Ο Πολύκαρπος Πρατσής, έφεδρος αξιωματικός του Πεζικού πολέμησε γενναία στην Κερύνεια κατά την τουρκική εισβολή τον Ιούλιο του 1974 και έπεσε ηρωικά μαχόμενος υπέρ της ελευθερίας, της αγαπημένης του πατρίδας. Με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία του έσωσε στρατιώτες που ήταν μαζί του, γράφοντας σελίδες δόξας στην δική του ιστορία και του τόπου μας.Σύγχρονος ακρίτας των εδαφών της πατρίδας, κράτησε μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος του, τις προδομένες Θερμοπύλες, ποτίζοντάς τες με το νεανικό του αίμα του. Έτσι γαλουχήθηκε από τους γονείς και τους δασκάλους του, να είναι φιλόπατρις, λάτρης των ιδεών και των αξιών της ελευθερίας.
Νεαρός, γεμάτος όνειρα και σχέδια, ήταν μόλις 19 χρονών… Η τουρκική εισβολή τον βρήκε να υπηρετεί τη θητεία του ως Δόκιμος Αξιωματικός στο 251 Τάγμα Πεζικού που έδρευε στην Κερύνεια.
Το όνομά του συμπεριλαμβανόταν μέχρι τον Ιούλιο του 2007 στον κατάλογο των αγνοουμένων, μέχρι που βρέθηκαν τα οστά του σε ομαδικό τάφο στο Καζάφανι, μέσα στο πλαίσιο των εργασιών της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων.
Στο καλό Πολύκαρπε μου. Στο καλό γιε μου. Με την ευχή μου, την ευχή της μάνας. Καλό συναπάντημα με την ιστορία. Εσύ τουλάχιστο μπορείς να την κοιτάξεις στα μάτια...
Η χαροκαμένη μάνα του Πολύκαρπου Πρατσή, Ελένη με τον δημιουργό του ανδριάντα του ήρωα γιού της.
Η Ελένη Πρατσή με τον Απόστολο Χαραλάμπους, χορηγό διαμόρφωσης του χώρου του μνημείου.
Θαρραλέος, ακλόνητος και πιστός στο ραντεβού με την ιστορία, δεν λύγισε και δεν πτοήθηκε. Στάθηκε απέναντι στον πανίσχυρο και σιδερόφραχτο εισβολέα ως ίσος προς ίσο και πολέμησε όπως πολεμούν οι Έλληνες…
Η χαροκαμένη μάνα του Πολύκαρπου Πρατσή, Ελένη με τον δημιουργό του ανδριάντα του ήρωα γιού της.
Η Ελένη Πρατσή με τον Απόστολο Χαραλάμπους, χορηγό διαμόρφωσης του χώρου του μνημείου. Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
9 comments:
Συγκλονιστικό το κείμενο της μάνας...
...
Οφείλουμε κάθε τιμή στα παιδιά που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Κύπρου. Ίσως όμως, πολύ περισσότερο, να τους οφείλουμε και μία συγνώμη.
(19 χρονών...)
...
Προκαλει μεγαλη συγκινηση.Οφειλουμε αιωνια τιμη και ευγνωμοσυνη σ'αυτους που θυσιασαν τη ζωη τους για την πατριδα.
@ Λεμέσια. Είναι συγκλονιστικό το κείμενο της μάνας, γιατί αυτή πόνεσε και πονάει πολύ. Οι υπόλοιποι φυσικά συνεχίσαμε το δρόμο μας...
@ ΓΙΑΝΝΑ. Οφείλουμε πολλά σ' αυτούς που μας τίμησαν και θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Η πραγματικότητα όμως, είναι διαφορετική, όσο και να την ωραιοποιούμε...
Κάθε φορά που διαβάζω για παιδιά που χάθηκαν τότε και φαίρνουν τα κοκαλάκια τους στους γονιούς δένετε κόμπος το στομάχι.Τι να πει κάποιος σ'αυτή τη μάνα!
Είχα διαβάσει ξανά πριν λίγες μέρες για το παλληκάρι αυτό στο μπλογκ
http://politikosomilosmorfou
Stalamatia. Είναι να μην στεναχωριέται κανείς που έχει συνείδηση και επίγνωση των γεγονότων της τραγωδίας;
συμφωνούμε όλοι όσον αδφορά στο συγκλονιστικό κείμενο της μάνας. Ενας από τους πολλούς.
ΥΓ. στο 251 υπηρετούσα κι εγώ μα δεν τον γνώριζα. Ισως ήταν από τους καινούριους και δεν πρόλαβα να γνωρίσω. Πολλές μνήμες μου θύμισε η ανάρτηση.
phlou...flis. Να 'σαι καλά Φώτη.
Καλό συναπάντημα με την ιστορία Πολύκαρπε. Εσύ τουλάχιστο μπορείς να την κοιτάξεις στα μάτια...
Αυτή η φράση τα λέει "ολα" Φοίβο.
Acer_v. Σίγουρα, η φράση λέει πολλά Αφροδίτη μου. Η τραγωδία είναι ανείπωτη και όταν καίγεται το χωράφι του γείτονα και όχι το δικό μας, είναι λιγάκι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος του κακού... Το 1974 ήμουνα στο στρατό και γλύτωσα από του χάρου τα δόντια στην κυριολεξία. Έφυγα το πρωί στις 20 Ιουλίου από το σπίτι μας με ένα πουκάμισο και έκτοτε δεν γύρισα. Φαντάζεσαι τι εμπειρία; Μπορείς να το διανοηθείς ότι σε λίγες μόνο ώρες δεν είχες που να πάεις... Τρομερό, αλλά πόσοι μπορούν να το καταλάβουν όταν δεν έχουν παρόμοιες εμπειρίες;
Δυστυχώς, έτσι είναι η ζωή...
Post a Comment