Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Αφιερωμένο στη φίλη μου Λ-Λ που έκανε λάθος επιλογές...

Της εύχομαι καλή επιστροφή

Λιάνα Χατζημηνά

Γράφει από τη Λευκωσία

Όταν άνοιξα τα μάτια μου το πρώτο βλέμμα που αντάμωσα ήταν αυτό της Παναγιάς. Ένιωσα τη θλίψη της να με πλακώνει αλλά η αγκαλιά της ήταν ζεστή και διάλεξα να κουρνιάσω εκεί.

Aυτό το τηλεφώνημα με λάβωσε. Μια νοσοκόμα μας ανάγγειλε ότι το παιδάκι Α έχασε τη μάχη. Ήταν έντονα στην προσευχή μου τον τελευταίο χρόνο γιατί το γνώρισα, το έπιασα στην αγκαλιά μου και ένιωσα το κορμάκι του να λαχταρά τη ζωή. Έκλεισα τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να μειώσω την ένταση της στιγμής. Άκουσα τον άνεμο που έπαιζε με τα φύλλα και για ακόμη μια φορά αντιλήφθηκα ότι η ζωή συνεχίζετε ακόμη και μέσα από τον θάνατο.

Στην εκκλησία η μητέρα είχε τα μάτια της κλειστά και πάνω στο ανέκφραστο πρόσωπο της έτρεχαν άψυχα τα δάκρια. Τα χέρια της κρεμόντουσαν στο πλάι. Από το ένα, κρατιόταν σφικτά το μικρό της κοριτσάκι κουνώντας το σε μια προσπάθεια να κράτηση την μάνα της κοντά της. Ήταν το πιο γνώριμο πράγμα αυτή την στιγμή μέσα στην τόση άχαρη ατμόσφαιρα αυτής της αίθουσας.

Ήθελα να διαβάσω τα μάτια της, αλλά άλλαζαν συνεχώς. Από την απορία στη θλίψη ,στην αντίληψη και πάλι στην απορία. Γύρισε και με είδε. Της έγνεψα να βγει έξω μαζί μου γιατί δεν άντεχα να την βλέπω να προσπαθεί να αντιληφθεί το τέλος της ζωής –Αυτό, το μικρό πλάσμα που μόλις άρχισε να ζει.

Στήθηκε μπροστά μου και με ακολούθησε στο προαύλιο. Καθίσαμε στο παγκάκι και αφήσαμε τα αισθήματα να μας ταξιδεύσουν. Είχε κάνει την επιλογή της προτίμησε την εύκολη διέξοδο και δραπέτευσε από το περιβάλλον που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Έκανε την επιλογή της και διάλεξε τη μυρωδιά της ζωής.

Ξαφνικά μια κυρία βγήκε ανήσυχη. Την άρπαξε από το χέρι ρίχνοντας μου μια άγρια ματιά. «Η θέση της είναι δίπλα στη μάνα της», μου πέταξε. Μπορούσα να αντιληφθώ αλλά δίσταζα να παραδοθώ στο «πρέπει». Δεν απάντησα απλώς κοίταξα το καροτσάκι που την ακολούθησε με υποταγή. Μου έριξε μια ματιά και διάβασα το ένστικτο της που της έλεγε να γυρίσει σε μένα. Όμως επέλεξε να ακολουθήσει την κυρία και το «πρέπει». Έκανε την επιλογή της.

Έτρεξε στη μάνα της και της τράβηξε τη φούστα. Δεν πήρε ανταπόκριση αλλά συνέχισε να προσπαθεί και ανέβηκε στον πάγκο βάζοντας τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό της. Καμιά αντίδραση. Γύρισε και με έψαξε με το βλέμμα της. Της χαμογέλασα αμυδρά και με θαυμασμό. Έσκυψε και πήρε το πρόσωπο της μάνας της στα χέρια της. Της έδωσε ένα φιλί και την έκλεισε στην αγκαλιά της. Έμεινε εκεί μέχρι το τέλος της λειτουργίας. Ήξερε ότι εκεί ήταν η θέση της. Με ξανακοίταξε μια τελευταία φορά αλλά τώρα η ματιά της ήταν όλο δύναμη. Ήξερε ότι είχε κάνη την δύσκολη αλλά σωστή επιλογή.

Λιάνα Χατζημηνά