«Οι εμιγκρέ. Ιστορίες ανθρώπων» της Ελένης Λόππα

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. 

«Και αν ρωτήσεις για την πατρίδα, θα σου πουν αυτοί που έμειναν: φύτρωσε πια γρασίδι. Αλλά ούτε λέξη για τα φιδογυριστά μονοπάτια στα ριζά του λόφου που ξεσηκώθηκαν και βογκούσαν».
Ilse Aichinger, «Μπράιτμαπρουν» 

Ελένη Λόππα, Οδοιπόρος του πνεύματος του καλού... Αναζητητής του ονείρου... 

Η Ελένη Λόππα (facebook) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές, ως επίσης και το διδακτορικό της. Εργάστηκε σε σχολεία στην Ελλάδα και στη Γαλλία.

Δίδαξε Λογοτεχνία στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στο Τμήμα Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Διετέλεσε σχολική σύμβουλος από το 1998-2006. Υπήρξε μέλος της συγγραφικής ομάδας των βιβλίων "Έκφραση-Έκθεση" για το Λύκειο. Δημοσίευσε άρθρα για τη γλώσσα και τη λογοτεχνία σε επιστημονικά περιοδικά της χώρας μας και της Γαλλίας.

Έχει γράψει τρία βιβλία, τα μυθιστορήματα: «Τ’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης», «Οι εμιγκρέ. Ιστορίες ανθρώπων» και το «Απαγορευμένη πατρίδα».

Η Ελένη Λόππα είναι ένα καλλιεργημένο άτομο γεμάτη ευαισθησίες και ανησυχίες. Η αγάπη της για το γραπτό λόγο, ακτινοβολεί μέσα από το γράψιμο, τα πανέμορφα κείμενα, άρθρα, μελέτες, δοκίμια και βιβλία της.

Ως πνευματικός άνθρωπος που είναι με παιδεία και κοινωνικά αντανακλαστικά, προσπαθεί με τον τρόπο και τα μέσα που διαθέτει, να τιμήσει αυτό για το οποίο αγωνίζεται συστηματικά, την ανάπτυξη του γραπτού λόγου και τον προβληματισμό των αναγνωστών της.

Οι ανθρώπινες ιστορίες που αφηγείται μέσα από τα μυθιστορηματικά της έργα, αποτελούν απαύγασμα των πλούσιων εμπειριών της ζωής της και όσων είδε να διαδραματίζονται γύρω της τις προηγούμενες δεκαετίες. Ανθρώπινες ιστορίες γεμάτες αγάπη, έρωτα, αισθήματα, πολιτικές σκέψεις, ιδεολογίες, κοινωνικά δρώμενα, πάθη και δράση.

Με ευρύτητα πνεύματος και γόνιμη φαντασία, απλώνει τις σκέψεις της, χωρίς περιττές ωραιοποιήσεις και λεκτικές ακρότητες. Περιγράφει νηφάλια τα δρώμενα και καταγράφει ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα που επηρέασαν χώρες και λαούς μέσα από τους ήρωες των έργων της.

Μέσα από τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι καταστάσεις η Ελένη Λόππα δεν σταματά και δεν παραδίδεται. Αντίθετα βρίσκει λύσεις και διεξόδους όχι διαφυγής, αλλά πάλης με την ίδια τη ζωή σ’ ένα αγώνα δύσκολο γεμάτο αγκάθια, αλλά καλό με νέα πνοή και προοπτική.

Οδοιπόρος του πνεύματος, του καλού και σμιλευτής του ωραίου, ο κόσμος της Ελένης Λόππα είναι απλός, κατανοητός, φωτεινός, με ήρεμους κυματισμούς και καθαρά χρώματα. Αλλά και με τσουνάμια και φουρτούνες που ρίχνει μέσα καταστάσεις και ανθρώπους, της καθημερινότητας, που ζουν έντονα την ιστορία τους, μάχονται, παλεύουν, αγωνίζονται μέσα από τα όμορφα και καλογραμμένα μυθιστορήματά της.

Το βιβλίο της Ελένης Λόππα είναι αποτέλεσμα μιας φροντισμένης και ιδιαίτερα προσεκτικής δουλειάς. Ξεχωρίζω μια μικρή παράγραφο από την πρώτη ιστορία του βιβλίου της: «Ήθελε πια να αυτοπροσδιορίζεται, να διαχειρίζεται τη ζωή της, όπως εκείνη θα επέλεγε, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Η αίσθηση της ελευθερίας λαμπάδιαζε το σώμα και την ψυχή της. Δεν θα έκανε τώρα πίσω. Ήδη είχε κάνει τον μισό δρόμο. Δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται πως όλα αυτά που με τέτοιο πόθο επιχείρησε και επέτυχε ως τώρα, μπορούσαν να μείνουν ημιτελή. Δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται πως όλα αυτά που τόσο παθιασμένα επιθύμησε, θα μπορούσαν, να αποδειχτούν φενάκη, απατηλό όνειρο».

Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι πολλές και πλούσιες γνώσεις της για ιστορικά και πολιτικά γεγονότα άλλων χωρών, καθώς, επίσης για την κοινωνική ζωή όπως οι διάσημοι πολυσύχναστοι χώροι καφέ κ.λπ. Ένα δείγμα της περιγραφής στη δεύτερη ιστορία της: «Το καφέ de Flore, για παράδειγμα, ένα από τα εμβληματικά καφέ του Παρισιού, είχε διαβάσει ο Μπορίς πως εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1885. Εδώ το 1913 ο Απολινέρ καταλαμβάνει το ισόγειο και το μετατρέπει σε αίθουσα σύνταξης του περιοδικού Revue d’ Action francaise, εδώ επίσης ιδρύεται η Revue, Les soiree s de Paris. Εδώ εγκαινιάζεται η λέξη υπερρεαλισμός και το κίνημα του ντανταϊσμού. Εδώ επίσης συχνάζει όλο το λογοτεχνικό Παρίσι στα χρόνια του 1930: Μπατάιγ, Κενώ, οι αδελφοί Τζιακομέτι, ο Πικάσο. Το καφέ, την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που αποπνέει, γίνεται αργότερα το στέκι του Σαρτρ και της Σιμόν ντε Μποβουάρ.». 

Το βιβλίο της μαρτυρεί την ευαισθησία της, που εμπνέεται από την αγάπη της για τον άνθρωπο, ο οποίος κυριαρχεί σε κάθε γωνιά του βιβλίου της. Μέσα από την αφήγηση της, ξεδιπλώνονται οι έντονοι προβληματισμοί για την κοινωνία, τις σχέσεις των ανθρώπων, τον έρωτα, την αγάπη, τα συναισθήματα, την ίδια τη ζωή. Γράφει στην Τρίτη ιστορία της: «Τι περίεργους κύκλους κάνει η ζωή, σκεφτόταν, καθώς την κοίταζε να μιλά με τόσο πάθος. Πώς ξαφνικά εισβάλλει το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα, κι εμείς μπλεγμένοι σ’ ένα περίπλοκο γαϊτανάκι γυρίζουμε ασταμάτητα, περιστρεφόμαστε σαν τους δερβίσηδες, μη μπορώντας να βάλουμε τέλος στις αέναες περιστροφές, μέχρι το θάνατο μας! Κι ανάμεσα μας, άλλα πρόσωπα μπερδεύονται στους κύκλους μας, έρχονται και χάνονται, σαν τους κομήτες. ».

Σεμνή και καταδεκτική η Ελένη, συνδυάζει την ανεπιτήδευτη υψηλοφροσύνη με τη σαγηνευτική απλότητα, που εντυπωσιάζει και σε κερδίζει με την αυθεντικότητα της.
Βαθιά ανθρώπινη, χαρισματική, αλλά προσγειωμένη, διψάει για προσφορά στον τομέα που διάλεξε να ασχοληθεί. Δεν είναι όμως μόνο η συγγραφική της αξία, αλλά και το ξεχωριστό της ήθος που τη διακρίνει.

Καλοτάξιδα της εύχομαι από καρδιάς να είναι τα βιβλία της, στο όμορφο συγγραφικό οδοιπορικό που ξεκίνησε και ταξιδεύει…
Φοίβος Νικολαΐδης