Ήτανε, λέει, χτες η μέρα των ερωτευμένων. Λες και δεν είναι κάθε μέρα γιορτή για την αληθινή αγάπη. Για την αληθινή ζωή. Μα πρέπει, φαίνεται, κάποιος να θυμίζει επετειακά, την άλλη όψη αυτής της μίζερης πραγματικότητας, όπου γύρω μας κυριαρχεί ο παθιασμένος έρωτας για το χρήμα, το υπερβολικό χρήμα, που προκύπτει τόσο άκοπα, τόσο αβίαστα, όταν καταχράται κανείς τη θέση του και βάζει στην άκρη τη συνείδησή του.
Έχουμε κουραστεί μα κυρίως έχουμε σιχαθεί να διαβάζουμε για τα λογής, λογής σκάνδαλα, για όλη αυτή τη διαφθορά και δυσωδία, για την αναίσχυντη λεηλασία των οικονομιών του ανυποψίαστου κοσμάκη, με θράσος πρωτοφανές και αναίδεια που προκαλεί επικίνδυνα την οργή μας.
Γιατί έλειψε ο μεγάλος έρωτας γι΄αυτό τον τόπο, γι΄αυτή τη μικρή πατρίδα που την κάναμε ελάχιστη με πολλαπλές πράξεις μικρότητας, επιπολαιότητας και ασύλληπτης ασυνειδησίας. Κι επικράτησε η αρρωστημένη αγάπη για το βόλεμα και το μεγάλο φαγοπότι. Κι αν ξεχειλίζω σήμερα από αγανάκτηση, είναι γιατί κι εγώ όπως και τόσοι άλλοι πολίτες αυτού του δύσμοιρου κράτους έχουμε φτάσει πια στα όρια της ανοχής μας.
Ποιος πληρώνει τελικά και πώς τα χρωστούμενα; ΄Οχι βέβαια αυτοί που τα αρπάξανε. Μονάχα αυτοί που τους ρημάξανε. Και δεν μιλάω για όσους μας χτυπάνε την πόρτα και ζητούν μια μικρή βοήθεια για την επιβίωσή τους, στα πλαίσια της «κοινωνίας αλληλεγγύης» που φαίνεται να είναι η μοναδική σωτηρία για τις ευάλωτες και οικονομικά ασθενέστερες ομάδες του πληθυσμού.
Μιλάω κυρίως για όλη εκείνη τη σιωπηρή, την κρυφή μαρτυρική πορεία των ανέργων, των δυσπραγούντων, που από περηφάνια και αξιοπρέπεια κλείνονται μέσα στη δυστυχία τους, σφίγγουν τα δόντια και προσπαθούν να ανταπεξέλθουν σε μια στυγνή και απαιτητική καθημερινότητα. Αυτoύς ποιος τους είδε και ποιος άκουσε την κραυγή της σιωπής τους;
Κι όσο ο κόσμος γυρίζει γύρω από ένα άρρωστο ήλιο, χωρίς το απαιτούμενο για όλους φως, χωρίς τη ζωογόνο θερμότητα που απαιτούν οι καρδιές, λαμβάνει χώρα γύρω μας ένα απίστευτο σκηνικό με πολιτικές κοκορομαχίες, διαπληκτισμούς στα όρια αλληλοεξόντωσης, λες και δεν είναι όλοι αυτοί που όριζαν και ορίζουν τις τύχες όσων δεν έχουν την τύχη να πρόσκεινται στην εξουσία και να επωφελούνται από την προνομιούχα θέση τους ή την προνομιούχα θέση συγγενών, φίλων, συμπεθέρων, κουμπάρων και πάει λέγοντας. Το θέατρο του παραλόγου μπορεί να μην έχει τελειωμό, αλλά πρέπει όλοι αυτοί οι «ιθύνοντες» και «ειδήμονες» να καταλάβουν επιτέλους πως όχι απλώς πιάσαμε πάτο, αλλά βουλιάξαμε κιόλας μέσα σε αυτόν, κολλώντας επικίνδυνα στη λάσπη.
Γι΄αυτό γράφω σήμερα, μια μέρα μετά τη γιορτή των ερωτευμένων. Για να μιλήσω για τον μεγάλο έρωτα που έχει ανάγκη ο τόπος. Ας έρθουν επιτέλους άνθρωποι αγνοί, ανεπιτήδευτοι, άχραντοι και αμόλυντοι, σαν άγγελοι σταλμένοι από ένα φιλεύσπλαχνο Θεό, τρελά ερωτευμένοι με το Ωραίο και το Ηθικό, να σηκώσουν ψηλά τα μανίκια και με χέρια καθαρά, συνείδηση πεντακάθαρη, να δουλέψουν για μια μικρή χώρα που μαραίνεται από έλλειψη πραγματικής αγάπης.
Όσο αυτό δεν συμβαίνει και συνεχίζουμε περί άλλων να τυρβάζουμε λες και δεν είμαστε όλοι στον ίδιο Τιτανικό, τα παγόβουνα θα ορθώνονται συνεχώς στον δρόμο μας και θα μας στέλνουν πρόσω ολοταχώς στο επόμενο ναυάγιο. Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
No comments:
Post a Comment