Με το φακό των λέξεων

Γράφει η

Eλένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Αύριο λοιπόν.  Το κουδούνι θα χτυπήσει και το πρωτάκι του θα κάνει το μεγάλο και αποφασιστικό   βήμα στον κόσμο του σχολείου. «Ένα μικρό βήμα για τον εγγονό, ένα τεράστιο βήμα για την καθημερινότητά του», σκέφτεται παραφράζοντας τη γνωστή φράση που αφορά στον πρώτο αστροναύτη που πάτησε το πόδι του στη σελήνη.

Σ΄αυτό το  μικρό αγόρι που φέρει το όνομα και το επώνυμό του  είναι λες και ξαναγεννιέται η  δικιά του ζωή. Ο ίδιος πολλά ήθελε να μάθει, λίγα κατάφερε. Από τα δεκαπέντε του χρίστηκε προστάτης της οικογένειας και  βγήκε στη δούλεψη για τη μητέρα και τη μικρότερη αδερφή του. Κι ας ήθελε να μορφωθεί, να πάει κι ένα βήμα παραπέρα. Πιο δυνατή η ζωή από τη θέλησή του, τον έριξε στις οικοδομές και στο μεροκάματο.

Όχι, δεν έχει παράπονο, καλά πέρασε.  Μπόλικη δουλειά,   τίμιος ιδρώτας και καθαρή συνείδηση. Και σαν πάντρεψε με το καλό την αδερφή του κι έβαλε κι ένα χέρι μαστορικό σαν  το δικό του στο χτίσιμο του σπιτιού της, πήρε μια ανάσα, κοίταξε και τη δική του ζωή, έφτιαξε οικογένεια , τρία παιδιά, τέσσερα εγγόνια. Κι αύριο, το πρώτο από αυτά  περνά την πόρτα του Δημοτικού Σχολείου.  Κι εκείνος , περήφανος παππούς, θα καμαρώνει ετούτη την εξέλιξη του αγαπημένου του εγγονού. Μαζί πήγαν  να αγοράσουνε τη στολή, τη σάκα, την κασετίνα, όλα τα εφόδια για τη μάχη με τα γράμματα.  Κι ήτανε σαν να τα αγόραζε για εκείνον τον ίδιο. Σαν να   έδινε στον εαυτό του  ακόμα μια ευκαιρία για το μέλλον.

Χαμογελά σαν τα συλλογίζεται,  κοιτάζει ξανά τη φωτογραφία του εγγονού , πάνω στην τραπεζαρία.  Όλοι λένε πως έχει τα μάτια του. Ας μην έχει και την τύχη του. Ας μην θάψει τα όνειρά του κάτω από μια στοίβα τσιμέντο και σίδερο. Ας μπορέσει μεγαλώνοντας να διαλέξει.  Να βγει μια μέρα στις ρούγες του κόσμου και με αυτό το ίδιο χαμόγελο που αποτυπώνεται τώρα στη φωτογραφία, να εξημερώσει το Άδικο και τ’ Απάνθρωπο. Να δαμάσει με τις γνώσεις και τις ικανότητές του το θεριό εκείνο, που καταπίνει τους άξιους και πνίγει τον ενθουσιασμό της νιότης στο βαθύ πηγάδι με το Ανέφικτο. Αυτό μόνο ζητάει.

Να μπορεί ετούτο το εξάχρονο αγόρι να κυνηγήσει το όνειρό του σε μια πατρίδα που δεν θα τον αποδιώχνει καθημερινά με τα μεγάλα και άλυτα προβλήματά της.  Κι ο δρόμος που θα διαβεί μπορεί να μην είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα ΄ναι, όμως, ο δικός  του δρόμος, αυτός που θα έχει αποφασίσει και επιλέξει με πίστη στις δυνάμεις του , με μπόλικο κουράγιο στα δυο πνευμόνια του, έτσι καθώς θα εισπνέουν λαίμαργα το μερίδιό τους από τον Ήλιο.

Eλένη Αρτεμίου-Φωτιάδου