Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος, Λιάσκα-Μαυράκη Μαρία

Μια ιστορία αληθινής αγάπης που δεν έσβησε ποτέ, όσα χρόνια κι αν πέρασαν

Το 1939, στη Λήμνο, ο συνταγματάρχης Πέτρος Αναστασιάδης σώζει από βέβαιο πνιγμό τον ανιψιό της Αθηνάς Θαλίδου, που παραθέριζε στο νησί και διασκέδαζε με ξέγνοιαστες βόλτες και χορούς. Ανάμεσα στον Πέτρο και στην Αθηνά γεννιέται ένας κεραυνοβόλος έρωτας, ενώ τα αεροπλάνα του Χίτλερ πετούν πάνω από την Ισπανία και οι πρώτοι καπνοί έχουν την οσμή του πολέμου, πάνω από τη χρυσή γη της Λήμνου. Και τότε, λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πρεμιέρα του πρώτου ομιλούντος κινηματογράφου, ένα λάθος των υπευθύνων προκαλεί μια πυρκαγιά που καταπίνει ανθρώπινες ζωές. Ο Πέτρος σώζει την Αθηνά από τη φωτιά, μα, κατόπιν, ο πόλεμος τους χωρίζει. Εκείνη φεύγει για την Αθήνα κι αυτός για το μέτωπο, απ’ όπου της γράφει γράμματα μέσα απ’ τη μάχη. Η αήττητη γερμανική μηχανή εισβάλλει στην Ελλάδα και οι πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά της Αθηνάς λένε ότι ο Πέτρος είναι νεκρός. Τα χρόνια περνούν και η Αθηνά παντρεύεται, αλλά ποτέ δεν ξεχνά τον Πέτρο. Τι άλλο της επιφυλάσσει η ζωή;

Είναι εύθραυστο πράγμα ο έρωτας. Δεν φτάνει να τον βρεις, αλλά πρέπει να ξέρεις και να τον φυλάς…

Κριτική της Βιργινίας Αυγερινού για το βιβλίο “ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ“
της ΜΑΡΙΑΣ ΛΙΑΣΚΑ-ΜΑΥΡΑΚΗ
εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Μετά το κοινωνικοιστορικό μυθιστόρημα «Μη μου πεις το τέλος» και το ιστορικό μυθιστόρημα « Ο κύκλος με τη θάλασσα», η Μαρία Λιάσκα-Μαυράκη, επανέρχεται στα συγγραφικά δρώμενα, με το τρίτο της βιβλίο «Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

«… Είναι εύθραυστο πράγμα ο έρωτας. Δεν φτάνει να τον βρεις, αλλά πρέπει να ξέρεις και να τον φυλάς, Αθηνούλα…. Να τον φυλάς σαν κόρη οφθαλμού. Μόνο αν τον φυλάνε δύο, μένει προστατευμένος. Μόνο αν δύο τον φροντίζουν, γεμίζει με χαρά τη ζωή σου…»

Μάιος 1939, λίγο πριν αρχίσει ο πόλεμος, σε ένα όμορφο νησί, την Λήμνο. Εκεί βρίσκεται η Αθηνά Θαλίδου με την μικρή της αδελφή την Αναστασία, φιλοξενούμενες από την λατρεμένη τους θεία Μέλπω. Εκεί, ύστερα από ένα αναπάντεχο συμβάν, γίνεται η αιτία να γνωρίσει τον αξιωματικό Πέτρο Αναστασιάδη, έναν υπέροχο άντρα, που παρά την διαφορά ηλικίας τους, ερωτεύεται. Ένας αληθινός έρωτας, αμοιβαίος, που αν και ξεκίνησε ξαφνικά, κράτησε μια ολόκληρη ζωή.
«… πάντοτε έτρεμε αυτή τη μεγάλη ευτυχία, που έμοιαζε με ειρωνεία του σύμπαντος -την ‘ένιωθε σαν μεταμφιεσμένη θλίψη· σαν μια ευχή που πήρε μαζί του το άστρο, καθώς έπεφτε…»
Στο νησί φτάνει ο πρώτος ομιλών κινηματογράφος, η ανυπομονησία των κατοίκων μεγάλη, όμως ύστερα από ανθρώπινο λάθος, προκαλείται τεράστια πυρκαγιά και χάνουν την ζωή τους πολλοί άνθρωποι. Η Αθηνά, σώζεται χάρη στον Πέτρο, που συγκλονισμένος νιώθει θλίψη, αφού δεν μπόρεσε να σώσει πολλούς. Ο Πέτρος και ο αρραβωνιαστικός της Αναστασίας -γιατρός- δίνουν αληθινή μάχη για την σωτηρία των κατοίκων. Συγκλονιστική η περιγραφή της πυρκαγιάς, δοσμένη ρεαλιστικά, τραγικά όχι όμως και αποτρόπαια.

«…Γιατί ζωή χωρίς αγάπη είναι θάνατος, κακός θάνατος…»

Ιστορικές εξελίξεις, πόλεμος στην Ελλάδα και η Αθηνά φεύγει για την πρωτεύουσα, και ο Πέτρος για το μέτωπο. Οι δυο ερωτευμένοι αλληλογραφούν έως ότου η Αθηνά, πληροφορείται τον θάνατο του Πέτρου.

«… Η μοίρα ένωνε και χώριζε κατά πώς ήθελε εκείνη τους ανθρώπους…»

Τα χρόνια περνούν και η Αθηνά θα παντρευτεί, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσει τον Πέτρο.

«… Ο πιο αδυσώπητος αντίπαλος είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει… γιατί δεν έχει και τίποτα να φοβηθεί».

-Τι θα συμβεί όταν ο άντρας της, θα φέρει έναν φίλο του στο σπίτι για να τον σώσει;
-Ποιο ρόλο παίζει η μικρή Αθηνά, η εγγονή της, και η φίλη της Ειρήνη στην αποκάλυψη κρυμμένων μυστικών;
-Τι επιφυλάσσει στην ζωή των ηρώων, η μοίρα;
– Η μοίρα ή η ανθρώπινη παρέμβαση, μπορεί να αλλάξει την ζωή μας;
-Πόσο μπορεί να αντέξει μια αγάπη στον χρόνο;

Όλα αυτά θα απαντηθούν, διαβάζοντας το βιβλίο της Μαρίας Λιάσκα-Μαυράκη.

Το έργο διατρέχει τρεις χρονικές περιόδους, 1939-1948, 1986 και εκτείνεται στο σήμερα. Με χρονικές εναλλαγές, η συγγραφέας τοποθετεί τα κομμάτια του παζλ, στην ιστορία των ηρώων της, δίνοντας ένα ξεχωριστό φινάλε. Ένα κοινωνικό, ιστορικό, αισθηματικό βιβλίο, με γρήγορη πλοκή, αγωνία και ζωντανές περιγραφές. Γραφή λιτή και μεστή. Ήρωες αληθινοί, που κάθε ένας δίνει ανάλογα συναισθήματα στον αναγνώστη. Έρωτας, φιλία, αγάπη που θα ζει… μέχρι να αλλάξει ο άνεμος…
Πηγή: Κριτική της Βιργινίας Αυγερινού για το "Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος" (vivlio-life.gr - 31/10/2016)

 Μαρία Λιάσκα-Μαυράκη : Ο έρωτας συχνά δεν σου αφήνει περιθώρια να πράξεις το «σωστό»

Η Μαρία Λιάσκα-Μαυράκη γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Σπούδασε οικονομικά, αλλά από πολύ μικρή ασχολήθηκε με την τέχνη της συγγραφής. Έχει ζήσει στην Αγγλία και τη Γαλλία. Τα τελευταία χρόνια τολμά να ζει στο αγαπημένο της νησί του βορείου Αιγαίου, τη Λήμνο. Είναι συγγραφέας δύο μυθιστορημάτων: «Μη μου πεις το τέλος» (Άνεμος Εκδοτική, 2014) και «Ο κύκλος με τη θάλασσα» (Άνεμος Εκδοτική, 2015).

ΕΡ. Μαρία γεννήθηκες στην Αθήνα, έζησες στην Αγγλία και στην Γαλλία και κατέληξες στη Λήμνο. Πως προέκυψε αυτός ο κύκλος;

ΑΠ. Είχα από πάντα την τάση να «φεύγω», να αλλάζω μέρη… η Αγγλία προέκυψε σαν μέρος σπουδών αρχικά αλλά αυτό ήταν περισσότερο πρόφαση. Όπως και η Γαλλία και συγκεκριμένα το Παρίσι. Αγάπησα πολύ αυτά τα μέρη και βρήκα εκεί κομμάτια του εαυτού μου που δεν ήξερα πως υπάρχουν. Σήμερα είμαι στη Λήμνο, αλλά αυτό δεν αποκλείεται και να αλλάξει.

ΕΡ. Έχεις σπουδάσει Οικονομικά αλλά ασχολείσαι με τη συγγραφή. Υπάρχει σχέση μεταξύ οικονομικών και συγγραφής;

ΑΠ. Φαινομενικά μπορεί να μην υπάρχει… όμως  όσες προσλαμβάνουσες  δεχτείς-αν έχεις το μικρόβιο της συγγραφής- μεταβολίζονται μέσα σου και καταλήγουν στις λέξεις… Έχω σπουδάσει και μουσική για παράδειγμα και νομίζω πως αρκετές φορές υπάρχει αυτό στα βιβλία μου.

ΕΡ. Η συγγραφή πότε μπήκε στη ζωή σου; 

ΑΠ. Από τότε που έμαθα να γράφω, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Νομίζω πως τελικά με τη συγγραφή δεν εκφράζεσαι- ή δεν εκφράζεσαι μόνο-αλλά κυρίως δραπετεύεις.

ΕΡ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σου με τίτλο «Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος». Προφανώς ο τίτλος είναι συμβολικός, σε τι παραπέμπει;

ΑΠ. Είναι μια φράση που τη λέει ο ήρωας του βιβλίου.  Έχει και κυριολεκτική σημασία και συμβολική φυσικά.

ΕΡ. Η ιστορία που διηγείσαι εξελίσσεται στη Λήμνο το νησί που κατοικείς. Βασίζεται σε αληθινή ιστορία ή αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία;

ΑΠ. Είναι το πρώτο βιβλίο μέσα στο οποίο αναφέρω και τη Λήμνο… η αλήθεια είναι πως υπάρχουν και πραγματικές καταστάσεις και πρόσωπα, ντυμένα βέβαια τον μανδύα του δικού μου μύθου.

ΕΡ. Ο έρωτας έρχεται για την Αθηνά ξαφνικά κι αναπάντεχα, όμως παραμένει ανολοκλήρωτος λόγω του πολέμου. Μήπως γι΄ αυτό η Αθηνά δεν τον ξεπέρασε ποτέ;

ΑΠ. Μπορεί και τελικά οι έρωτες της φαντασίας μας να είναι και πιο «τέλειοι». Ή καμιά φορά μαθαίνεις να αγαπάς τον άλλον από μακριά. Δεν ξέρω πως ξεπερνάμε έναν ερώτα, ίσως για κάποιους να ισχύει και το ότι δεν τους ξεπερνάμε ποτέ.

ΕΡ. Πιστεύεις ότι η Αθηνά «θυσιάστηκε» χάρη της αδερφής της σ΄ έναν γάμο που δεν επιθυμούσε ή ήταν και προσωπική της ανάγκη ν΄ ακουμπήσει κάπου;

ΑΠ. Ναι, νομίζω πως θυσιάστηκε, όπως και πολλά νεαρά κορίτσια έχουν θυσιαστεί ως «νύφες» για το όνομα της οικογένειας, για το καλό της οικογένειας και για ένα σωρό άλλους λόγους. Αλλά και αγόρια. Εμένα ο αδερφός του παππού μου έμεινε ανύπαντρος όχι από επιλογή αλλά γιατί έπρεπε να παντρευτεί η αδερφή του πρώτα η οποία τελικά δεν παντρεύτηκε ποτέ. Μπορεί να έχουμε γελάσει πολύ με διάφορες τέτοιες ιστορίες-ακόμη και δραματοποιημένες μέσα από τις ελληνικές ταινίες του ‘50 και του ‘60, όμως στην πραγματική ζωή, η μοναξιά δεν αστειεύεται είτε τη ζεις μέσα σε ένα συμβατικό γάμο είτε τη ζεις και τυπικά μόνος.

ΕΡ. Ο Πέτρος παρουσιάζεται με δυο όψεις, η μια είναι του αγωνιστή συνταγματάρχη και η άλλη του ερωτευμένου άνδρα. Η μια όψη τον βοηθούσε να ισορροπήσει την άλλη;

ΑΠ. Ίσως τελικά να είναι κόντρα η μια όψη στην άλλη. Η μία είναι η αθέατη πλευρά του αυτή που έδειχνε μόνο σε εκείνη.

ΕΡ. Οι δυο μικρές, Ειρήνη και Αθηνά, μοιάζουν σαν τις καλές μοίρες του έρωτα. Οι «σκανταλιές» τους προκαλούν μ΄ ένα τρόπο μεταφυσικό την εξέλιξη.  Αυτός ήταν ο ρόλος που ήθελες να τους δώσεις;

ΑΠ. Μου αρέσει πολύ αυτή η σκέψη. Δεν είμαι σίγουρη πως την είχα κάνει τόσο συνειδητά όταν έγραφα… αλλά τώρα από απόσταση που το ξαναβλέπω κάπως έτσι είναι.

ΕΡ. Ο Γιώργος μοιάζει με θύμα της πλεκτάνης του έρωτα, όμως δείχνει σπάνια ανωτερότητα ψυχής. Ήταν από υποχρέωση στον Πέτρο ή από αγάπη στην Αθηνά;

ΑΠ. Ο έρωτας συχνά δεν σου αφήνει περιθώρια να πράξεις το «σωστό» με την έννοια του δίκαιου ή ακόμη και του ηθικού. Μάλλον η αίσθηση του καθήκοντος, της ευγνωμοσύνης, του θαυμασμού σε οδηγούν σε πράξεις υπέρβασης.   Μπορεί να κάνεις την υπέρβαση της προσωπικότητας σου εξ αιτίας του έρωτα αλλά κατά βάθος σε κάνει εγωιστή. Ο ερωτευμένος Γιώργος δεν μπορεί να βοηθήσει τον αντίζηλό του. Βοηθάει τον γενναίο πολεμιστή, εκείνον στον οποίο χρεωστάει τη ζωή του.

ΕΡ. Δίνεις το στίγμα των μικρών Ειρήνης και Αθηνάς σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία αλλά χωρίς πολλές λεπτομέρειες για τη ζωή τους. Η Ειρήνη βρίσκεται σ΄ έναν αγώνα απεξάρτησης.  Τι ήθελες να δηλώσεις;

ΑΠ. Πολλές φορές οι ήρωες αυτονομούνται… η διαδρομή της Ειρήνης δεν υπήρχε από την αρχή στο μυαλό μου… στην πορεία την γνώρισα κι εγώ και είχε αυτήν την εξέλιξη. Οι ενοχές παίζουν καταλυτικό ρόλο, στις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Εκτός από την αγάπη και την φιλία, ήθελα να μιλήσω και για την ενοχή. Αυτό το συναίσθημα που βασανίζει κυρίως εμάς τις γυναίκες, από την πολύ μικρή ηλικία, χωρίς να το συνειδητοποιούμε πολλές φορές, χωρίς να το ξέρουμε. Αλήθεια πόσο ελεύθερα διαλέγουμε να είμαστε ότι είμαστε ή να κάνουμε ότι κάνουμε; Πόσο απαλλαγμένα και ενοχοποιημένα;

ΕΡ. Μου έκανε εντύπωση ότι στο βιβλίο σου περιγράφεις τη ζωή της γιαγιάς Αθηνάς, της εγγονής της Αθηνάς με τη φίλη της Ειρήνη ενώ παραλείπεις την ενδιάμεση γενιά, δηλαδή, την κόρη της γιαγιάς και μητέρα της εγγονής, σαν να μην υπήρξε ποτέ το ενδιάμεσο στάδιο. Μπορείς να το εξηγήσεις;

ΑΠ. Οι κεντρικοί ήρωες είναι αυτοί στην συγκεκριμένη ιστορία… η ενδιάμεση γενιά ίσως με απασχολήσει σε κάποιο επόμενο βιβλίο!!

ΕΡ. «Ένιωσα ορφανή όταν πέθανε η γιαγιά μου» σκέφτεται η εγγονή Αθηνά. Τι προσδιορίζουν αυτά τα λόγια;

ΑΠ. Ναι, λέει η Αθηνά «ένιωσα ορφανή όταν πέθανε η γιαγιά μου»… και προσδιορίζω αυτό ακριβώς που λέει παρακάτω.. «γιατί η ορφάνια αποκαλύπτεται όταν χάσεις το πιο σπουδαίο καταφύγιο σου»

ΕΡ. Τι θα ήθελες να πεις ως επίλογο της κουβέντας μας;

ΑΠ. Δεν ξέρω αν μπορεί η λογοτεχνία να μας αλλάξει τη ζωή μπορεί όμως σίγουρα να αλλάξει κομμάτια του εαυτού μας… κι αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος.

*** Το βιβλίο «Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος» της Μαρίας Λιάσκα-Μαυράκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ

 Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου 2016

Συζητώντας με τη Μαρία Λιάσκα-Μαυράκη

Ερώτηση 1η: Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η συγγραφέας;

Μ.Λ.Μ.: Πολλοί συγγραφείς είχαν καταλυτική επίδραση επάνω μου. Αναφέρομαι συχνά στους περίφημους Ρώσους αλλά και στους Γάλλους “κλασσικούς”. Εννοείται όμως πως πρώτα αγάπησα τους ποιητές και τους συγγραφείς του τόπου μας. Γενικά υπάρχει μια κοινοτυπία που υπαγορεύει να μην μιλάμε για έναν μόνο συγγραφέα. Ίσως αυτό να έχει και μια βάση γιατί διαφορετικά βιβλία από διαφορετικούς συγγραφείς παίρνουν την θέση τους στην καρδιά μου. Για παράδειγμα ξεχωρίζω την "Αηδονόπιτα", το «Ακτογραφώντας» αλλά και το "παραμιλητό των σκοτεινών Θεών", Τα ποιήματα του κύριου Βλαβιανού, το "η Αϊσέ πάει διακοπές" αλλά και το "Με Λυμένο χειρόφρενο". Δεν μπορώ να μην αναφερθώ όμως σε μια σπουδαία προσωπικότητα και να πω πως αγαπώ πολύ την Ελένη Πριοβόλου, είναι το πρότυπο μου, δεν είναι μια πεζογράφος μονάχα, είναι μια πραγματική λογοτέχνης, είναι η συγγραφέας με την μαγική γλώσσα που δεν αφήνει τις λέξεις αλλά ούτε και τις συνειδήσεις μας στην τύχη τους.

Ερώτηση 2η: Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Μ.Λ.Μ.: Το πρώτο βιβλίο που διάβασα μετά τα πολύ παιδικά παραμύθια ήταν του Ντενί Λανγκλουά και λέγεται Μιλώντας στα παιδιά για την αδικία. Ένα βιβλίο που διαμορφώνει χαρακτήρες πάντα επίκαιρο, σήμερα, τότε, νομίζω πάντα.

Ερώτηση 3η: Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς;

Μ.Λ.Μ.: Είναι τρόπος ζωής. Δεν γίνεται να μην είναι τρόπος ζωής. Όχι τόσο με το στερεότυπο του απομονωμένου συγγραφέα , όσο με την έννοια πως είναι τέτοια η ψυχοσύνθεσή μου που οτιδήποτε γύρω μου ή μέσα μου το ερμηνεύω με τη γραφή αλλά και με την ανάγνωση. Ίσως και περισσότερο με την ανάγνωση κάποιες φορές.

Ερώτηση 4η: Ποια είναι η πηγή έμπνευσή σας;

Μ.Λ.Μ.: Οτιδήποτε μπορεί να γίνει πηγή έμπνευσης. Ειδικά ότι έχει να κάνει με την ανθρώπινη ψυχολογία. Έτσι κι αλλιώς στην χώρα που ζούμε, ακόμη και στην ουρά στο ΙΚΑ να περιμένεις μπορείς να σκεφτείς ολόκληρο θεατρικό από τους διαλόγους που θα ακούσεις. Κωμικές και τραγικές καταστάσεις παντού γύρω μας, και άνθρωποι που τις εκφράζουν. Εξάλλου εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο η διαδρομή στην ψυχή του ανθρώπου παρά η περιγραφή της διαδρομή "Πειραιάς - Κηφισιά" για παράδειγμα.

Ερώτηση 5η: Τι σας "ώθησε" να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Μ.Λ.Μ.: Ήταν ο τρόπος μου να επικοινωνήσω με τον κόσμο και τον εαυτό μου. Δεν είχα άλλο τρόπο να εκφραστώ ίσως. Ήταν κάτι που έγινε πολύ φυσικά όταν ήμουν πολύ μικρή. Αυτό που με ώθησε στην έκδοση του πρώτου μου βιβλίου ήταν κάτι διαφορετικό. Ένα κίνητρο, μια παρότρυνση που ήρθε την κατάλληλη στιγμή από τον κατάλληλο άνθρωπο.

Ερώτηση 6η: Πως θα χαρακτηρίζατε το νέο σας βιβλίο "Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος";

Μ.Λ.Μ.: Αυτά τα αφήνω για τον εκδοτικό μου οίκο που έχει μεγαλύτερη εμπειρία. Δεν υπάρχουν ταμπέλες στην πεζογραφία.

Ερώτηση 7η: Πιστεύετε πως όταν αλλάζει ο άνεμος σηματοδοτεί και ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή μας;

Μ.Λ.Μ.: Συμβολικά ναι, κάπως έτσι μπορεί να είναι. Αν το θέλουμε βέβαια πραγματικά.

Ερώτηση 8η: Στο βιβλίο σας μας μιλάτε για την αληθινή αγάπη. Πιστεύετε πως μπορεί κάποιος να την "ανακαλύψει" εύκολα και να τη βιώσει σε όλο της το μεγαλείο;

Μ.Λ.Μ.: Η αληθινή αγάπη είναι ένα όμορφο κλισέ πλεονασμού. Η αγάπη αν υπάρχει μόνο αληθινή είναι. Αν υπάρχει… θα υπάρχει! Δεν χρειάζεται «αποκαλύψεις». Καμιά φορά δεν έχουμε χώρο στη ζωή μας για την αγάπη. Όταν της κάνουμε χώρο είναι κι αυτή λίγο στεναχωρημένη κι ίσως έχει λίγο απομακρυνθεί. Όσο για τον έρωτα .. όπως γράφει και η κυρία Αγγελάκη-Ρουκ « ο έρωτας ζάρωσε σαν προθεσμία έγινε εώς».

Ερώτηση 9η: Μας βάζετε στην ιστορία του βιβλίου μέσω κάποιων γραμμάτων. Παλιά ο τρόπος επικοινωνίας ήταν μέσω του ταχυδρομείου και πλέον είναι τα τηλέφωνα και ο υπολογιστής με διάφορους και ποικίλους τρόπους. Πιστεύετε πως παρόλο που πλέον υπάρχουν πιο άμεσοι και πιο σύγχρονοι τρόποι επικοινωνίας ο κόσμος μπαίνει πιο πολύ στη διαδικασία να μιλήσει με κάποιον ή έχει δημιουργηθεί μεταξύ των ανθρώπων αποξένωση;

Μ.Λ.Μ.: Σίγουρα ζούμε σε μια εποχή που παρά το γεγονός πως η πρόσβαση στην πληροφορία και στην επικοινωνία κατ’ επέκταση είναι και πιο εύκολη και πιο γρήγορη η ουσιαστική επαφή δεν υπάρχει. Νομίζω, πως όλα ξεκινούν από την παιδεία και τον τρόπο που έχεις μεγαλώσει. Αν έχεις μάθει να νοιάζεσαι, να συν-αισθάνεσαι τότε μπορείς να «βγαίνεις» από τον εαυτό σου και να στρέφεσαι στον πλησίον σου. Διαφορετικά νομίζεις-συνειδητά ή ασυνείδητα- πως είσαι το κέντρο του κόσμου.

Ερώτηση 10η: Η Αθηνά θα ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας για να παντρευτεί και η μικρότερή της αδερφή τον εκλεκτό της καρδιάς της. Τα παλιά χρόνια υπήρχαν κάποια στερεότυπα όπως να παντρεύονται με ηλικιακή σειρά ή τα κορίτσια και μετά τα αγόρια της οικογένειας. Ένας γάμος από ανάγκη που δεν στηρίζεται στην αληθινή αγάπη πιστεύετε πως μπορεί να στεριώσει τη σημερινή εποχή;

Μ.Λ.Μ.: Εξαρτάται τι θέλει κάποιος μέσα από το θεσμό του γάμου. Το «χαρτί» του γάμου όσο ωραίο και να είναι το πάρτι εκείνη την μέρα δεν παύει να είναι μια κοινωνική σύμβαση. Δεν χρειάζεται να υπάρχει αν οι άνθρωποι είναι αληθινοί.

Ερώτηση 11η: Η ιστορία σας βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Πιστεύετε πως είναι εύκολο ή δύσκολο για έναν συγγραφέα να καταφέρει να αποτυπώσει στο χαρτί την αλήθεια;

Μ.Λ.Μ.: Όπως σε όλα υπάρχουν κι εδώ δυσκολίες και ευκολίες. Ο πεζογράφος και ιδιαίτερα ο μυθιστοριογράφος δεν κάνει ντοκιμαντέρ. Όσο αληθινά γεγονότα και να υπάρχουν πλέκονται με τον μύθο του συγγραφέα.

Ερώτηση 12η: Πιστεύετε πως όλοι μας πρέπει να μαθαίνουμε την αλήθεια ακόμα και στη δύση της ζωής μας;

Μ.Λ.Μ.: Δεν είμαι σίγουρη. Μερικές φορές λέμε πως θέλουμε την αλήθεια αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε έτοιμοι για να την καλοδεχτούμε.

Ερώτηση 13η: Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πρέπει οι αναγνώστες να διαβάσουν το βιβλίο σας;

Μ.Λ.Μ.: Δεν υπάρχουν «πρέπει» στην πεζογραφία. Πιστεύω πως είναι μια ιστορία που ακουμπάει στη νοσταλγία για την αγάπη, την φιλία και τον έρωτα. Συγκινεί αυτόν που την διαβάζει όπως συνέβη ίσως και σε εμένα όταν την έγραψα. Αφορά όλους που έχουν χάσει έναν καλό φίλο αλλά και όσους δεν μπόρεσαν ίσως να ξεχάσουν την πρώτη τους αγάπη.

Ερώτηση 14η: Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Μ.Λ.Μ.: Θα δανειστώ την φράση ενός αγαπημένου μου συγγραφέα του Δημήτρη Στεφανάκη-χωρίς το ερωτηματικό όμως . «Πως η λογοτεχνία μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή».

Ερώτηση 15η: Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;

Μ.Λ.Μ.: Πάντα κάτι γράφω. Είναι όμως λίγο νωρίς να μιλήσω για αυτό. Μόλις νιώσω περισσότερο έτοιμη θα είναι τιμή μου να το μοιραστώ. Σας ευχαριστώ πολύ.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα όλα τα βιβλία σας!!!

Η Μαρία Λιάσκα-Μαυράκη γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Σπούδασε οικονομικά, αλλά από πολύ μικρή ασχολήθηκε με την τέχνη της συγγραφής. Έχει ζήσει στην Αγγλία και τη Γαλλία. Τα τελευταία χρόνια τολμά να ζει στο αγαπημένο της νησί του βορείου Αιγαίου, τη Λήμνο. Είναι συγγραφέας δύο μυθιστορημάτων: «Μη μου πεις το τέλος» (Άνεμος Εκδοτική, 2014) και «Ο κύκλος με τη θάλασσα» (Άνεμος Εκδοτική, 2015).

"Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος", εκδόσεις Ωκεανίδα, 2016

"Ο κύκλος με τη θάλασσα", Άνεμος εκδοτική, 2015

"Μη μου πεις το τέλος", Άνεμος εκδοτική, 2014.

"Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος"

Μια ιστορία αληθινής αγάπης που δεν έσβησε ποτέ, όσα χρόνια κι αν πέρασαν.

Το 1939, στη Λήμνο, ο συνταγματάρχης Πέτρος Αναστασιάδης σώζει από βέβαιο πνιγμό τον ανιψιό της Αθηνάς Θαλίδου, που παραθέριζε στο νησί και διασκέδαζε με ξέγνοιαστες βόλτες και χορούς. Ανάμεσα στον Πέτρο και στην Αθηνά γεννιέται ένας κεραυνοβόλος έρωτας, ενώ τα αεροπλάνα του Χίτλερ πετούν πάνω από την Ισπανία και οι πρώτοι καπνοί έχουν την οσμή του πολέμου, πάνω από τη χρυσή γη της Λήμνου. Και τότε, λίγο πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην πρεμιέρα του πρώτου ομιλούντος κινηματογράφου, ένα λάθος των υπευθύνων προκαλεί μια πυρκαγιά που καταπίνει ανθρώπινες ζωές. Ο Πέτρος σώζει την Αθηνά από τη φωτιά, μα, κατόπιν, ο πόλεμος τους χωρίζει. Εκείνη φεύγει για την Αθήνα κι αυτός για το μέτωπο, απ’ όπου της γράφει γράμματα μέσα απ’ τη μάχη. Η αήττητη γερμανική μηχανή εισβάλλει στην Ελλάδα και οι πληροφορίες που φτάνουν στα αυτιά της Αθηνάς λένε ότι ο Πέτρος είναι νεκρός. Τα χρόνια περνούν και η Αθηνά παντρεύεται, αλλά ποτέ δεν ξεχνά τον Πέτρο. Τι άλλο της επιφυλάσσει η ζωή;

Αναρτήθηκε από Βασιλική Διαμαντή

Πηγή: http://vivliomania-vivliolatreia.blogspot.com

Κριτική Βιβλίου “Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος” της Μαρίας Λιάσκα – Μαυράκη

Η ιστορία μας γυρνάει αρκετά χρόνια πίσω, στα χρόνια της Μικρασιατικής καταστροφής, της ξενιτιάς των Ελλήνων στην Αλεξάνδρεια, της γερμανικής κατοχής, του εμφυλίου πολέμου μέχρι και το σήμερα. Η Αθηνά και η Αναστασία, αδερφές, περνάνε κάποιες στιγμές της ζωής τους στη Λήμνο στη θεία τους Μέλπω.

Πρόκειται για μία ερωτική ιστορία που εξελίσσεται λίγο πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ανάμεσα στην Αθηνά και στον Πέτρο. Η ιστορία μετά από πολλά χρόνια και συγκεκριμένα τη δεκαετία του 80 έρχεται στο φως από την συνονόματη εγγονή της Αθηνάς και τη φίλη της Ειρήνη, οι οποίες βρίσκουν στο σπίτι ένα ερμητικά κλειστό κασελάκι και μέσα σε αυτό κάποια γράμματα του Πέτρου προς την αγαπημένη του.

Αυτό το βιβλίο είναι το πρώτο της βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου και μπορώ να πω πως παρόλο τη μελαγχολικότητα των γεγονότων και όχι μόνο σου αφήνει μία όμορφη γλύκα. Άλλωστε κάθε μεγάλος έρωτας ανεξαρτήτου αποτελέσματος αν μη τι άλλο σε κάνει να εμβαθύνεις τον συναισθηματικό σου κόσμο. Όπως λέει και ο Πέτρος σε κάποιο σημείο: “Αν με ρωτούσες, ναι, θα ερχόμουν ξανά, όπως το '39, στην αγαπημένη πατρίδα σου, μόνο για να σ' έβλεπα...”

Αυτό για εμένα σημαίνει πληρότητα και αληθινή, ανεκτίμητη αγάπη που μπορούν να νιώσουν οι άνθρωποι που συναντούν το έτερόν τους ήμισυ, Και χάρηκα που το βρήκα σε ένα βιβλίο ασχέτως αν το τέλος τους βρήκε μαζί ή όχι. Άλλωστε σημασία έχει η πορεία και η προσπάθεια να κατακτήσει κάποιος το όνειρο, το άπιαστο και η γιαγιά Αθηνά και ο συνταγματάρχης Πέτρος το κατέφεραν μέχρι τη δύση της ζωής τους.

Αγάπη, έρωτας, έχθρες, απογοήτευση, μάχες, ήττες, νίκες, ιστορικά γεγονότα, ανθρώπινος πόνος, μισαλλοδοξία, πόθος, όνειρα και φιλία συνθέτουν άριστα την ιστορία που μας παρουσιάσει η συγγραφέας μέσα από το πόνημά της και είμαι σίγουρη πως κάθε αναγνώστης θα το αγαπήσει και θα θαυμάσει την τιμιότητα, την ανδρεία, την πληρότητα της ψυχής και την αληθινή αγάπη που κατακλύζουν τους ήρωες του βιβλίου!
Βασιλική Διαμάντη

Μέχρι να αλλάξει ο άνεμος, της Μαρίας Λιάσκα-Μαυράκη

Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ, Μαρία Λιάσκα - Μαυράκη, Πάνος Τουρλής

Η Αθηνά και η Αναστασία, γόνοι αιγυπτιώτικης οικογένειας, περνούν τα καλοκαίρια τους στη Λήμνο ώσπου λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου ένας άντρας αναστατώνει την καρδιά της Αθηνάς. Τη δεκαετία του 1980, η συνονόματη εγγονή της Αθηνάς και η Ειρήνη ανακαλύπτουν κάτι ξεχασμένα γράμματα και αρχίζουν να τα διαβάζουν ενώ ο άνεμος αρχίζει να αλλάζει.

Μια καλογραμμένη ερωτική ιστορία με έναν διαφορετικό τρόπο αφήγησης. Την ερωτική ιστορία του 1940 την αναβιώνουν τα δυο αθώα εντεκάχρονα κορίτσια μέσα από τα γράμματα που διαβάζουν κι έτσι η ιστορία συμπληρώνεται με τη μέθοδο του πρωθύστερου. Ρομαντικό και σκληρό, με ένα φινάλε που αν και δεν ήταν πρωτότυπο με συγκίνησε, είναι ένα κείμενο που με κράτησε χάρη στην ικανότητα της συγγραφέως να αναπαριστά με σαφήνεια τις κοινωνικές και ιστορικές στιγμές της πλοκής. Δύσκολα τα χρόνια του Εμφυλίου, όπου ο αλληλοσκοτωμός και το αλληλοφάγωμα ήταν στην πρώτη γραμμή και η κυρία Λιάσκα βρίσκει τον τρόπο μέσα από αυτές τις στάχτες να κρατά ζωντανή τη σπίθα του έρωτα.

Θα σταθώ ιδιαίτερα στον χαρακτηρισμό της Λήμνου: «Το έχει αυτό η Λήμνος: κρατάει τα μυστικά σου καλά κρυμμένα από αδιάκριτους ανθρώπους και ξωτικά. Αν ξαναέρθεις χρόνια μετά, θα τα βρεις ακριβώς εκεί όπου τα είχες θάψει. Γι’ αυτό πρέπει να είσαι σίγουρος, όταν θα ζητήσεις τη βοήθειά της για μια κρυψώνα…» (σελ. 287). Σε λίγες προτάσεις, όλη η ψυχή του νησιού.

Επίσης, στη σελίδα 193 δίνεται με τον καλύτερο τρόπο η αγωνιώδης κατάσταση στην Αθήνα κυρίως κατά τη διάρκεια της Κατοχής: «Όταν μια πόλη αφήνει τα παιδιά της να ζουν ή πιο σωστά απλά να υπάρχουν στους δρόμους, ξυπόλητα, κοντοκουρεμένα, με άδεια πιατάκια στα χέρια, τότε σίγουρα δεν είναι έτοιμη για την επόμενη ημέρα… Κι αν η επόμενη ημέρα είναι το ίδιο άγρια με την προηγούμενη, δεν μπορείς να ελπίζεις σε τίποτα καλό…».

Χωρία σαν κι αυτό είναι που με κάνουν να περιμένω με ανυπομονησία κάθε επόμενο έργο μιας γυναίκας που μας χάρισε το αξεπέραστο «Ο κύκλος με τη θάλασσα» και να την επικροτώ σε κάθε νέα της προσπάθεια.
Πηγή: tovivlio.net

Facebook