Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Μ΄αρέσει να βλέπω τα καράβια να φεύγουν. Τις μέρες να ταξιδεύουν. Τις νύχτες να βγάζουνε βόλτα όλα τα άστρα τους μέσα στα μάτια μας. Μ΄αρέσει γενικώς αυτή η… απόπλευση, η αποδέσμευση της ψυχής, η εξύψωσή της πάνω από ένα φόντο Μοίρα και Πεπρωμένο. Αλίμονο αν σταματήσει ο άνθρωπος να σεργιανάει με τα λευκά πανιά του σαν γλάρος που ψάχνει το γαλάζιο κύμα του. Αλίμονο, γενικά, αν βαλτώσουμε μέσα σε ένα κύμα λάσπης ή σε ένα άγονο δρόμο γεμάτο έρημο και σιωπή. Πρέπει περισσότερο να ονειρευόμαστε ότι φεύγουμε παρά ότι επιστρέφουμε. Μόνο έτσι, θαρρώ, αποκτούμε τα φτερά που μας αναλογούν και τους ουρανούς που μας προσμένουν.

Πιστεύω, γενικά στα όνειρα. Γιατί σε αυτά, κατά τον Χαλίλ Γκιπράν, είναι κρυμμένη η Πύλη της αιωνιότητας. ΄Η, αν θέλετε, εκεί γεννιέται κάθε μέρα μια καινούρια ζωή για να νικήσει κάθε θάνατο του πνεύματος και της ψυχής. Κι όλα αρχίζουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος αγαπά περισσότερο αυτό που μπορεί να γίνει παρά αυτό που ήδη είναι. Ο εφησυχασμός, η περιφρούρηση του λίγου ή του ελάχιστού μας , κρατάνε πολλές φορές τα πόδια μας βαθιά ριζωμένα σε μια μετριότητα που καταπίνει ασύστολα όλες τις πιθανές μας εκτινάξεις στο θαύμα της αυτοπραγμάτωσης. 

 Σίγουρα είναι πολλά πλέον τα οδοφράγματα στους δρόμους και στις λεωφόρους μας. Και όλο πληθαίνουν τα μικρά δρομάκια με τις επικίνδυνες στροφές, τα μονοπάτια που χάσκουν κάποτε πάνω από έναν γκρεμό. Κι εκεί η ψυχή μαζεύεται, κάποτε από φόβο άλλοτε από περισυλλογή και ψάχνει να΄βρει ένα τρόπο να ξεφύγει από τη μιζέρια και την απόγνωση. Πολύ εύκολα γίνονται πια Εσταυρωμένοι οι Θεοί μας . Κι όλο το νέκταρ που φυλάγαμε για την επόμενη άνοιξή μας, όξος προκύπτει και χολή από μέρες που έρχονται χωρίς το άρτιο πρόσημό τους. 

 Μόνο με συνεχείς αφαιρέσεις, επαναλαμβανόμενες μειώσεις, μέχρι που να μείνει στη χούφτα μας ένα σούρουπο που μας τρομάζει σαν σκοτάδι. Και πότε πια το επόμενο βήμα, το βήμα της ανάτασης , το βήμα προς τον πραγματικό μας ουρανό; Και πού πια τα φτερά μας ; Σε ποια συντριβή αποκοιμήθηκαν , αιμορραγώντας με ακατάσχετη ηττοπάθεια;

Χαρακτηριστικές εδώ οι σκέψεις του Χόρχε Μπουκάι, ο οποίος με συγγραφική μαεστρία μας θυμίζει πως… «Στη ζωή μας πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα και αναζητήσεις, που ξεκινάνε πάντα με το πρώτο μικρό βήμα».

Συνήθως αμφιβάλλουμε, φοβόμαστε το άγνωστο, το τι θα συναντήσουμε, πώς θα ανταπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες και στο νέο περιβάλλον. Δηλαδή φοβόμαστε το ρίσκο και την αποτυχία. Η αλήθεια είναι, όμως, πως πρέπει να επιλέξουμε και αν θέλετε: να… παίζουμε αυτό το παιχνίδι.

Μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα μάθουμε, θα αναζητήσουμε, θα ψάξουμε και το μόνο σίγουρο επίσης είναι πως θα αποκομίσουμε την εμπειρία ότι προσπαθήσαμε και δεν μείναμε μόνο στις σκέψεις του νου. Πρέπει να επιλέξουμε, αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή αν θα ανοιχτούμε σε νέα ταξίδια. Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι. 

Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας… Ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι.» Και επιστρατεύω εδώ, προς απάμβλυνση των δισταγμών και τον στοχασμό του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος με πάθος δηλώνει: «Όπου αστοχήσεις γύρισε. Κι όπου πετύχεις… φύγε!» 

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου