Μου είπαν πως εκεί βαφτίστηκα. Εκεί, στον Απόστολο Αντρέα, με το άγιο νερό να τρέχει από τον βράχο , όπως ρέει ένα όνειρο μες στην ξηρασία των ελλείψεων και των άγονων χρόνων. Moυ είπαν ακόμα πως εκεί γινόταν μεγάλο πανηγύρι. Πήγαιναν οι άνθρωποι στη χάρη του να προσκυνήσουν, να δοξολογήσουν, να εκπληρώσουν ένα τάμα. Αχνά στη σκέψη μου έρχεται η εικόνα τώρα εμπρός μου.
Τόσο όσο θυμάται ένα παιδί. Μα ένα μόνο δεν μπορεί να σβηστεί από τον χάρτη του μυαλού. Εκείνο το απέραντο, το γαλάζιο της θάλασσας . Το κορμί εκείνο το υδάτινο, που μου έδινε μάτια να πάω πέρα από τον ορίζοντα, χέρια να αγκαλιάσω ένα μέλλον, αφή να ακουμπήσω τα όνειρά μου.
΄Ενα ταξίδι άρχιζε εκεί ακριβώς που τέλειωνε η γραμμή ανάμεσα σε θάλασσα και ουρανό. Γιατί με τη φαντασία μου διέγραφα ό,τι με κρατούσε ακίνητη με ρίζες μες στο χώμα. Η θάλασσα είναι πάντα μια πρόσκληση, ιδίως όταν ανοίγεις διάπλατα τα παιδικά σου μάτια να την αγκαλιάσεις.
Στο σχολείο έμαθα και την ιστορία του Πρωτόκλητου. Ο πρώτος από τους μαθητές που πίστεψε στη Θεϊκή δύναμη του Ιησού. Ο πρώτος που τον ακολούθησε σε μια ταραγμένη εποχή, σε μέρες που διψούσαν για δικαιοσύνη και ειρήνη. ΄Ακουσε, πίστεψε, έδρασε ο Απόστολος. Και κάποια στιγμή πέρασε και από το νησί μας. Εκεί, στην άκρη της Καρπασίας, πρόσμενε για μέρες ένα καράβι. Κι ήρθαν κάποια στιγμή οι ναύτες για νερό, από πλοίο που είχε μείνει στα ανοικτά.
΄Αγιε Αντρέα μου, έμαθα πως το όνομά σου σημαίνει ανδρείος. Είχες, λοιπόν, το όνομα που θυμίζει γενναιότητα. Και γενναία πορεύτηκες για να αλλάξεις τον κόσμο. Γι΄αυτό έχω ακόμα λίγο από το γαλάζιο της θάλασσάς σου στη μνήμη μου. Και λίγο από το νερό του βράχου σου ρέει ακόμα δροσερό μες στην καρδιά μου. Μεγάλωσα πολύ από τότε. Γύρω μου γερνάνε κάθε μέρα οι ελπίδες. Μα βρέχω ακόμα τη δική μου στο αγίασμά σου και στο όνομά σου. Και περιμένω…
΄Ενα ταξίδι άρχιζε εκεί ακριβώς που τέλειωνε η γραμμή ανάμεσα σε θάλασσα και ουρανό. Γιατί με τη φαντασία μου διέγραφα ό,τι με κρατούσε ακίνητη με ρίζες μες στο χώμα. Η θάλασσα είναι πάντα μια πρόσκληση, ιδίως όταν ανοίγεις διάπλατα τα παιδικά σου μάτια να την αγκαλιάσεις.
Στο σχολείο έμαθα και την ιστορία του Πρωτόκλητου. Ο πρώτος από τους μαθητές που πίστεψε στη Θεϊκή δύναμη του Ιησού. Ο πρώτος που τον ακολούθησε σε μια ταραγμένη εποχή, σε μέρες που διψούσαν για δικαιοσύνη και ειρήνη. ΄Ακουσε, πίστεψε, έδρασε ο Απόστολος. Και κάποια στιγμή πέρασε και από το νησί μας. Εκεί, στην άκρη της Καρπασίας, πρόσμενε για μέρες ένα καράβι. Κι ήρθαν κάποια στιγμή οι ναύτες για νερό, από πλοίο που είχε μείνει στα ανοικτά.
Μα πουθενά το πολύτιμο υγρό. Τότε ο Απόστολος κτύπησε με το ραβδί του στον βράχο κι αμέσως ανάβλυσε το νερό από απρόσμενη πηγή. ΄Εκπληκτοι οι ναύτες ,με ενθουσιασμό, γέμισαν όλα τα δοχεία που είχαν φέρει μαζί τους , ανέβασαν και τον Απόστολο στη βάρκα και όταν έφτασαν στο πλοίο, διηγήθηκαν στον καπετάνιο το θαυμαστό που είχαν δει. Μα τα θαύματα δεν τέλειωσαν εκεί. Το τυφλό παιδί του καπετάνιου βρήκε ξανά την όρασή του με τη βοήθεια του Απόστολου. Κι όλοι οι άντρες στο καράβι πίστεψαν στη δύναμη του Κυρίου και έγιναν χριστιανοί.
Πάντα με μάγευε αυτή η ιστορία. Από την πρώτη φορά που την άκουσα στα μαθητικά θρανία. Για μέρες μετά έβλεπα με τη φαντασία μου τον βράχο να σπάζει και το νερό να τρέχει ακράτητο από τη ρωγμή , έτσι όπως πρέπει να τρέχει η ζωή και η ελπίδα. Κι ύστερα το άλλο μεγάλο θαύμα, η όραση που επανέρχεται, τα χρώματα που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια του παιδιού, για να αναδείξουν το μεγαλείο της φύσης και της ύπαρξης. ΄Ισως γι΄αυτό ακόμα ελπίζω, ακόμα και τώρα που δεν στέκω απέναντι στη θάλασσά σου , Απόστολέ μου. Τώρα, λέω, που τα χρόνια μου σκιάζουνε το παιδί που θα ήθελα να συνεχίσει να υπάρχει μέσα μου.
Πάντα με μάγευε αυτή η ιστορία. Από την πρώτη φορά που την άκουσα στα μαθητικά θρανία. Για μέρες μετά έβλεπα με τη φαντασία μου τον βράχο να σπάζει και το νερό να τρέχει ακράτητο από τη ρωγμή , έτσι όπως πρέπει να τρέχει η ζωή και η ελπίδα. Κι ύστερα το άλλο μεγάλο θαύμα, η όραση που επανέρχεται, τα χρώματα που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια του παιδιού, για να αναδείξουν το μεγαλείο της φύσης και της ύπαρξης. ΄Ισως γι΄αυτό ακόμα ελπίζω, ακόμα και τώρα που δεν στέκω απέναντι στη θάλασσά σου , Απόστολέ μου. Τώρα, λέω, που τα χρόνια μου σκιάζουνε το παιδί που θα ήθελα να συνεχίσει να υπάρχει μέσα μου.
΄Αγιε Αντρέα μου, έμαθα πως το όνομά σου σημαίνει ανδρείος. Είχες, λοιπόν, το όνομα που θυμίζει γενναιότητα. Και γενναία πορεύτηκες για να αλλάξεις τον κόσμο. Γι΄αυτό έχω ακόμα λίγο από το γαλάζιο της θάλασσάς σου στη μνήμη μου. Και λίγο από το νερό του βράχου σου ρέει ακόμα δροσερό μες στην καρδιά μου. Μεγάλωσα πολύ από τότε. Γύρω μου γερνάνε κάθε μέρα οι ελπίδες. Μα βρέχω ακόμα τη δική μου στο αγίασμά σου και στο όνομά σου. Και περιμένω…
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου
No comments:
Post a Comment