Η Άνοιξη φταίει!

Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως όσα δύσκολα πέρασες ίσως τελικά και να σου είναι εντελώς άχρηστα. Είναι τόσο άχρηστα, όσο τα κοσμήματα και το μακιγιάζ σε μια υπέροχη ερημική παραλία στο Αιγαίο τον Αύγουστο. Σημασία έχει να τακτοποιείς, να ξεκαθαρίζεις και να πετάς. Είναι εκείνα τα ζόρικα μαζέματα...

Σημασία έχει να μην τα παρατάμε: να πονάμε, να μετράμε, να μετριόμαστε και να βρίσκουμε τις αναλογίες της ψυχής μας. Κόψε, ράψε ξήλωνε και υπολόγισε. Σημασία έχει να είσαι ουσιαστικά στο παιχνίδι. Να μην χάνεσαι σε μιζέρια, αντιδικίες και χαμένες ώρες με άδεια σώματα και ψυχές, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να πέσεις πάνω σε έναν τοίχο που θα σε συντρίψει. 

Σημασία έχει να μπορείς να στέκεσαι στα πόδια σου, να νιώθεις ολόκληρος και να κοιμάσαι ήσυχα τα βράδια. ''Αυτοπραγμάτωση'' το λένε αυτό. Και αυτό θέλει κότσια, είναι το ζόρικο μισάωρο, όταν όλοι έχουν κοιμηθεί και μένεις να ψάχνεσαι, να φορτίζεσαι και να κάνεις τις καταθέσεις σου. Την ώρα εκείνη κανείς δεν μπορεί να σε πλησιάσει, να σε μισήσει, όλοι κοιμούνται. Κανείς δεν μπορεί να σου δώσει ελπίδες πατενταρισμένες σε γυαλιστερό περιτύλιγμα.

Καρφώνεις δυο λέξεις, σφίγγεις τα χέρια και ψάχνεις στα σκοτάδια πότε τα όνειρά σου πήραν σύνταξη! Γυρίζεις ξανά στις τράπεζες εκείνες που κανείς δεν ξέρει και καταθέτεις τα καλύτερα κομμάτια σου, κατάθεση ζωής λέγεται και όποιος δεν έχει να δώσει λέγεται μπατίρης ζωής. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ήττα. Εξάλλου το πιο σημαντικό κριτήριο είναι ο ανταγωνισμός με τον εαυτό μας. 

Αύριο είναι Δευτέρα, καμώνεσαι πώς τάχα γελάς και ποντάρεις στην άνοιξη, μια αγαπάς και μια τα χάνεις με τους ανθρώπους. Πόσο απαραίτητο είναι για να ζήσεις το μισάωρο πριν κοιμηθείς τις νύχτες! Ζηλεύω εκείνους που δεν τα μετράνε όλα τόσο πολύ, τουλάχιστον δε θα χαθούν ποτέ στους λογαριασμούς. Θα ήθελα να ήταν αλλιώς, μα μπορούμε και έτσι και η ζωή συνεχίζεται...

Είδα μια οικογένεια προσφύγων σήμερα, μπαμπάς και μαμά δυο νέα παιδιά και ένα μωρό στο καρότσι να κάνουν βόλτα στον ήλιο. Τους χάζευα...όταν είδα τον πατέρα, ένα ξερακιανό παιδί, να δίνει ένα κέρμα σε ένα κορίτσι που ζητιάνευε. Μου κόπηκαν τα πόδια! 

Οι καταθέσεις μας που λέγαμε πιο πριν, υγεία, αγάπη και πείσμα για ζωή. Σε κάποιους οφείλουμε πολλά, μην το ξεχνάμε αυτό. Η άνοιξη πλησιάζει, ας κάνουμε κανένα μερεμέτι μέσα έξω, μη μας βρει χάλια, αμαρτία είναι!

Ζωή Χατζηθωμά
Facebook