Με το φακό των λέξεων

Γράφει η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Μας αποχαιρετά και ο Φλεβάρης σιγά σιγά. Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει, λέει η λαϊκή σοφία. Και στην Κύπρο αυτή η διαπίστωση γίνεται εντονότερη κάτω από τη μεσογειακή επιμονή του ήλιου να μας χαϊδεύει τη σκέψη και το κορμί σχεδόν ολόχρονα. Μα φέτος η άνοιξη έρχεται ορμητικά, χωρίς την προεργασία που επιβάλλει ένας απαιτητικός χειμώνας. Δεν κρυώσαμε πολύ, βραχήκαμε ανεπαίσθητα, πεινάσαμε για παγερές νύχτες καθισμένοι γύρω από τη θαλπωρή ενός εκούσιου εγκλεισμού στη ζεστασιά του σπιτιού. Γιατί έχει κι ο χειμώνας το μεγάλο μερτικό του στη μαγεία των εποχών. 
Κι έτσι φειδωλός που ήταν φέτος, με ελάχιστα χιόνια, σπάνιες βροχές, μας αφήνει με την έλλειψη σαν παράπονο στην προσμονή μας. 

Γι΄αυτό και μέσω της στήλης απευθύνω σήμερα έκκληση στο γερο-χειμώνα , καθώς βαδίζει αργά και πεισματικά προς την παράδοση της σκυτάλης, να μας χαρίσει ένα τουλάχιστον θεαματικό φινάλε. Μια υπόκλιση επί σκηνής αντάξια της βαριάς κληρονομιάς του. Η γη μας διψασμένη τον παρακαλεί για λίγη ακόμα βροχή. Οι οροσειρές μας τον εκλιπαρούν για ένα ακόμα κατάλευκο μανδύα . 
Ήρεμα, γλυκά, χειμερινά θέλουμε να μας αφήσει. Χωρίς εξάρσεις και θυμούς, χωρίς παρερμηνεία του ρόλου του και ακραία καιρικά φαινόμενα. Δεν είναι πια η ανθρωπότητα για ανατροπές. ΄Εχουμε δει όλα τα απρόσμενα. Και έχουμε τρομάξει από όλα τα αναπάντεχα. Θέλουμε απλώς να βαδίσουμε σε φυσιολογικές ατραπούς και να χαιρόμαστε τα πράγματα με το χρώμα και το μέγεθος που τους αναλογεί.

Για τούτο και απευθύνω έκκληση στις στερνές μέρες του Φλεβάρη. Να μη ζηλέψουν τίποτα από τη θέρμη της επερχόμενης άνοιξης. Να παραμείνουν πιστές στο σκοπό τους. Στρατιώτες στο δικό τους χαράκωμα. Ναι, είναι πόλεμος η ύπαρξη με παράπλευρες απώλειες. Ας τις ελαχιστοποιήσουμε. Κι ας κυλήσουν οι τελευταίες χειμερινές εικόνες επάνω σε νοτισμένα πρωινά, την ώρα που ανοίγει η μέρα τα χαρτιά της και καλεί ξανά τους παίκτες σ΄ένα παιχνίδι αντοχής και στρατηγικής. Να βγούμε στην ψιλή βροχή με την καρδιά ορθάνοικτη, να ρουφήξουμε καθαρότητα και δροσιά. 

Είναι υπέροχες οι μικρές , διακριτικές σταγόνες, την ώρα που πέφτουν τραγουδώντας επάνω στη απάθειά μας και την ξεπλένουν . Να περπατήσουμε μέσα στην υποψία της επερχόμενης καταιγίδας και να τυλίξουμε ακόμα λίγο, επάνω από τις μαργωμένες ψυχές μας, τα ζεστά κασκόλ που υφάναμε για το απρόσκλητο μίσος. 

Αν μπορούμε να αναχαιτίσουμε το κρύο, τότε σίγουρα μπορούμε και να προσκαλέσουμε ένα χαμόγελο. Και το βράδυ ας ανάψουμε μια φωτιά και να καθίσουμε όλοι γύρω της απλώνοντας τα χέρια και τα λόγια μας να ζεσταθούν. ΄Υστερα πιο απαλά και πιο χνουδάτα θα φτάσουν στον προορισμό τους. Σαν αγάπες που φοράνε τα γιορτινά τους και χτυπάνε τις πόρτες για να ψάλλουν τα κάλαντα της ευφροσύνης.

Λίγο ακόμα χειμώνα λοιπόν κράτησε στις χούφτες σου αγαπητέ Φλεβάρη. Και στόλισέ τον όπως πάντα με το ροδαλό χρώμα μιας ανυπόμονης αμυγδαλιάς. Για να αγαπήσουμε και να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο την άνοιξη, όταν θα βαδίσει στις ζωές μας με τα λούλουδα υποσχέσεις της και τα μαντατοφόρα χελιδόνια. Ναι, τη θέλουμε τη διάκριση, για να κρατάμε πάντα στη σκέψη μας τα σωστά χρώματα του κόσμου και ανάλογα να ζωγραφίζουμε την ύπαρξή μας.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου