Στη γιαγιά μου Χλόη, που με έμαθε να σέβομαι και να αγαπώ

Της Λιάνας Κολακίδου

Γράφει από τη Λευκωσία

Η γιαγιά μου είναι αυτή που θυμάμαι περισσότερο από τα παιδικά μου χρόνια. Όχι τόσο για τις πληθωρικές αγκαλιές της και τα αμέτρητα φιλιά της που θεωρούσα δεδομένα ,όσο για την ιδία την παρουσία της.

Άφρατη, ασπρομάλλα, με ένα πέπλο  ηρεμίας στο βλέμμα της και μια μαγική σιγουριά ότι όλα θα παν καλά. Δεν την θυμάμαι ποτέ να πανικοβάλλετε αλλά ούτε και να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Είχε μια περίεργη ισορροπία σε ότι  αφορούσε την έκφραση των αισθημάτων της.

 

Διακριτική αλλά απόλυτα αφοσιωμενη στα παιδιά της ,με λίγες αγαπημένες φίλες. Η κάθε μέρα μαζί της ήταν μια διαδρομή…

Το μαγείρεμα δεν ήταν το δυνατό της σημείο και όταν το σκέφτομαι τώρα όλα της τα φαγητά είχαν την ιδία έντονη γεύση του καμενου ανάλατου φαγητού. Ευτυχώς για την μαμά μου η οποία είναι εξαιρετική μαγειρενα αλλιώς δεν θα είχα ιδέα πως να ξεχωρίσω το τηγανητό από το βραστό....

Ναι μπορώ να πω με σιγουριά ότι η γιαγιά μου προτιμούσε το διάβασμα από το μαγείρεμα .Εγκυκλοπαιδική και πλήρως ενημερωμένη για το κους κους της εποχής της ιδίως των αγαπημένων της ηθοποιών και τραγουδιστών .Με άποψη για τα καθέκαστα τα οποία δεν την έβρισκαν και πάντοτε σύμφωνη. Σκανδαλιζόταν με την έξαλλη ζωή τους και μοιραζόταν μαζί μου την γνώμη της για γεγονότα που στη ηλικία των έξη δεν είχαν κανένα νόημα. Όμως  απολάμβανα το συνωμοτικό και κατά τα άλλα όλα σημασία  κλείσιμο του ματιού  και το πονηρό χαμόγελο της...

Το τραγούδι το άφηνε στον παππού μου που ήταν καλοφωναρης αλλά τις διηγήσεις τις αναλάμβανε η ίδια  και μένα μου άρεσαν πάντα οι ιστορίες της για την γιαγιά της που έφυγε πρόσφυγας από την Μεγάλη Πατρίδα, και πως ξεγέλασε τους Τούρκους ράβοντας  τις χρυσές λίρες στ παλτό της όταν εκδιώχθηκε από το τσιφλίκι της. Τα διηγούταν  με περηφάνια και απέραντη λύπη για την τόση αδικία που υπέστησαν τόσοι και τόσοι Έλληνες.

 Η Μεγάλη Πατρίδα ήταν το αποθυμενο της και μέχρι τα ογδόντα της ήθελε να την επισκέπτη  και να προσπαθήσει να βρει την χαμένη κληρονομιά της. Φυσικά μέχρι τα ενενήντα της και όταν δεν μπορούσαμε να την οδηγήσουμε εκεί που ήθελε μας «απειλούσε» ότι θα έπαιρνε μαθήματα οδήγησης και θα αγόραζε δικό της αυτοκίνητο… Αυτή ήταν η γιαγιά μου... ένας άνθρωπος που πάντα πίστευε και ονειρευόταν ότι  μπορούσε...

Σήμερα σκέφτομαι ότι η κάθε εμπειρία της ταπεινής μου ζωής  έχει το στίγμα της γιαγιάς μου. Εκείνα π ου βίωσα μαζί της είναι σαν να ήταν  αφιερωμένα σε ένα πρόσωπο, σε ένα περιστατικό η σε ένα έντονο αίσθημα που θα αποκόμιζα πολύ αργότερα. Πολλά είναι εκείνα πού μου φαίνονται γνώριμα.

Αυτά σκέφτομαι την ώρα ιδίως που δημιουργώ. Αυτά  που έπαιξαν και παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και που μέσα από το πέρασμα τους μου έδωσαν την ευκαιρία να  συνεχίσω να μαθαίνω, να  σέβομαι και πάνω από όλα να αγαπώ... ακριβώς όπως με έμαθε η  γιαγιά μου η Χλόη.

Λιάνα Κολακίδου