~~~~~~
Ένας-τους μάλιστα προχθές έγραφε, εδώ στο fb, νομίζοντας πως έτσι τους κατακεραυνώνει, όσους τόλμησαν, «κατά βούληση», να υποστηρίξουν τον Χριστοδουλίδη, και όχι τον θλιβερό εκείνο, («διαπραγματευτής» ήτανε νομίζω) Μαυρογιάννη φθεγγόμενος: «Αφήσετέ-τους να φύγουν, με πρώτο και καλύτερο τον απερχόμενο πρόεδρο, να φύγει η βρωμιά και η τσίπα, να νοιώσουμε ξανά περήφανοι ψ η φ ο φ ό ρ ο ι του Δημοκρατικού Συναγερμού, του κόμματος που δημιούργησε ο Γλαύκος Κληρίδης».
~~~~~~~~
Τώρα, τι να πεις για κάποιον που αισθάνεται περήφανος να είναι ψηφοφόρος! Τίποτε δεν μπορείς να πεις σε μυαλό που είναι, από χέρι, ξιανισμένο... Εκείνο όμως ότι, τον Συναγερμό τον ίδρυσε τάχα ο Κληρίδης, κι ας το άκουσα άπειρες φορές χωρίς να «πάθω τίποτε», όταν το άκουσα προχθές, μάλιστα από περήφανο ...ψηφοφόρο, ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι! Δεν μπόρεσα να το αντέξω, κι ας το άκουγα ως τώρα για 47 χρόνια επαναλαμβανόμενο! Οπότε, κι ας πέρασαν από τότε τα 47 εκείνα χρόνια τα ατέλειωτα, δεν αντέχω παρά θα το πω να μην το πάρω μαζί μου, μια και λευκάνθηκε πια η κόμη μου: ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ ΔΕΝ ΈΚΑΝΕ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ!
~~~~~~
Τον Συναγερμό, φίλε αναγνώστη, τον έκαναν το 1975, δέκα νεαροί τότε («βλάκες», αν προτιμάτε) τριαντάρηδες, ρομαντικοί ορμητικοί κι ονειροπαρμένοι, που ασυμβίβαστοι με την πρόσφατη ήττα της πατρίδας-τους, φαντάστηκαν πως θα φτιάξουνε αυτοί τον κόσμο-της, πως θα επανοπλίσουν τον λαό, με το φρόνιμα που χάθηκε, πριν ακόμα χαθεί η Κύπρος... Μαζεμένοι σ’ ένα «υπερώο» ξεκίνησαν να αναστήσουνε αυτοί ξανά, το παλιό ήθος του 1955, και τού εθνικού ιδεώδους, μετά την φριχτή ταπείνωση της εισβολής, που προηγήθηκε. Προερχόμενοι οι πιο πολλοί από μάχες τού πολέμου, την ένιωθαν βαθιά μέσα-τους προσβλητική την ταπείνωση της άδικης ήττας, διότι «γυμνούς» με «καραμπίνες» τους άφησε η πατρίδα-τους, να πολεμούν ένα κατώτερο εχθρό, και παρόλα αυτά να ηττώνται απ’ εκείνον, όχι για την τάχα αντρειοσύνη-του, την ανύπαρκτη, αλλά από την τρομερή υπεροπλία-του! Μια ήττα που περισσότερο την ένοιωθαν ταπείνωση, παρά απώλεια της γης-τους.
~~~~~
Άρχισαν με την έκδοση εβδομαδιαίας λοιπόν εφημερίδας, με το όνομα ΑΛΛΑΓΗ, για να συμβολίσουν έτσι την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας που την είχε έσχατη ανάγκη ο λαός! Και ήσαν όλοι κι όλοι δέκα νέοι τότε που στον όροφο εκείνο, γωνία Κωνσταντίνου Παλαμά και Διαγόρα, απέναντι από την τάφρο και τον προμαχώνα Τρίπολη τού τείχους της Λευκωσίας, κατάστρωναν τα σχέδιά τους, να αναγεννήσουν την πατρίδα. Όχι φυσικά κάνοντας κάποιο κόμμα, αλλά θεμελιώνοντας, νόμιζαν, κάποιο ΚΙΝΗΜΑ, να συνεγείρουν την πατρίδα, και το έθνος-τους. Γι’ αυτό και ως ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ προόριζαν να ονομάσουν το φιλόδοξο κίνημά-τους οι δέκα εκείνοι, επώνυμοι, νέοι: Λουκής Παπαφιλίππου, Άρης Χατζηγεωργίου, Γλαύκος Ξένος, Παναγιώτης Δημητρίου, Αντρέας Νεοκλκέους, Αντρέας Παρισινός, Αντρέας Αυγουστής, Γιώργος Κυριακού, Χάρης Φεραίος, και βέβαια, χρηματοδότης αυτής της κίνησης, ο βαθύπλουτος ευπατρίδης από το Ζαΐρ, Γιάγκος Παπαδόπουλος. Ο Λουκής Παπαφιλίππου να γράφει, ανωνύμως, το κύριο άρθρο της ΑΛΑΓΗΣ και ο Χάρης Φεραίος να γράφει το πολιτικό χρονογράφημα, ως Ρωμανός Διογένης!
~~~~~
Πορευτήκαμε έτσι για 12 σχεδόν μήνες, χωρίς όμως να έχομε ηγέτη με ισχυρό όνομα, να τον πούμε αρχηγό. Ο Κωνσταντίνος Σπυριδάκης έμοιαζε να συμπαθεί το κίνημά-μας, αλλά δεν ήτανε γραφτό να γίνει αρχηγός-μας. Ώσπου ήλθε μια μέρα, όλος χαρά, ο Παναγιώτης Δημητρίου, (μέλος παλιά του Ενιαίου Κόμματος) να μας μιλήσει για τον Κληρίδη! Ήταν τότε που, όμοια στυμμένη λεμονόκουπα, τον εκπαραθύρωσε τον Κληρίδη ο Μακάριος Γ΄!Ήλθε λοιπόν ο Παναγιώτης Δημητρίου να μας πει ότι ο Κληρίδης δεν είναι εκείνος ο συμβιβασμένος, και πάντα δεύτερος, που ξέραμε, και ότι τώρα άλλαξε, κι έγινε ένας από εμάς!
~~~~~~~
Θυμάμαι τώρα ότι με σκεπτικισμό ακούσαμε τον Παναγιώτη Δημητρίου αρχικά, αλλά στο τέλος όλοι, πλην του υποφαινόμενου, που απλώς υποχώρησε στη γνώμη των πολλών, και ίσως τού Γιάγκου Παπαδόπουλου δέχτηκαν να έλθει ο Κληρίδης αρχηγός τής κίνησής-μας. Και ξεκίνησαν να πάνε στο σπίτι-του για να τον βρουν και να τον πείσουν, ο Παναγιώτης Δημητρίου, ο Άρης Χατζηγεωργίου, και ο Γιώργος Κυριακού, και δεν θυμάμαι αν είχε πάει κι άλλος. (Ο Αντρέας Παρισινός ενδεχομένως) Τον βρήκανε στο σπίτι-του πολύ αργά το βράδυ, και τον βρήκανε να έχει ετοιμάσει τις βαλίτσες-του για να, πικραμένος, φύγει από την Κύπρο. Του είχαν, λέει, εξασφαλίσει μεγάλη θέση διπλωμάτη στα Ηνωμένα Έθνη, και έσπευδε να την καταλάβει…
~~~~~
Τελικά τον έπεισαν, και δεν έφυγε από την Κύπρο. Και ήρθε στο κίνημα, και έγινε Αρχηγός-του! Πλην όμως ήρθε για να το μετατρέψει σε πολιτικό κόμμα! Πράγμα που κανείς-μας τότε δεν το θεώρησε κακό. Αν εξαιρέσομε δηλ τον, μη ακουόμενο, σκεπτικισμό τού γράφοντος. Το κακό, για να δικαιωθεί ο ως άνω σκεπτικισμός, ήλθε απανωτά: Το «Εθνικός Συναγερμός», έπεισε όλους ο Κληρίδης, μπορεί να «ερεθίσει» κάποιους! “Και για να μην ερεθίσομε αυτούς τους κάποιους, και για να μην αναγκάσομε, άλλους “κάποιους” να μας ονομάσουνε …φασίστες, καλύτερα να το πούμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ Συναγερμός.” Ο συνήθης ύποπτος ως σκεπτικιστής το έχαψε και αυτό το ερμαφρόδιτο! Το άντεξε όμως, μέχρι που το 1982 η υπομονή-του εξαντλήθηκε, και εγκατέλειψε τον Συναγερμό αυτό οριστικά, εγκαταλείποντας συνάμα, και όσα αξιώματα, (αριστίνδην πάντοτε) του επιδαψίλευσαν όχι μόνο οι παλιοί συναγωνιστές-του, (ιδίως εκείνη η σιωπηρή δύναμη ο Άρης Χατζηγεωργίου) αλλά (εκών ή άκων, δεν γνωρίζω) και ο ίδιος ο Κληρίδης…
~~~~~~~
Έτσι εξήλθε μετά από πέντε χρόνια, και από το κόμμα πια τού Συναγερμού, αλλά και από την πολιτική, ο (ανυπότακτος ίσως;) γράφων! Οι εμπειρίες-του, πολύτιμες λέει ο ίδιος, παραμένουν. Και ίσως κάποια μέρα να τις διηγηθεί. Αν βέβαια του δοθεί χρόνος και καιρός… Ή αν του το ζητήσει ένας από τους τρεις ακόμα επιζώντες, της ομάδας εκείνης του 1975!
Χάρης Φεραίος
No comments:
Post a Comment