Η είδηση τρυφερή μα και σοκαριστική. Όπως ένα γλυκό αλλά δυνατό ποτό που σε μεθάει και σε ζαλίζει ταυτόχρονα. Δυο άψυχα , νεανικά κορμιά, αγκαλιασμένα σε ένα υγρό τάφο. Μια τελευταία αγκαλιά πριν από την επέλαση του Μαύρου Kαβαλάρη που δεν ξεχωρίζει μίση και έρωτες, στεριές και θάλασσες, παρά ακάθεκτος κινά και κόβει το νήμα της ζωής αδίστακτα, ανελέητα , πιστός στις προσταγές της μοίρας.
Κι εκείνα τα δυο κορμιά, που δίψαγαν για τη ζωή και τον έρωτα, με τι πόνο, με τι απόγνωση, με τι κραυγή ψυχής άραγε έδωσαν για τελευταία φορά τα χέρια και ένωσαν το ριζικό τους; Γύρω τους πια δεν ήταν θάλασσα μα αλμυρή συγκομιδή δακρύων. Ο ίδιος ο έρωτας θρηνούσε για την κατάδυση της ευτυχίας και την ασφυξία των ονείρων.
Ξύπνησε η νιότη κι εκείνο το πρωινό, έλυσε τα μαλλιά του πόθου της, καλοκτένισε την πίστη της κι αμόλησε τη ζεστή ανάγκη της πάνω απ΄τα κύματα, πάνω απ΄το πέλαγο που υποσχόταν μια καινούρια, ρόδινη ζωή. Μα ο δρόμος δεν ήταν ανοικτός και κανένα όνειρο της νύχτας δεν τους προειδοποίησε για το αναπάντεχο της μέρας. Κι εκείνη η μοναδική ευκαιρία για καινούρια προοπτική πνίγηκε σε μια αγκαλιά απεγνωσμένου έρωτα. Γι΄αυτό και οι αγκαλιές είναι πάντα ζεστές. Ακόμα και σε μια υγρή παράδοση.
Επειδή φλέγονται από ανάγκη. Κι ας το ξεχνάμε στην καθημερινότητά μας, την ώρα που η ρουτίνα βάζει τα ψηλοτάκουνά της και σεργιανίζει κοκέτα και επιβλητική σαν αδάμαστη πλήξη. Κι όμως, θα έπρεπε ο καθένας μας να στέκεται κάθε πρωί στον καθρέφτη, να ξεπλένει γρήγορα, γρήγορα την απραξία της νύκτας και να αναλογίζεται πως ξεκινά μια καινούρια ευκαιρία για αγάπη, μια καινούρια διαδρομή ανάμεσα στα δώρα του Θεού.
Σήμερα λοιπόν είναι ο χρόνος! Σήμερα δίδεται η στιγμή. Τo Αύριο παραμένει πάντα αόριστο και ομιχλώδες. Την ώρα που μας καταδυναστεύει μια ένταση, μια πίκρα, ένας λυγμός, ας θυμόμαστε πως Σήμερα μόνο ουσιαστικά έχουμε το χρόνο στα χέρια μας:
Για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Να δώσουμε και να πάρουμε. Να πέσουμε και να σηκωθούμε. Να δοκιμαστούμε και να αντέξουμε. Να κλάψουμε και να γελάσουμε. Και γενικά να… ζήσουμε! Σήμερα, μόνο Σήμερα περιγελάμε όλους τους θανάτους και αποκρούουμε το πένθος. Βάζοντας έναν ήλιο στη σκέψη μας, μια θάλασσα ταξίδια στην καρδιά μας. Ανοίγοντας μια πόρτα στους μικρούς αγγέλους που μας χτυπούν καθημερινά και ζητάνε την αφύπνισή μας. Ας ανοίξουμε λοιπόν διάπλατα τούτες τις θύρες. Κι όπου δεν είπαμε ποτέ τις λέξεις που θα έπρεπε να ακουστούν, Σήμερα , μόνο Σήμερα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να τις πούμε. Προτού γίνουν φύλλα κίτρινα στο φθινόπωρο της ζωής, προτού ο άνεμος του Τέλους, του κάθε Τέλους μας αιφνιδιάσει με την ορμή και την ατίθαση επέλασή του.
Ήτανε δυο κορμιά νεανικά αγκαλιασμένα σε ένα υγρό τάφο. Με τη σκέψη γαντζωμένη στην τελευταία, αμυδρή έστω ελπίδα για συνέχεια. Ο έρωτας αγωνιζόταν απεγνωσμένα για ανάδυση, τα μάτια πάλευαν για μια ακόμα ευκαιρία. Σήμερα, μόνο Σήμερα είναι η μέρα της Αγάπης! Μην την προσπεράσετε! Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
No comments:
Post a Comment