Πότε αντιστεκόμαστε, πότε υποκρινόμαστε εναντίον της Τουρκικής κατοχής;

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Με τίτλο «Πότε οχλαγωγούμε, πότε διαμαρτυρόμαστε» (4.2.2020) η δημοσιογράφος του Φιλελευθέρου, Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου έγραψε για το ντροπιαστικό επεισόδιο του περασμένου Σαββάτου στο οδόφραγμα της οδού Λήδρας. Ντροπιαστικό επεισόδιο γιατί αντί να στρέφεται κατά του απαίσιου προσώπου της κατοχής και του παράνομου μορφώματος, στρέφεται κατά του νόμιμου κράτους, δημιουργώντας πρόσθετα προβλήματα, που κάθε άλλο εξυπηρετούν την υπόθεση μας.

Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι το ότι η δημοσιογράφος αναφέρεται γενικά και αόριστα σε διαμαρτυρία πολιτών και όχι στη μη-κυβερνητική οργάνωση “Unite Cyprus Now” που οργάνωσε και κατεύθηνε την «ειρηνική» διαμαρτυρία κατά του κράτους ως ταύρων σε υαλοπωλείο.

Γράφει η δημοσιογράφος ότι η διαμαρτυρία ήταν καθ’ όλα μόνιμη. Αν και το θέμα είναι άλλο, κανένας δεν είπε το αντίθετο. Ούτε η κυβέρνηση δεν χαρακτήρισε παράνομη ή παράτυπη τη συνάθροιση των πολιτών… της “Unite Cyprus Now”…

Η Αστυνομία κατηγόρησε τον Ευρωκύπριο πολίτη που επιδόθηκε σε έκτροπα και βιαιοπραγίες, προσπαθώντας με τους ομοϊδεάτες του να σπάσουν το κλοιό της Αστυνομίας, να χειροδικήσουν, να υβρίσουν και να επιτεθούν λεκτικά στα σώματα ασφαλείας, εξαντλώντας τα ‘δημοκρατικά’ και ‘φιλειρηνικά’ τους αισθήματα στο ελεύθερο κομμάτι της Κύπρου. Η μονόπλευρη και επιλεκτική υπερευαισθησία δεν εξυπηρετεί τίποτα, αλλά αντίθετα, μας ζημιώνει σαν κράτος.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση δε καλόν θα ήταν να απαντηθούν αδυσώπητα ερωτηματικά για το ποιος έστησε, χρηματοδοτεί και ελέγχει παρόμοιους μη-κυβερνητικούς οργανισμούς που έχουν πολιτική δράση και στόχευση. Οργανισμούς και πλατφόρμες που κάθε άλλο εκπροσωπούν πολίτες και δεν χάνουν την ευκαιρία να ροκανίζουν την εικόνα του νόμιμου κράτους και να αποδομούν την κρατική μας υπόσταση.

Ο στημένος εδώ και δεκαετίες μύλος του διχασμού καλά κρατεί και ανάλογα με την εποχή και τα συμφέροντα των ξένων που τον υφαίνουν και συντηρούν παρουσιάζεται ως αντιπαράθεση μεταξύ: «Μακαριακών-Γριβικών», «Ενωτικών-Ανθενωτικών», «Φιλειρηνιστών-Εθνικιστών», Ενδοτικών- Ανένδοτων,  στους «θέλοντες λύση» και σ’ αυτούς που «δεν θέλουν λύση» και πάει λέγοντας. Αυτόν τον μύλο του διχασμού που ορισμένοι επιτήδειοι και πολλοί αφελείς ρίχνουν πρόθυμα νερό στο νερόμυλο των συμφερόντων των ισχυρών ξένων.

Χάριν συζήτησης, ας δεχτούμε ότι η κυβέρνηση δεν έκλεισε ορισμένα οδοφράγματα λόγω του Κωρονοϊού. Στο τέλος της ημέρας, ποιος ζημιώνει και ποιος κερδίζει από τέτοιες «αυθόρμητες» ενέργειες «ειρηνιστών» πολιτών; Δεν θα πρέπει να τα βάζουμε όλα στη γενική σούμα, να επιμερίζουμε τα συν και τα πλην για να βλέπουμε με αληθινό πατριωτισμό το αποτέλεσμα στον εθνικό ισολογισμό;

Είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό το «αφιέρωμα» στον ειρηνιστή του γλυκού νερού, που ενώ απολαμβάνει όλων ανεξαίρετα των πολιτικών του δικαιωμάτων και ατομικών του ελευθεριών, εξαντλεί τις διαμαρτυρίες και φωνασκίες του με παλληκαρισμούς –εκ του ασφαλούς- εναντίον των νόμιμων οργάνων του κράτους.

«Πότε οχλαγωγούμε, πότε διαμαρτυρόμαστε» λοιπόν ή «πότε αντιστεκόμαστε, πότε υποκρινόμαστε» εναντίον της Τουρκικής κατοχής;

Φοίβος Νικολαΐδης