Sunday, March 28, 2010

Στη γιαγιά μου Χλόη, που με έμαθε να σέβομαι και να αγαπώ


Της Λιάνας Κολακίδου
Γράφει από τη Λευκωσία

Η γιαγιά μου είναι αυτή που θυμάμαι περισσότερο από τα παιδικά μου χρόνια. Όχι τόσο για τις πληθωρικές αγκαλιές της και τα αμέτρητα φιλιά της που θεωρούσα δεδομένα ,όσο για την ιδία την παρουσία της.

Άφρατη, ασπρομάλλα, με ένα πέπλο  ηρεμίας στο βλέμμα της και μια μαγική σιγουριά ότι όλα θα παν καλά. Δεν την θυμάμαι ποτέ να πανικοβάλλετε αλλά ούτε και να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Είχε μια περίεργη ισορροπία σε ότι  αφορούσε την έκφραση των αισθημάτων της.
 
Διακριτική αλλά απόλυτα αφοσιωμενη στα παιδιά της ,με λίγες αγαπημένες φίλες. Η κάθε μέρα μαζί της ήταν μια διαδρομή…

Το μαγείρεμα δεν ήταν το δυνατό της σημείο και όταν το σκέφτομαι τώρα όλα της τα φαγητά είχαν την ιδία έντονη γεύση του καμενου ανάλατου φαγητού. Ευτυχώς για την μαμά μου η οποία είναι εξαιρετική μαγειρενα αλλιώς δεν θα είχα ιδέα πως να ξεχωρίσω το τηγανητό από το βραστό....

Ναι μπορώ να πω με σιγουριά ότι η γιαγιά μου προτιμούσε το διάβασμα από το μαγείρεμα .Εγκυκλοπαιδική και πλήρως ενημερωμένη για το κους κους της εποχής της ιδίως των αγαπημένων της ηθοποιών και τραγουδιστών .Με άποψη για τα καθέκαστα τα οποία δεν την έβρισκαν και πάντοτε σύμφωνη. Σκανδαλιζόταν με την έξαλλη ζωή τους και μοιραζόταν μαζί μου την γνώμη της για γεγονότα που στη ηλικία των έξη δεν είχαν κανένα νόημα. Όμως  απολάμβανα το συνωμοτικό και κατά τα άλλα όλα σημασία  κλείσιμο του ματιού  και το πονηρό χαμόγελο της...

Το τραγούδι το άφηνε στον παππού μου που ήταν καλοφωναρης αλλά τις διηγήσεις τις αναλάμβανε η ίδια  και μένα μου άρεσαν πάντα οι ιστορίες της για την γιαγιά της που έφυγε πρόσφυγας από την Μεγάλη Πατρίδα, και πως ξεγέλασε τους Τούρκους ράβοντας  τις χρυσές λίρες στ παλτό της όταν εκδιώχθηκε από το τσιφλίκι της. Τα διηγούταν  με περηφάνια και απέραντη λύπη για την τόση αδικία που υπέστησαν τόσοι και τόσοι Έλληνες.

 Η Μεγάλη Πατρίδα ήταν το αποθυμενο της και μέχρι τα ογδόντα της ήθελε να την επισκέπτη  και να προσπαθήσει να βρει την χαμένη κληρονομιά της. Φυσικά μέχρι τα ενενήντα της και όταν δεν μπορούσαμε να την οδηγήσουμε εκεί που ήθελε μας «απειλούσε» ότι θα έπαιρνε μαθήματα οδήγησης και θα αγόραζε δικό της αυτοκίνητο… Αυτή ήταν η γιαγιά μου... ένας άνθρωπος που πάντα πίστευε και ονειρευόταν ότι  μπορούσε...

Σήμερα σκέφτομαι ότι η κάθε εμπειρία της ταπεινής μου ζωής  έχει το στίγμα της γιαγιάς μου. Εκείνα π ου βίωσα μαζί της είναι σαν να ήταν  αφιερωμένα σε ένα πρόσωπο, σε ένα περιστατικό η σε ένα έντονο αίσθημα που θα αποκόμιζα πολύ αργότερα. Πολλά είναι εκείνα πού μου φαίνονται γνώριμα.

Αυτά σκέφτομαι την ώρα ιδίως που δημιουργώ. Αυτά  που έπαιξαν και παίζουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και που μέσα από το πέρασμα τους μου έδωσαν την ευκαιρία να  συνεχίσω να μαθαίνω, να  σέβομαι και πάνω από όλα να αγαπώ... ακριβώς όπως με έμαθε η  γιαγιά μου η Χλόη.
Λιάνα Κολακίδου

8 comments:

jf said...

Πολύ τρυφερό...!
Τυχεροί όσοι έχουμε παρόμοιες τέτοιες εμπειρίες. Είναι θησαυρός.

zeidoron dtsoukas said...

Ακρως τρυφερό και συγκινητικό κείμενο.Η γιαγιά είχε το δικό της τρόπο να περνάει τα σωστά μηνύματα στην εγγονή της,να 'ναι καλά εκεί που βρίσκεται!
Καλή Κυριακή αγαπητέ Φοίβο.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS said...

ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ!!!

ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΠΙΟ ΓΛΥΚΑ ΑΠΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ,ΠΙΟ ΓΕΡΑ ΑΠΟ ΑΒΓΑ,ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΑ ΑΠΟ ΑΡΝΙΑ :)))))

Rena said...

Είναι πολύ όμορφο να έχεις στις αναμνήσεις της ζωής σου τη γιαγιά σου κι εγώ έχω πολλές απ' αυτές.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Maria Bonfá said...

oie.. vc deveria colocar um tradutor no seu blog.. venho aqui e não posso ler nada ! só fico admirando as letras que são lindas.. faça isso por favor. beijão

Victoria said...

gRACIAS POR SEGUIR MI BLOG gracias por tu amistad,EN ESTOS MOMENTOS OS NECESITA MI BLOG nos necesitan DEDICADO HACER FRENTE Y DEFENDER A MIS ANIMALITOS DE LA CRUELDAD DE LOS HOMBRES ,SI DESEAS DARME TU voto ENTRA EN gracias por tu amistad,arriba del gatito tienes el enlace,la revistapemia.entra por ahí y te llevará a mi blog NOS NECESITAN a su lado hay un cuadrito solo clicar sobre el y ya me has dado tu confianza y voto..Con cariño Victoria

Anonymous said...

Οι μικρές αφιερώσεις προς τους ανθρώπους που μας μεγαλώνουν και μας δίνουν αμέτρητες εμπειρίες, γεμάτες αγάπη και ζεστασιά αποτελούν το καλύτερο μνημόσυνο!
Βλέποντας την ανάρτηση αυτή, η σκέψη μου έτρεξε στη δική μου γιαγιά, τη γιαγιά Μυροφόρα, που πρόσφερε αφειδώλευτα την αγάπη της. Άνθρωπος καλοσυνάτος και αγνός, πάντα με τον καλό λόγο στα χείλη...!
Αγαπητή φίλη, πολύ χαίρομαι που είχες την ευκαιρία να γνωρίσεις και εσύ μια τέτοια γιαγιά που σου ζέστανε τόσο πολύ την καρδιά σου!
Εύχομαι Καλή Ανάσταση!
Ναταλία

phlou...flis said...

Γιατί αλήθεια, οι γιαγιάδες οι δικές μας είχαν μια σοφία και εξέπεμπαν μια γαλήνη, τις οποίες προσπαθούσαν να μεταλαμπαδεύσουν σ' εμάς; Το κείμενό σου, μια νοσταλγία μου ξύπνησε.
Καλή Πάσχα, καλή Λαμπρή