, της ηθικής τους και του παραδείγματος που δίνουν στην κοινωνία. Οι άνθρωποι αυτοί εμπνέουν με τη στάση ζωής, την αφοσίωση σε αρχές και δίνουν αδιαμφισβήτητα αξία στην κοινωνία. Τιμώντας αυτούς τους ανθρώπους, τιμούμε τους εαυτούς μας.

Συγχαρητήρια στο Δήμο Λαπήθου γι’ αυτή την εκδήλωση αναγνώρισης, τιμής και σεβασμού προς ζώντες και θανόντες, που με το έργο και την προσφορά τους προς την πατρίδα, προβάλλονται ως παράδειγμα σε νεότερες γενιές, καθιστώντας τους πρότυπα για την κοινωνία.

Μιχάλης Γιασεμίδης, Ένα φαινόμενο μουσικής πολυμάθειας

Γεννήθηκε στο Κοιλάνι της επαρχίας Λεμεσού στις 3 Νοεμβρίου 1923, έβδομο παιδί του Χρύσανθου και της Αναστασίας. Ο πατέρας του κατασκεύαζε  λαούτα και βιολιά.  Από πολύ μικρός έδειξε την αγάπη του για τη μουσική.    Όταν ήταν 5 χρονών, μετά από δική του επιμονή, ο  πατέρας του κατασκεύασε ένα μικρό βιολί  και ο μικρός άρχισε να παίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν χαρισματικός και γεννημένος για τη μουσική. 

Ο πατέρας του ήταν βιολιτζής αλλά και κατασκευαστής βιολιών και λαγούτων. Κοντά στον πατέρα του άρχισε να παίζει βιολί από νηπιακή σχεδόν ηλικία και κατέληξε να παίζει με ξεχωριστή δεξιοτεχνία περίπου 30 μουσικά όργανα. Πήγαινε νηπιαγωγείο και έπαιζε βιολί.  Την πρώτη του δημόσια εμφάνιση την έκανε σε καφενείο του χωριού του  πέντε χρόνων παίζοντας βιολί για 15 λεπτά.

Τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του Αμαλία, Αντώνης και Θέμης έκαναν σπουδές στο Ελληνικό Ωδείο στη Λευκωσία το 1928. Η Αμαλία σπούδασε πιάνο και ακορντεόν, ο Αντώνης βιολί και αργότερα έπαιζε κλαρίνο, σαξόφωνο κ.λπ. και ο Θέμης τρομπέτα, ντραμς και τρομπόνι.  Ο Αντώνης  έπαιρνε μαζί του  στο Ωδείο τον Μιχαλάκη, που καθ'  όλη την ώρα του μαθήματος καθόταν στη γωνιά και παρακολουθούσε.  Στο σπίτι, όταν μελετούσε ο μεγάλος αδελφός, μελετούσε και ο μικρός στο βιολί του το μάθημα.  Ο Αντώνης τον βοηθούσε και έτσι προχωρούσε.   Αργότερα όταν τα αδέλφια παράλληλα με τις σπουδές τους εργάζονταν τα βράδια σε διάφορα κέντρα έπαιρναν και τον Μιχαλάκη  μαζί τους και ο μικρός έκανε μεγάλη εντύπωση.  

Σε ηλικία 16 χρόνων προσελήφθη ως πιανίστας στην τότε ορχήστρα χορού της Αστυνομίας και ως μέλος της φιλαρμονικής της δύναμης. Το πιάνο είναι το μόνο μουσικό όργανο για το οποίο πήρε κάποια στοιχειώδη μαθήματα. Ένα χρόνο αργότερα έφυγε από την Αστυνομία και σταδιοδρόμησε ως ελεύθερος επαγγελματίας, παίζοντας, αναλόγως των περιστάσεων, διάφορα μουσικά όργανα σε νυκτερινά κέντρα, ως μέλος ορχηστρών και συγκροτημάτων, σε μουσικές θεατρικές επιθεωρήσεις, σε κινηματογράφους που οργάνωναν στις αίθουσές τους μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις, αλλά και σε ξενοδοχεία. Εμφανίστηκε επίσης στο εξωτερικό, παίζοντας μουσική σε Ρόδο, Αθήνα, Δαμασκό, Βηρυτό, Λονδίνο κ.ά.

Φαινόμενο μουσικής πολυμάθειας, άφησε το στίγμα του στα μουσικά δρώμενα του τόπου. Ήταν αυτοδίδακτος μουσικός. Μελετούσε μόνος του και έπαιζε με την ίδια ευκολία και δεξιοτεχνία, όλα τα είδη μουσικής, κλασσική, λαϊκή, δημοτική, τζαζ, ρεμπέτικα, χορευτικά, ορχηστρική μουσική.  

Με το αστείρευτο ταλέντο και την αφοσίωσή του στη μουσική, που την υπηρέτησε αδιάλειπτα για δεκαετίες, συνέβαλε σοβαρά στην καθιέρωση και ακμή της μουσικής τζαζ στην Κύπρο, βοηθώντας τα μουσικά δρώμενα  του τόπου, να αναπτυχθούν σε ψηλά επίπεδα. 

Υπήρξε μοναδικό ταλέντο στον αυτοσχεδιασμό, και  δεξιοτέχνης (βιρτουόζος) στην εκτέλεση. Χαρισματικός και φωτισμένος στη μουσική, μπορούσε άνετα να παίζει όποιο μουσικό όργανο τύχαινε να είναι μπροστά του, αφήνοντας το κοινό άφωνο. Με την ίδια άνεση έκανε ενορχηστρώσεις, σύνθεση – εκτέλεση, για θεατρικά σχήματα.

Η συμβολή του στη διάσωση και διατήρηση της δημοτικής κυπριακής μουσικής είναι από τις μεγαλύτερες υπηρεσίες που πρόσφερε στον τόπο. Από το 1966 συνεργάστηκε με το ΡΙΚ και ταυτόχρονα έπαιζε  στα πιο εκλεκτά κέντρα της εποχής  με  τραγουδιστές,  τη Σοφία Βέμπο, τον Τώνη Μαρούδα, τον Γούναρη, τη Νανά Μούσχουρη, τη Σούλη Σαμπάχ, τη Ρένα Βλαχοπούλου,  την Καλλιόπη Σπύρου τον Μιχάλη Βιολάρη, τον Δώρο Γεωργιάδη κ.ά.

Τιμήθηκε από την Πολιτεία, Σωματεία, Δήμους, τον αείμνηστο Αρχηγό της Εθνικής Φρουράς, Ευάγγελο Φλωράκη κ.ά. Ο Μιχαλάκης Γιασεμίδης υπήρξε ένα μουσικό φαινόμενο, αφού εμπειρικά και μόνο μπορούσε να παίζει με δεξιοτεχνία οποιοδήποτε μουσικό όργανο. Για τον λόγο αυτό το Πολιτιστικό Ίδρυμα «Φώτος Φωτιάδης» υπέβαλε το 2008 αίτηση για ένταξη του Μιχαλάκη Γιασεμίδη στο βιβλίο ρεκόρ «Γκίνες», ως μοναδικής περιπτώσεως ταλέντου που, χωρίς μουσική παιδεία, παίζει περίπου 30 μουσικά όργανα με ξεχωριστή δεξιοτεχνία.

Χωρίς να έχει εντρυφήσει σε μουσικές σχολές, είχε γνώσεις που τις απέκτησε με την αφοσίωση του στη μουσική, φτάνοντας σε ένα επίπεδο, που θα το ζήλευαν πολλοί σπουδασμένοι μουσικοί. 

Ο Μιχαλάκης Γιασεμίδης ήταν παντρεμένος με τη Λευκή, ένας ωραίος άνθρωπος, μια καλλονή της εποχής, με την οποία απέκτησαν τέσσερα πανέμορφα παιδιά (δυο αγόρια και δυο κορίτσια). Έζησαν χρόνια στο κατεχόμενο τώρα προάστειο της Νεάπολης, Λευκωσίας. Η θυγατέρα του Αναστασία Γιασεμίδου Στυλιανού αναφέρει με συγκίνηση: «Πρώτη μέρα κυκλοφορίας γραμματοσήμου με αφορμή 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μουσικού, δεξιοτέχνη,  βιρτουόζου Μιχαλάκη  Γιασεμίδη. Κείμενο για την πορεία και το έργο του αυτοδίδακτου μουσικού, δόθηκε από την υποφαινόμενη, όπου μεταφράστηκε στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και στάλθηκε σε χιλιάδες φιλοτελιστές και συλλέκτες τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό. Να αναφέρω πως ο πατέρας  μου φοβόταν να ταξιδέψει με αεροπλάνο. Τώρα χάρη στο αναμνηστικό αυτό γραμματόσημο, θα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο! Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα Κυπριακά Ταχυδρομεία για την τιμή!».

Ο Σωκράτης είχε μια τεχνική για την αντιμετώπιση των ενοχλήσεων

Αρχαία σοφία

Γνωρίζατε ότι...

Ο Σωκράτης είχε μια τεχνική για την αντιμετώπιση των ενοχλήσεων. Σας έχει συμβεί ποτέ κατά τη διάρκεια ενός καβγά να σας φωνάξει ο άλλος για να αποδείξει ότι έχει δίκιο; Δεν υπάρχει τίποτα πιο αφόρητο, σωστά; Ιδού, μια μέρα ο Σωκράτης δέχτηκε επίθεση από έναν άνδρα. Ήταν ένας τραχύς, απολίτιστος άνθρωπος που, έχοντας πάρει τα χειρότερα από τη διαμάχη, έφτασε στο σημείο να τον χαστουκίσει. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι, άνθρωποι που γίνονται επιθετικοί όταν δεν ξέρουν πώς να υποστηρίξουν τις ιδέες τους. Πώς αντέδρασε όμως ο Σωκράτης; Δεν έκανε τίποτα! Δεν ούρλιαξε, δεν ανταπέδωσε τη βία, τίποτα. 

Ένας από τους μαθητές του έμεινε έκπληκτος με τη στάση του Σωκράτη, αλλά ο μεγάλος φιλόσοφος απάντησε: «Αν με είχε κλωτσήσει ένας γάιδαρος, θα τον πήγαινα σε δίκη;». Τι σου λέει ο Σωκράτης; Ότι ένας έξυπνος άνθρωπος δεν μπορεί να σκύψει στο επίπεδο ενός ηλίθιου. Μερικές φορές η σιωπή είναι η πιο κομψή απάντηση. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη κομψότητα προέρχεται από το λατινικό eligere, από το ex (ανάμεσα) και το ligere (επιλέγω). Τι σημαίνει αυτό; Ότι κομψός άνθρωπος δεν είναι κάποιος που φοράει επώνυμα ρούχα ή έχει ακριβά αντικείμενα, αλλά κάποιος που ξέρει να επιλέγει. 

Πώς να συμπεριφέρεσαι, πότε να μιλάς, πότε να σιωπάς. Οι αδαείς, οι αγενείς, οι απολίτιστοι πάντα υπήρχαν. Σήμερα, σε αντίθεση με την εποχή του Σωκράτη, φαίνεται να έχουν πολλαπλασιαστεί. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν νομιμοποιήσει τη λεκτική επιθετικότητα. Ή σκεφτείτε την τηλεόραση, μια σύγχρονη Βαβέλ όπου ο ομιλητής πρέπει να επιδεικνύει την ανωτερότητά του φωνάζοντας και προσβάλλοντας τον συνομιλητή του. 

Κάθε μέρα διαδραματίζονται τέτοιες καταθλιπτικές σκηνές: ενήλικες που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να φωνάζουν επειδή δεν έχουν την ικανότητα να διαψεύσουν ήρεμα τον αντίπαλό τους. Λοιπόν, έτυχε να λάβω πολύ βαριές προσβολές εδώ στα social media. Και μετά αρχίζεις να χάνεις την υπομονή σου, σχεδόν θέλεις να απαντήσεις σε αυτά τα «λιοντάρια του πληκτρολογίου» που σε φτύνουν το δηλητήριό τους. Ξέρεις όμως τι; Εκείνες τις στιγμές παίρνω μια μεγάλη ανάσα και αναπολώ τα λόγια του Σωκράτη. Ή όπως το λέει ο Shaw: «Έμαθα εδώ και πολύ καιρό να μην πολεμώ τα γουρούνια. Λερώνεις ολόκληρος και πάνω απ' όλα αρέσει στα γουρούνια».

Πυθαγόρας, ο σημαντικός 'Ελληνας φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης

 

Ο  Πυθαγόρας, ήταν σημαντικός Έλληνας φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός είχε επίσης βαθιά ενδιαφέροντα στη μουσική και τη θεραπευτική της διάσταση. Θεωρούσε ότι η μουσική έχει θεραπευτικές ιδιότητες και μπορεί να επηρεάσει την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου.

Για τον Πυθαγόρα, η μουσική ήταν συνδεμένη με τις μαθηματικές αναλογίες και τις αρμονίες του κόσμου. Πίστευε ότι οι διαφορετικοί ήχοι και οι μουσικές κλίμακες μπορούσαν να επηρεάσουν τη συναισθηματική κατάσταση των ανθρώπων και να συμβάλλουν στην πνευματική τους ισορροπία.

Επιπλέον, η θεραπεία μέσω της μουσικής (γνωστή και ως "μουσικοθεραπεία") ήταν μια πτυχή που θεωρούσε σημαντική, καθώς η αρμονία της μουσικής μπορούσε να φέρει γαλήνη στο πνεύμα και να ενισχύσει τη σωματική υγεία. Οι Πυθαγόρειοι επέμεναν ότι οι ήχοι και οι μελωδίες, όταν χρησιμοποιούνται σωστά, μπορούν να θεραπεύσουν όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή.

Η σύνθεση της μουσικής με μαθηματικές αναλογίες ήταν κεντρική στη φιλοσοφία του Πυθαγόρα, και αυτό το σύνθετο σύστημα πεποιθήσεων γύρω από τη μουσική, τα μαθηματικά και τη θεραπεία αντηχεί μέχρι σήμερα σε πολλές σύγχρονες θεραπείες και πρακτικές.

Μια ασάμινθος (μπανιέρα) όπως την αποκαλεί ο Όμηρος

 

Μια ασάμινθος (μπανιέρα) όπως την αποκαλεί ο Όμηρος στα διαμερίσματα της βασίλισσας της Κνωσσού. 

Minoan bathtube (asaminthos) at the queen's bathroom. Knossos.

Στόουνχεντζ, Μεαγάλη Βρετανία

Μια ματιά στα μεγαλιθικά μνημεία της Βρετανίας, πολλοί ερευνητές τα έχουν συνδέσει με τον Μινωικό πολιτισμό. Ωστόσο, η δημιουργία τους συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα αρχαιολογικό μυστήριο.

Λίγα λόγια για το Στόουνχεντζ: Το Stonehenge αποτελεί ένα θαύμα του αρχαίου κόσμου, ενώ παράλληλα συνιστά ένα αέναο σύμβολο του μυστικισμού. Η παράδοση θέλει το Stonehenge να δημιουργήθηκε ως ιερός ναός, ως ένα μέρος τελετών, τόσο εορταστικών, όσο και ταφικών. Το πρώτο μνημείο ήταν σχετικά πιο απλό, αποτελούμενο μόνο από μια κυκλική τάφρο και αναχώματα, ενώ εικάζεται ότι κατασκευάστηκε πριν από περίπου 5000 χρόνια, στην προϊστορική εποχή, γνωστή ως Νεολιθική. 

Περίπου το 2500 π.Χ. περισσότερες και πολύ μεγαλύτερες πέτρες μεταφέρθηκαν στην τοποθεσία. Αυτό σηματοδότησε την αρχή 800 χρόνων κατασκευής και αλλαγών που χρονολογούνται στην  Εποχή του Χαλκού, όπου ξεκινούν να δημιουργούνται τα πρώτα μεταλλικά εργαλεία και όπλα. Μέχρι εκείνη την εποχή το Stonehenge ήταν ο μεγαλύτερος ναός στη Βρετανία, οι όχθες, οι τάφροι και οι όρθιες πέτρες του ήταν διατεταγμένες σε περίπλοκες ευθυγραμμίσεις ώστε να σηματοδοτούν το πέρασμα του 'Ήλιου, αλλά και τις μεταβαλλόμενες εποχές. Όμως το Stonehenge δεν ήταν το μοναδικό αξιοθαύμαστο μνημείο της αρχαίας περιοχής της Αγγλίας, αφού στις γύρω κορυφές των λόφων δεσπόζουν εκατοντάδες ταφικά μνημεία, ενώ μικρότεροι ναοί και άλλοι χώροι τελετών είναι επίσης χτισμένοι κοντά.

Το Stonehenge έχει εμπνεύσει τους ανθρώπους να το μελετήσουν και να το ερμηνεύσουν για αιώνες. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι συγγραφείς του Μεσαίωνα πρότειναν τη μαγεία ως εξήγηση του τρόπου δημιουργίας του, ενώ οι πρώιμοι ερευνητές της Αρχαιότητας υπέθεταν ότι το είχαν κατασκευάσει οι Δρυίδες. Η επιστήμη της Αρχαιολογίας εξακολουθεί να παρέχει την καλύτερη ελπίδα για να απαντηθούν μερικά  θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με το Stonehenge, όπως: πώς και πότε χτίστηκε, ποιος το έχτισε, και ίσως το πιο δύσκολο από όλα, γιατί χτίστηκε. Αλλά ακόμη και με τα στοιχεία που παρέχει η αρχαιολογία και η σύγχρονη έρευνα, είναι αδύνατον να απαντηθούν με ακρίβεια όλα αυτά τα ερωτήματα. Το Stonehenge θα κρατάει πάντα μερικά από τα μυστικά του...

Stonehenge is a wonder of ancient achievement and an enduring symbol of mystery. But Stonehenge was built as a temple, a place of ceremony, of burial and of celebration. The first Stonehenge was simple, just a circular ditch and bank, and was constructed about 5000 years ago, in the period of prehistory known as the Neolithic. 

By about 2500 bc more and much larger stones had been brought to the site. This marked the beginning of oner 800 years of construction and alterationstretching into the period known as the Bronze Age, when the first metal tools and weapons were made. By this time Stonehenge was the greatest temple in Britain, its banks, ditches and standing stones arranged in sophisticated alignments to mark the passage of the Sun and the changing seasons. But Stonehenge was just one part of a remarkable ancient landscape. Hundreds of of burial mounds clustered on the surrounding hilltops, while smaller temples and other ceremonial sites were built nearby. 

Stonehenge has inspired people to study and interpret it for centuries. Medieval writers suggested magic as an explanation of how it was created, while early antiquarians guessed that the Druids had built it. Archaeology still provides the best hope of answering some of these fundamental questions about Stonehenge: how and when it was built, who built it, and perhaps most difficult of all, why it was built. But even with the evidence that archaeology and modern science provide, not all these questions can be answered. Stonehenge will always keep some of its secrets...

Το 1915, ο Cecil Chubb, ένας πλούσιος δικηγόρος, αγόρασε το Stonehenge σε μια δημοπρασία για £ 6.600 ως δώρο για τη σύζυγό του, Mary. Ωστόσο, η Μαίρη δεν ήταν ευχαριστημένη με το δώρο, καθώς περίμενε κάτι πιο πρακτικό, όπως ένα σετ καρέκλες τραπεζαρίας. Παρά την απογοήτευσή της, η Τσαμπ κράτησε το αρχαίο μνημείο για μερικά χρόνια. Αναγνωρίζοντας την ιστορική και πολιτιστική σημασία του Στόουνχεντζ, αποφάσισε να το δωρίσει στη βρετανική κυβέρνηση το 1918. Η γενναιόδωρη πράξη του οδηγήθηκε από την επιθυμία να διασφαλίσει τη διατήρηση και την προσβασιμότητα του κοινού.

Όταν ο Chubb δώρισε το Stonehenge, συμπεριέλαβε συγκεκριμένους όρους για να ωφελήσει το κοινό. Όρισε ότι η τιμή εισόδου δεν πρέπει ποτέ να υπερβαίνει το ένα σελίνι, καθιστώντας το προσιτό για όλους. Επιπλέον, διασφάλισε ότι οι κάτοικοι της περιοχής θα έχουν δωρεάν πρόσβαση στον χώρο. Αυτή η χειρονομία είχε στόχο να καλλιεργήσει το αίσθημα της κοινοτικής ιδιοκτησίας και της εκτίμησης για το μνημείο. Η δωρεά του Chubb σηματοδότησε την αρχή της μετατροπής του Stonehenge σε προστατευόμενη περιοχή πολιτιστικής κληρονομιάς, επιτρέποντας στις μελλοντικές γενιές να απολαύσουν και να μελετήσουν αυτή την εμβληματική προϊστορική δομή. Σήμερα, το Στόουνχεντζ παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή και σεβαστά ορόσημα στον κόσμο, εν μέρει χάρη στην προνοητικότητα και τη γενναιοδωρία του Τσαμπ.

In 1915, Cecil Chubb, a wealthy barrister, purchased Stonehenge at an auction for £6,600 as a gift for his wife, Mary. However, Mary was not pleased with the gift, as she had expected something more practical, like a set of dining chairs. Despite her disappointment, Chubb held onto the ancient monument for a few years. Recognizing the historical and cultural significance of Stonehenge, he decided to donate it to the British government in 1918. His generous act was driven by a desire to ensure the preservation and public accessibility of the site.

When Chubb donated Stonehenge, he included specific conditions to benefit the public. He stipulated that the entrance fee should never exceed one shilling, making it affordable for everyone. Additionally, he ensured that local residents would have free access to the site. This gesture was aimed at fostering a sense of community ownership and appreciation for the monument. Chubb's donation marked the beginning of Stonehenge's transformation into a protected heritage site, allowing future generations to enjoy and study this iconic prehistoric structure. Today, Stonehenge remains one of the most visited and revered landmarks in the world, thanks in part to Chubb's foresight and generosity.

Όπερ Έδει Δείξαι

Όπερ Έδει Δείξαι. Με την φράση Όπερ Έδει ∆είξαι (ο.ε.δ), δηλαδή το οποίο έπρεπε να αποδειχθεί, έκλεινε ο Ευκλείδης κάθε θεώρηµα στα Στοιχεία.

Αντιστοίχως κάθε κατασκευή έκλεινε µε τη φράση: Όπερ Έδει Ποιήσαι, δηλαδή όπως έπρεπε να κατασκευαστεί.

Στα λατινικά η αντίστοιχη φράση είναι: Quod Erad Demonstrandum (Q.E.D).

Στη φράση αυτή συνοψίζεται η πεµπτουσία των µαθηµατικών. Κάθε µαθηµατική πρόταση πρέπει να αποδειχθεί ώστε να εγκυροποιηθεί και να γίνει καθολικά αποδεκτή από τη µαθηµατική κοινότητα.

Η απόδειξη εισήχθη στα µαθηµατικά από τον Θαλή (640-546 π.Χ) και έκτοτε τα συνοδεύει απαρέγκλιτα στο ταξίδι τους µέσα στο χρόνο, καθιστώντας τα ισχυρά και απαλλάσσοντάς τα, κατά το δυνατόν, από υποκειµενικότητες.

Επίσης, µε τη φράση: Όπερ Έδει ∆είξαι, ή Ποιήσαι ο Ευκλείδης ήθελε να τονίσει και το εξής.

Αφού αποδείξαµε µια πρόταση και κατακτήσαµε τη γνώση που µας προσφέρει προχωράµε στην απόδειξη (ή κατασκευή) της επόµενης πρότασης.

Η ολοκλήρωση µιας πρότασης είναι η αφετηρία για την επόµενη. ∆εν σταµατάµε λοιπόν στα κατακτηθέντα, αλλά προχωράµε στην επόµενη γνώση διαρκώς!

Το ερώτηµα που τίθεται τώρα είναι πότε σταµατάµε. Η απάντηση είναι όταν κατακτήσουµε το στόχο που έχουµε θέσει από την αρχή.

Αυτό ο Ευκλείδης το έκανε με µεγάλη µαεστρία στα Στοιχεία και δεν σταµάτησε παρά στην 465η πρόταση, όπου απέδειξε ότι τα Πλατωνικά Στερεά είναι ακριβώς αυτά τα πέντε, δηλαδή τα κανονικά: Τετράεδρο, Κύβος, Οκτάεδρο, ∆ωδεκάεδρο και Εικοσάεδρο.

Συνεπώς ο σκοπός της συγγραφής των Στοιχείων ήταν η κατασκευή των πέντε Πλατωνικών Στερεών σε µια διαδροµή 465 προτάσεων. Στη διαδροµή αυτή, σύµφωνα µε τον Πρόκλο (412-485 µ.Χ), δεν χρησιµοποίησε όλες τις γνωστές προτάσεις, αλλά µόνο αυτές που ήταν απαραίτητες για τον τελικό σκοπό.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Μεγάλου ∆άσκαλου Ευκλείδη που τηρείται απαρέγκλιτα µέχρι σήµερα. 

Ο εφευρέτης της τηλεόρασης Φίλο Φάρνσγουορθ...

Ο εφευρέτης της τηλεόρασης Φίλο Φάρνσγουορθ...

Ο άνθρωπος που άλλαξε τον κόσμο όπως τον ξέραμε!

Την ώρα λοιπόν που ο φυσικός Χάιζενμπεργκ έστρωνε το έδαφος της Κβαντομηχανικής και ο Μίκελσον επιβεβαίωνε πειραματικά τη Θεωρία της Σχετικότητας, την ίδια στιγμή γεννιόταν ο ομιλών κινηματογράφος για να αλλάξει μια για πάντα το πεδίο της μαζικής ψυχαγωγίας.

Η προσθήκη του κινηματογραφικού ήχου έδωσε νέα ώθηση στο σινεμά, κάνοντάς το πια τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχαγωγικής βιομηχανίας, γι’ αυτό και μια άλλη εφεύρεση της ίδιας χρονιάς πέρασε στα ψιλά του Τύπου αλλά και της Ιστορίας.

Μέσα στον γενικότερο λοιπόν ενθουσιασμό από την επέλαση του ομιλούντος κινηματογράφου, κανείς δεν έδωσε σημασία στο «κουτί» του πρωτοπόρου Αμερικανού εφευρέτη Φίλο Φάρνσγουορθ, ο οποίος τον Απρίλιο του 1927 εξέπεμψε την πρώτη τηλεοπτική εικόνα, άμεση εφαρμογή της ευρεσιτεχνίας που είχε κατοχυρώσει και περιγράφονταν ως «ηλεκτρο-μηχανικό σύστημα τηλεόρασης!».

Κι έτσι χωρίς πολλές φιοριτούρες και τιμές γεννήθηκε η εφεύρεση που λίγες μόνο δεκαετίες αργότερα θα άλλαζε τη μορφή του κόσμου, επηρεάζοντας όσο τίποτα άλλο τις ανθρώπινες μάζες στα μήκη και τα πλάτη της Γης!

Γεννημένος θα έλεγε κανείς εφευρέτης, ο Φάρνσγουορθ καινοτομούσε ήδη από τα σχολικά του χρόνια, ανατρέποντας τα γονεϊκά όνειρα που τον ήθελαν βιολονίστα! Ήδη από τα 12 χρόνια του πειραματιζόταν με τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, σκαρώνοντας ηλεκτρικά μοτέρ αλλά και το πρώτο πλυντήριο ρούχων που έβλεπε η φτωχή οικογένεια.

Αφού εξέπεμψε το περίφημο τηλεοπτικό του σήμα το 1927 των 60 οριζόντιων γραμμών, που απεικόνιζε το σήμα του δολαρίου(!), εφηύρε λίγο αργότερα την καθοδική λυχνία, τη βάση όλων των κατοπινών τηλεοπτικών συστημάτων, κατοχυρώνοντας την πατέντα του με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

Το 1938 αποκάλυψε το πρωτότυπο της πρώτης πλήρως ηλεκτρονικής τηλεόρασης και κατόπιν τα παράτησε για να ασχοληθεί με την πυρηνική σύντηξη! Παρά την εφευρετική του δεινότητα και τις 165 πατέντες που κατοχύρωσε, νομικές μάχες με τον κολοσσό RCA θα τον έκαναν να χάσει την τηλεοπτική πατέντα του και να βουτηχτεί στα χρέη, με την τηλεόραση να μαστίζει έκτοτε τη ζωή του, παρά την κατοπινή οικονομική τουλάχιστον δικαίωσή του.

Ο ίδιος είχε εξάλλου δηλώσει από νωρίς για την εφεύρεση που ερχόταν ολοταχώς να αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέραμε: «Δεν υπάρχει τίποτα μέσα της που να αξίζει και δεν πρόκειται να τη βρείτε σε αυτό το νοικοκυριό, ούτε τη θέλω στην πνευματική μας διατροφή»…

Η ιστορία του Άργου, του σκύλου του Οδυσσέα, που περίμενε 20 χρόνια την επιστροφή του

 

Η ιστορία του Άργου, του σκύλου που περίμενε 20 χρόνια την επιστροφή του κηδεμόνα του, για να φύγει από τη ζωή...

Είναι μία από τις πιο συγκινητικές επιδείξεις πίστης, που διατηρεί ο ελληνικός μύθος...

Ο Οδυσσέας, ο ήρωας που επέζησε από τις ανελέητες μάχες και τις επικές προκλήσεις της Οδύσσειας, επέστρεψε επιτέλους στην αγαπημένη του Ιθάκη.

Δεν ήταν πλέον ο σκληρός και ζωντανός πολεμιστής που ξεκίνησε για τον Τρωικό Πόλεμο.

Ο χρόνος και ο πόλεμος είχαν σημαδέψει βαθιά το σώμα και την ψυχή του.

Η γυναίκα του δεν τον αναγνώρισε.

Ανάμεσα στο πλήθος προσώπων που περνούσαν, κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν αυτός ο γέρος μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο.

Μόνο ένα ον, σιωπηλό και πιστό, έχει δει πέρα από τον χρόνο και τα φαινόμενα.

Ο Άργος, ο σκύλος που τον περίμενε δύο δεκαετίες, ακόμα και τυφλός, αδύναμος και στα πρόθυρα του θανάτου, ήξερε ότι ο Οδυσσέας επέστρεψε.

Ο δεσμός μεταξύ των δύο ξεπέρασε τον χρόνο, τον πόλεμο, ακόμα και τη μεταμφίεση ενός ήρωα.

Όταν ο Οδυσσέας διέσχισε τις πύλες της πατρίδας του, ο Άργος, εξαντλημένος από χρόνια αναμονής, σύρθηκε στον κηδεμόνα του, με την τελευταία νήμα ενέργειας που του είχε απομείνει.

Η όψη Άργου, ήταν η σιωπηλή αναγνώριση, που δεν χρειάστηκε ποτέ να ζητήσει ο Οδυσσέας.

Ανίκανος να αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα για να προστατέψει την αποστολή του, ο Οδυσσέας δεν μπόρεσε να τον καλέσει, αλλά τα δάκρυά του κατήγγειλαν τον πόνο και την αγάπη που περιέχεται σε αυτή την επανένωση.

Η ουρά του Άργου κουνήθηκε για μια τελευταία φορά, μια αργή κίνηση, που μεταφέρθηκε από χρόνια αναμονής και αφοσίωσης.

Κι εκεί, στα πόδια του ήρωα που περίμενε τόσο καιρό, άφησε την τελευταία του πνοή ο Άργος.

Ο θάνατός του συμβολίζει κάτι μεγαλύτερο από την αφοσίωση των σκύλων.

Είναι απόδειξη ότι η αληθινή αγάπη, ακόμα και σιωπηλή και υπομονετική, δεν σβήνει ποτέ.

Ως ο πιο πιστός από όλους τους συντρόφους, ο Άργος έφυγε από τη ζωή, μόνο όταν ολοκληρώθηκε η αποστολή του.

Ο ιδιοκτήτης του επέστρεψε και μόνο τότε ο σκύλος μπορούσε να ξεκουραστεί.

Η ιστορία του Άργου, δεν είναι απλά μια ιστορία πίστης.

Είναι μια βαθιά υπενθύμιση, ότι ανεξάρτητα από το πόσο μακριά είμαστε από εκείνους που αγαπάμε, η αληθινή αγάπη πάντα αναγνωρίζει την επιστροφή.

Ακόμα και μετά από 20 χρόνια, η ψυχή του Άργου, δεν ξέχασε ποτέ.

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ