Οι αρχαίοι Έλληνες ύμνησαν το Κάλλος

Το κάλλος στην αρχαία Ελλάδα

Οι αρχαίοι Έλληνες ύμνησαν το Κάλλος σαν ένα από τα ιερά κρόσσια της ζωής και του φωτός και το λάτρεψαν σαν εξιδανικευμένο ημίθεο. Σαν έναν μεταβλητό μετανάστη του εφήμερου, που ιχνηλατούσε κάτω απ' τη χλωμή παρηγοριά τού λύχνου και γινόταν δέσμη από πολλαπλασιασμένες δυνάμεις και ξώριασμα αστροκέντητο.

Γιατί το εκτυφλωτικό Κάλλος είναι τρομακτικό και δεν οράται κατάματα! Είναι θράσος αυθαίρετο γιατι είναι από μόνο του ορισμός ύπερθεν. Η αλήθεια του εμπεριέχει τους αναρίθμητους κι ανεξερεύνητους τόπους του σύμπαντος μαζί με τις χωροχρονικές του διαστάσεις κι είναι μέγεθος ασύλληπτο για την κατανόησή μας.Ταχυδρόμος της αιωνιότητας που μπαίνει εκ φύσεως σε τροχιά Αθανασίας!

Ίσως γι'αυτο ο Όμηρος δεν έδωσε ποτέ μια σαφή περιγραφή της Ωραίας Ελένης... έγραφε μόνο πως ηταν "λευκώλενος" (αυτή που έχει άσπρα χέρια) και "καλλίκομος" (με ωραία μαλλιά). Ήθελε να την πλασει ο καθένας στην φαντασία του ως το δικό του εξιδανικευμένο όνειρο...

Γιατί η Ελένη δεν ήταν απλώς μια όμορφη θνητή. Την χαρακτήριζε το στοιχείο του απείρου που διακρίνει τις Ιδέες κι έτσι ήταν αδύνατον να φυλακιστεί σε προεξοφλημένες περιγραφές!
Εικαστικοί της εποχής που κληθηκαν να την απεικονίσουν παρέδωσαν, λένε, λευκό καμβά!
Δεν υπήρχε, είπαν, πουθενά μορφή που να της μοιάζει...